Πολλές φορές αναρωτιώμαστε, πού βρίσκονται αποθησαυρισμένα σήμερα τα τίμια λείψανα των αγίων και μαρτύρων της Εκλησίας μας. Στο ερώτημα αυτό μπορούμε να πάρουμε απάντηση μελετώντας βιβλία σχετικά με το θέμα.

Το διαδίκτυο, επίσης, μας προσφέρει μια εύκολη πρώτη απάντηση. Όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να δείτε το ιστολόγιο “Η Λειψανοθήκη” και ένα σχετικό άρθρο στο ιστολόγιο  monastiria.gr

Μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια καταγραφής των Μοναστηριών της Ελλάδος, και όχι μόνο, μπορούμε να βρούμε στην ιστοσελίδα monastiria.gr. Επίσης σειρά άρθρων και ομιλιών.

Για να δείτε την ιστοσελίδα πατήστε εδώ

Ο Καθηγητής του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου Βασίλειος Φανάρας μιλάει για τη θεολογική συζήτηση για τις μεταμοσχεύσεις τα τελευταία τριάντα έτη, η οποία εκφράστηκε τόσο μέσω Εγκυκλίων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, όσο και διατριβών και άλλων μονογραφιών για το θέμα.

Δείτε το σχετικό βίντεο από την Πεμπτουσία.

     Διαβάστε το πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα του ιστολογίου “Αντέχουμε… Για την Ορθοδοξία και την Ελλάδα μας!” στην αγία Ακυλίνα.

Διαβάστε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο σχετικό με τον π. Χαρίτωνα Σαρρή (δείτε και εδώ)

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 07 Μαρτίου 2014

Την Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014, το Αργος υποδέχθηκε τα Ιερά λείψανα του Αγίου Λουκά, Επισκόπου Συμφερουπόλεως Κριμαίας, του Ιατρού, το οποίο θα φιλοξενείται για προσκύνηση και ευλογία των πιστών στον καθεδρικό ναό του Αγίου Πέτρου, Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014.

Η υποδοχή έγινε στον προαύλιο χώρο του ναού. Το τεμάχιο του Λειψάνου έφερε ο Σεβ. Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος, πλαισιωμένος από Ιερείς της πόλεως.

Διαβάστε το πολύ ενδιαφέρον άρθρο από το Αντιαιρετικό Εγκόλπιο στηριγμένο σε άρθρα του καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη .

Μέχρι πριν λίγα χρόνια γνωρίαμε ότι η νήσος Μελίτη, όπου ναυάγησε το πλοίο που οδηγούσε τον Απόστολο Παύλο στη Ρώμη, ήταν η Μάλτα. Τα τελεταία, όμως, χρόνια τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν῍ Πολλοί Έλληνες και ξένοι επιστήμονες ταυτίζουν τη Μελίτη  με την Κεφαλλονιά.

Διαβάστε σχετικά:

για το 3ο Διεθνές Συνέδριο με θέμα “Περί ταυτίσεως Κεφαλληνίας -Μελίτης”

Νήσος Μελίτη “Των Πράξεων”

Στις γνωστές Αποστολικές Εκκλησίες, που ίδρυσε στον Ελλαδικό χώρο ο Απόστολος Παύλος, “με μεγάλη βεβαιότητα” ανήκει και η Εκκλησία της Κεφαλληνίας. Αυτό ήταν το επιστημονικό συμπέρασμα του Γ’ Συνεδρίου με θέμα “Η ταύτιση της Κεφαλληνίας με την Μελίτη των Πράξεων (28,1)”, που συνήλθε στο Αργοστόλι και Ληξούρι της Κεφαλληνίας 26-29 Αυγούστου 1999.

Διαβάστε περισσότερα »

Πολλοί είναι αυτοί που εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους σχετικά με την αγιοποίηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου από την Εκκλησία και τον χαρακτηρισμό του ως Μεγάλου από την Ιστορία.

Έχουν άραγε δίκιο;

Τις απαντήσεις θα μας δώσει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός στην ομιλία που ακολουθεί:

Μπορεί μια πρόταση γάμου σε μια γυναίκα να την οδηγήσει στο μαρτύριο; Συνέβη σε πολλές περιπτώσεις γυναικών Μαρτύρων και Νεομαρτύρων. Διαβάστε την σχετική εισήγηση του π. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη.

Το όνειρο του μακαριστού μητρ. Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κυρού ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ γίνεται πραγματικότητα.

Δείτε την εγκύκλιο που εξέδωσε ο σεβ. Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ προς τον κλήρο και τον λαό της μητροπόλεώς του ενόψει της επιστροφής των λειψάνων της αγίας Ακυλίνας.

Τα ιερά λείψανα αναχώρησαν από τον ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Όσσης, όπου είχαν ενταφιαστεί, το πρωί της 26/9/2013.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας έγινε η υποδοχή τους στην πατρίδα της, το Ζαγκλιβέρι (δείτε φωτογραφικό υλικό).  Ακολούθησε Αρχιερατικός εσπερινός.

Την 27/9/2013, ημέρα μνήμης της Αγίας έγινε πολυαρχιερατικό συλλείτουργο στον περικαλλή Ναό της (δείτε την ακολουθία: Μέρος Α΄ και Μέρος Β΄).

Διαβάστε τον βίο της Αγίας

Ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός (1890-1964) κατετάγη πρόσφατα στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η Πεμπτουσία κάλυψε την πανηγυρική Θεία Λειτουργία που έγινε στον Ι.Ν. Αγίων Αναργύρων στο Γ.Ν.Δ.Α. «Αγία Βαρβάρα» (που παλαιότερα ονομαζόταν Νοσοκομείο Λοιμωδών Νοσημάτων) για την μνήμη του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού, όπου εκεί κοιμήθηκε στις 4-1-1964.

Ο π. Σίμων Αγιορείτης, ο βιογράφος του Αγίου Νικηφόρου, παραχώρησε συνέντευξη στην Πεμπτουσία όπου μιλά για τον βίο και τα θαύματα του Αγίου.

Δείτε το σχετικό βίντεο:

5 Φεβρουαρίου, 2013 — vatopaidifriend5

Εορτάζει στις 5 Φεβρουαρίου εκάστου έτους.

Χαίρει, σκότει δοθεῖσα φρουρᾶς Ἀγάθη,

Μισοῦσα καὶ φῶς, εἰ πλάνων ὄψεις βλέπει.

Πέμπτῃ ἐν φυλακῇ Ἀγάθη θάνεν εἶδος ἀρίστη.

Βιογραφία

Η Αγία Αγάθη, καταγόταν από το Παλέρμο ή την Κατάνη της Σικελίας. Έζησε και μεγαλούργησε στο χρόνια του αυτοκράτορα Δέκιου (249 – 251 μ.Χ.). Η οικογένειά της διέθετε τεράστια περιουσία, η δε Αγία διακρινόταν για τη φυσική της ομορφιά αλλά και για το ήθος, τις αρετές και τη μεγάλη της πίστη.

Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, μένει ορφανή και μοναδική κληρονόμος της μεγάλης περιουσίας των γονέων της και τότε αναδείχθηκε η υπέροχη προσωπικότητα της Αγάθης. Αγνοώντας τις προσκλήσεις και τις κολακείες του κόσμου, διέθεσε όλη της την περιουσία σε φιλανθρωπικούς σκοπούς βοηθώντας όλους όσους είχαν ανάγκη.

O Θεός όμως έκρινε ότι η Αγία έπρεπε να δοκιμαστεί περισσότερο. O έπαρχος Κιντιανός προσπάθησε χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα, να την πείσει να τον παντρευτεί. Η Αγία όμως όχι μόνο δεν απαρνήθηκε την πίστη της, αλλά θέλησε να μαρτυρήσει γι’ αυτήν. Έτσι υπέμεινε με θαυμαστή καρτερικότητα όλα τα βασανιστήρια και μάλιστα δοξολογώντας τον Θεό που την αξίωσε της τιμής του μαρτυρίου.

