Ένας πολύ πολύ πρωτότυπος και βιωματικός τρόπος προσέγγισης της μετανάστευσης. Τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα μέσα από το διαδραστικό περιβάλλον του παιχνιδιού να βιώσουν συναισθηματικές καταστάσεις, να καταστρώσουν σχέδια δράσης και να εμπλακούν ενεργά στο φαινόμενο της Μετανάστευσης ενώ μπορούν και να αποθηκεύουν το παιχνίδι και να συνεχίσουν την άλλη φορά.
Χρήσιμο θα φανεί και το υλικό που προτείνει η Διεθνής Αμνηστία στην παρακάτω διεύθυνση
Ιούλ 10 6
Στον ευρωπαϊκό χώρο ακολουθήθηκαν διάφορα μοντέλα εκπαίδευσης όσον αφορά την υποδοχή των μεταναστών οι οποίοι είχαν να αντιμετωπίσουν πάρα πολλά προβλήματα κατά την είσοδό τους στις χώρες υποδοχής (στέγη, εργασία, ασφάλιση, εκπαίδευση). Στην αρχή έγινε προσπάθεια να αφομοιωθούν τα παιδιά των μεταναστών ενώ αργότερα έγινε προσπάθεια να ενταχθούν στο εκπαιδευτικό σύστημα, εισάγοντας τη γλωσσική και πολιτισμική πολλαπλότητα στο αναλυτικό πρόγραμμα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 αναπτύσσεται το αντιρατσιστικό μοντέλο με στόχο να περιορίσει στη σχολική ζωή τα στοιχεία που ευνοούν το ρατσισμό και δημιουργεί αντιρατσιστικές παρεμβάσεις στο σχολικό πρόγραμμα. Εμφανίζεται αρχικά στη Μ. Βρετανία και την Ολλανδία. Η συλλογιστική αυτών που υιοθετούν αυτό το μοντέλο είναι πως εφόσον το κράτος διαχειρίζεται όλους τους θεσμούς μπορεί να ασκήσει έλεγχο και στο ρατσισμό ειδικά σε χώρους όπως είναι η εκπαίδευση.
Μέσα στη σχολική τάξη, ο «Άλλος» μπορεί να κατασκευαστεί και να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους όπως ο τόνος της φωνής του δασκάλου σε μετανάστες μαθητές, οι χαμηλές προσδοκίες που τρέφουν για αυτά τα παιδιά ή και ο αποκλεισμός αυτών των παιδιών από διάφορες δραστηριότητες. Η κρατική εκδοχή της αντιρατσιστικής εκπαίδευσης όμως απευθύνεται τελικά σε πρόσωπα και όχι σε θεσμούς και ποινικοποιεί συμπεριφορές και όχι συστήματα και για το λόγο αυτό υπάρχουν και πολλοί που την κατακρίνουν.
Από τη διπλωματική εργασία της Αλμπανάκης Ξανθής «Μετανάστες από τη νοτιοανατολική Ευρώπη και η ένταξή τους στη διαπολιτισμική εκπαίδευση»
Το Schwarzfahrer (στα γερμανικα μεταφραζεται ως λαθρεπιβατης αλλα και ως μαυρος αναβατης)του Γερμανου σκηνοθετη Pepe Danquart εχει κερδισει το οσκαρ ταινιας μικρου μηκους το 1994.Καταδικη του καθημερινου ρατσισμου μεσα απο μια ιστορια σε ενα τραμ.
Ο πληθυσμός της Ευρώπης ήταν ανέκαθεν ανομοιογενής. Τα σχολικά βιβλία όμως δεν το πρόβαλλαν ποτέ δίνοντας έτσι την εντύπωση του «ξένου» και του «βαρβάρου». Το να ορίζονται όμως οι πολίτες ενός κράτους στο πλαίσιο του τι δεν είναι δεν είναι ούτε λογικό ούτε νομιμοποιημένο[1].
