Το «Βουρκάρι» είναι ένας αβαθής όρμος στο νοτιοανατολικό άκρο του δήμου Μεγαρέων.
Πολύ σημαντικός υδροβιότοπος με ιδιαιτέρας σημασίας χλωρίδα και πανίδα, όπως έχει καταδειχθεί από μελέτες των Πανεπιστημίων Αιγαίου και Θεσσαλίας.
Ως προς τη χλωρίδα, η δυτική του ακτή αποτελεί ένα εκτεταμένο αλίπεδο («Αλμύρα») που καλύπτεται με αλοφυτική βλάστηση. Στις υπόλοιπες ακτές συναντάμε ασφόδελους, ασφάκες, πικραγγουριά, αρμυρίκια, σχίνο, κάπαρη, φλώμο κ.α.
Ως προς την πανίδα έχουν καταγραφεί 104 είδη πουλιών: αλκυόνες, λευκοτσικνιάδες, σταχτοτσικνιάδες, φλαμίνγκο, ασημόγλαροι, καστανοκέφαλοι και μαυροκέφαλοι γλάροι, γλαρόνια, χαλκόκοτες, βουτηχτάρια, ποταμότρυγγες, σπίνοι, κατσουλιέρηδες, νεροχελίδονα, γεράκια, σπουργίτια, καρδερίνες κ.α.
Όσο για την ιχθυοπανίδα το Βουρκάρι λειτουργεί ως λιμνοθάλασσα. Παλιά οι ψαράδες το χρησιμοποιούσαν σαν φυσικό ιχθυοτροφείο. Μέχρι πριν είκοσι χρόνια ψάρευαν μεγάλες ποσότητες από σάλπες, αθερίνα, κεφαλόπουλα, σαργούς, τσιπούρες, μελανούρια, κοτσομούρες, χταπόδια, μύδια. Σήμερα λόγω της υποβάθμισης η ιχθυοπανίδα έχει μειωθεί αρκετά.

«ΔΩΡΑΚΙΑ» ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΦΥΣΗ
(Έρχεται το καλοκαίρι, αρχίζουν οι διακοπές.)

Ξανάρθε τώρα το ζεστό,
γλυκό καλοκαιράκι
κι η θάλασσα η γαλανή
δεν είναι πια μονάχη.

Και το βουνό κι η εξοχή,
ο κάμπος και το κτήμα
από τα γέλια των παιδιών
γεμίσαν, πλημμυρίσαν.

Άρχισαν πάλι οι διακοπές,
οι άνθρωποι μακριά απ’ την πόλη.
Δούλεψαν όλη τη χρονιά…
καλύτεροι γινήκαν όλοι.

Τώρα είν’ η ώρα να χαρούν,
κάτω απ’ τα δέντρα να ξαπλώσουν,
στην αμμουδιά να κυλιστούν
και τον «εξοπλισμό» ν’ απλώσουν.

Ήρθανε τόσο βιαστικά
σαν να τους κυνηγούσαν.
Κι η θάλασσα και το βουνό
ένα μικρό «ευχαριστώ»
ποτέ τους δεν ακούσαν.

Τι πράγμα είν’ αλήθεια αυτό;
Ντροπή, ντροπή πολύ μεγάλη.
Ήταν και πέρυσι εκεί,
όλοι μαζί, νέοι και γέροι και μικροί
στο ραντεβού της φύσης ακριβείς,
πολλή δροσιά, γαλήνη μαγική
την είχαν νιώσει πάλι.

Μα στάσου, πως βιάστηκα θαρρώ!
Μπροστά μου κάτι βλέπω.
Είν’ αντικείμενα πολλά
στους θάμνους στα κλαδάκια,
ωραία και χρωματιστά.
Στη φύση ήταν «ΔΩΡΑΚΙΑ;»

Σακούλες νάιλον, πολλές,
κουτιά και μπουκαλάκια,
ξυλάκια από παγωτά,
μοντέρνα αντηλιακά,
κονσέρβες, ντενεκάκια,
λάστιχα, ξύλα, πλαστικά,
χαρτιά, πανιά, πιατάκια,
σίδερα σκούρια, μυτερά
και κοφτερά γυαλάκια.