Παρέδωσε το πνεύμα της το 251 μ.Χ. μετά από φρικτά βασανιστήρια και ενώ βρισκόταν στη φυλακή, λαμβάνοντας έτσι το στέφανο του μαρτυρίου.

Η Σύναξη της Αγίας Μάρτυρος Αγάθης ετελείτο στο Μαρτύριό της, το οποίο βρισκόταν στο έβδομο του Βυζαντίου (Σικελία). Τα ιερά λείψανά της μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη κατά την περίοδο των αυτοκρατόρων Βασιλείου Β’ (976 – 1025 μ.Χ.) και Κωνσταντίνου Η’ (1025 – 1028 μ.Χ.).

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Ῥόδον εὔοσμον τῆς παρθενίας, νύμφη ἄφθορος τοῦ Ζωοδότου, ἀνεδέδειξαι Ἀγαθὴ πανεύφημε· τῶν ἀγαθῶν τὴν πηγὴν γὰρ ποθήσασα, μαρτυρικῶς ἐν τῷ κόσμῳ διέπρεψας· μάρτυς ἔνδοξε, λιταῖς σου θείαις ἀγάθυνον τοὺς πόθῳ μεγαλύνοντας τοὺς ἄθλους σου.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Στολιζέσθω σήμερον, ἡ Ἐκκλησία, πορφυρίδα ἔνδοξον, καταβαφεῖσαν ἐξ ἁγνῶν, ῥύθρων Ἀγάθης τῆς Μάρτυρος· Χαῖρε, βοῶσα, Κατάνης τό καύχημα.

Κάθισμα

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Κλέος πίστεως καὶ εὐσεβείας, ὁσιότητος καὶ παρθενίας, προθυμίᾳ κοσμουμένη ἀθλήσεως, ἀνηγορεύθη, Ἀγάθη Νοῦς ὅσιος, αὐτοπροαίρετος, ὄντως τιμὴ εἰς Θεόν, πατρίδος λύτρωσις, Χριστῷ νυμφικῶς πρεσβεύουσα, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Πηγή: saint.gr

(http://vatopaidi.wordpress.com/2013/02/05/%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CE%B8%CE%B7/)

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ

Ο Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς) Επίσκοπος Αχρίδος, της Σερβικής Εκκλησίας, γεννήθηκε το 1880 στην Σερβία. Έλαβε ευρεία μόρφωση ανά την υφήλιο και επέδειξε σπουδαίο συγγραφικό έργο. Οι υψηλές θεολογικές και φιλοσοφικές μελέτες του τον έκαναν σύντομα γνωστό λαμβάνοντας πέντε διδακτορικούς τίτλους σε διάφορα Πανεπιστήμια του κόσμου. Επίσκοπος εκλέχθηκε μόλις στα 39 του χρόνια. Ποίμανε με ιδιαίτερη αγάπη και σοφία την επισκοπή του, όμως, η ποιμαντική του διακονία αγκάλιασε στην κυριολεξία όλον τον κόσμο με τα διάφορα ταξίδια του (λόγω εξορίας ή όχι), τη διδασκαλική του δραστηριότητα σε πανεπιστημιακές σχολές αλλά και μέσω του πλήθους των επιστολών και των βιβλίων του.

Τα γραπτά του εμφορούνται από βαθύτατο Πατερικό πνεύμα και αποπνέουν πάντοτε μια απλοϊκή γλυκύτητα συνδυασμένη με βαθιά σοφία και υψηλή θεολογία. Ο σύγχρονος και φίλος του Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς είπε για τον Άγιο Νικόλαο: “Ο Νικόλαος Αχρίδος ήταν ο μέγας άγιος Χρυσόστομος των ημερών μας. Έγινε διδάσκαλος μέγας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, κήρυξ της ορθοδόξου πίστεως, ποιμήν σοφός, πνευματικός οδηγός των Σέρβων, στύλος της πατρίδος του, Απόστολος της Ορθοδοξίας σε κράτη μακρινά…”.

Εκοιμήθη προσευχόμενος στις 17 Μαρτίου 1956 στην Ι.Μ. Αγ. Τύχωνος στις ΗΠΑ. Το ιερό του σκήνωμα επέστρεψε στην Σερβία το 1991.

πηγή: http://www.impantokratoros.gr/nikolaos-velimirovits.el.aspx

πηγή:  http://o-nekros.blogspot.gr/2012/12/1964.html

Με μεγάλη χαρά διαβάζουμε πως επίσημα πλέον κατατάχθηκε στο αγιολόγιο της Ορθοδοξίας, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο όσιος μοναχός Νικηφόρος Τζανακάκης, που ήπιε το ποτήρι της λέπρας μέχρι τέλους, λάμποντας μέσα στην ασθένεια και την αναπηρία σαν πολύτιμο πετράδι, τόσο στο Λεπροκομείο της Χίου, όπου ήταν πνευματικοπαίδι του αγίου Άνθιμου της Χίου, όσο και στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αθηνών, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Για τη βιογραφία του, θα παρακαλέσω να διαβάσετε εδώ. Η είδηση της αγιοκατάταξής του (& βιογραφικό του) εδώ. Εορτάζεται 4 Ιανουαρίου, ημέρα της κοίμησής του.

Αδελφέ μου, ο πόνος προκαλεί απελπισία, απιστία και μίσος προς το Θεό, αλλά, μέσα από το δρόμο της ανεκτίμητης πνευματικής παράδοσης και κληρονομιάς της Ορθοδοξίας (της δικής μας κληρονομιάς), παράγει και αγίους. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν, αφού μας έχουν μάθει πως πόνος = κακό και μόνο κακό; Γνώρισε καλά τον άγιο Νικηφόρο και τους άλλους αγίων με σοβαρές αναπηρίες και θα καταλάβεις… Όχι απλά θα καταλάβεις, αλλά ίσως αλλάξει η ζωή σου και η ζωή των δικών σου.
Δόξα τω Θεώ. Ας έχουμε τις πρεσβείες του (και όλων των αγίων με ασθένειες & αναπηρίες) και εμείς και όλοι οι συνάνθρωποί μας που υποφέρουν.

Παρακλητικό κανόνα του αγίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Βιβλίο με ακολουθία και παρακλητικό κανόνα του δείτε εδώ.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΛΕΠΡΟΥ
Ἦχος α´

Νικηφόρου Ὁσίου, τοῦ λεπροῦ τὰ παλαίσματα,
καὶ τὴν ἐν ἀσκήσει ἀνδρείαν, κατεπλάγησαν Ἄγγελοι
ὡς ἄλλος γὰρ Ἰὼβ τὰ ἀλγεινά,
ὑπέμεινε δοξάζων τὸν Θεόν,
νῦν δὲ δόξῃ ἐστεφάνωται παρ᾽ Αὐτοῦ,
θαυμάτων διακρίσεσιν.
Χαίροις τῶν Μοναστῶν χειραγωγέ,
χαίροις φωτὸς ὁ μέτοχος·
χαίροις ὁ εὐωδίας χαρμονήν, προχέων ἐκ λειψάνων σου.

Νικηφόρος ο λεπρός (1890-1964) της καρτερίας αθλητής λαμπρός

Ο πατήρ Νικηφόρος (κατά κόσμον Νικόλαος) γεννήθηκε σ’ ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι. Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών έφυγε από το σπίτι του, πήγε στα Χανιά κι άρχισε να εργάζεται εκεί σ’ ένα κουρείο.

Τότε ενεφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν δηλ. την λέπρα. Εκείνη την εποχή, τούς λεπρούς τούς απομόνωναν στο νησί Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα ως μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό. Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγη τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί έμενε εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σ’ ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο εμφανή, ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο. Γι’ αυτό με την μεσολάβηση ενός κληρικού κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν Ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος.

Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914 σε ηλικία 24 ετών. Στο λεπροκομείο της Χίου, πού ήταν ένα συγκρότημα με πολλά ομοιόμορφα σπιτάκια, υπήρχε το εκκλησάκι του Αγίου Λαζάρου, όπου εφυλάσσετο η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Υπακοής. Σ’ αυτόν τον χώρο άνοιξε το στάδιο των αρετών για τον Νικόλαο. Μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έκρινε έτοιμο για το αγγελικό σχήμα και τον έκειρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο. Η νόσος προχωρούσε και εξελίσσετο και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις (το φάρμακο βρέθηκε αργότερα το 1947).

Ο π. Νικηφόρος ζούσε με αδιάκριτη, γνήσια υπακοή, με νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους. Μάλιστα κατέγραφε σε ένα κατάλογο και τα θαύματα του Αγίου Ανθίμου, τα όποια είχε δει «ιδίοις όμασιν» (πολλά αφορούσαν θεραπείες δαιμονιζομένων).

Υπήρχε μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση του Αγίου Ανθίμου με τον μοναχό Νικηφόρο, ο όποιος «ουδέ εν βήμα εμάκρυνεν απ’ αυτού», όπως αναφέρει ο πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του «Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου». Ο π. Νικηφόρος προσευχόταν τη νύχτα ώρες ατελείωτες, κάνοντας μετάνοιες αμέτρητες, δεν είχε λογοφέρει με κανένα ούτε χάλασε την καρδιά κάποιου κι ήταν ο κύριος ψάλτης του ναού. Εξ αιτίας της ασθενείας του όμως, σιγά-σιγά έχασε το φώς του κι έτσι έψαλλε τα περισσότερα τροπάρια και απήγγειλε τούς Αποστόλους από στήθους.

Το 1957 έκλεισε το Λωβοκομεΐο της Χίου και τούς εναπομείναντος ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τούς έστειλαν στόν Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.

Εκεί, στόν Αντιλεπρικό σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο όποιος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε τελείως. Απεφάσισε όμως να μείνη όλο το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στον Αντιλεπρικό σταθμό κοντά στους συνασθενείς του, τούς οποίους φρόντιζε με πολλή αγάπη. Έτσι έγινε και υποτακτικός στον πατέρα Νικηφόρο, στον όποιο ως ανταμοιβή της υπομονής του ο Κύριος του είχε δώσει πολλά χαρίσματα. Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ταπεινό κελλάκι του λεπρού μονάχου Νικηφόρου, στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, για να πάρει την ευχή του. Να τι αναφέρουν μεταξύ των άλλων όσοι τον εγνώρισαν τότε:

Ενώ ο ίδιος του ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν εγόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία. Είχε το χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων. Τα μάτια του ήταν μονίμως ερεθισμένα, η όραση του ελα¬χίστη, είχε αγκυλώσεις στα χέρια και παράλυση στα κάτω άκρα. Παρ’ όλα αυτά ήταν γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, εδιηγείτο χαριτωμένα περιστατικά, ήταν ευχάριστος, αξιαγάπητος. Το πρόσωπο του, πού ήταν φαγωμένο από τα στίγματα της ασθένειας, και τις πληγές, έλαμπε κι έπαιρναν χαρά όσοι τον έβλεπαν αυτόν τον πάμπτωχο και φαινομενικά ασθενή άνθρωπο πού έλεγε: «Ας είναι δοξασμένο το Άγιο Όνομα Του».
Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964, κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν. Ο πατήρ Ευγένιος, και άλλοι πιστοί ανέφεραν πολλές περιπτώσεις, όπου έγιναν θαύματα με την επίκληση των πρεσβειών προς τον Θεό, του πατρός Νικηφόρου.

(Από το βιβλίο «ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΤΕΡΙΑΣ ΑΘΛΗΤΗΣ ΛΑΜΠΡΟΣ», υπό Σίμωνος μοναχού, Γ’ εκδ. «ΑΓ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ», Αθήναι 2007).

«Παιδιά μου, προσεύχεσθε; και πώς προσεύχεσθε; …με την ευχή του Ιησού να προσεύχεσθε, με το ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ. Έτσι να προσεύχεσθε. Έτσι είναι καλά» (πατήρ Νικηφόρος).

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ
Φωτεινά παραδείγματα αρετής
Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

πηγή: http://www.impantokratoros.gr/nikhforos-lepros.el.aspx

Θαύματα Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού

8 Δεκεμβρίου, 2012 — vatopaidifriend5

Ο πατήρ Ευμένιος έλεγε ότι, κάποιο βράδυ, αφού ετοίμασε τον πατέρα Νικηφόρο και τον έβαλε να κοιμηθή, πήγε κι αυτός στο κελλάκι του να αναπαυθή. Δεν τον έπαιρνε, όμως, ο ύπνος. Είχε μια έντονη ανησυχία, μήπως κάτι δεν έκανε καλά, μήπως δεν έκλεισε καλά τη σόμπα. Αυτά και άλλα πολλά περνούσαν άπ’ τον λογισμό του. Σηκώνεται, λοιπόν, και πηγαίνει στο κελλάκι του Παππούλη.

Για να μη τον ενοχλήση, αν τον είχε πάρει ο ύπνος, θεώρησε καλό να μη κτυπήση την πόρτα, ούτε να πή το “Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός, ελέησον ημάς” και να περιμένη την απάντηση από μέσα του “Αμήν”, όπως γίνεται μεταξύ μοναχών. Ανοίγει σιγά-σιγά την πόρτα και, τι να δή; Βλέπει τον πατέρα Νικηφόρο να αιωρήται ως ένα μέτρο από το έδαφος με τα χέρια υψωμένα και να προσεύχεται.

Το πρόσωπό του έλαμπε υπέρ τον ήλιο. Μόλις αντίκρυσε αυτό το όντως φοβερό θέαμα ο πατήρ Ευμένιος, χωρίς να μιλήση καθόλου έκλεισε πολύ προσεκτικά την πόρτα και έτρεξε στο κελλάκι του. Εκεί έπεσε με το πρόσωπο στο έδαφος και άρχισε να κλαίη με στεναγμούς, μήπως στενοχώρησε τον Παππούλη του που δεν κτύπησε την πόρτα και τον είδε σε αυτή την θαυμαστή στάση.

Αλλά έκλαιγε και από χαρά, διότι είδε ιδίοις όμμασι πόσο μεγάλος και ενάρετος ήτο ο πνευματικός του Πατέρας, ο πατήρ Νικηφόρος. Το πρωί, που πήγε ως συνήθως για να τον διακονήση, του έβαλε εδαφιαία μετάνοια και του ζήτησε να τον συγχωρήση για το παράπτωμά του. Εκείνος, με ένα ελαφρό μειδίαμα, τον συγχώρησε αμέσως και του είπε να μην φανερώση σε κανένα ο,τι είδε, όσο ο ίδιος θα ζούσε ακόμη.

Εδιηγειτο, ακόμη, ο πατήρ Ευμένιος ότι, κάποιο βράδυ, πολλά χρόνια μετά την κοίμηση του πατρός Νικηφόρου, επειδή είχε πολλά κουνούπια και άλλα έντομα το κελλί του, θεώρησε καλό να κλείση τις πόρτες και το παράθυρο και να αδειάση ένα ολόκληρο μεγάλο μπουκάλι ισχυρό εντομοκτόνο μέσα εκεί˙ και μετά έπεσε να κοιμηθή. Δεν θα ξυπνούσε όμως ποτέ, εάν δεν εμφανιζόταν ο πατήρ Νικηφόρος να τον ξυπνήση, να τον πιάση από το χέρι και να τον βγάλη έξω από το κελλί. Και, πριν ακόμη συνειδητοποίηση καλά-καλά ο πατήρ Ευμένιος τι είχε γίνει, εκείνος του είπε: “Παιδί μου, μη μπής μέσα πάλι στο κελλί σου, αν δεν άνοιξης πρώτα τις πόρτες και το παράθυρο, για να αερισθή καλά”. Και αμέσως μετά έγινε άφαντος. Όταν, ύστερα από αρκετή ώρα, ο πατήρ Ευμένιος συνήλθε και κατάλαβε το θαύμα που του έγινε, ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά τον πατέρα Νικηφόρο, τον αγαπημένο του Παππούλη, που τον έσωσε από βέβαιο θάνατο.