Τα προβλήματα κοινωνικοποίησης αυτών των παιδιών, που στην πλειοψηφία τους προέρχονταν από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, και η ανάγκη αντιμετώπισης πολλαπλών εκπαιδευτικών προβλημάτων γέννησαν και τη διαπολιτισμική εκπαίδευση. Στον ευρωπαϊκό χώρο η διαπολιτισμική εκπαίδευση λοιπόν συγκροτήθηκε ως αναγκαιότητα για την αντιμετώπιση των εκπαιδευτικών προβλημάτων μεταναστευτικών και μειονοτικών ομάδων αλλά και συνδυάσθηκε με τα εθνικά συμφέροντα των κυβερνήσεων[2].
Ο όρος “διαπολιτισμική εκπαίδευση” κάνει την εμφάνισή του στη δεκαετία του ΄60 στην επίσημη εκπαιδευτική πολιτική της Αμερικής και του Καναδά όπως ήδη αναφέρθηκε. Ουσιαστικά γίνεται προσπάθεια να αποτιμηθεί το πρόβλημα της ανισότητας ευκαιριών στην εκπαίδευση σε σχέση με τους μετανάστες εφόσον η εκπαίδευση ήταν το εργαλείο για την ένταξη αυτών των ατόμων αργότερα στην αγορά εργασίας.
Το ίδιο το φαινόμενο της μετανάστευσης ήταν ουσιαστικά η γενεσιουργός αιτία της πολυπολιτισμικότητας των κοινωνιών και της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης κατ΄ επέκταση. Γι’ αυτό το λόγο ίσως δεν μπορεί να απομονωθεί η διαπολιτισμική αγωγή ως ένα άλλο ακόμη μοντέλο εκπαίδευσης αλλά ως το αποτέλεσμα μετασχηματισμών των παραδοσιακών μηχανισμών των εθνικών κρατών και των κοινωνιών τους και μιας συνεχούς διαδικασίας μετασχηματισμού τους.
(Από τη διπλωματική εργασία της Αλμπανάκης Ξανθής “Μετανάστες από τη νοτιοανατολική Ευρώπη και η ένταξή τους στη Διαπολιτισμική εκπαίδευση)
Ακολουθεί ένα video από τη Sietar με τη διαπολιτισμική εκπαίδευση.
http://www.youtube.com/v/fq1WF-2EY7M&hl=el_GR&fs=1
[1] Couiby, D.&Joneς C., (1995), Postmodernity and European Education Systems, Oakhill, Trentham Books όπως στο Φλουρής, Γ & Ιβριντέλη, Μ, στο Αγγελίδης, Π-Μαυροειδής, (2004), Εκπαιδευτικές Καινοτομίες για το Σχολείο του Μέλλοντος, Αθήνα, Δάρδανος, σ. 228
[2]Ανδρούσου, Α., (1996), Διαπολιτισμική διάσταση στην εκπαιδευτική πρακτική στο Ευαγγέλου, Ο., (2007), Διαπολιτισμικά Αναλυτικά Προγράμματα, Αθήνα, Δάρδανος, σ. 44
Ιούλ 10 1
Το φαινόμενο της μετανάστευσης έχει τις ρίζες του βαθιά μέσα στο χρόνο και αποτελεί συνάρτηση μιας σειράς παραγόντων όπως η οικονομική κατάσταση, οι κοινωνικές δομές της χώρας, οι διεθνείς γεωπολιτικές συνθήκες. Διάφορες αιτίες όπως η έλλειψη χώρου και ο υπερπληθυσμός, η κοινωνική ανισότητα, η φτώχεια, πολιτικές διώξεις, καταπιεστικά καθεστώτα και οι πόλεμοι ώθησαν στο παρελθόν τον άνθρωπο στην απόφασή του να μετακινηθεί. Κάθε μετακίνηση από μια περιοχή σε μια άλλη, από μια χώρα σε μια άλλη είναι μετανάστευση και αυτή μπορεί να είναι αναγκαστική ή όχι, μόνιμη ή προσωρινή, νόμιμη ή παράνομη με σκοπό την εύρεση εργασίας και καλύτερης ποιότητας ζωής1[1].Tο κοινωνικό φαινόμενο της μετανάστευσης είναι πολυσύνθετο, δεν έχει ενιαία μορφή και επομένως οι