Σεπτέμβριος 2024
Δ	Τ	Τ	Π	Π	Σ	Κ
	1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30

Διαβάστε το πολύ ενδιαφέρον άρθρο από το Αντιαιρετικό Εγκόλπιο στηριγμένο σε άρθρα του καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη .

Διαβάστε μια ανάλυση σχετική με την ταινία “Μαύρος Κύκνος” στο ιστολόγιο “Κόκκινος Ουρανός” και κυρίως πώς σήμερα προβάλλεται η αντίληψη ότι δεν προοδεύεις στη ζωή αν δεν πουλήσεις την ψυχή σου στον διάβολο…

Κατερίνας Βασιλάκη, μουσικού, μέλους της « Ομάδος Εργασίας» της ΠΕΓ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΖΩΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΓΟΝΕΩΝ [Π.Ε.Γ]

Υπάρχει στην Αμερική σήμερα και σε διεθνές επίπεδο μία ένωση με τον τίτλο “Wicca“, πού σημαίνει: ένωση μάγων και εξορκιστών.
Τα μέλη της έχουν στη διάθεση τους τρεις επιχειρήσεις δίσκων μουσικής. Σκοπός κάθε δίσκου πού εγγράφουν, είναι να γκρεμίσει την χριστιανική ηθική και να διαφθείρει τον εσωτερικό άνθρωπο των σημερινών νέων.
Στην πραγματικότητα είναι μία προσπάθεια με σκοπό να υποβάλλει τους νέους στην καθοδήγηση του Σατάν.

Η “Wicca” ανάδειξε και ύψωσε διάφορους γνωστούς σημερινούς καλλιτέχνες, όπως Bob Dylan, Alice Cooper, Kiss, Black Sabbath, Rolling Stones, Who, Led Zeppelin και πολλούς άλλους ακόμη. Οι δίσκοι πού παράγονται από αυτούς περιγράφουν και διαμορφώνουν την ψυχική κατάσταση, στην οποία θα πρέπει να βρίσκονται οι νέοι οπαδοί τους και τους καλεί άμεσα, ή έμμεσα, να γιορτάσουν τη φήμη, τη δόξα και τον έπαινο του Σατάν.

Οι Rolling Stones λ.χ. λέγεται ότι ανήκουν σε μία δαιμονική αίρεση της περιοχής του San Diego.
Ο αρχηγός του συγκροτήματος Mick Jagger δεν κρύβει πως θέλει να είναι ο Εωσφόρος του ρόκ. Και δηλώνει: «Επιδιώκουμε να κατευθύνουμε τη θέληση και τη σκέψη των άλλων». Άλλωστε η θορυβοπαραγωγή του συγκροτήματος θεωρήθηκε πρόσφατα (μέσα από συγκεκριμένο τραγούδι τους) η απάντηση… στην 5η Συμφωνία του Μπετόβεν, και ο κιθαρίστας θα’ θελε να ξέρει «τι γνώμη έχει γι’ αυτόν ο Μπετόβεν»!..

Όσο για τον Γκράχμα Νάς, εξομολογείται: «Νομίζω ότι με το ρόκ, εμείς οι μουσικοί διαθέτουμε ένα μυθικό πλεονέκτημα. Μπορούμε να κατευθύνουμε τον κόσμο…».
Ως υπ’ αριθμόν ένα επικίνδυνος «ροκάς» στις Η.Π.Α. χαρακτηρίζεται ο John Denver, πού αυτοαποκαλείται «ο Μεσσίας», και χαρακτηρίζει τη μουσική του «Ευαγγέλιο μιας νέας θρησκείας». Ο ίδιος δηλώνει χωρίς ηττοπάθεια: «Θέλω τα πάντα. Κάποια μέρα θα γίνω τόσο τέλειος, πού δεν θα είμαι πια άνθρωπος αλλά θεός».
Διάσημα θύματα της γοητείας του Ντένβερ υπήρξαν οι πρόεδροι Ford και Carter, καθώς και 30 κυβερνήτες, γερουσιαστές κ.λ.π., πού επικαλέστηκαν επανειλημμένα τη βοήθεια του στις Η.Π.Α.

Άλλωστε στη θετή πατρίδα του το Κολοράντο, ο Ντένβερ – 30 εκατομμύρια δίσκοι κάθε επιτυχία του – τιμάται ως ο καλλίτερος Αμερικανός ποιητής!.. «Αισχρή ειδωλολατρία!», καταγγέλλουν οι «αντιρόκ» προσωπικότητες. Βέβαια, όπως υπογραμμίζει ο Μισέλ ντέ Σαίν Πιέρ στο βιβλίο του «οι Αριστοκράτες», όπως και ο W.Joseph Matt στο δικό του «Το ρόκ ν’ Ρολ, όργανο επανάστασης και πολιτιστικής ανατροπής», πού και τα δύο κινητοποίησαν Αμερική κι Ευρώπη, βρίσκοντας τεράστια απήχηση μέχρι τις κυβερνήσεις των κρατών αυτών, όλοι οι καλλιτέχνες του ρόκ δεν είναι «του διαβόλου», αλλά το φαινόμενο του ρόκ, δεν παύει να εγκυμονεί κινδύνους με τεράστιες καταστροφικές επιπτώσεις, πού ήδη ζούμε καθημερινά!

Ο εγκληματολόγος J.P.Reginbal κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Γενεύη μία μελέτη στα Γαλλικά, με τίτλο: «Το ρόκ ν’ Ρολ βιασμός συνείδησης». Σύμφωνα μ’ αυτήν, όλα τα ανάλογα συγκροτήματα ειδικεύονται στο εγκώμιο κάθε μορφής σεξουαλικής διαστροφής. Λόγω της εγκληματολογικής του ειδίκευσης στην ψυχιατρική εγκληματιών, αποκαλύπτει ότι όταν αυτά τα συγκροτήματα στέλνουν καλυμμένες δοξολογικές επικλήσεις στον Σατάν (όπως τα συγκροτήματα Rolling Stones, Who, Led Zeppelin, κ.ά.), αυτές γίνονται «συγκαλυμμένες (δοξολογικές) αντίστροφες εγγραφές» για το υποσυνείδητο και εξηγεί επιστημονικά ότι οι επιστημονικές του παρατηρήσεις δείχνουν αναμφισβήτητες αποδείξεις ότι το υποσυνείδητο μπορεί να συλλάβει αντίστροφες φράσεις και ν’ αποκρυπτογραφήσει το μήνυμα τους. Οι τεχνικές επηρεασμού συνείδησης έχουν τόσο τελειοποιηθεί, πού μικροί ή μεγάλοι ακροατές μπορούν να γίνουν δέκτες πονηρά επικίνδυνων μηνυμάτων.

Μία άλλη ομάδα, η “Garry Fankel”, παράγει δίσκους με σκοπό τη μεθοδική εισαγωγή των νέων στο Σατανισμό.
Όλοι οι τέτοιου είδους δίσκοι παράγονται πάνω στις ίδιες βάσεις, πού είναι ο ρυθμός “Beaty”, ο οποίος διεγείρει το σεξουαλικό ένστικτο. Ξαφνικά ο λάτρης της μουσικής αυτής έχει το αίσθημα πως βρίσκεται σε κατάσταση λύσσας. Συχνά υπάρχουν περιπτώσεις υστερίας λόγω υπέρμετρου αισθησιασμού.

Ακόμη, συνειδητά, χρησιμοποιείται μία ένταση ήχου 7 dezibel, πού είναι ακριβώς υπολογισμένη πάνω από τα ανεκτά όρια του νευρικού συστήματος. Όταν για ένα ορισμένο διάστημα εκτεθούν άτομα σ’ αυτή την ένταση ήχου, δημιουργείται μέσα τους ένα είδος καταπίεσης και μελαγχολίας, οργής και επανάστασης και επιθετική διάθεση.
Πέρα απ’ αυτό, χρησιμοποιούνται ηχητικά σήματα πάνω από την ακουστική ικανότητα, δηλαδή αρμονίες της τάξεως 5000 παλμών το δευτερόλεπτο. Ο ακροατής δεν τις ακούει, επειδή βρίσκονται στην περιοχή των υπερήχων. Αυτός, όμως, ο υπέρηχος έχει επίδραση ναρκωτικού.
Σκοπός της επιχείρησης είναι, να δημιουργήσουν την προδιάθεση και την ανάγκη του οργανισμού για ναρκωτικά.

Τα κείμενα όλων αυτών των τραγουδιών γράφονται μέσα στα ίδια πλαίσια, πού είναι: αντίσταση κατά των γονέων, κατά της κοινωνίας, ενάντια σε κάθε τι, ή αποχαλίνωση των σεξουαλικών παθών, ή δημιουργία κατάστασης αναρχίας. Σκοπός, η προετοιμασία της κυριαρχίας τού Σατάν.

Το 1982, οι Led Zeppelin, οδηγήθηκαν στο δικαστήριο της Καλλιφόρνιας, γιατί στο δίσκο τους “Stairway to Heaven” («Σκάλα προς τον Ουρανό»), τραγουδούσαν μηνύματα όπως τα κάτωθι: «Εγώ πρέπει να ζω για το διά-βολο». «Ναι, στο διάβολο. Μην είσαι ανόητος με το διάβολο, δεν έχεις κανένα φόβο απ’ αυτόν». «Θέλω ό Χριστός να γονατίσει προ τού Σατάν».
Ιατροδικαστικές έρευνες απέδειξαν ότι το 18% των αυτοκτονιών των νέων, και πράξεις βίας οφείλονται στη μουσική ρόκ και τα ναρκωτικά, πού αυτό οδηγεί. Το ποσοστό αυξάνεται ήδη.
Ένα ακόμα μέσον πού χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με τη μουσική, είναι και τα λεγόμενα φωτεινά εφέ, τα όποια σκοπό έχουν να μειώσουν την ικανότητα κρίσεως και αντανακλαστικών των νέων, ώστε να καταστεί εύκολος ο δρόμος της υποβολής των σατανικών μηνυμάτων.