Μα τι είν” αυτά καλέ,
πώς να τα πω;
Τα λέω με μια λέξη:
«ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ»,
αμέτρητα, πολλά,
κάθε λογής, απ” όλα τα υλικά
σ’ ακρούλες, τρύπες και γωνιές,
ακόμα και στη μέση.
Παρατημένα ήταν κει
όλη την περσινή χρονιά
και ποιος να τα μαζέψει;

Ίσως κανένας χριστιανός
της φύσης λάτρης ταπεινός
Ψαράς, Βοσκός, Φυσιοδίφης
να πήρε κανένα απ” αυτά
τα βρώμικα, σιχαμερά,
πολύχρονα, αηδιαστικά
ατέλειωτα σκουπίδια.

Μα στους πολλούς… ένας αυτός,
στους δέκα ο «Σαμαρείτης».

Έτσι δε φεύγει το κακό
κι ούτε είν” αυτό «ευχαριστώ»
στην έμορφη, ευλογημένη φύση.
Γιατί όπως πάμε βρε παιδιά
σε κάμποσα χρόνια, όχι πολλά,
των σκουπιδιών η «ευωδιά»
τη γη θα πλημμυρίζει.

Πρέπει επειγόντως στους δέκα κι οι εννιά
που γεύονται της φύσης τη χαρά
με πράξεις κι όχι με λόγια
ανούσια, κούφια, βαρετά,
«ευχαριστώ» να πούνε.

Σαν έρθουνε για διακοπές,
μες στα βουνά, στους κάμπους, στις ακτές,
να πάρουν ό,τι πέταξαν
μα κι ό,τι σκουπίδι βρούνε.

Κι αν γίνει φίλοι μου αυτό
– επιτρέψτε να τ” ονειρευτώ –
όλα της Πλάσης τα καλά
ζώα, ζουζούνια και φυτά
τραγούδι θε ν’ αρχίσουν.

Σαν συναυλία μαγική!

Σπάροι, σαρδέλες, κοκωβιοί,
γαρίδες, φύκια, χταποδάκια,
βότσαλα κι αμμουδιά χρυσή
κι απότομα βραχάκια,

θάμνοι, δεντράκια, ρεματιές,
πευκάκια, ελατάκια,
ποτάμια, πηγούλες δροσερές,
κρυστάλλινα ρυάκια,

πρόβατα, γίδια στη βοσκή,
άλογα, γαϊδουράκια,
αηδόνια, σπίνοι, αετοί,
λαγοί και χελωνάκια,

με τους ανθρώπους ένα θα γενούν,
πια δε θα τους φοβούνται.
Κι η γη θα “ναι παράδεισος,
γιατί όλοι θ” αγαπιούνται.

Η μάνα Φύση καθαρή,
ο αέρας ευωδία.
Η βρώμα πάει, θα χαθεί,
μαζί κι η δυσωδία.
Μικρόβια, αρρώστιες πουθενά,
όλα χαρά, ζωή, υγεία.

Και ο Θεός θα χαίρεται
με τα καμώματά μας
μιας κι όρισε διαχειριστές,
προστάτες κι εξουσιαστές
στην επί γης δημιουργία Του
εμάς, την αφεντιά μας.

Αμάν, τι όνειρο γλυκό!
μπορεί να γίνει αλήθεια;
Βεβαίως, φίλοι μου, μπορεί.
Αν κόψουμε όλοι παρευθύς,
την κάκιστη και εγωιστική
τη… σκουπιδοσυνήθεια.

Εμπρός λοιπόν στην ιερή,
άγια, σωτήρια αλλαγή
βαθιά μες στην καρδιά μας.

Η γη φωνάζει S.O.S.
Μην κλείνουμε τ” αυτιά μας.

