“Μικρές μικρες, πυγολαμπίδες τσαλαβουτάνε στ’ άρωμα…”

Από το κολύμπι στις μουσικές και τους στίχους  του Γαργαληστή, στο Καβαλιώτικο χρώμα πάνω από το κρασί, την ντοματοσαλάτα και τις ζωγραφιές με τις εικόνες και τα λόγια… “Σαν αστεράκια, μακρινά…” Και οι αναμνήσεις από την Μυροβόλο να χαριεντίζονται κάτω από το φεγγάρι…

Και ο χρόνος ξαφνικά, μέσα από τα λόγια της Τέχνης, χάνει την γραμμικότητά του και είναι και εκεί, και εδώ, ο αρχαίος γίνεται σύγχρονος και ο σύγχρονος δίνει το χρώμα του στον αρχαίο λόγο…

Μορφές ρέουσες, περιρρέουσες, τα σύμβολα παίρνουν την χροιά του σήμερα, και δίνουν την χροιά του χτες… Οι κερκίδες, κοντά στο γεμάτο, παρόλα τα προβλήματα ενός κόσμου, έξω από την ορχήστρα του θεάτρου, που απλώνει το χέρι του και αδράχνει σφιχτά την κάθε κατειλλημένη κερκίδα, την κάθε άδεια…

Παράβαση…. και θυμάσαι, ότι πέρα από τους παραβάτες, υπάρχει και αυτός ο κόσμος, του λόγου, της τέχνης, της πολιτικής συνείδησης, της ιστορίας, η σταθερά που βγαίνει μέσα από κάθε μεταβατική ή δύσκολη περίοδο….