ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ (1759 -1833)
Ο όσιος Σεφαφείμ ήταν Ρώσος την καταγωγή με ίδια όμως πίστη και παράδοση με μας. Ορφανός από τριών ετών, μεγάλωσε με την μητέρα του, η οποία τον έμαθε να αγαπά την προσευχή και την θεία Λειτουργία. Στα δεκαεπτά του χρόνια αναχώρησε για την Μονή του Σαρώφ και στα τριανταπέντε του απεσύρθη στην έρημο, όπου “πτερωμένος από θείο έρωτα” εβίωσε την μακαρία ζωή της ερήμου. Αγάπησε την προσευχή και την άσκηση, την υπακοή, την σιωπή και την ταπείνωση και απέκτησε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο ίδιος έλεγε ότι σκοπός της ζωής μας είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος και ότι οι μωρές παρθένες της γνωστής μας παραβολής έμειναν έξω του νυμφώνος, γιατί δεν είχαν Άγιο Πνεύμα.
Ήταν άνθρωπος με χαρούμενη διάθεση. Προσπαθούσε και ξεπερνούσε τα όποια προβλήματά του, γιατί πίστευε πώς οι άλλοι δεν ήταν υποχρεωμένοι να τον βλέπουν σκυθρωπό, μουτρωμένο. Χαιρόταν αληθινά για τα δώρα του Θεού, για την νίκη της ζωής επί του θανάτου, που την βίωνε στα όρια της προσωπικής του ζωής, για την παρουσία των επισκεπτών του στην “μικρή του έρημο”, που τους υποδεχόταν με τον αγαπημένο του χαιρετισμό “Χριστός Ανέστη χαρά μου”.
Οἱ ἐπισκέπτες του ἐπέστρεφαν ἄλλοι ἄνθρωποι. Καθὼς προσευχόταν γι᾿ αὐτούς, καθὼς τοὺς εὐλογοῦσε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, καθὼς μύρωνε τὸ μέτωπό τους μὲ λάδι ἀπὸ τὸ καντήλι τῆς Παναγίας, καθὼς τοὺς ἔδινε πνευματικὲς συμβουλές…, μιὰ μυστικὴ δύναμη ἁπλωνόταν στὶς ψυχές τους. «Ὁποιοσδήποτε ἐρχόταν στὸν στάρετς Σεραφείμ, ἔνιωθε νὰ τὸν ἀγγίζει ἡ θεϊκὴ φλόγα ποὺ ὑπῆρχε σ᾿ αὐτὸν καὶ ν᾿ ἀγκαλιάζει τὴν ψυχή του». Σ᾿ ὅλους μοίραζε εἰρήνη, χαρά, θεϊκὲς εὐλογίες.
Συνιστοῦσε συχνὰ τὴν εἰρήνη: «Ἀπόκτησε τὴν πνευματικὴ εἰρήνη καὶ τότε χιλιάδες ψυχὲς ὁλόγυρά σου θὰ βροῦν τὴ λύτρωση». Σχετικὰ μὲ τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, δίδασκε: «Ὁ πραγματικὸς σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».Βέβαια αισθανόταν θλίψη και πόνο για τις αμαρτίες και τις θλίψεις των ανθρώπων, αφού είχε αγάπη, αλλά η αληθινή χαρά είναι κάτι βαθύτερο. Δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο και στις μεγαλύτερες θλίψεις.Έλεγε για την εσωτερική ειρήνη: “Απόκτησε την ειρήνη της ψυχής σου και τριγύρω σου θα ειρηνεύσουν χιλιάδες άνθρωποι”.
Μέσα στην Εκκλησία αγωνιζόμαστε από άτομα να γίνουμε πρόσωπα ή, κατά μια άλλη έκφραση, προσπαθούμε να γίνουμε πρόσωπα για να μη γίνουμε “μούτρα”. Η ειρήνη της ψυχής, το χαμόγελο και η χαρούμενη διάθεση συνδέονται άμεσα με την εσωτερική αναγέννηση και το Άγιο Πνεύμα.
Εκεί στην έρημο παρουσιάζεται να κάνει παρέα με μια αρκούδα, η οποία καθόταν κοντά του σαν αρνάκι και την τάιζε στο στόμα. Όταν γίνει κανείς αληθινός άνθρωπος, δηλαδή, όταν αποκτήσει ταπείνωση και γεμίσει από Άγιο Πνεύμα, τότε γίνεται αθώος και άκακος σαν μικρό παιδί και τα άγρια θηρία υποτάσσονται σε αυτόν και τον υπακούουν. Η κτίση πριν από την πτώση του πρώτου Αδάμ υποτασσόταν στον άνθρωπο. Μετά την πτώση όμως επαναστάτησε εναντίον του αποστάτη.
Όταν όμως ένας άνθρωπος αγιάζεται και φτάνει στην κατάσταση του Αδάμ πριν από την πτώση, τότε η κτίση του υποτάσσεται και τα άγρια θηρία τον υπηρετούν.
<a href="http://“>