Την Πέμπτη 4 Μαΐου παρουσιάστηκε στο σχολείο μας το ντοκιμαντέρ “Με το χέρι στο γκάζι”. Κατά την εκδήλωση οι μαθήτριες Αναστασία Γιαννάκη και Φανή Τσοκαρέλλη παρουσίασαν τη λειτουργία του ομίλου “Ντοκιμαντέρ: από τη θεωρία στην πράξη”, και μίλησαν για την εμπειρία τους από τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ. Ακολουθούν τα λόγια τους:
Το ντοκιμαντέρ που θα δείτε είναι αποτέλεσμα εργασίας πολλών εβδομάδων. Το δημιούργησε ο όμιλος ντοκιμαντέρ που λειτούργησε φέτος στο σχολείο μας από τις αρχές της χρονιάς. Στο πλαίσιο του ομίλου ασχοληθήκαμε πρώτα με το ντοκιμαντέρ γενικά, τα είδη του, τις τεχνικές και τους αφηγηματικούς τρόπους. Είδαμε ντοκιμαντέρ και τα συζητήσαμε από διάφορες απόψεις. Θελήσαμε να φτιάξουμε το δικό μας ντοκιμαντέρ και μετά από πολλές συζητήσεις αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τη σχέση των νέων με τις μηχανές. Είναι ένα θέμα που μας ενδιέφερε όλους και, όπως φάνηκε στην πράξη, ενδιέφερε και πολλούς μαθητές του σχολείου μας.
Όταν καταλήξαμε στο θέμα δεν πήραμε αμέσως την κάμερα να αρχίσουμε τις λήψεις. Πρώτα έπρεπε να συζητήσουμε για την οπτική γωνία που θα υιοθετούσαμε: τι θέλαμε να πούμε με το ντοκιμαντέρ για τις μηχανές, από ποιες απόψεις θα εξετάζαμε το ζήτημα και ποιο θα ήταν το συμπέρασμα στο οποίο θέλαμε να καταλήξουμε.
Όταν τα αποφασίσαμε όλα αυτά μπήκαμε στις λεπτομέρειες: Τι ερωτήσεις θα κάναμε και σε ποιους. Επίσης πού θα τραβούσαμε τα πλάνα, ποιο θα ήταν το φόντο. Αν τα πλάνα θα ήταν μακρινά ή κοντινά. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες μας είχαν απασχολήσει πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα.
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι ήταν βέβαια τα γυρίσματα. Πρώτα έπρεπε να βρούμε συμμαθητές μας που θα δέχονταν να δώσουν συνέντευξη. Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν πολύ εύκολο αυτό. Στην αρχή υπήρχε δισταγμός. Η αλήθεια είναι ότι όταν σε τραβάει μια κάμερα νιώθεις κάπως περίεργα. Τελικά βρέθηκαν κάποιοι συμμαθητές μας που δέχτηκαν να μας μιλήσουν. Τους ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό. Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε πολύ και τον Διευθυντή του Λυκείου, τον κύριο Ανδρεαδέλλη, τόσο για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε, όσο και για τις διευκολύνσεις που μας έκανε για την πραγματοποίηση των γυρισμάτων. Και να ευχαριστήσουμε πάρα πολύ και τη Μαρία, του κυλικείου, που μας μίλησε για πολύ προσωπικά θέματα και συναισθήματα. Η Μαρία έκανε κατάθεση ψυχής μπροστά στην κάμερα και θα θέλαμε να το προσέξετε αυτό όταν βλέπετε το ντοκιμαντέρ.
Όσοι έδωσαν συνέντευξη είδαν από κοντά και την ομορφιά και τη δυσκολία που έχει ένα ντοκιμαντέρ. Έπρεπε να φροντίσουμε για τον ήχο να είναι καθαρός. Έπρεπε να ελέγξουμε τον φωτισμό. Μερικές φορές χρειάστηκε να δοθούν οι απαντήσεις και δεύτερη φορά.
Και βέβαια το ντοκιμαντέρ δεν γίνεται να είναι μόνο συνεντεύξεις. Αυτό θα ήταν βαρετό. Πρέπει να υπάρχουν και άλλα πλάνα, ανάμεσα στις συνεντεύξεις ή παράλληλα με αυτές. Αυτό δεν ήταν εύκολο. Αναζητήσαμε υλικό από συμμαθητές μας. Χρειάστηκε να βγούμε από το σχολείο, στον δρόμο για να τραβήξουμε επιπλέον πλάνα. Φτάσαμε στο σημείο να τραβήξουμε πλάνα από το πορτπαγκάζ αυτοκινήτου ενώ αυτό βρισκόταν σε κίνηση.
Αφού συγκεντρώσαμε όλο το υλικό έπρεπε να το βάλουμε σε μια σειρά. Τι θα μπει πρώτα και τι μετά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το ίδιο υλικό, αν το δίναμε με διαφορετική σειρά μπορεί το συμπέρασμα και το νόημα που θα έβγαινε να ήταν διαφορετικό. Παρατηρήσαμε ότι είχαμε συνεντεύξεις που είχαν νόημα αντίθετο μεταξύ τους. Και διαλέξαμε να τις ανακατέψουμε, να τονίσουμε την αντίθεση.
Το πιο δύσκολο κομμάτι της προσπάθειας ήταν ίσως το μοντάζ. Μάθαμε να χειριζόμαστε το πρόγραμμα δημιουργίας ταινιών. Εννοείται κάναμε και λάθη και συχνά η δουλειά έπρεπε να γίνει από την αρχή. Κυρίως όμως έπρεπε να αποφασίσουμε τι θα κρατήσουμε και τι θα αφήσουμε απέξω. Αυτή ήταν μια δύσκολη επιλογή. Αλλά είχαμε και περιορισμό χρόνου. Η ταινία έπρεπε να είναι 10 λεπτά ακριβώς γιατί θέλαμε να τη στείλουμε στο φεστιβάλ μαθητικών ταινιών Cineμάθεια.
Τελικά τα καταφέραμε. Ελπίζουμε να πάμε καλά και στον διαγωνισμό.