ΒΙΜΠΡΑΣΕΞ – ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ – ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ …ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

Το 1966 ο John Lennon των Beatles δήλωνε: «ο Χριστιανισμός θα παρέλθει, εμείς είμαστε διασημότεροι του Χριστού». Έπαιρνε τόσο πολύ L.S.D εκείνη την εποχή, πού νόμιζε ότι είναι ό ξαναγεννημένος Χριστός. Ήθελε, μάλιστα, να κοινοποιηθεί το γεγονός μέσω της Εταιρείας τους. Στο περιοδικό Newsweek είχε δηλώσει: «ο Χριστιανισμός πρέπει να φύγει». Και στο βιβλίο του: «A Spaniard in the works», («Ένας Ισπανός επί τω έργω») παρουσιάζει τον Χριστό στην υπονοούμενη γλώσσα των χίππυς, σαν «αστείο, κιτρινιάρη, λιγδιασμένο, φασίστα και νόθο». Θέλετε κι άλλες απόψεις του; «Ναι, καθόμουν στο Λίβερπουλ, κι ονειρευόμουν την Αμερική. Ποιος δεν το’ κανε; Η Αμερική ήταν ο Τσακ Μπέρυ, ο Λεονάρντο του Ρόκ ν’ ρόλλ. Η Αμερική ήταν ο Λίτλ Ρίτσαρντ και το «Τζώνη μπι γκούντ», το «Μπήμποπ α λουλά» και κορίτσια με μεγάλα βυζιά».
«Κατάκτησα τον κόσμο, κι αυτό ήταν το αναθεματισμένο πρόβλημα».
«Πρέπει να είσαι μπάσταρδος για να τα καταφέρεις. Κι οι Μπήτλς, ήταν οι μεγαλύτεροι μπάσταρδοι απ’ όλους».

Ο Paul Mc Cartney τονίζει: «Κανένας μας δεν πιστεύει στο Θεό». Και ο Ringo Starr: «Είτε το πιστεύετε είτε όχι, δεν είμαστε ο αντίχριστος, αλλά αντιπαπικοί και αντίχριστοι». (Άλλωστε όλο το συγκρότημα είχε επανειλημμένα ταξιδέψει στις Ινδίες, όπου πατρονάρισε και διαφήμισε τον ευρύτατα γνωστό Ινδό γκουρού Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι).

Από το δίσκο της ομάδας «Kiss», σύντμηση τού «Kings in Satan’s Service» (δηλ. Βασιλείς στην υπηρεσία του Σατανά – όπου «βασιλεύς» στη γλώσσα της σατανολατρείας σημαίνει τον ιερουργό της λατρείας του Σατανά) διαβάζουμε το κείμενο: «Ο διάβολος είναι ο Θεός σου», και στο δίσκο των Black Sabbath της heavy metal: «Ιησού, εσύ είσαι ο σιχαμερός». Πρόκειται για ένα δίσκο, πού εικονίζει στο εξώφυλλο μια διαβολική αστραπή και στεφανώνει το 666, τον αριθμό του Αντίχριστου:
Η ομάδα AC.DC, πού σημαίνει: «Αντίχριστος, θάνατος στο Χριστό», τραγουδά το: «δόξα στις καμπάνες της κόλασης».

Οι μεγάλοι stars της απανταχού μοντέρνας μουσικής, παραδόθηκαν ελεύθεροι στην υπηρεσία του Σατάν. Ο Alice Cooper, γιός προτεστάντη πάστορα, δανείστηκε τ’ όνομά του από μια μάγισσα πού πέθανε τον περασμένο αιώνα. Ξέρετε ότι ένας από τους χρυσούς δίσκους του, είναι το άλμπουμ: «Ο Alice Cooper, πάει στην κόλαση»; Ο ίδιος ο Cooper λέει για τον Κύριο του, Σατάν: «Σ’ ένα πνευματιστικό συνέδριο μού υποσχέθηκε το Πνεύμα δόξα και πλούτο σε αφθονία μέσω της ρόκ μουσικής, με μόνο αντάλλαγμα την παράδοση του σώματος μου. Έτσι απόκτησα παγκόσμια δόξα με το όνομα πού το πνεύμα μού έδωσε: Alice Cooper».

Μία έρευνα το 1981 έδειξε ότι πολλοί νέοι άκουγαν επί ώρες κάθε μέρα ρόκ. Τώρα με τα μίνι κασετόφωνα Walkman», οι ώρες αυτές αυξήθηκαν σημαντικά. Η νεολαία, ο κόσμος του αύριο, στον ιστό της αράχνης.
Ο bob Larson, πρώην DJ, και αρχηγός ενός γκρουπ πού πίστεψε στο Χριστό, γράφει στο βιβλίο του: «Rock and the Church»: «Όποιος είναι απελεύθερος του Χριστού, θα πρέπει τους δίσκους και τις κασέτες της ρόκ μουσικής, της εκκλησίας του διαβόλου, να τις καταστρέψει». Στο βιβλίο του: «Η μουσική πέθανε», διαιρεί τα τραγούδια της ρόκ σε 4 κατηγορίες, ανάλογα με τα θέμα-τα πού ασχολούνται:
1) όσα αναφέρονται στη θρησκεία,
2) τη σεξουαλική ανηθικότητα,
3) τα ναρκωτικά,
4) τις πολιτικές φιλοσοφίες και ιδέες.

Στα «θρησκευτικά» ανήκουν τραγούδια, όπως «η φωτιά», «Mrs.Robinson», των Simon & Garfankel, «Συμπάθεια στο Σατανά», πού όλα βλάσφημα και ασύστολα μεταχειρίζονται το Χριστό άλλοτε με περιφρόνηση κι άλλοτε πρόστυχα. Μερικά απ’ αυτά τά’χουν ονομάσει «σατανικά ρόκ».

Πολλοί μουσικοί της ρόκ, new wave κ.λ.π. είναι φανερά υποστηρικτές ανατολικών θρησκειών, μάλιστα στα εξώφυλλα δίσκων του Mc.Laughin υπάρχουν ολόκληρα κείμενα – κηρύγματα υπέρ του Ινδουισμού. Χωρίς καν να υποπτεύονται πολλές φορές, οι νέοι, πέφτουν θύματα της Βίμπρασεξ, πού είναι η σεξουαλική ένταση μέσω της μουσικής, κάτι πού είχε καταγγελθεί στις εφημερίδες από παλαιότερα: ΑΘΗΝΑΙΚΗ 29-10-1966: «Ο σεξουαλικός πληθωρισμός της νεολαίας οφείλεται εις την σύγχρονον μουσικήν». Και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ επίσης την ίδια χρονολογία, παρουσιάζει σαν αιτία του ερωτισμού των μαθητών, τη μουσική. Τεράστιες, όμως είναι οι επιπτώσεις της ρόκ, χέβυ μέταλ κ.λ.π. στην ψυχολογική κατάσταση του άνθρωπου: Ο ψυχολόγος Μ3ΐΊθίΐ3 λέει πως «οι επαναληπτικοί και έντονοι ρυθμοί της ρόκ δημιουργούν μια υπνωτική κατάσταση, μια πόλωση του νου επάνω στο ρυθμό, και τότε η συνείδηση υποχωρεί και επιτρέπει την έκφραση τού παραλόγου, με πλήρη ασυδοσία…».

Επίσης, το περιοδικό «The Columbus Dispatch» αναφέρει: στις 26-7-1970, στην πόλη Ντένβερ τού Οχάιο των Η.Π.Α. η κα. Dorothy Retallack νέκρωνε φυτά διαφόρων ειδών, υποχρεώνοντας τα «ν’ ακούνε» μουσική ρόκ και αλλά παρεμφερή «σκληρά» ακούσματα! Αντίθετα επιστημονικά πειράματα απέδειξαν την ευεργετική επίδραση της κλασσικής μουσικής στην ταχύτερη ανάρρωση ασθενών. Μάλιστα στη δεκαετία του 1950 παιζόντουσαν δίσκοι της MARIA CALLAS σε ασθενείς, γιατί είχε διαπιστωθεί η ευεργετική επίδραση του σπάνιου ηχοχρώματος της φωνής της σε ασθενείς.

Ο Αμερικανός γερουσιαστής ROBERT RORMAN αποκάλυψε δίσκους μοντέρνας μουσικής, πού με την τεχνική της «ανάστροφης κάλυψης» περιέχουν μηνύματα πού… δοξολογούν τον… Σατανά, όπως: «Σατανά, κινήσου μέσα απ’ τις φωνές μας». «Σατανάς, Σατανάς, Σατανάς, είναι Θεός, είναι Θεός». «Ζω για τον Σατανά. Δεν μου γουστάρει ο Θεός. Δεν μπορώ να το αποφύγω. Είναι ο γλυκός μου Σατανάς. Ο σατανάς είναι δυνατός. Θα σου δώσει το 666».
Μετά απ’ όλ’ αυτά, ο γερουσιαστής RORMAN έκανε πρόταση νόμου για την προστασία του κοινού.