Ο ιερομόναχος πατήρ Αμφιλόχιος, της Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μεγάρων, διαβεβαίωνε ότι, κάποια ημέρα που καθόταν στο κελλί του, αισθάνθηκε να ευωδιάζη κάτι. Έψαχνε δεξιά και αριστερά και δεν εύρισκε από που προερχόταν αυτή η ευωδία, η οποία όσο πήγαινε και αυξανόταν. Τότε, σε κάποια στιγμή, πέφτει το μάτι του επάνω σε ένα μεγάλο χοντρό ταχυδρομικό φάκελλο “ασφαλείας”. Τον ανοίγει και βλέπει μέσα ένα τεμάχιον αγίου λειψάνου, που ευωδίαζε αρρήτως, και ένα σημείωμα, που έγραφε “πατήρ Νικηφόρος Τζανακάκης, 4/1/1964″. Το άγιο λείψανο αυτό ήτο στην κατοχή κάποιου άλλου ιερομόναχου, ο οποίος το έστειλε στο Μοναστήρι για προσωρινή φύλαξη, επειδή εκείνος θα έλειπε.
Όταν ο πατήρ Αμφιλόχιος το έβγαλε από τον φάκελλο και το τοποθέτησε με ευλάβεια σε μέρος που είχε και άλλα άγια λείψανα, τότε ελαττώθηκε λίγο η ευωδία του.

Ο μοναχός Καλλίνικος, από το Άγιον Όρος, έλεγε: ” Όταν μου έδωσαν ένα μικρό τεμάχιο από τα άγια λείψανα του πατρός Νικηφόρου, ευωδίαζε. Μετά, όμως, σταμάτησε. Μιαν ημέρα, που το άνοιξα να το προσκυνήσω, λέω στον Παππούλη: ” Άγιέ μου, εγώ ανάξιος είμαι, αλλά σε παρακαλώ, κάνε μου τη χάρη και μη με αποστρέφεσαι τον αμαρτωλό. Και – ω του θαύματος! -ευωδίασε πάλι. Μετά από λίγες μέρες, που πήγα πάλι να το προσκυνήσω, μόλις άνοιξα το κουτάκι που είχα μέσα το άγιο λείψανο, εξεχύθη άρρητος ευωδία σε όλο το κελλί μου. Αμέσως μου ήρθε και έγραψα το ακόλουθο μεγαλυνάριο στον Άγιο: Έμψυχος εικών συ της αρετής, ωμοιώθης, Πάτερ, τω Ιώβ τη υπομονή, υπέμεινας θλίψεις, Θεώ ευαρεστήσας, διό και μετά θάνατον ευωδίασας.”

Ο ιερομόναχος Ματθαίος εδιηγείτο ότι, μετά την κοίμηση του πατρός Ευμενίου, ο ιερομόναχος πατήρ Επιφάνιος, που ανέλαβε προϊστάμενος στον Ναό του Λεπροκομείου, ευρήκε σ’ ένα κιβώτιο μερικά από τα άγια λείψανα του πατρός Νικηφόρου. Του είπε λοιπόν ο πατήρ Ματθαίος: “Θέλω να μου δώσης κι εμένα ένα τεμάχιο από τα άγια και ιερά λείψανα”. Ο πατήρ Επιφάνιος του είπε, “Θα σου το φέρω εγώ ο ίδιος στην Θεσσαλονίκη, μόλις ανεβώ”. Και πράγματι, μετά από λίγο καιρό, το πήγε. Το άνοιξαν και το τοποθέτησαν σ’ ενα κουτάκι επάνω στο τραπέζι. Άναψαν κι ενα κεράκι. Μετά από λίγο ήλθε ένας άλλος ιερεύς να κάνη επίσκεψη στον πατέρα Ματθαίο. Όταν είδε το άγιο λείψανο, το προσκύνησε, και λέει: “Σε ποιόν ανήκει αυτό το άγιο λείψανο, που ευωδιάζει;” “Εγώ”, λέει ο πατήρ Ματθαίος, “δεν τον πολυπίστεψα, αλλά σηκωθήκαμε και πήγαμε να το προσκυνήσωμε. Πράγματι ευωδίαζε και, όσο περνούσε η ώρα, ευωδίαζε όλο και περισσότερο. Αυτό κράτησε αρκετές ημέρες. Έχω προσκυνήσει πολλά άγια λείψανα πολλών Αγίων. Αυτό, όμως, πρώτη φορά μου συνέβη”.

Κληρικός, που ταλαιπωρήθηκε με πολυχρόνιες δίκες και η υπόθεση του έφθασε στον Άρειο Πάγο, μας είπε: “Τον Όκτώβριο του 2003, πριν αρχίση η ακροαματική διαδικασία, επικαλέσθηκα την βοήθεια του πατρός Νικηφόρου. Ο Παππούλης με βοήθησε, ώστε ο Εισαγγελεύς να ζητήση την αθώωσή μου, και αθωώθηκα”.

Ο κύριος Θεόδωρος Γιαννάκης αφηγείται το εξής θαυμαστό γεγονός: “Είχα”, λέγει, “ένα κρίσιμο δικαστήριο. Με είχαν μπλέξει σε μια υπόθεση και με καλούσαν να πληρώσω ένα τεράστιο ποσό δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών. Και, ενώ στο Πρωτοβάθμιο με είχαν καταδικάσει, όταν ήλθε η υπόθεση στο Εφετείο, 10 Μαΐου του έτους 199.., εγώ ζήτησα από τον πατέρα Ευμένιο, που είχε τα άγια λείψανα του πατρός Νικηφόρου, να μου δώση ένα τεμάχιο. Έγώ’, του λέω, ‘πάτερ, τον έχω φροντίσει τον πατέρα Νικηφόρο˙ τον έχω πλύνει, τον έχω ντύσει, του έχω μαγειρέψει, του έχω καθαρίσει τα αυτάκια του, και τώρα, που έχω τόσο μεγάλη ανάγκη, θέλω να με βοηθήση.’ Μου έδωσε δύο μικρά τεμάχια από τα άγια λείψανά του, τα οποία επήρα με πολλή ευλάβεια, τα ασπάσθηκα και τα είχα μαζί μου στο δικαστήριο. Πριν αρχίση η δίκη, παρεκάλεσα θερμά μέσα μου τον Παππούλη, να με βοηθήση σ’ αυτή την δύσκολη ώρα. Και – ω του θαύματος! – ο Εισαγγελέας πρότεινε την αθώωσή μου και το δικαστήριο με αθώωσε. Ευχαριστώ τον Παππούλη μου από τα βάθη της καρδιάς μου, που κι αυτή τη φορά με βοήθησε, όπως παληά, και ας έχουν περάσει τόσο πολλά χρόνια από την κοίμησή του.”

Ο Κωνσταντίνος Μ., κάτοικος Αθηνών, μας ανέφερε το εξής: “Ένα βράδυ του Ιουνίου του 2002, μάλλον προς το ξημέρωμα, βλέπω στον ύπνο μου ότι έμενα σ’ ένα σπίτι με δύο δωμάτια.

