Η ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ΜΕΓΑΡΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ (Animation)
ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ (1935)
Το βράδυ του Σαββάτου της 18ης Ιουνίου, δίπλα από το εξωκλήσι της Αγίας Τριάδας στο Βουρκάρι, παρουσιάσαμε: α) Εισήγηση από εκπαιδευτικούς του σχολείου μας με θέμα: «Τα Μέγαρα στην Επανάσταση του 1821» & β) Το θεατρικό σκετς: «Το Τείχος της Αγίας Τριάδας» στο οποίο έπαιξαν οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης.
Όσοι βρεθήκαμε εκεί κάναμε ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο. Γυρίσαμε δυο αιώνες πίσω και μεταφερθήκαμε στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας. Τότε που τον τόπο μας κατακρατούσαν και καταδυνάστευαν οι ξένοι κατακτητές, Τούρκοι, Βενετοί και πειρατές. Τότε που όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα και τα βάραινε η σκλαβιά.
Είδαμε πώς οι Μεγαρίτες παππούδες μας αγωνίστηκαν να επιβιώσουν, να μην αλλοτριωθούν απ’ αυτούς και χάσουν την ελληνικότητά τους αλλά και πώς αγωνίστηκαν στη Μεγάλη επανάσταση του 1821 για να τους διώξουν από την πατρίδα μας και ν’ αποκτήσουν την πολυπόθητη λευτεριά που πολλούς αιώνες πριν είχαμε χάσει.
Η παρουσίασή μας και το θεατρικό σκετς βασίστηκαν κυρίως σε πληροφορίες που αντλήσαμε από το βιβλίο του συμπολίτη μας συγγραφέως κ. Μελετίου Μπεναρδή «ΜΕΓΑΡΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΡΒΕΝΟΧΩΡΙΤΑΙ» αλλά και στην προφορική μεγαρική παράδοση. Ιδιαίτερα δε για το πώς πήρε το όνομά της η Ρεβιθούσα, το μικρό νησάκι που βρίσκεται απέναντι από τη χερσόνησο της Αγίας Τριάδας, προς τη μεριά του Σαρωνικού, την ιστορία μάς τη διηγήθηκε ο συμπολίτης μας κ. Παναγιώτης Κορόγιαννης. Είναι μια ιστορία αληθινή που άκουσε από τον πατέρα και τον παππού του. Αφορά το όνομα της οικογένειάς του και ανάγεται στα δύσκολα χρόνια της επανάστασης του ’21. Πέρασε προφορικά από γενιά σε γενιά από πατέρα και παππού στα παιδιά κι έφθασε μέχρι τις μέρες μας στον κ. Παναγιώτη.
Οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης που έπαιξαν στο θεατρικό σκετς εισέπραξαν επάξια από το κοινό πολλά συγχαρητήρια και θερμό χειροκρότημα, γιατί έπαιξαν εξαιρετικά κάνοντας όλους να συγκινηθούν, να θυμηθούν την τοπική μας ιστορία και να μάθουν για τον αγώνα των Μεγαριτών στο Τείχος της Αγίας Τριάδας. Τα παιδιά κατέβαλαν πολλή προσπάθεια και κόπο για να πετύχουν αυτήν την απόδοση. Είχαν κάνει πολλές πρόβες, ζωγράφισαν ωραία σκηνικά, τραγούδησαν το τραγούδι «Στου Ντόσκουρη τις ρεματιές» και χόρεψαν μεγαρίτικους χορούς.
Ήταν πράγματι πολύ συγκινητικό που βρεθήκαμε σ’ αυτόν τον ιερό, αγιασμένο και αιματοβαμμένο από τις μάχες τόπο της Αγίας Τριάδας. Δίπλα από το ταπεινό εκκλησάκι, που την εποχή εκείνη ήταν καταφύγιο ψυχής των αγωνιζόμενων παππούδων μας κι άκουγε κάθε μέρα τις αμέτρητες προσευχές τους για σωτηρία, νίκη και λευτεριά. Δίπλα από το ιστορικό Τείχος που οι Μεγαρίτες έχτισαν για να προστατεύονται από τη μανία και την αρπακτική διάθεση των κατακτητών. Ένα έργο που φτιάχτηκε μέσα σε καιρό επανάστασης και που ήταν ένας τέλειος πολεμικός προμαχώνας φτιαγμένος σύμφωνα με όλους τους κανόνες της πολεμικής τέχνης. Ένα τόλμημα και σωτήριο εφεύρημα που, όπως λέει και ο κ. Μπεναρδής στο βιβλίο του, «ὅ,τι δὲν ἐπενόησεν οὐδέν μέρος τῆς Ἐλλάδος κατὰ τὴν Ἐθνεγερσίαν, ἐπενόησαν καὶ ἐφήρμοσαν λίαν ἐπιτυχῶς μόνον οἱ Μεγαρεῖς».
Η παρουσία μας ήταν ένας φόρος τιμής, ευγνωμοσύνης κι ευχαριστίας στους προγόνους μας Μεγαρίτες που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα του 1821 για να ζούμε σήμερα εμείς ελεύθεροι.