Ο James Gilbert, προτεστάντης πάστορας στο Τέξας, μετά από έρευνα αναφέρει ότι το τραγούδι των Rolling Stones: «Συμπάθεια στο Σατανά», έχει γίνει «εθνικός ύμνος» των σατανιστών. Ο ίδιος πάλι έδωσε μια σειρά διαλέξεων σε σχολεία και ενορίες σχετικά με την «επίθεση του σατανά» από τη μουσική.
Στο Σαν Φρανσίσκο, όσο βρισκόταν ο γκουρού Rajneesh στις Η.Π.Α. ένα night club μετατρεπόταν σε discoteque των οπαδών του, πού κάθε Τετάρτη με το σύνθημα «Λάτρεψε το Θεό χορεύοντας», ντυμένοι στα κόκκινα, κίτρινα, μωβ κ.λπ., και φορώντας τη κονκάρδα-περιδέραιο του Θεού-γκουρού τους, επιδίδονταν σε Ινδικές φιγούρες υπό τους ήχους της ρόκ, χέβυ μέταλ κ.ά. Παρόμοια άντρα μουσικής πανδαισίας υπάρχουν και στην Ευρώπη.

Ξεκινώντας από τη ρόκ, πού οι ρίζες της είναι στην Αφρική, Ν. Αμερική και τις Ινδίες κι εξαπλώθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη και την Αμερική (βλ. «Μεσάνυχτα στην ντίσκο» σελ. 118 για τα προβλήματα πού δημιουργεί), σ’ αυτές τις χώρες έχουν τις επιρροές τους κι όλα τ’ αλλά σύγχρονα μουσικά είδη, όπου υπάρχουν έθιμα και παγανιστικές τελετές, σεξουαλικά όργια, και λατρεία τού σατανά, πού γίνονται με τη συνοδεία κυρίως ρόκ μουσικής. Ανάλογες μουσικές… «εξάρσεις» προσφέρουν και αλλά είδη, όπως οι ρέγκε, τζαζ, κ.λ.π. με σαφείς πολιτικό-θρησκευτικές κατευθύνσεις και σκοπό την ανατροπή ή την επανάσταση (δεν ωχριούν προ ουδενός) κατά τού «κατεστημένου». Έτσι το προσωπείο – έρεισμα: «Παγκόσμια ειρήνη», «ψωμί για όλους», «ελευθερία», «ανεξιθρησκία», μεταμορφώνεται σε ύπουλο παγιδευτή συνειδήσεων με όπλα τόσο όρους κοινωνικής κριτικής, όπως: «λαϊκότητα», «μαζικότητα», «διαμαρτυρία», «πολιτισμική δύναμη», αλλά και αποχρώσεις αντιπαραθέσεων μουσικολογικής υφής, μέχρι του σημείου να… αποτολμώνται συσχετισμοί θράσους με την κλασσική μουσική, κι ακόμα να τονίζονται τα σημεία υπεροχής τους (π.χ. της τζαζ) σαν «μέσου άμβλυνσης των φυλετικών διακρίσεων και κάθε άλλου πολιτιστικού-αστικού κακού».

Μέσα από ένα δαίδαλο «φιλοσοφικών» συσχετίσεων, το μουσικό παρελθόν του 16ου ή 18ου αιώνα, κατά συνέπεια, θεωρείται: υπηρέτης του ιεραρχικού δεσποτικού
πρότυπου της εποχής (κράτος-θρησκεία-φιλοσοφία-επιστήμηη κ.λπ.) Η έννοια της ΑΡΜΟΝΙΑΣ στη μουσικολογική εξέλιξη της Δυτικής μουσικής λογίζεται σαν στείρα, καθαρή τάξη, σαν μια… προδιατεταγμένη σύλληψη πού οφείλει υποταγή στο Θεό-ρυθμιστή-συνθέτη κατά τα θρησκευτικά πρότυπα ή τα ανάλογα εξουσιαστικά».

Έτσι λοιπόν, προχωρούμε σε αυθαιρεσίες του τύπου: «αδυναμία αυτοσχεδιασμού» και «υπερίσχυση του πιο δυνατού σε βάρος των άλλων», είτε όσον άφορα τα μουσικά θέματα μιας σύνθεσης, είτε την εκβιαστική, κατ’ επέκταση, συνύπαρξη όλων των οργάνων σε ένα ορχηστρικό σύνολο πού «δεν επικοινωνούν, αλλά συντονίζονται μεταξύ τους» για το καταναγκαστικά, επιβεβλημένο μουσικό αποτέλεσμα από τον εκάστοτε συνθέτη-δημιουργό. Παρανοϊκές θεωρίες πού με ολίγη επικάλυψη Μαρξισμού, και ένα όργιο αναρχούμενου ανθρωποκεντρικού πανθεϊσμού, με σκοτεινά πολιτικά κίνητρα παγκόσμιων προεκτάσεων, διαστρεβλώνουν τις υπαρξιακές αναζητήσεις των μεγαλοφυών μουσικών μορφών της Κλασσικής και Ρομαντικής περιόδου σε ένα εμετικό «ποτ-πουρί» ερασιτεχνισμού αδαών, αφού δεν μπορούν να χωνέψουν ότι τέχνη είναι εσωτερική συγκρότηση και πράξη, βίωση του «κατ’ εικόνα» και επίτευξη τού «καθ’ ομοίωσιν», κατά Χάριν Θεού! Γεγονός το οποίον οι άνθρωποι εκείνοι όριζαν καλά.

Αν εξετάσουμε τη φωνητική αντίστιξη, θα δούμε ότι θρησκευτικά ή κοσμικά αριστουργήματα όπου η κάθε φωνή διατηρεί την αυτοτέλεια της με διαφορετικά θέματα η κάθε μία συγκεντρώνουν ένα αφάνταστο πλούτο ηχο-χρωμάτων. Ο Bach τελειοποιώντας τη φωνητική αντίστιξη, σε οργανική μουσική με τη φούγκα, δίνει το συγκερασμό των διαστημάτων, πού είναι η βάση για μεγάλα ορχηστρικό έργα. Αλλάζει δηλαδή τα μέσα. Κάθε φωνή παίρνει το ίδιο θέμα και το επεξεργάζεται για το κοινό αρμονικό αποτέλεσμα. Άρα δεν υπάρχει πουθενά δεσποτεία, παρά πνεύμα αρμονικής συνύπαρξης και ισοτιμίας. Με την αρμονία, πού είναι εξέλιξη δύο συνθετικών συστημάτων, βλέπουμε δημιουργία συγχορδιών ή διαφόρων ανεξάρτητων μελωδιών, πού μπορούν να συνηχούν. Και τα δύο συστήματα μπορούν να συνυπάρχουν.

Άρα πως γίνεται η οργανική πολυφωνία του Bach να θεωρείται «βδελυρή αστική υπακοή στο θείο νόμο κατά τον τονικό κανόνα», υπονοώντας καταπίεση; Πού πάει η έννοια της αρμονικής συνύπαρξης με ένα πρωτεύον θέμα τη τάξη, ως προς την μίμηση στις υπόλοιπες φωνές; (βλ. μετάδοση θείων χαρισμάτων στον κάθε άνθρωπο, ώστε «ο καθένας κατά τα χαρίσματα αυτού» – Απόστ. Παύλος). Τι να πούμε πάλι με την ισοτιμία της αντιστικτικής πολυφωνίας, όπου το τελικό αρμονικό αποτέλεσμα φανερώνει την ελευθερία κάθε φωνής με το διαφορετικό της θέμα και την ύψιστη τιμή στο Δημιουργό, σαν εικόνα… της δημιουργίας; Ακόμα και στον ανθρωποκεντρικό Ρομαντισμό, τα υπαρξιακά ερωτήματα καταλήγουν σε με-γαλειώδεις επιτεύξεις, συνειδητά (ή ασυνείδητα) Χριστιανικές.

Κι αν ακόμα ολ’ αυτά είναι «στείρα», τι είναι η Βυζαντινή μονοφωνία με την πεφωτισμένη, σταθερή, παλλαϊκή της απλότητα; Αλλά ίσως εδώ είναι περισσότερο από αδύνατον να γίνουν υποβιβασμοί και σχόλια. Ο Θεός α-ποδεικνύεται η ζωή μας, και η συνειδητοποίηση της υιοθεσίας ενώνει κάθε φωνή σε μία μελωδία με μύρια ποικίλματα. Θριαμβευτική ένωση φωνών με συγκεκριμένο κέντρο και σκοπό. Και η έμπνευση είναι αντίστοιχη του «υμνούμενου».

Τώρα βέβαια αν η μουσική έχει φτάσει στην αδιέξοδη θέση: έμπνευση για την έμπνευση, αγνοώντας το ζητούμενο, και εξαλείφοντας κάθε ειρμό στη σύνθεση, ή εκχυδαΐζοντας τον εσωτερικό άνθρωπο και τις βαθύτερες με-ταφυσικές και βιωτικές του αναζητήσεις, αυτό είναι ένα θέμα πού αξίζει να γίνει μία σύντομη αναφορά.

ΜΠΗΤ, ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ ΚΑΙ.. ΝΕΟΙ ΜΠΑΧ, ΜΠΕΤΟΒΕΝ ΚΑΙ ΡΑΧΜΑΝΙΝΟΦ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Δεν είμαστε μακριά από τη γενική παράνοια, πού ήδη προετοιμάζει το δρόμο για την κατάλυση των πάντων στο όνομα του θηρίου. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, βλέποντας στο πρόσφατο παρελθόν, πού ακόμα δη-λητηριάζει τη ζωή μας.