Στο ένα δωμάτιο έμενε ο Παππούλης, ο πατήρ Νικηφόρος, και στο άλλο εγώ. Εκεί που ήμουν στο δωμάτιό μου, ωμιλούσα με κάποιον κάπως δυνατά, έντονα. Σε λίγο μπαίνω στο δωμάτιο όπου έμενε ο Παππούλης, και του λέω με χαρούμενο ύφος, ‘Καλημέρα, Παππουλάκο μου’ και έσκυψα με ευλάβεια και του φίλησα το χεράκι του, εκεί στη γωνία, που ηταν ξαπλωμένος. Τότε αυτός γυρίζει και, με πατρική σιγανή και ολοκάθαρη φωνή, μου λέει: “Παιδί μου, με την ελκώδη κολίτιδα που έχεις, πρέπει να είσαι πιο ήρεμος, πιο γαλήνιος. Βλέπεις ότι τον χειμώνα είσαι καλύτερα; Είναι διότι είσαι πιο ήρεμος.” Έλεγα με τον λογισμό μου: “Πόσο καθαρά μιλάει σήμερα ο Παππούλης”. Σε λίγο τον βλέπω, σηκώθηκε, βγήκε έξω, κάθισε επάνω σ’ ένα ηλεκτρικό καροτσάκι και έφυγε. Εμένα μου άφησε τον νάρθηκα, που φορούσε στο ένα του ποδαράκι. Ας σημειωθή ότι στο σπίτι μου, σ’ ένα δωματιάκι που χρησιμοποιώ και σαν χώρο προσευχής, έχω μέρος των αγίων λειψάνων του, τα οποία ευωδιάζουν αρρήτως. Όταν ξύπνησα, πήρα στο τηλέφωνο τον Πνευματικό μου και του το ανέφερα. Τότε εκείνος μου είπε: “Ο Παππούλης ήταν, που σου φανερώθηκε και σε συμβούλευσε για τα μακροχρόνια ασθένειά σου. Το έκανε από την πολλή αγάπη και ευλάβεια, που του έχεις.” Και είναι γνωστό ότι οι γιατροί σε αυτούς, που πάσχουν από αυτή την ασθένεια, συνιστούν ηρεμία, η οποία εμένα μου λείπει τελείως.”

Και πάλι ο ίδιος, ο Κωνσταντίνος Μ., μας εδιηγήθη τα ακόλουθα: “Τον Αύγουστο του 2002 ευρισκόμουν στο Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στη Σκήτη της Αγίας Άννης. Έμενα στο Κυριακό. Το πρωί εκκλησιάσθηκα στο κοιμητήριο της Σκήτης. Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας, μπήκε μέσα ένας λαϊκός, ήλθε απρόσκλητος στο ψαλτήρι, που έψελνα, και άρχισε να ψάλλη αρκετά αργά, με απηχήματα μακροσκελή και κορώνες, σε αντίθεση με τον ρυθμό και τον χρόνο, που είχαμε πριν. Του είπα κάποια στιγμή ότι στο Άγιον Όρος, τις καθημερινές, οι ακολουθίες γίνονται πιο σύντομες. Αυτός, τίποτα. Σαν να ευρίσκετο στον δικό του κόσμο. Εγώ άρχισα να φουντώνω από μέσα μου. Έβραζα ολόκληρος. Τα νεύρα μου ειχαν τεντωθή στο έπακρον. Τότε, εκείνη την στιγμή, θυμήθηκα την συμβουλή του πατρός Νικηφόρου και λέω, ‘Παππούλη μου, Παππουλάκο μου, βοήθησε με. “Οπως βλέπεις, εγώ από μόνος μου ούτε να συγκρατηθώ μπορώ, ούτε να ηρεμήσω. Βοήθησε με, σε παρακαλώ.’ Για πότε ηρέμησα και γαλήνεψα, δεν το κατάλαβα. “Ετσι μπόρεσα μετά να είμαι στην Θεία Λειτουργία με κατάνυξη. Και, να σκεφθή κάποιος ότι, άλλοτε, ένας εκνευρισμός μου συνήθως κρατούσε πολλές ώρες. Αυτά, προς δόξαν του μεγάλου Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και του θεράποντος Αυτού αγίου πατρός ημών Νικηφόρου.”

Ένας ευλαβής χριστιανός, νέος στην ηλικία –που για προσωπικούς λόγους θέλησε να διατήρηση την ανωνυμία του– πήγε κάποιαν ημέρα στον πατέρα Ευμένιο και του είπε: “Πάτερ, άκουσα ότι έχετε άγια λείψανα του πνευματικού σας, του πατρός Νικηφόρου. Θα ήθελα να μου δώσετε κι εμένα, για ευλογία, να προστατεύουν την οικογένειά μου.” Ο πατήρ Ευμένιος του έδωσε ένα τεμάχιο. Εκείνος το πήρε, το τύλιξε με ευλάβεια και το έβαλε στο τσεπάκι του υποκαμίσου του -ήταν καλοκαίρι- και μετά έφυγε με την μηχανή του για το σπίτι του. Καθ’ οδόν, και ενώ έτρεχε με αρκετά μεγάλη ταχύτατα, του ερχόταν μία άρρητη ευωδία συνέχεια. Και, παρ’ όλο που έπρεπε, φυσιολογικά, άπ’ ο,τι έλεγε ο ίδιος, “την ευωδία αυτή να την παίρνη ο αέρας λόγω της ταχύτητος”, ωστόσο η ευωδία τον πλημμύριζε ολόκληρον. Το σημαντικώτερο όμως είναι το εξής: Όταν αυτός πήγε στο σπίτι του, λέει στην γυναίκα του: “Έλα, γρήγορα, να ασπασθής ένα άγιο λείψανο που έφερα”. Η γυναίκα του, όταν πήγε να το προσκύνηση, πετάχθηκε τρομαγμένα προς τα πίσω και φώναξε, “Μ’ έκαψε, μ’ έκαψε!”. Αργότερα η ίδια διαβεβαίωνε: “Όταν πλησίασα τα χείλη μου να ασπασθώ το άγιο λείψανο, αισθάνθηκα μια έντονη θερμότητα, κάτι σαν κάψιμο, γι’ αυτό φοβήθηκα και πετάχθηκα προς τα πίσω”. Έκτοτε η γυναίκα αυτή έγινε πιο πιστή, γιατί μέχρι τότε ήταν, λίγο ως πολύ, αδιάφορη στα πνευματικά. Μετά τοποθέτησαν το άγιο λείψανο στο προσκυνηταράκι τους και του ανάβουν καντηλάκι κάθε μέρα.

Η κυρία Μαρία Βαλουγεώργη από τη Θεσσαλονίκη, όταν έμαθε ότι ετοιμάζεται να εκδοθή σε βιβλίο ο βίος του οσίου πατρός Νικηφόρου του λεπρού, είπε αυθόρμητα: “Θέλω κι εγώ να συμβάλω σ’ αυτή την έκδοση.” Σημειωτέον, ότι για τον Παππούλη δεν εγνώριζε τίποτε, ούτε είχε ακούσει ποτέ κάτι γι’ αυτόν. Επειδή το συνολικό χρηματικό ποσόν ήτο αρκετά υψηλό, έστελνε κατά διαστήματα ένα μέρος. Κάποια εποχή το αμέλησε και άργησε να στείλη. Καθώς μας είπε, τότε έβλεπε στους δρόμους συνέχεια κάτι πινακίδες που γράφανε το όνομα “Νικηφόρος”, “Νικηφόρος”, και είπε, με τον λογισμό της: “για το βιβλίο του Παππούλη έχω πολύν καιρό να στείλω χρήματα”. Πήγε αμέσως σε μία Τράπεζα και έστειλε ένα ποσό. Μετά επέστρεψε στο κατάστημά τους. Εκείνη την ημέρα δεν είχαν καθόλου κίνηση και ο πατέρας της είπε: “αφού δεν έχει δουλειά, εγώ θα φύγω”. Και έφυγε. Αμέσως μετά, άρχισε να έρχεται τόσο πολύς κόσμος, που το προσωπικό δεν προλάβαινε να τους εξυπηρετήση. Μέσα σε λίγες ώρες, τα χρήματα που είχαν εισπράξει ήταν τα υπερδιπλάσια από αυτά που είχε στείλει. ” Ε, αυτό, δεν είναι ένα θαύμα; πρώτα να βλέπω συνέχεια το όνομα ‘Νικηφόρος’, ‘Νικηφόρος’, και μετά η δουλειά να αυξηθή με μιας στο κατακόρυφο;”

Κάποια άλλη φορά έλεγε η ίδια: “Κάποια ημέρα, κάτι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, βλέπω ένα σεβάσμιο γέροντα να έρχεται προς το μέρος μου. Όταν έφθασε αρκετά κοντά μου, μου είπε: ‘Είμαι ο Παππούλης ο Νικηφόρος. Ήρθα να σου πω να προσέχης. Διότι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να σε βλάψουν, να σου κάνουν κακό.’ Αμέσως μετά, ο Παππούλης συνέχισε: ‘και άκουσε, παιδί μου, την εικόνα μου θέλω εσύ να μου την κάνης’. Μόλις μου είπε αυτό, μετά από λίγο χάθηκε. Πράγματι, υπάρχουν κάποιοι συγγενείς, οι οποίοι θέλουν να με βλάψουν και, ει δυνατόν, να με παραγκωνίσουν επαγγελματικά.”

