Δεν είναι η θάλασσα που φοβίζει τους ανθρώπους. Ούτε η απεραντοσύνη της. Αυτό το “απέραντο” είναι μετρήσιμο. Και ως
μετρήσιμο είναι ελεγχόμενο από την φαινομενική παντοδυναμία των ανθρώπων.
Είναι τα συναισθήματα που δημιουργεί. Αυτά ούτε μετρήσιμα είναι ούτε ελεγχόμενα. Δημιουργεί φόβο που νικάει τη λογική, τη γονατίζει. Είναι το το ανελέητο, το άγνωστο. Αυτό το αιώνιο άγνωστο που παρά τις προσπάθειες των ανθρώπων πάντα θα υπάρχει. Αυτό είναι. Όμως αν το καλοσκεφτεί κανείς, γιατί το άγνωστο να δημιουργεί φόβο; Δεν ξέρω. Κι εγώ το ίδιο νιώθω.
Βέβαια οι άνθρωποι επέλεξαν για τη θάλασσα συγκεκριμένα συναισθήματα που «δικαιούται» να δημιουργεί στον ίδιο. Ήρεμη θάλασσα, αγριεμένη θάλασσα, γαλήνια, ταραγμένη… Δεν είναι η θάλασσα όμως έτσι, είναι τα συναισθήματα που δημιουργεί στον άνθρωπο που εννοεί να προσπαθεί να την τιθασεύσει. Μια θάλασσα δεν είναι σε απόγνωση, δεν είναι λυπημένη, χαρούμενη, απελπισμένη, αισιόδοξη….
Εξανθρωπισμός των πάντων στην απέλπιδα ανθρώπινη προσπάθεια να καταλάβει, να ελέγξει και τελικά να κυριαρχήσει…. στους φόβους της αδύναμης ανθρώπινης ύπαρξης.
Τι είναι αυτό όμως που κάνει το φόβο να είναι άσχημο συναίσθημα; Ίσως η πιθανότητα απώλειας του «κάτι»; Ενός κάτι που στο κάτω κάτω για τον καθένα είναι διαφορετικό; Αυτό το «κάτι» αθροίζεται με άλλα «κάτι» και κάνουν το «ένα»; Το « ένα» που είναι σημαντικό;
Τι είναι αυτά τα «κάτι» που διαφοροποιούν τους ανθρώπους; Τους κατηγοριοποιούν σε “μπροστάρηδες” και ακόλουθους; Σε καλούς και κακούς, σε ευαίσθητους και αναίσθητους κ.ο.κ…
Αν δεν υπήρχαν όμως οι ακόλουθοι ποιους θα παρέσυραν οι “μπροστάρηδες”; Αν δεν υπήρχαν οι κακοί πώς θα ξεχώριζαν οι καλοί; Αν δεν υπήρχαν οι αναίσθητοι πώς θα ξεχώριζαν οι ευαίσθητοι; Αν δεν υπήρχε το σκοτάδι πώς θα ξεχώριζε το φως;
Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι τελικά. Χρειάζονται όλα. Η απόφαση είναι πόσο «αντέχει» ο καθένας να αναλάβει ένα ρόλο. Και περνάμε από όλες τις υποψηφιότητες. Μας διαλέγουν ή τις διαλέγουμε; Πάλι δεν ξέρω. Είναι η δεύτερη φορά που δεν ξέρω. Και χαίρομαι. Έχω λόγους να μάθω…. Αυτό τουλάχιστον το ξέρω.
Η θάλασσα είναι σαν τη ζωή, μου φαίνεται…ή είναι η εικόνα της;
Κλειώ