μετανάστες διακρίνονται μεταξύ τους για τα διαφορετικά δημογραφικά, κοινωνικά ή οικονομικά χαρακτηριστικά τους. Η μετανάστευση μεταβάλλει τα δημογραφικά, τα οικονομικά και τα κοινωνικά δεδομένα των χωρών υποδοχής. Από την άλλη η μετανάστευση αυξάνει τον αριθμό των κοινωνικών υποκειμένων που παίρνουν μέρος στη συλλογική ζωή και που έρχονται σε αντιπαράθεση για τον έλεγχο των διαδικασιών ανακατανομής των υλικών και συμβολικών αγαθών. Γι αυτό το λόγο και πριμοδοτεί μια κοινωνική διαδικασία απoπροσδιορισμού των θέσεων, των ρόλων και του κύρους.Aναπόφευκτα στη διαδικασία της μετανάστευσης εμπλέκονται και τα παιδιά που ακολουθούν τις οικογένειές τους. Πολλά παιδιά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, το σχολείο τους, το γνώριμο κοινωνικό τους περιβάλλον. Αν για τους μεγάλους αυτή η μετεγκατάσταση είναι δύσκολη για τα μικρά παιδιά μπορεί να αποβεί κάποιες φορές τραυματική αφού σε πολύ μικρή ηλικία αναγκάζονται να βιώσουν μια σκληρή πραγματικότητα. Τα παιδιά είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν τους γονείς τους ή να τους συναντήσουν μετά από κάποιο διάστημα στη «καινούργια πατρίδα».(Απόσπασμα από τη μεταπτυχιακή μου εργασία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο “Μετανάστες από ττη Νοτιοανατολική Ευρώπη και η ένταξή τους στη διαπολιτισμική εκπαίδευση”)
Ακολουθεί απόσπασμα από την ταινία America America – Elia Kazan (1963). Βασισμένο στο μυθιστόρημα του ίδιου του Elia Kazan «Το χαμόγελο της Ανατολής» και με τη συντροφιά της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι, το «Αμέρικα, Αμέρικα» αφηγείται την πραγματική ιστορία του αγώνα του θείου του να ξεφύγει από τη βίαιη μεταχείριση των Tούρκων και να μεταναστεύσει στην Aμερική, τη γη της επαγγελίας, στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο Kazan χρησιμοποιεί τα προσωπικά του βιώματα για να μιλήσει για τις μεγάλες ψευδαισθήσεις που προκαλεί η μετανάστευση: ο παράδεισος τελικά δε βρίσκεται ούτε στην αντίπερα όχθη, και η πίστη σε αυτόν αποδεικνύεται άλλο ένα ζωτικό ψεύδος. Αναπόσπαστα δεμένη με το τραγούδι «Το αστέρι του βοριά», μια συγκλονιστική ελεγεία στα ματαιωμένα όνειρα.Στο πνεύμα της κριτικής αυτής είναι και οι σκηνές του φινάλε, με την άφιξη του Σταύρου στην Αμερική και το μάντρωμα των μεταναστών στο Έλις Άιλαντ, καθώς και οι τελικές εικόνες του Σταύρου να γυαλίζει παπούτσια κάπου στη Νέα Υόρκη, όπου ο Καζάν δίνει μια κάθε άλλο παρά ευχάριστη εικόνα του αμερικανικού ονείρου που για πολλούς μετανάστες παρέμεινε άπιαστο, σε σκηνές δοσμένες με την ειλικρίνεια, τη δύναμη και την ομορφιά που μόνο ένας μεγάλος καλλιτέχνης όπως αυτός μπορεί να συλλάβει. (Η ταινία πήρε Όσκαρ σκηνικών, Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας και ήταν υπψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου)
<a href="http://“>