Ο νεογέννητος ρυθμός ΒΕΑΤ του ‘54-΄55 βαφτίστηκε από τον νονό του Αλαν φρίντ (ντίσκ-τζόκευ του Κλήβελαντ) «Ρόκ έντ Ρόλλ». Μια λέξη πού περιέγραφε δύο κινήσεις του ανθρώπινου σώματος τη στιγμή της σε-ξουαλικής πράξης στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και χρησιμοποιούνταν στη λαϊκή γλώσσα των Αμερικάνικων γκέτο των μαύρων (βλ. Bob Larson: ROCK WHEAT ON III, Tundale House,1980 σ.3). Εκφραστής αυτού του ρυθμού η «λεκάνη» του αποκαλούμενου «Βασιλιά του ρόκ έντ ρόλλ» Ελβις Πρίσλευ η Elvis the Pelvis (pelvis= η λεκάνη). Τα τραγούδια του, όχημα των ιδεών της «σεξουαλικής επανάστασης. Τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό από την ωμή, ασυγκράτητη, ερωτική ορμή», σύμφωνα με το μανιφέστο της επανάστασης αυτής.

Συνεχιστές του βασιλιά, οι Μπήτλς, οι Ρόλλινγκ Στόουνς, οι Μόντς, ο Αλις Κούπερ, οι Άνιμαλς, κ.ά.
Αυτοί, όμως, φέρνουν μια νέα θεωρία, σε πιο εξελιγμένο ρυθμό: Το σκληρό ρόκ (Hard Rock). Αυτό συνδυάζεται με την ανακάλυψη του L.S.D. από τον δρ. Χόφφμαν, της Ελβετικής εταιρείας Σαντόζ. Αστραπιαία σχεδόν γεμίζουν απ’ αυτό Πανεπιστήμια και σχολεία. Το τραγουδούν οι διάσημοι Eric Burdon and the Animals: «Μια κοπέλα πού λέγεται Σαντόζ – A girl named Sandoz», Ο τίτλος της «μεγάλης» αυτής επιτυχίας.

Οι Μπήτλς μας εισάγουν με το «Κίτρινο Υποβρύχιο» (Yellow Submarine) την ψυχεδέλεια. Ο όρος στην ψυχιατρική σημαίνει την οξεία παραίσθηση πού προκαλούν τα σκληρά ναρκωτικά. Ο ασθενής νομίζει πως είναι πουλί και μπορεί να πετάξει, ή σούπερμαν και μπορεί να σταματήσει τραίνα με το σώμα του… Είναι η εποχή της «ειρηνικής» επανάστασης των χίππυς, MAKE LOVE NOT WAR (= κάντε έρωτα, όχι πόλεμο), μέσω των ναρκωτικών και των Ινδουιστικών κοινοβίων. Σεξουαλικά όργια και διαλογισμός, με αλχημιστικές ερωτικές πρακτικές. Απωθημένη οργή, Βιετνάμ, και δολώματα δαιμονοκρατούμενης υστερίας. Στόχος: οι νέοι όλου του κόσμου!

Άλλοι σπεσιαλίστες ναρκωτικών πολυτραγουδισμένων είναι οι Ρόλλινγκ Στόουνς. Δικά τους είναι τα: «Μαύρη ζάχαρη – BROWN SUGAR» (πού αποτελείται από ηρωίνη, καφεΐνη και στρυχνίνη), «Αδελφή Μορφίνη, Ξαδέρ-φη Κοκαΐνη – SISTER MORPHINE» και «Ασημένια Κυρία – SILVER LADY» (όπου εδώ υπονοείται η υποδόρια σύριγγα).
Φτάνουμε ως τις μέρες μας, με την κατάληξη του Ρόκ έντ Ρόλλ και Χάρντ Ρόκ σε Punk Rock (η λέξη στην Αγγλία σημαίνει «πρόστυχος», ενώ στην Αμερική η νεώτερη ετυμολογία της λέξης είναι: «σάπιος», σύμφωνα με το βι-βλίο του J.P Regimbal: Le Rock ‘n’ roll, Ed. Croisad-Geneve 1983, σ. 1 2) και Χέβυ Μέταλ – Heavy Metal.

Και τα δύο αυτά είδη – πολύ διαδεδομένα και στην Ελλάδα – κατέχονται από μια καθαρή δαιμονολατρία (απεικονίσεις δαιμόνων στα εξώφυλλα των δίσκων, ύμνοι στο Σατανά άμεσα και έμμεσα, με την διέγερση παθών του ακροατή κ.λπ.) και ωθούν τους οπαδούς τους να τραυματίσουν και να χτυπήσουν τον απέναντι τους με τη βοήθεια ξυραφιών, αλυσίδων, μπρασελέ με ατσάλινα καρφιά και φυσικά στην πλήρη εκτόνωση της ψυχονευρωτικής κατάστασης, πού οφείλεται στον εκκωφαντικό ήχο και τη δόλια μέθοδο υποβολής, με την καταστροφή του χώρου υπαίθριων συναυλιών ή άλλων χώρων (βανδαλισμοί καταστημάτων, μέσων συγκοινωνίας κ.λ.π.).
Το μεγάλο κεφάλαιο της δαιμονολατρίας στη Ρόκ μουσική άνοιξε ο Πρίσλευ με το τραγούδι, «Είσαι ο Διάβολος μεταμορφωμένος – You are the devil in disguise. Έρχονται οι Μπήτλς με το γνωστό άλμπουμ τους «Το λευκό άλμπουμ του Διαβόλου – Devil’s white album» γνωστότερο σαν «Λευκό Άλμπουμ – White Album».

Ας δούμε από κοντά λίγα από τα σαρκαστικά λόγια του Τζων Λένον, πού τραγουδούσε μπροστά στο εκστασιασμένο, τραγικά υποχείριο κοινό του:

«Ο Χριστιανισμός θα χαθεί.
Θα ζαρώσει, θα εξαφανιστεί.
Δεν το συζητώ
γιατί έχω δίκιο και θα δικαιωθώ.
Είμαστε πιο δημοφιλείς
απ’ τον Ιησού Χριστό.
Δεν ξέρω ποιος θες να χαθεί πρώτος,
το Ρόκ έντ Ρόλλ ή ο Χριστιανισμός.

Θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν στήλες ατέλειωτες του είδους: «Ο Διάβολος στην καρδιά της – Devil in her heart» των Μπήτλς, ή το «Συμπάθεια για το Διάβολο – Sympathy for the devil» των Ρόλλινγκ Στόουνς, κ.ά.

Ένα άλλο στοιχείο πολύ διαφωτιστικό του όλου κλίματος, είναι το σύμβολο ες (s) πού χρησιμοποιούν οι Αυστραλιανοί ACDC, ELECTRIC LIGHT ORCHESTRA, BLACK SABBATH, KISS, κ.ά. Αυτό το σύμβολο είναι γραμμένο στα σύμβολα του αποκρυφισμού και δηλώνει το θεό Θώρ, πού ερμηνεύεται «Σατανάς».
Σαν επιστέγασμα όλων αυτών, ο κ. Σίντ Μπερνστάιν, πρώην παραγωγός των Μπήτλς στις Η.Π.Α., δήλωσε κάποτε ότι ο Λέννον είναι ο Μπαχ, ο Μπετόβεν και ο Ραχμάνινωφ της εποχής μας. Αυτό βέβαια το αφήνουμε στην κρίση σας.
Τελευταία, ο δίσκος του «κομψού» Brian Ferry, πού πούλησε δισεκατομμύρια αντίτυπα σ’ όλο τον κόσμο, έχει τον τίτλο: «Bete Noire» – «Μαύρο Κτήνος». Αυτή η ονομασία χρησιμοποιείται για το «μεγάλο δαίμονα Μπάκα», στις τελετές μαγείας των Βουντού. Ο ίδιος ο Ferry παρουσιάζεται στο εξώφυλλο, του δίσκου με αλλοιωμένα, διαβολικά χαρακτηριστικά ανθρωπόμορφου θηρίου με τη μέθοδο της φωτοσύνθεσης. Το πράγμα πέρασε απαρατήρητο! Είναι όμως σωστό αυτό;

Στις 16/17 Ιουλίου 1988 διοργανώνεται φεστιβάλ Αφρικανικής Ρέγκε μουσικής (ή Αφρο-ρέγκε, όπως είναι ευρύτερα γνωστή) στον Άλιμο Αθηνών με μετακλήσεις «διάσημων» νέγρων καλλιτεχνών τού είδους. Ένας απ’ αυτούς, ο king Sunny Abe από τη φυλή Γκρούμπα της Νιγηρίας, υμνείται από τις στήλες Ελληνικών και ξένων εντύπων σαν ισάξιος του Bob Marley και εκφραστής της Τριτοκοσμικής μουσικής, μέ έντονα μηνύματα πολιτικής διαμαρτυρίας όσο και θρησκείας της πατρίδας του, από τον Τοπικό Τύπο.
Η συναυλία του μεταδίδεται από ένα κανάλι της Κρατικής Τηλεόρασης. Κατόπιν εορτής μαθαίνουμε ότι « ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης αντλεί τη θεματολογία των τραγουδιών του από τις τελετές μαγείας της πατρίδας του, πού δεν διαφέρουν από τα ήθη της Ελλάδας», σύμφωνα με έντυπο πλατιάς κυκλοφορίας. Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο εν λόγω τραγουδιστής εμφανίστηκε κι αυτός να επικαλείται σε ένα τραγούδι του τον «παντοδύναμο» Μπάκα της θρησκείας των περισσότερων μαύρων μουσικών, της Σαντερία, ενώ οι δέκτες της τηλεόρασης έδειχναν τους ανύποπτους Έλληνες σε κατάσταση αισθησιακού ολοφυρμού, να συναινούν εν αγνοία τους χορευτικά. Είναι το μήνυμα της «σύσφιξης των δύο λαών»! Το ρεύμα του μουσικόφιλου «κοσμοπολίτη», σύμφωνα με το πνεύμα της Νέας Εποχής (New Age) και τις τάσεις των καιρών.