Ένα τρίτο θαυμαστό γεγονός συνέβη στην ίδια, ως εξής: Πριν ακόμη ολοκληρωθή η συγγραφή του βιβλίου αυτού για τον Παππούλη, μας τηλεφώνησε μια μέρα και είπε: “Χθες ήμουν στο σπίτι μου, στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Εκεί που ξεφύλλιζα ένα βιβλίο, ερχόταν στη σκέψη μου ο πατήρ Νικηφόρος και σαν ν’ άκουγα μια φωνή να μου λέη: ‘την αγιογραφία, την αγιογραφία’. Την άλλη μέρα πήγα και κατέθεσα ένα ποσόν χρημάτων για την έκδοση του βιβλίου του Παππούλη, που είχα αναλάβει να χρηματοδοτήσω.” Της είπαμε ότι, αν είχαμε προλάβει, θα την ειδοποιούσαμε να στείλη ένα μέρος του ποσού αυτού στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος του Άγιου Όρους, διότι ο αγιογράφος πατήρ Λουκάς μας έστειλε ήδη την εικόνα του πατρός Νικηφόρου. Εκείνη απάντησε, “Δεν πειράζει, πάτερ, σε λίγες μέρες θα μαζέψω τα χρήματα και θα τα στείλω”. Μετά παρέλευση δέκα λεπτών, ξανατηλεφώνησε: “Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο, μου έδωσε ο πατέρας μου ένα φάκελλο και μου είπε, ‘αυτός είναι για σένα’. Τον ανοίγω και βλέπω να έχη μέσα όσα χρήματα χρειάζονταν για την εικόνα, ούτε περισσότερα ούτε λιγώτερα. Εγώ έμεινα άφωνη. Και, μόλις συνήλθα, σας παίρνω τηλέφωνο, για να σας πώ το θαυμαστό γεγονός αυτό.”

Ο κ. Νίκος Τσεκούρας, στην Αθήνα, μας διηγήθηκε ότι, πολλές φορές, όταν εκκλησιαζόταν στον Ναό των Αγίων Αναργύρων, τον έπιανε πονοκέφαλος. Πήγαινε τότε στο δωμάτιο όπου ήταν φυλαγμένο το κιβωτιάκι με τα σεπτά λείψανα του πατρός Νικηφόρου και σταυρωνόταν με αυτά – και αμέσως ο πονοκέφαλος του περνούσε.

ΠΗΓΗ: Σίμωνος Μοναχού, Νικηφόρος ο Λεπρός της καρτερίας αθλητής λαμπρός, Β΄ Έκδοσις, Εκδόσεις «Ο Άγιος Στέφανος», Αθήναι- ieraeleysis.blogspot.it

πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2012/12/08/%CE%B8%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B5%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8D-2/

Τα Θεοφάνια: μια αρχαιότερη εορτή από τα Χριστούγεννα

γράφει ο Δημήτριος Μόσχος, Λέκτορας Γενικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας Τμήματος Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

«Στις 6 Ιανουαρίου κλείνει ένα πλουσιότατο σε λατρευτικά δρώμενα, παραδοσιακά έθιμα και μακραίωνες συνήθειες Δωδεκαήμερο, που συνδέεται με κεντρικά στοιχεία του χριστιανικού Ευαγγελίου: την κατά σάρκα γέννηση, την Περιτομή και τη Βάπτιση του Ιησού Χριστού, που είναι βασικοί σταθμοί της Ενανθρώπησης του Θεού στον κόσμο. Παράλληλα, την 1η του έτους εορτάζεται και η μνήμη του μεγάλου Πατέρα της Εκκλησίας μας, Βασιλείου αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας. Ο συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων κάνουν το διάστημα αυτό έναν πόλο εορταστικό και λατρευτικό στην καρδιά του χειμώνα, που συμπληρώνεται από τον αντίστοιχο εαρινό, δηλαδή εκείνον των πασχαλίων εορτών. Πώς προέκυψε όμως ιστορικά το εορταστικό αυτό σύμπλεγμα;

1. Η αρχή των Θεοφανίων

Για τις εορτές και τη λατρεία των πρώτων Χριστιανών οι πηγές μας είναι βέβαια τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, κατόπιν οι λεγόμενοι Αποστολικοί Πατέρες, που υπήρξαν μαθητές και “ακουσταί” των Αποστόλων, όπως ο Ιγνάτιος Αντιοχείας, ο Κλήμης Ρώμης και άλλοι, και κατόπιν άλλοι χριστιανοί συγγραφείς του 2ου και 3ου αιώνα, καθώς και κείμενα κανόνων, προτροπών και διδαχών που γράφτηκαν τότε.

Σ’ αυτά ξεχωρίζουμε το Πάσχα και την κυριακάτικη Θ. Λειτουργία, τις καθημερινές προσευχές και το βάπτισμα των νέων Χριστιανών, που γινόταν ομαδικά το Μέγα Σάββατο το βράδυ. Για την περίοδο αυτή, του χειμώνα, η πρώτη μαρτυρία που έχουμε είναι του Κλήμεντος του Αλεξανδρέως στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα (δηλαδή 150-210), που μας πληροφορεί ότι οι οπαδοί του Βασιλείδη (που ήταν της αίρεσης των Γνωστικών) γιόρταζαν την ημέρα “του βαπτίσματος του Κυρίου” με αγρυπνίες και αναγνώσματα, χωρίς όμως να συμφωνούν όλοι για την ημερομηνία – άλλοι την τοποθετούσαν στις 6 κι άλλοι στις 10 Ιανουαρίου.

΄Οπως συμπεραίνουν νεώτεροι ειδικοί, από το διάστημα αυτό, ξεκινώντας ίσως από την Αλεξάνδρεια, μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα σ’ όλη την Ανατολή, την 6η Ιανουαρίου εορταζόταν μια τριπλή εορτή: η γέννηση του Χριστού, η προσκύνηση των μάγων και η βάπτισή Του. Η λέξη “Επιφάνεια” καλύπτει και τις τρεις εορτές, είναι η φανέρωση του Θεού ως βρέφους στους ανθρώπους γενικά και στους Μάγους ειδικά, η φανέρωση της Θεότητας στον Ιορδάνη με τη συμμαρτυρία του Πατρός και του Πνεύματος. Γιατί όμως στις 6 Ιανουαρίου;

Η προέλευση, πιθανότατα, είναι εξωβιβλική: είναι γνωστό, ότι αιγύπτιοι λάτρεις ενός μυστηριακού θρησκεύματος εόρταζαν την εμφάνιση του Χρόνου ή Κρόνου μέσα από τα νερά του Νείλου στις 6 Ιανουαρίου. Αυτή ήταν μια από τις πολλές ειδωλολατρικές “Επιφάνειες”. Είναι φανερό ότι οι Χριστιανοί ξεκίνησαν στην Αίγυπτο να δίνουν τη δική τους απάντηση για το ποια είναι η πραγματική “Επιφάνεια” του Θεού μέσα από τα νερά: αυτή του βαπτιζομένου Ιησού. Με το παράδειγμά Του και την εντολή Του αργότερα για βάπτιση των πιστευόντων όχι μόνο πλέον “εν ύδατι” (όπως στην θρησκευτική πρακτική πολλών ανατολικομεσογειακών θρησκειών, όπου το λιγοστό νερό θεωρείται πάντα θεόσταλτο καθαρτήριο), αλλά και “εν Πνεύματι”, ο Χριστός αναδείκνυε τη μοναδική ιστορική “Επιφάνεια” του Θεού σε μια ιστορία ευθύγραμμη, που δεν επαναλαμβάνεται. Αντίθετα, η “Επιφάνεια” των νερών ή του θεού-Ηλίου (solis invicti) στη Δύση, κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, ήταν η αποθέωση της κυκλικής φυσικής ροής του κόσμου.

