Μια ιστορία που ελπίζουμε να βοηθήσει τους μικρούς μας μαθητές να βιώσουν, να συνειδητοποιήσουν, να ορίσουν, να αναγνωρίσουν και να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Ένα “ελπίζουμε”, που ίσως και να τους αλλάξει ή τουλάχιστον θα τους δημιουργήσει την ευκαιρία…
Θέλουμε να κερδίσουν την εμπιστοσύνη ο ένας του άλλου να συνεργαστούν, να μπορούν να μοιραστούν σκέψεις, όνειρα, εμπειρίες, στιγμές..
Οι μαθητές ρωτήθηκαν ξεχωριστά ” πώς νιώθεις αυτή την στιγμή ” χωρίς να καταφέρουν να ανταποκριθούν στο ερώτημα, ίσως γιατί δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
Τοποθετήσαμε γεωγραφικά τον πρωταγωνιστή (τον ονομάσαμε “μπάρμπα Μύθο”) σε ένα βουνό. Το βουνό επιλέχτηκε γιατί αν είναι μια φορά δύσκολο το να ανέβει κανείς…είναι πολλές φορές δύσκολο να μείνει σ’ αυτό.
Γιατί όμως οδηγηθήκαμε σ’ αυτό το “σκηνικό”;
Θέλουμε να κερδίσουν την εμπιστοσύνη ο ένας του άλλου να συνεργαστούν, να μπορούν να μοιραστούν σκέψεις, όνειρα, εμπειρίες, στιγμές..
Οι μαθητές ρωτήθηκαν ξεχωριστά ” πώς νιώθεις αυτή την στιγμή ” χωρίς να καταφέρουν να ανταποκριθούν στο ερώτημα, ίσως γιατί δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
“Εξανθρωπίζουμε αυτό που γίνεται στον κόσμο και στον εαυτό μας, με το να μιλάμε γι αυτά που συμβαίνουν – και κατά την διάρκεια του λόγου μας, μαθαίνουμε να είμαστε άνθρωποι”.
Hannah Arendt, 14 Οκτωβρίου 1906 – 1975, Γερμανίδα πολιτική επιστήμονας και φιλόσοφος.)
Στη φετινή διαδρομή πέρα από τους ήρωες της δικής μας ιστορίας, ζητήσαμε από τους μαθητές σε συνεργασία με τους γονείς τους, να κατασκευάσουν ένα “δικό τους” ανθρωπάκι που θα τους συντροφεύει και θα τους βοηθήσει να εκφράσουν ή και να ελέγξουν τα συναισθήματά τους καθώς θα βιώνουν ξεχωριστά και ως ομάδα, καταστάσεις στην καθημερινότητα τους.
Η κατασκευή του “πρωταγωνιστή” μας, θέλαμε να γίνει χωρίς έξοδα με υλικά που είχαν στο σπίτι τους …
και ξ ε κ ι ν ή σ α μ ε την αναρρίχηση…..
Τοποθετήσαμε γεωγραφικά τον πρωταγωνιστή (τον ονομάσαμε “μπάρμπα Μύθο”) σε ένα βουνό. Το βουνό επιλέχτηκε γιατί αν είναι μια φορά δύσκολο το να ανέβει κανείς…είναι πολλές φορές δύσκολο να μείνει σ’ αυτό.
Γιατί όμως οδηγηθήκαμε σ’ αυτό το “σκηνικό”;
Γιατί, απ’ ό,τι λένε οι παππούδες, η μοναξιά που συνήθως νιώθουν οι επισκέπτες ή οι μόνιμοι κάτοικοι των βουνών γίνεται τελικά η καλύτερη συντροφιά τους.
Αυτή η ορεσίβια μοναξιά δίνει την ευκαιρία στον άνθρωπο να μιλήσει με τον εαυτό του.
Από πάνω του τα σύννεφα κι ο ουρανός από κάτω μια πόλη, ένα χωριό, ένα ποτάμι, μια πεδιάδα, ένα κάτι τέλος πάντων…. κάπου μακρυά.
Εκεί ο άνθρωπος νιώθει τη συμπαντική του μικρότητα μπρος στο μεγαλείο της πλάσης, στρέφεται στον εαυτό του, προβληματίζεται, συζητά, αναθεωρεί και τελικά επαναπροσδιορίζεται.
Αυτή η ορεσίβια μοναξιά δίνει την ευκαιρία στον άνθρωπο να μιλήσει με τον εαυτό του.
Από πάνω του τα σύννεφα κι ο ουρανός από κάτω μια πόλη, ένα χωριό, ένα ποτάμι, μια πεδιάδα, ένα κάτι τέλος πάντων…. κάπου μακρυά.
Εκεί ο άνθρωπος νιώθει τη συμπαντική του μικρότητα μπρος στο μεγαλείο της πλάσης, στρέφεται στον εαυτό του, προβληματίζεται, συζητά, αναθεωρεί και τελικά επαναπροσδιορίζεται.
Το “καύσιμο” αυτής της “διαλεκτικής διαδρομής”, μόνο ένα πράγμα μπορεί να είναι. Το συναίσθημα! Ή πιο καλά… ένας κατακλυσμός συναισθημάτων. Και όταν συζητήσει με τον εαυτό του, μέσα στη θάλασσα χρωμάτων, οσμών, εικόνων και συναισθημάτων…αλλάζει ο άνθρωπος.
Αναθεωρεί τι αξίζει και τι όχι. Βλέπει ”μικρά κι ασήμαντα” πράγματα …μια μέλισσα, ένα φύλλο, πως “δίνουν” μεγάλα χαμόγελα. Στην εποχή μας λοιπόν αυτός είναι ο στόχος. Αυτά τα μικρά “τίποτα” που στο φυσικό τους περιβάλλον ξέρουν πως να μας κάνουν τελικά, να νιώθουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