ΜΟΥΣΙΚΗ NEW AGE: «Η ΑΠΑΛΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ»

Επανάσταση και οπισθοδρόμηση. Κομπιούτερ μουσική και πέτρινα είδωλα. Υπαρξιακή διάσπαση και Μεσσιανικός» μουσικός υποβιβασμός. Ένας νέος όρος: «Μεσσιανική Μουσική», ή «Μουσική του Κόσμου». «Μεσσιανικός ρυθμός». Αυτόκλητοι Σωτήρες, Γκουρούδες, Δάσκαλοι (άλλος ένας τίτλος για τους περίφημους Μπήτλς), Υπεράνθρωποι, και ο Άνθρωπος γίνεται Θεός (!).

Ο μεσσίας της τζαζ Ορνέτ Κόουλμαν, λέει: Οποιοδήποτε πρόσωπο της σημερινής μουσικής σκηνής ξέρει ότι το Rock, η κλασσική ή η λαϊκή μουσική, ακόμα και η τζαζ, είναι χθεσινοί τίτλοι. Νοιώθω ότι η παγκόσμια μουσική πλησιάζει όλο και περισσότερο τη μία και μοναδική έκφραση, πού θα περιέχει τις άπειρες μουσικές ιστορίες της ανθρωπότητας» (1977).

Αλλά και η μουσική της ταινίας του Σκορτσέζε: «ο Τελευταίος Πειρασμός» πού τόσο ασύστολα προσβάλλει το Πρόσωπο του Κ.Η.Ι.Χ. γραμμένη από τον Π. Γκάμπριελ, είναι καθαρά «Μεσσιανική» και χαρακτηρίστηκε ήδη «το μέλλον, της ανθρωπότητας». Είναι ο ίδιος Γκάμπριελ των μαραθώνιων συναυλιών ειρήνης και δηλώσεων του τύπου: «Η οικογένεια είναι μίασμα». «Η οικογένεια είναι μία δυσάρεστη υπόθεση». Μπήκατε καθόλου στο πνεύμα;

Ένας άλλος υπέρμαχος της μουσικής αυτής, λέει: «Ακούστε τις μουσικές της Ν. Αμερικής, της Ινδίας, της Αφρικής – όλη τη μουσική του κόσμου. Πληροφορηθείτε τι συμβαίνει άλλου. Αποθαρρυνόμενοι απ’ ότι οικείο, απ’ ότι ακούσατε και αγαπήσατε ως τώρα, θα μπορέσετε να διευρύνετε τα όρια της εμπειρίας σας. Χωρίς αυτό η μουσική σας θα στερέψει». (Πιέρ Μπενσουσάν, κιθαρίστας). Τι λέγαμε προηγουμένως; Έμπνευση για την έμπνευση. Ας μάθουμε λίγα για εμπειρίες. Μουσική της Αφρικής, μας είπαν προ ολίγου;

Ξέρετε ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους μουσικούς της ανήκουν στην αποκρυφιστική λατρεία της Σαντερία; Τα τραγούδια τους έχουν θρησκευτικό-πολιτικές αναφορές. Πείνα και δεισιδαιμονίες για διεύρυνση της εμπειρίας, λοιπόν. Για τον Yellow man της Ρέγκε διαβάζουμε σε μουσικό έντυπο για νέους: «Χρησιμοποιώντας «τη βρώμικη γλώσσα τού γκέτο, διανθισμένη με κάθε λογής μπηχτές και υπονοούμενα… κάνει επίδειξη θράσους, «περιγράφοντας με λεπτομέρειες την επιτυχία του στις γυναίκες. Η λαγνεία των στίχων του και ό υπέροχος ήχος της μπάντας του (Sagitarious Band), τον έκαναν όχι μόνο το μεγαλύτερο σύγχρονο όνομα στο χώρο της ρέγκε, αλλά (όσο κι αν ακούγεται παράξενο) και ένα είδος σεξ-συμβόλου για την Τζαμάικα». Αυτά βέβαια προ συναυλίας Αλίμου. Γιατί εκεί, ο διάσημος «αλμπίνος» (λευκίτης), άρχισε να εκθειάζει και την κοκαΐνη με τα γνωστά υπονοούμενα… ευφυολογήματα του…

Θέλετε μια ιδέα και για τις εκ Ν. Αμερικής… εμπνεύσεις; Διαβάζουμε σε Αθηναϊκή Εφημερίδα:
«Αγία της Κουβανικής μουσικής είναι μια μητρική φιγούρα με θερμό χαμόγελο: Η Σελίνα Γκονζάλες: Η Σελίνα και το συγκρότημα της «Κάμπο Αλλέγκρε» συνδέουν το παρόν με την προεπαναστατική Κούβα, μια και η καλλιτέχνις κυριαρχούσε στη μουσική Κουβανική σκηνή μαζί με τον άντρα της Ρεουτίλιο Ντομίνγκεζ, ήδη από το 1950. Σήμερα συνεργάζεται με το γιό της κι έχει μια καθημερινή δίωρη εκπομπή στο ραδιόφωνο. Οι Κουβανοί τη λατρεύουν. Δηλώνει «Καστρική» και τονίζει ότι η θέση των μουσικών έχει βελτιωθεί εξαιρετικά μετά την επανάσταση. Ωστόσο το σαλόνι της κοσμεί ένα τεράστιο άγαλμα της Σάντα Μπάρμπαρα. Όπως και πολλοί άλλοι, κατά κανόνα μαύροι μουσικοί, εξασκεί την Σαντερία, μια μυστική Αφροκουβανική λατρεία, πού αναμειγνύει στοιχεία, τού Καθολικισμού και της θρησκείας των Αφρικανών Γιορούμπα». «Είναι απολύτως φυσικό να έχω την Αγία στο σαλόνι μου», λέει η ίδια. «Κανείς δεν με παρότρυνε ποτέ να την βγάλω ή να την βάλω σε μια πιο διακριτική θέση».

… «Τη Σελίνα συναγωνίζονται σε δημοτικότητα οι «Λός Βάν», οι «Μπήτλς» της Κούβας. «Η πορνογραφία δεν επιτρέπεται», λένε οι Λός Βάν για την Κούβα, «κι αυτό μας κάνει πιο εφευρετικούς – και ίσως πιο εκλεπτυσμένους. Αν θέλουμε να δώσουμε ερωτικό περιεχόμενο στα τραγούδια μας, χρησιμοποιούμε υπονοούμενα». Σ’ όλα αυτά προσθέστε λίγη Ινδική πολυπραγμοσύνη.

Πάρτε για παράδειγμα τον πολυλατρεμένο γκουρού του ’60, τον Ραββί Σανκάρ με τους μυστικιστικούς ήχους του σιτάρ του», πού ήδη εμφανίστηκε το καλοκαίρι του ‘88 στο Ηρώδειο, όπου με το κύρος του σύγχρονου «Μεσσία» made in India διακηρύσσει τις αρχές του Ινδουισμού στο Intercontinental σαν άμεση προϋπόθεση για την εκμάθηση του σιτάρ. Και το διαλογισμό σαν τη «μόνη αλήθεια».

Προσθέστε και «ολίγη» κλασσική μουσική, γιατί κι αύτη είναι πρόδρομος της «μουσικής του κόσμου», και η μουσική New age πρέπει να θεωρείται σαν «το πιο ζωντανό κομμάτι της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας», όπως είπαν μερικοί. Μετά αφομοιώστε κι αλλά είδη, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, κι αρχίστε το ξεκάρφωμα. Ο Brian Eno το 1979 νομιμοποίησε άλλωστε την απουσία μελωδίας, αρμονίας, ρυθμού. Μιλάει και για επιρροές από τον Eril Satie γιατί όχι; Άλλωστε ο Satie δεν ζει, για να τον διαψεύσει. Κι όσο για δημιουργία; «Είναι η αίσθηση του τυχαίου» (Μαρκ Ίσαμ), «αστρικά ταξίδια» και εξωσωματικές εμπειρίες (για τον Γιαπωνέζο Κιτάρο), υπεράνθρωποι και διαστημάνθρωποι από το υπερπέραν», («Επιστροφή των Δωριέων» τού Δ. Κατή), ή «Νοστράδαμος και συντέλεια» («Άλντους» του Σεκόντου Μπουχάγερ). Για τον Jean Michel Jarre η εκτόνωση έρχεται με εθνο-μπήτ και αίσθηση αρένας, διαστημόπλοιου, εκμηδενισμός του ενός και αποθέωση του πλήθους, εν τέλει λέιζερ και κομπιούτερ στην υπηρεσία της ματαιοδοξίας», ό-πως στο πρόσφατο φεστιβάλ του στο Χιούστον του Τέξας, πού βγαίνοντας στην εξέδρα εν μέσω εκτυφλωτικών προβολέων ύψωσε τα χέρια, ευλογώντας τα πλήθη πού αλάλαζαν.