2. Η ανάδειξη της ημέρας των Χριστουγέννων

Το βέβαιο είναι ότι μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα τα Θεοφάνια ή “Φώτα” ή Επιφάνεια εμπεριείχαν και την εορτή των Χριστουγέννων, ένας συνδυασμός που απαντά ακόμη και σήμερα στο εορτολόγιο της Αρμενικής Εκκλησίας. Την εποχή του Μ. Βασιλείου (+ 379) και του Γρηγορίου του Θεολόγου μαρτυρούνται στη Μικρά Ασία οι πρώτες περιπτώσεις χωρισμού των δύο εορτών, όπου τα Χριστούγεννα άρχισαν να εορτάζονται στις 25 Δεκεμβρίου από επίδραση της Εκκλησίας της Ρώμης.

Στη Ρώμη είχε αρχίσει από τις πρώτες δεκαετίες του 4ου αιώνα (περί το 330-340) ο εορτασμός των Χριστουγέννων ως απάντηση στα ειδωλολατρικά Βρουμάλια ή Σατουρνάλια, που ήταν η λατρεία του αναγεννώμενου Ηλίου, όταν (περισσότερο εμφανώς στα βορειότερα κλίματα) άρχιζε να ξαναμεγαλώνει η μέρα, μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Οι Χριστιανοί στη λατρεία του «ξαναγεννημένου Ήλιου» του φυσικού κύκλου, απαντούσαν με τη γέννηση του «νοητού Ηλίου της Δικαιοσύνης». Περί το 375 άρχισαν να εορτάζονται τα Χριστούγεννα και στη Συρία και το 386 ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πρεσβύτερος στην Αντιόχεια, εξέφρασε στο Λόγο του “Εις την γενέθλιον ημέρα του Σωτήρος” τη χαρά του, που επιτέλους η 25η Δεκεμβρίου μπήκε επίσημα στο εορτολόγιο της πόλης. Μέχρι το 432 η εορτή είχε φθάσει και στην Αλεξάνδρεια.

Ενώ στη Δύση τα Επιφάνεια συνδέονται μέχρι σήμερα, κυρίως, με την προσκύνηση των Μάγων, στην Ανατολή εξακολούθησαν να εορτάζονται με μεγάλη λαμπρότητα: στα Ιεροσόλυμα την εποχή εκείνη, μας πληροφορεί το Οδοιπορικό της Αιθερίας (ταξιδιωτικός οδηγός μιας ευσεβούς Μαυριτανής κυρίας στα τέλη του 4ου αιώνα) ότι επί μία εβδομάδα μετά τις 6 Ιανουαρίου τελούνταν μία Λειτουργία κάθε μέρα σε συγκεκριμένους μεγάλους ναούς της πόλης από τον επίσκοπο ή μοναχούς.

Οι γνωστές σε όλους μας ευχές του Μεγάλου Αγιασμού έχουν σαφώς εξορκιστικό χαρακτήρα και καταδεικνύουν το θρίαμβο της νίκης του ενανθρωπήσαντος Υιού του Θεού (άρα, τελικά, του ανθρώπου, που ενώνεται με το Θεό) πάνω στον “γκρίζο” κόσμο πνευμάτων, κακοποιών στοιχείων, αοράτων “αρνητικών” δυνάμεων (όπως λέμε σήμερα) κλπ. Πολύ σωστά έχει, λοιπόν, συνδεθεί στη λαϊκή αντίληψη η έξωση των καλικαντζάρων ή “παγανών” με τον αγιασμό των υδάτων. Βαθμιαία, το διάστημα των 40 ημερών πριν τα Χριστούγεννα και των 40 ημερών μετά, μέχρι την Υπαπαντή, έγινε μια λαμπρή εορταστική αλυσίδα, που στις μέρες μας έχει, δυστυχώς, εκφυλιστεί σε άλλοθι καταναλωτισμού».

πηγή: http://www.24grammata.com/?p=7606

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
«Κενοῦται ἡ Θεότης – ἀνακαινοῦται τό ἀνθρώπινον»

(ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης)

τοῦ πανοσιολογιωτάτου ἀρχιμανδρίτου π. Θεοκλήτου Ἀθανασοπούλου (νῦν Σεβ. Μητροπολίτου Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου)

«Ἡ ζωή μου κυλάει μέσα στή νύχτα τῆς ἐξορίας καί καταδίκης μου κι ἀναμένω ἕνα καί μοναδικό γεγονός: τήν ἔλευση τοῦ Ἀπελευθερωτῆ μου. Καθώς πέφτω κάθε νύχτα στόν θάνατο τοῦ ὕπνου, ζῶ τή μεγάλη ἀναμονή. Ἔκσταση καί θάμβος καί πόθος γιά τόν ἐρχομό τοῦ Λυτρωτῆ μου. Κι ὅταν κοιμηθῶ τόν ὕπνο τοῦ θανάτου, θά καρτερῶ τόν μεγάλο Ἀναμενόμενο: τόν ἐρχόμενο Κύριό μου…»