Δρομπόνης Σωτήριος
Ιούνιος 2016  

Χρόνος που  χρειάζονται για να διαλυθούν στη θάλασσα
τα παρακάτω αντικείμενα:

Χάρτινη συσκευασία γάλακτος: 3 μήνες
Κόντρα πλακέ: 1 – 3 χρόνια
Μάλλινο ύφασμα : 1 – 5 χρόνια
Φίλτρο τσιγάρου: 1 – 5 χρόνια
Πλαστική σακούλα: 10 – 20 χρόνια
Νάιλον ύφασμα: 30 – 40 χρόνια
Κονσερβοκούτι: 50 χρόνια
Πλαστικό ποτήρι: 50 χρόνια
Λαστιχιένια σόλα: 50 – 80 χρόνια
Κουτάκι αλουμινίου: 80 – 200 χρόνια
Πλαστικό μπουκάλι: 450 χρόνια
Πετονιά: 600 χρόνια
Γυάλινο μπουκάλι: 1.000.000 χρόνια!!!

Η ΜΑΝΑ

Λένε ότι πίσω από κάθε σπουδαίο αντρα κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα.
Δεν ξέρω αν είμαι ή αν θα γίνω ποτέ σπουδαίος άνθρωπος αλλά ξέρω ότι εσύ είσαι μια σπουδαία μητέρα και είμαι ευλογημένος που είμαι γιος σου.
Σ’ ευχαριστώ που μου προσφέρεις κάθε μέρα με τόση αγάπη κι αυτοθυσία όλα τα εφόδια που χρειάζομαι για να είμαι σε θέση να κυνηγάω τα όνειρά μου και να κοιτώ τη ζωή στα μάτια.
Σ’ ευχαριστώ που με το παράδειγμά σου μου δείχνεις πώς πρέπει ένας άνθρωπος ν’ αγωνίζεται και να στέκεται όρθιος και θαρραλέος απέναντι στις δυσκολίες.
Σ’ ευχαριστώ που είσαι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και του εαυτού μου.

Χρόνια Πολλά, μαμά!
Γιώργος

Απ’ όλα τ’ ακούσματα πάνω στη γη,
πιο γλυκό κι ωραίο, η δική σου φωνή.

Ομορφότερη εικόνα η γλυκιά σου μορφή,
η ματιά σου ωραία, η αγκαλιά σου ζεστή.

Μ΄ αγκαλιάζεις και νιώθω τ’ άγγιγμά σου σα χάδι,
η πολλή σου αγάπη της καρδιάς σου υφάδι.

Απ’ τα μικρά μου παιχνίδια ως την τρανή μου ζωή
παραστέκεις σιμά μου, στοργική, δυνατή.

Δεν περνάει μια μέρα ούτε καν μια στιγμή
που να μην είσαι μαζί μου συντροφιά μου πιστή.

Στη χαρά μου συγχαίρεις πρώτη απ’ όλους εσύ,
στα πικρά μου φαρμάκια υποφέρεις πολύ.

Σ’ έχω πάντα κοντά μου, στο μυαλό, στην καρδιά,
στις φουρτούνες, στις μπόρες, στην πικρή μοναξιά.

Κι όταν έρχονται ώρες πού ’ναι όλα θολά,
συ είσαι πάντα για μένα η γλυκιά ξαστεριά.

Αν της νιότης μου λάθη σε κεράσαν χολή
και παρέβηκα ’κείνη τη μεγάλη εντολή…

μη θυμάσαι μανούλα όσα σου ’πα κακά,
σβήστα όλα και δος μου καθαρή την καρδιά.

Σ’ έχω ανάγκη, σε θέλω να ’σαι πάντα κοντά,
όσο αν ψάξω δε θάβρω πιο ζεστή αγκαλιά.

Θα σε φέρνω στο νου μου, θα ζητώ την ευχή,
να με νοιάζει πάντα, να μ’ ακούς τη φωνή.

Ικετεύω τον Πλάστη, όταν κρίνει τη γη,
ν’ αναπαύσει κοντά Του την καλή σου ψυχή.

Να ’σαι ’κει και να χαίρεις με τους άγιους μαζί,
να πρεσβεύεις για μένα, ευλογημένη, καλή!

+ Αρχιμ. Δαμασκηνός Ζαχαράκης
    (Ηγούμενος Ι. Μ. Αγάθωνος)