Διαστημική έπαρση, μηχανική κι αποτέλεσμα μηδέν, περιεχόμενο ανύπαρκτο, κι «εύκολη προσέγγιση της «μουσικής» μέσα από χάος και γδούπους. Αρμονία, φυσικά, ανύπαρκτη πού ισούται με ανυπαρξία της μουσικής, κι από την άλλη «απαλές συνηχήσεις» πού θεωρούνται πολιτική από τον υπέρμαχο τού είδους Αντρέα Βολενβάιντερ, Ελβετό αρπιστή (χαρακτηριστικό έργο – Caverna Magica: Μαγικό Σπήλαιο): «Ότι παρασύρει τον άνθρωπο είναι πολιτικό. Κάθε τι. Η αίσθηση πού επικρατεί είναι ότι η δημιουργικότητα υποχώρησε εις όφελος της αδράνειας, πού δημιουργεί η υλική ευμάρεια. Η ισορροπία τού άνθρωπου έχει διαταραχθεί. Η μουσική βοηθά να επανεγκατασταθεί κάποια ισορροπία. Μ’ αυτή την έννοια, κάνοντας μουσική, κάνουμε πολιτική». Ποια μουσική και ποια ισορροπία αλήθεια;
Μερικά ονόματα συνθετών New Age: Pink Floyd, Tangerine Dream, Klaus Schulze, Liz Story, Βαγγέλης Παπαθανασίου, Chick Corea, Keith Jarret, Sky κ.ά.

Και κάτι ενδιαφέρον: μετά απ’ όλο αυτό το συνονθύλευμα κρότων, γδούπων και απαλών συνηχήσεων (προσέξτε: όχι αρμονιών μα τυχαίων ήχων πού συναντήθηκαν), η New Age αντίληψη βγάζει αφορισμούς για αλλά «θορυβώδη προϊόντα εμπορικότητας όπως ή πανκ, ντίσκο, κ.λπ.», οικειοποιούμενη το μέλλον «με αναζητήσεις εκλέπτυνσης (!) και απαλών αρμονιών!».

Εν τω μεταξύ, στην Αμερική νέοι εξαφανίζονται μυστηριωδώς καθημερινά, για να γίνουν βορρά σε παγανιστικές τελετές ανθρωποθυσιών, πού τελούνται ακόμα και μέσα σ’ εκκλησίες, με προεστώτες είδωλα της νεολαίας. Πρόσφατη βιντεοσκόπηση ιδιώτη δείχνει τους μουσικούς μέσα στο ναό, να διαμελίζουν το σώμα άτυχου νέου υπό τις ιαχές του έξαλλου κοινού, και μέσα σ’ αυτό το ωμό θέαμα της ανθρωποθυσίας, μαγείας και θηριωδίας, πού μόνο μουσική δεν είναι, να πετούν στους παρευρισκόμενους τα κομμάτια, πού εκείνοι κατασπαράζουν με κτηνώδη ενθουσιασμό. Χιλιάδες νέοι, πολλές φορές άσχετοι με την όλη υπόθεση, εξαφανίζονται καθημερινά, για να γίνουν βορρά τέτοιων απάνθρωπων εκδηλώσεων.

Από την άλλη μεριά η σεξουαλική δυικότητα θεωρείται «δρόμος αυτογνωσίας» (με τις ανάλογες Ινδουιστικές και Βουδιστικές ρίζες). Πρόσφατες δηλώσεις του τραγουδιστή Sting, συνυφασμένες μάλιστα με τη φιλοσοφία τού Jung έκαναν τόση αίσθηση, ώστε ο ίδιος να αναγκαστεί να δηλώσει χαριτολογώντας: «Μου αρέσουν οι γυναίκες». Όλοι οι δρόμοι λένε, οδηγούν στην «πολιτική αφύπνιση», πού μόνο η μουσική μπορεί να επιφέρει, μέσω ενός σούπερ-μάρκετ «αληθειών», πού οδηγούν στην αυτο(απο)θέωση. Μαρτυρικοί θάνατοι πρόσφατων, σύγχρονων «αγίων» (βλ. Lennon, Hendrix, Morrison κ.ά.), πού σαν «άνθρωποι με πάθη και πόθους» κατά τους επικήδειους, «έζησαν και πέθαναν ηρωικά», από υπερβολική χρήση βαρβιτουρικών, σεξουαλικών οργίων, κραιπάλης οινοπνεύματος, «πού ήταν απαραίτητα για να εντυπωσιάσουν το κοινό» με κάθε λογής σπαραγμό «κι επίδειξη κακογουστιάς», (κουρελοειδές ντύσιμο, ουρλιαχτά, σπασίματα οργάνων επί σκηνής κ.ά. πολλά αξιοθρήνητα παρόμοια), δείχνουν ότι δεν πρόκειται για μουσική.

Το καλλιτεχνικό ύφος ιδιοφυούς στιχουργού, μ’ ένα Lennon σε σεξουαλικούς μαραθώνιους ειρήνης και «συναυλίες χαρτοσακούλας»…, «με κοντινές λήψεις των γεννητικών του οργάνων σε βίντεο» δεν πείθουν ότι πρόκειται για εξευγενισμένη μορφή …διαμαρτυρίας για την παγκόσμια ειρήνη…, όπως λένε οι «ειδικοί»

ΜΠΙΖΝΕΣ, «ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ» ΚΑΙ ΨΥΧΩΣΕΙΣ

Εμπορικό ρόκ από την «πιο αντιπροσωπευτική τραγουδίστρια του ’80», την περίφημη «Μαντόνα» («Παναγία»). Ελάχιστος, υποτυπώδης ρουχισμός, πρόκληση και πρώτο χίτ το τραγούδι «Like a virgin – Σαν μια Παρθένα». Δεύτερο χίτ: «Pren your heart – Άνοιξε την καρδιά σου», όπου η σταρ γοητεύει ένα οκτάχρονο αγοράκι σε πορνοσόου, σε βίντεο-κλίπ, τον Ζάν-Μπατίστ Μοντινό, πού τυγχάνει και παιδί-θαύμα της Γαλλικής αβάνγκάρντ σκηνής, δηλαδή στο βίντεο κλίπ ήταν το ίδιο «θαυμάσιος» όσο και επί σκηνής.

Εξαχρείωση από πάσης πλευράς; Για τους θαυμαστές: «Αυτή είναι τέχνη»! (;)
Δισεκατομμύρια πωλήσεις και ορυμαγδός μίμησης της «σταρ».
Κι έρχεται το τελευταίο «συγκλονιστικό» βίντεο-κλίπ, με την επιτυχία «Like a prayer- Σαν προσευχή». «Εμφάνιση ηδονικά αισθησιακή, και η Μαντόνα να φιλάει τα πόδια ενός Αγίου μέσα σε μια εκκλησία, και σε άλλη σκηνή τραυματίζεται στα χέρια με ένα μαχαίρι, θυμίζοντας τα σημάδια του Χριστού. Ακολουθούν εικόνες σεξουαλικής βίας επάνω στην Αγία Τράπεζα, και σαδομαζοχισμός».
Η Καθολική Εκκλησία ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών.

Και τώρα ό,τι πιο τελευταίο όσον άφορα τη διαμαρτυρία και κοινωνική κριτική, κατά τη γνώμη πάντα των κριτικών:
«Θέλετε να μάθετε για τον ήχο του Απόκρυφου; Εκεί όπου η μουσική δεν είναι μουσική, αλλά πράξη, ιδέα, μήνυμα, γεγονός, έμπρακτη ανατροπή, τελετουργία;… Μη μας ρωτάτε για στυλ, μόδες, ρεύματα, τάσεις, για τις μαζικές κατευθύνσεις πού πιστεύετε ότι θα’ πρεπε να υπάρχουν σε κάθε σύγχρονο δημιουργό – γιατί δεν υπάρχουν στον ήχο τού Απόκρυφου και της ανατροπής, στον ήχο της διαστροφής, κι αν υπάρχουν, δεν θα τα διακρίνετε. Μπορεί να’ ναι ο ήπιος ήχος μιας ακουστικής μπαλλάντας, ή μπορεί να’ναι η άκαμπτη, μηχανική μετρονομία της ντίσκο, ή μπορεί να’ναι ακόμη και ένας σκέτος, αφόρητος θόρυβος. Όμως, όποιος κι αν είναι μέσ’ απ’ όλα αυτά, δεν ανήκει στους ήχους των δικών μας καθημερινών πραγμάτων: ανήκει στους ήχους της Άλλης Πλευράς.

Μη μας ρωτάτε, λοιπόν, για τον ήχο των Psychic Tv (= Ψυχωτική Τ.ν.)… γιατί αυτό πού είναι, απλά δεν περιγράφεται. Είναι τα πάντα: το ρόκ, η πόπ, η φόουκ, η έντεχνη, η πειραματική μουσική, η αφαίρεση, ο αυτοσχεδιασμός, ο λυρισμός, η επιθετικότητα, η οργάνωση, η αναρχία, η τελετή, το χάος… Και η εικόνα: η πρόκληση η παρεκτροπή, το ανομολόγητο, το ακατονόμαστο, το πέρα απ’ τη λογική, απ’ την ανθρώπινη ανεκτικότητα, το πέρα απ’ το Καλό και το Κακό.

Όσο γι’ αυτό πού στοχεύει… Ας αφήσουμε τον ίδιο τον Genesis P. Orridge να μας το πει: «Θέλουμε να υπονομεύσουμε ιδεολογικά και να διαφθείρουμε τη νεολαία, όχι όμως με την έννοια πού πιστεύει ό κόσμος, όχι σύμφωνα με τις Χριστιανικές αντιλήψεις, πού έχουν επιβληθεί από άτομα πού υπάρχουν μόνο και μόνο για να κάνουν όλους τους άλλους να νοιώθουν ένοχοι. Όλοι το ξέρουν ως ένα σημείο ότι αυτοί πού κατέχουν προνομιούχες θέσεις είναι οι πιο διεφθαρμένοι, οι πιο παρηκμασμένοι, οι πιο ανέντιμοι και οι πιο ακόλαστοι σε κάθε μορφή κοινωνίας. Και όμως ό κόσμος επιτρέπει σ’ αυτά τα άτομα να τον υποβάλλουν σε πέρα για πέρα καταπιεστικούς, ασυνείδητους, βίαιους νόμους, πού ορίζουν ότι δεν έχεις το δικαίωμα να λες αυτό πού θέλεις, δεν μπορείς να γράφεις αυτό πού θέλεις και δεν μπορείς να βλέπεις, ή να καταγράφεις, ή να κάνεις ότι νομίζεις εσύ, αυτό πού θέλεις. Δεν μπορείς να κάνεις παρά μόνο αυτό που σού επιτρέπεται να κάνεις. Και την κατάσταση αυτή, εγώ προσωπικά τη θεωρώ αφόρητη και προσβλητική».