Χριστουγεννιάτικες παιδικές ἀνάσες, πανανθρώπινοι χωρίς σύνορα ψυχικοί πτερυγισμοί. Χριστουγεννιάτικες πανευφρόσυνες καρδιακές νότες. Καμπάνες εὐαγγελισμοῦ γιά Θεό -ἄνθρωπο καί κτίση ὁλάκερη. Συμφωνία, ἁρμονία, «ἐπί γῆς εἰρήνη»!
Χριστούγεννα• καινούργιος ὁ Ἄνθρωπος, μαζί του καινούργια κι ἡ κτίση!
Ὅσο κι ἄν κανένας ἔχη μαζοποιηθῆ ἤ κονιορτοποιηθῆ ἀπ΄ τόν ἀπάνθρωπο κι ἀπρόσωπο ὁδοστρωτῆρα τῶν καταναλωτικῶν κοινωνιῶν τοῦ αἰῶνα μας, δέν ἀντέχει τή νύχτα τή Χριστουγεννιάτικη νά μήν ἀφήση τήν καρδιά του -ἔστω γιά λίγο – νά σκεφθῆ παιδικά, νά ξαναζήση, νά νιώση ἀνθρώπινα μαζί καί θεϊκά μιά ἐμπειρία πρωτόγνωρη• τή γέννηση τοῦ Θεοῦ καί μαζί τήν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, τήν «κένωση» τοῦ Θεοῦ, τήν ἄκρα ταπείνωσή Του καί μαζί τήν ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου (ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης).
Πολλοί θά ριγήσουν τούτη τή νύχτα. Πολλοί ἴσως δακρύσουν μέ τό χτύπο τῆς γλυκόλαλης καμπάνας, μέ τίς ἀθῶες παιδικές ἰαχές καί τά κάλαντα. Μά μέσα ἀπ’ τά δοξαστικά καί τά καλοστολισμένα σαλόνια, θά μπορέση ἡ πανανθρώπινη καρδιά νά μετάσχη στό Μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ, ἤ θά ἀρκεστῆ μέσα ἀπ’ τή θανατηφόρα αὐτάρκειά της σ’ ὅ,τι ἐπαναλαμβάνει κάθε χρόνο, νά προσφέρη στόν Χριστό ἀνούσια καί κούφια «λατρεία τῶν χειλέων»;
Ἡ Σάρκωση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τό θαῦμα τῆς ἔνσαρκης κατά Χριστόν Οἰκονομίας χαρακτηρίζεται ἀπ’ τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο σάν «σεισμός γῆς», γιατί εἶναι ἡ χάρη τῆς σωτηρίας πού ἡ ὀρθόδοξη πνευματικότητα βιώνει κι ἑρμηνεύει σάν συνέχεια καί νέα φάση τῆς δημιουργίας ἤ νέα δημιουργία, σάν ἀνακαίνιση καί θέωση ὁλάκερης τῆς κτίσεως, σάν ξανάνιωμα τοῦ ἀνθρώπου, σάν ἕνωσή του χαρισματική μέ τόν Θεό καί Πατέρα του.
Ὁ Θεός, γράφει ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά ἐπαναφέρη τόν ἄνθρωπο πρός τό ἀρχέτυπό του, πρός τόν Δημιουργό του, γιατί ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε «διά τοῦ Θεοῦ Λόγου» γιά νά ‘χη μέσα του τόν χαρακτῆρα τοῦ Θείου Λόγου. Ἡ ἁμαρτία καί τό κακό ἀποτελοῦν τήν τραγική καί παράλογη ἀπόπειρα τοῦ ἀνθρώπου ν’ ἀπομακρυνθῆ ἀπ’ τόν Θεό, ἤ καλύτερα ν’ ἀπομακρύνη τόν Θεό Λόγο ἀπ’ τά θεμέλια τοῦ Σύμπαντος καί τοῦ εἶναι του, διαστρέφοντας τήν ἀνθρώπινη εἰκόνα καί ἀλλοιώνοντας χείριστα τό ἀνθρώπινο πρόσωπο.
Μά εἶναι Χριστούγεννα τώρα, τούτη τήν ὥρα• κι αὐτό σημαίνει πώς ὁ Θεός Λόγος σαρκώθηκε γιά νά ἐπαναφέρη τόν ἄνθρωπο, μαζί καί τήν πονεμένη ἐξ’ αἰτίας του κτίση πρός τόν Δημιουργό, ἀφοῦ Αὐτός εἶναι τό πρῶτο θεμέλιο καί ἡ βάση τους, ὁ λόγος καί τό ἤρεμο καταφύγιο τῆς ὑποστάσεώς τους. Δέν ξαναγεννιέται, δέν γίνεται καινούργιος μονάχα ὁ ἄνθρωπος σήμερα, μά κι ἡ κτίση μαζί του σύμπασα, ἀφοῦ ἀνακαινισμένος ἐκεῖνος καλεῖται νά τῆς πῆ, νά διδάξη καί στήν κτίση τόν λόγο, τό γιατί, τό νόημα καί τό «τέλος», τόν σκοπό τῆς ὑπάρξεώς της.
Σάν σημαίνει ἡ καμπάνα ἡ Χριστουγεννιάτικη γιορτάζουμε ὅλοι τή δική μας ἀναγέννηση σέ μιά νέα γῆ. Γιατί, κατά τόν ἅγιο Ἰσαάκ τόν Σύρο, ὁ Θεός πού στή ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, προσλαμβάνει, παίρνει, δανείζεται ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή μας, ἀτομική καί κοινωνική καί τήν καθαγιάζει καί κάνει καινούργιο ὄχι μόνο τόν καθένα ἀπό μᾶς χωριστά, ἀλλά καί τίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί τήν ἀνθρωπότητα- κτίση στό σύνολό της, τήν σύνολη κτίση. Γέννηση Θεοῦ σημαίνει ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς παιδιά -υἱοί- τοῦ Θεοῦ κατά χάρη (ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος).
Χριστούγεννα στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή σημαίνει τή μέχρι τόν θάνατο πραγματική κένωση τοῦ Χριστοῦ, κένωση ἀκένωτη, μέσα στήν ὁποία κρύβεται καί φωλιάζει ἡ παντοδυναμία τῆς θείας θελήσεως κι ἀγάπης. Ναί! Ὁ Θεός φανερώνεται φτωχός, ἐπαίτης, ἀδύνατος, ἀσθενής στόν πόθο καί στό πάθος, στόν ὠκεανό καί στήν παντοδυναμία τῆς ἀγάπης Του, μέ τήν ὁποία κυβερνήτη ἀπαρνεῖται ἐλεύθερα κι ἀβίαστα τή δύναμή Του, καί γίνεται σάν ἕνας ἀπό μᾶς, γίνεται Ἐκεῖνος πού ἑκούσια ὑποφέρει καί μικραίνει καί διακονεῖ. Πρόκειται γιά μιά σωτήρια κι ἀνερμήνευτη κι ἄφατη «κένωση» τοῦ Χριστοῦ, τήν ὑψοποιό ταπείνωση, τήν πλουτοποιό φτώχεια, τό ἀπαθές πάθος, τόν ζωοποιό θάνατο καί τήν ζωηφόρο κάθοδο τοῦ Θεοῦ στόν Ἅδη.
Χριστούγεννα εἶναι τό μυστήριο τῆς «ἀήττητης ἀδυναμίας τοῦ Θεοῦ», «τῆς ἀπειροδύναμης ἀγαθότητας τῆς θεαρχικῆς ἀσθένειας», μέ τό ὁποῖο «ἐκαινοτόμησε τάς φύσεις καί τά πάντα οὕτως ἐποίησε καινά» (ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός).
Ὁ Θεός λοιπόν, κατά τόν ἀείμνηστο π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς, σήμερα γεννιέται γιά νά θεοποιήση τόν ἄνθρωπο, καί τήν ψυχή του καί τό σῶμα του, καί τή σκέψη του καί τήν αἴσθησή του καί ὅ,τι ἀποδεικνύει τόν ἄνθρωπο ἄνθρωπο. Γιά τοῦτο σημαίνει «ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ». Γιατί ἀπ’ τοῦ Χριστοῦ τή Γέννα καί πέρα ὁ ἄνθρωπος ἀνήκει στόν Θεό Λόγο, κι ὁ Θεός Λόγος γίνεται πιά Θεάνθρωπος, γιατί μέ τή Γέννησή Του ὅ,τι χώριζε Θεό κι ἄνθρωπο γεφυρώνεται μέ μιά μυστηριώδη ἔκρηξη Θεαγάπης καί χάριτος καί γεννιέται ἐκ νέου ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀληθινός ἄνθρωπος καί μαζί του μιά νέα κτίση, πού δέν εἶναι κοινωνία Φαρισαίων, ἀλλά Ἐκκλησία. Ἐκκλησία γιά τόν ἄσωτο υἱό, γιά τούς ἐργάτες τῆς «ἑνδεκάτης» ὥρας, γιά τούς τελῶνες καί τίς πόρνες, ἀγκαλιά πανανθρώπινη χωρίς σύνορα καί ταμπέλες, πού ἀναγγέλλει τήν παράδοξη μεταβολή τῶν πρώτων σέ ἔσχατους καί τῶν ἐσχάτων σέ πρώτους, μιά θεανθρώπινη κοινωνία πού ὁ «ληστής» εὔκολα μπορεῖ νά κράξη ἀπό τόν σημερινό κοινωνικό σταυρό του: «Κύριε μνήσθητί μου ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου». Ἡ δέ Ἐκκλησία, στρέφοντας τή ματιά της στή Φάτνη Του, δικαιοῦται, νομίζομε, υἱκῶς νά τῆς ψάλλη• «Ὄλβιος φάτνη! ἐν ἑαυτῇ δεξαμένη γάρ, ὥσπερ βρέφος, τόν Δημιουργόν, ὡς χερουβικός Θρόνος ἀναδείκνυται…». Μ’ ἄλλα λόγια: Μακάρια ἐσύ φάτνη, πού στήν ἀγκαλιά σου βάσταξες σάν βρέφος τόν Δημιουργό καί γίνηκες Θρόνος ἔτσι Χερουβικός…

Διαβάστε το σχετικό άρθρο του κ. Δαλαμάγκα Παναγιώτη