«Οι Trobbing Gristle (= «τιναζόμενο-μηχανικό-στρίγκλισμα») ήταν η πεμπτουσία του «βιομηχανικού ήχου» (πριν γίνουν οί Psychic TV)…
«Αιφνιδιάζοντας και τα προοδευτικώτερα μυαλά…, σαν πιστή αντανάκλαση της γκρίζας νεοαστικής πραγματικότητας…, βέβηλοι καταστροφείς οργάνων και ανθρώπινης φωνής, επιδίδονται σε κάθε τους συναυλία σε μουσικές πράξεις θορύβου και βίας, πού μόνο με τις άλλες, τις καθαρά σκηνικές τους πράξεις θα μπορούσαν να παραλληλιστούν. Δεν θέλουμε να σας σοκάρουμε, αλλά… οι πράξεις αυτές ήταν φοβερές… Θα αντέχατε εσείς, εκεί μπροστά στα ανύποπτα μάτια σας, την έμπρακτη πρόκληση της σαδομαζοχιστικής βίας; Της αυτοϊκανοποίησης; Της ουρολαγνείας και κοπρολαγνείας; Της ουροποσίας και κοπροφαγίας; Και πέρα απ’ αυτά – αν είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ κάτι πέρα απ’ αυτά! – θα τολμούσατε να βυθιστείτε στα άδυτα του αποκρυφισμού, της δαιμονολατρείας, στην ίδια την καρδιά τού θηρίου!, όχι για θέαμα, για μπούγιο και για χεβιμεταλλική κατανάλωση, αλλά σε όλη την τρομαχτική διάσταση και μέ όλο το αστάθμητο κόστος της πράξης;

Διστάζετε; Σωστά πράττετε… Ο Τζένεσις Π. Όριντζ και η σέχτα του, δεν θα ήταν αυτοί πού είναι, αν το μήνυμα τους γινόταν δεκτό απ’ όλους αδιαμαρτύρητα και ελαφρά τη καρδία, αν η παρουσία τους περνούσε απαρα-τήρητη, όπως όλων σχεδόν των «ομοτέχνων» τους, Βρεταννών και μη. Πραγματώνοντας με τον πλέον απόλυτο τρόπο τον ορισμό του Όσκαρ Ουάιλντ, ότι «τέχνη είναι η επίθεση στην προβλεψιμότητα», φτάνουν κάθε φορά πού πιστεύουν ότι χρειάζεται, στα άκρα (!).
Σαν Psychic Tv «η δική τους μουσική δεν είναι πλέον «βιομηχανική», αλλά… στην κυριολεξία: τα πάντα! Οι ρίζες της βρίσκονται στην φόουκ μπαλλάντα, στην ηλεκτρονική μουσική, στο ροκ εν ρόλ, στην αβάν γκάρντ, στη ντίσκο, στην πόπ μιούζικ, στη θρησκευτική υμνολογία, στα παιδικά τραγουδάκια -εν ολίγοις παντού! Και κατευθύνεται αναλόγως, δηλαδή… παντού, κάνοντας κάθε πρόβλεψη για κάθε καινούργιο δίσκο τους κυριολεκτικά μάταιη… και άχρηστη…»

Γνήσιο πνεύμα New Age λοιπόν. Σχιζοφρένεια, που μεταμορφώνεται σε τέχνη. Χεβιμεταλλικά «παιχνίδια» με το διάβολο, και «υψηλού κόστους» Σατανισμός, πού εκθειάζεται και δικαιώνεται κιόλας ως «ποιοτικός» (βλ. -Όσκαρ Ουάιλντ). Με λίγα λόγια, ούτε ό παραμικρός σεβασμός για τον κόσμο, ούτε η ελάχιστη αιδώς για όλη αυτή τη γελοία παρωδία, πού έχει καταντήσει επικίνδυνη επανάληψη της τραγελαφικής έλλειψης οποιασδήποτε υποδομής.

Κι όλη αυτή η διαφήμιση έγινε από γνωστό νεανικό περιοδικό, για δύο συναυλίες στις 25/26 Νοεμβρίου 1988, στο «Ρόδον», στην Αθήνα! Μεγαλόστομες φράσεις για μια ακόμα μεγαλοφυή επανάσταση και… πολύ κακό για το τίποτα. Ή μάλλον ένα «τίποτα» πού έχει καταντήσει γάγγραινα της εποχής μας. Αυτά σαν απάντηση στην οικολογική καταστροφή. Όσο για την αντίστοιχη κατά του aids:

ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΤΟΥ… Aids ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ…

«Λέγεται «Dirty Dancing – βρώμικος χορός» και τα ζευγάρια στην πίστα δίνουν την εντύπωση ότι… βρίσκονται στην κρεβατοκάμαρά τους, κάνοντας διάφορες αισθησιακές κινήσεις με όλα τα μέλη του σώματος».
«Είναι σαν να κάνουμε έρωτα… όρθιοι», λένε οι ένθερμοι υποστηρικτές του. Και δικαιολογούνται: «Τώρα πού το aids βρίσκεται σε έξαρση, είμαστε αναγκασμένοι να μην αλλάζουμε ερωτικούς συντρόφους. Κάτι έπρεπε, λοιπόν, να επινοήσουμε για να διεγείρουμε το ενδιαφέρον μας», διαβάζουμε σε εβδομαδιαίο περιοδικό.
Νομίζουμε ότι κάθε σχόλιο περιττεύει.

ΕΝΑΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ… «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗΣ»

Σ’ ολόκληρη τη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας, ποτέ άλλοτε η τέχνη – και πιο συγκεκριμένα η μουσική – δεν γνώρισε τόση κακοποίηση και δεν έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από ανθρώπους, πολυεθνικά τραστ, διάφορες ενώσεις, εταιρείες, θρησκευτικά συστήματα, γκουρουιστικές, νεογνωστικές και αποκρυφιστικές οργανώσεις με διεθνή εξάπλωση και σκοπιμότητες ξένες προς τη Χριστιανική Πίστη και Ζωή, πού θέλουν να υποβάλλουν μηνύματα ύπουλα και δυσδιάκριτα, από τον καθένα.

Σκοτεινοί μηχανισμοί, πού κατευθύνουν αφανώς και εμφανώς εκατομμύρια ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο, με το ευγενικό ίνδαλμα της ειρήνης, προλειαίνουν ξεκάθαρα το έδαφος για το νόμισμα του Αντίχριστου, προωθώντας και στη χώρα μας τα «κατάλληλα» πρόσωπα στα μέσα επικοινωνίας και στον τύπο, καθώς και στους άλλους χώρους της μουσικής, ώστε να επιταχύνεται η επιβολή μέσω αυτής της ασύδοτης σαρκολατρείας και το γκρέμισμα κάθε ιερού και όσιου, όπως είναι η οικογένεια, ο αυτοσεβασμός και η αγάπη για τους συνανθρώπους μας. Αναζητούν «άξιες» με σκοπό την κατάλυση και διαπόμπευση του Χριστιανισμού, και της Ελληνορθόδοξης Πίστεως. Το μίσος τους και ο φόβος είναι δικαιολογημένα, εφ’ όσον η Πίστη οικοδομεί με ασφάλεια ελεύθερα σκεπτόμενα άτομα, χωρίς συνειδησιακούς ή άλλους συμβιβασμούς, με γνώμονα πάντοτε την αγάπη άνευ όρων του Θεού Πατέρα.

Όμως δεν παύει να υπάρχει ο πόνος για τα ύπουλα μέσα πού χρησιμοποιούν: Τα ναρκωτικά και ψυχοναρκωτικά (βλ. μαγεία, αποκρυφισμός, καταστροφικές λατρείες κ.λ.π.) και κατά συνέπεια ο εθισμός στη βία και τη θέα του αίματος, με στόχο την τέλεια εξαχρείωση και εξαγρίωση των ηθών και την εξόντωση της Εκκλησίας και κάθε πολιτιστικής μας παραδόσεως πού μόνο ο έμψυχος Ελληνισμός συναποτελεί και απαρτίζει ταυτόχρονα, αφού είναι υπαρκτός. Είναι άλλωστε φανερό πόσο μεγάλη είναι η διείσδυση τέτοιων ανθρώπων σε όλα τα Κρατικά, αλλά και Ιδιωτικά ραδιοφωνικά δίκτυα και την τηλεόραση, από το γεγονός και μόνο της ολοένα αυξανόμενης παρουσίασης αυτών των καταλυτικών ακουσμάτων, πού δυστυχώς μας έχουν κατακλύσει και με τις εκπομπές της δορυφορικής τηλεόρασης, πού λειτουργούν σαν προωθητές αυτών των καταστροφικών ιδεολογιών και πράξεων.

Αναφέρουμε χαρακτηριστικά δύο διαπιστώσεις καλλιτεχνών της χώρας μας:
Δόμνα Σαμίου: «Όλοι στοχεύουν στο κέρδος. Όλα έγιναν εμπόριο. Πουλήσαμε την ψυχή μας στο διάβολο. Εταιρείες, τραγουδιστές, συνθέτες, μουσικοί».
Στέλιος Καζαντζίδης: «Οι δισκογραφικές εταιρείες ελέγχονται από το μεγάλο Εβραϊκό Κεφάλαιο, και περνιούνται αποβλακωτικά ακούσματα στη νεολαία».

Ας δούμε ακόμη δύο απόψεις με ιδιαίτερη βαρύτητα.
Νομίζω πως για το θέμα της «ειρήνης» θα’ ταν σκόπιμο να θυμηθούμε ένα απόσπασμα από το ποίημα τού H. Laurence: «Ειρήνη και πόλεμος», τού καλλιτέχνη ποιητή και μυθιστοριογράφου, πού έζησε κι αυτός, και μάλιστα στη γέννηση τους, τη βιομηχανική καταστροφή του περιβάλλοντος και τους διάφορους επιτήδειους, αυτόκλητους, με όποιο πρόσχημα, «Σωτήρες»… «Οι άνθρωποι πάντα κάνουν πόλεμο σαν λεν πως αγαπάνε την ειρήνη. Η κραυγαλέα αγάπη της ειρήνης σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις πιο πολύ απ’ όποια κραυγή μάχης. Γιατί, στ’ αλήθεια πρέπει ν’ αγαπάμε την ειρήνη; ειν’ τόσο φανερό πόσο χυδαίος είναι ο πόλεμος.
Η κραυγαλέα προπαγάνδα για την ειρήνη μας κάνει να νοιώθουμε πως όπου νάν’ θαχομε πόλεμο.
Είναι κι αυτή μια μορφή πολέμου, μια τυραννία γνώμης, μια επίδειξη σοφίας για λογαριασμό των άλλων»…

Και σε μια εποχή, «πού θεωρεί την πίστη επιλήψιμη αδυναμία», μια επερχόμενη «Νέα Εποχή», πού θεωρεί την εσωτερικότητα και το μυστικισμό αυτής της Χριστιανικής Πίστης «για κατώτερα όντα», όπως λέει το μανιφέστο της Νέας Εποχής για τους Χριστιανούς, Χριστιανοί, ένας άλλος μεγάλος καλλιτέχνης με παρρησία, ο Ακαδημαϊκός συγγραφέας και ποιητής – δοκιμιογράφος Ε. Ιονέσκο, πρόσφατο νεοπροσληφθέν μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, έπειτα από μακρόχρονες εναγώνιες αναζητήσεις, πού καταδεικνύουν την μεταφυσική και υπαρξιακή του αγωνία, υποδεικνύει την τραγική αποτυχία των διαφόρων θεωριών πού επικρατούν και οδηγούν τον κόσμο σε αδιέξοδο, δηλώνει μεταφυσικός και μυστικιστής και διαδηλώνει: «… Σε τριάντα, σε πενήντα χρόνια, με τη βοήθεια της μόλυνσης, της έλλειψης οξυγόνου, του ατομικού πολέμου, των αλληλοσκοτωμών, ίσως δεν θα υπάρχει πια ανθρωπότητα στη γη, εκτός αν συμφιλιωθούμε με το Θεό και με τους άλλους». Και τονίζει ότι η υπαρξιακή κατάσταση του ανθρώπου απαιτεί σεβασμό για το ζωντανό ανθρώπινο πρόσωπο, πού είναι «αγάπη και χάρισμα».

Κι άλλου διαφωτίζει:
«Κάναμε επαναστάσεις. Η Γαλλική Επανάσταση έγινε επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς ελευθερία κι αδελφοσύνη και φέραμε την αστική τάξη στην εξουσία για να υποστούμε την εκμετάλλευση του άνθρωπου από τον άνθρωπο. Χρειάστηκε να απαλλαγούμε απ’ αυτή την κατάσταση και οδηγηθήκαμε σε νέα επανάσταση εισάγοντας και πάλι την εκμετάλλευση του άνθρωπου από κάποιους άλλους ή από το κράτος. Νέα προνόμια καθιερώθηκαν.
Και τώρα τι θα κάνουμε; Άλλη επανάσταση; Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί, αν υπάρχει κάποιος πού να μας απαλλάξει απ’ αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων. Πιστεύω ότι μόνο ό Θεός μπορεί να το πετύχει αυτό».
(Από ομιλία του Ευγένιου Ιονέσκο στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, στις 27/3/1986).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1) Bob Larson: Rock Wheat on III,Tundale House 1980
2) J.P.Reginbal: Le rock ‘n’ roll, Geneve 1983

πηγή: http://www.egolpion.com/empeiries_mousikhs.el.aspx

Οι νέοι που βρέθηκαν στο χώρο του Σατανισμού έφθασαν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, χωρίς να το καταλάβουν. Καθημερινά άλλωστε υφίστανται, όπως ολόκληρη η κοινωνία, έναν ανελέητο βομβαρδισμό δαιμονικής εισβολής που μέρα με τη μέρα χαλαρώνει τη συνείδηση και εξοικειώνει τον άνθρωπο με την αποκρουστική εικόνα του διαβόλου.

Τα εξώφυλλα των album της heavy metal μουσικής (και στα παρακλάδια της power-speed-epic-gothic-thrash death-black… metal) ιδίως στη δεκαετία του ’70 άρχισαν να φλερτάρουν όλο και πιο προκλητικά με ότι πιο διεστραμμένο, ότι πιο τρομακτικό, ότι πιο αντικοινωνικό, ότι πιο βλάσφημο και υπερβολικό για να δείξουν ότι είναι «ελεύθεροι» από κάθε ηθική αξία που τους «δεσμεύει» δήθεν την ελευθερία. Είχαν ήδη προσεγγίσει επικίνδυνα και άρχισαν να εφαρμόζουν στην πράξη το «Ευαγγέλιο του όφεως», την οδό της αυτοδικαιώσεως και αυτοθεώσεως, τον Νόμο του Νεοσατανισμού του Al. Crowley «κάνε ό,τι θέλεις, αυτός είναι ο Νόμος» (δηλ. η απολυτοποίηση και η θεοποίηση της αυτονομημένης από το Θεό θελήσεως του ανθρώπου).

Η heavy metal μουσική, ενώ στις προηγούμενες δεκαετίες άρχιζε να αποκτάει οπαδούς σε παιδιά που πήγαιναν στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου και ιδίως στο Λύκειο, σήμερα έχουμε φτάσει σε σημείο παιδιά δημοτικού χωρίς να καταλαβαίνουν καλά καλά τι κάνουν να αισθάνονται περήφανα που διαφημίζουν (ως άλλα μοντέλα) τις φρικτές μπλούζες των συγκροτημάτων όταν τις φορούν.

Αν κανείς αναζητήσει τους σημερινούς «ήρωες» των εφηβικών δωματίων, θα βρεθεί έκθαμβος μπροστά σε δαιμονιώδεις μορφές και σε μαυροντυμένους ως επί το πλείστον «ήρωες» των συγκροτημάτων (οι πιο διάσημοι από αυτούς στον κόσμο και στην Ελλάδα ιδίως είναι οι IRON MAIDEN με το αποκρουστικό σαπισμένο σώμα-μασκότ, τον Eddie, οι Megadeth (με ανάλογη τρομακτική μασκότ σκελετό), οι Running Wild (με νεκροκεφαλή μασκότ, αποκαλούμενοι πειρατές του Metal), οι Motorhead (με σύμβολό τους μια σιδερένια αποτρόπαιη άγρια λυσσασμένη ανθρωπο-σκυλοκεφαλή), οι Slayer (οι αποκαλούμενοι βασιλιάδες του thrash metal με σύμβολο ενίοτε την πεντάλφα και με πολλούς ανάποδους σταυρούς και βλασφημίες στα εξώφυλλά τους, και ο δίσκος τους «Show no mercy» (1983), εικονίζει τον σατανά-baphomet κρατώντας ένα σπαθί και με ένα μήνυμα πάνω στο βινύλιο στην πρώτη πλευρά: «Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΘΑ ΓΕΛΑ ΕΝΩ ΕΣΎ ΣΑΠΙΖΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΣΤΗΤΑ».

Υπάρχουν και πολλά άλλα χειρότερα από αυτά. Αν περάσουμε στο χώρο του thrash-death-black και gothic metal εκεί η διατροφή, η μαυρίλα, η σκοτεινή επιθετική και απαισιόδοξη ατμόσφαιρα των συγκροτημάτων δεν είναι η εξαίρεση αλλά το ζητούμενο και το προβαλλόμενο.

«Οι κινήσεις, οι σκέψεις, ακόμη και ο λόγος των παιδιών προσαρμόζονται στα άγρια αυτά και αφύσικα δεδομένα. Ακόμη και όταν μεγαλώνουν τα παιδιά και σταματήσουν αυτά τα ακούσματα πολλές φορές τα παλιά άρρωστα απωθημένα ζητούν την εκδίκησή τους.

Αργότερα η ίδια η ζωή δημιουργεί κενά και ερωτήματα. Η ανάγκη του νέου να ανήκει κάπου, αλλά και πουθενά. Η άρνησή του για τα πάντα. Αύτη την ανάγκη εκμεταλλεύεται και η μουσική ρόκ heavy metal που κυριολεκτικά επιδίδεται μέσω των εκπροσώπων της σε μια συστηματική πλύση εγκεφάλου και σε μία σταδιακή ύπουλη και καλά σχεδιασμένη μύηση στο χώρο του Σατανισμού (όχι στο να κάνουν όλοι ανθρωποθυσίες και εγκλήματα αν και δεν θα τους ενοχλούσε και αυτό αν το κατάφερναν αλλά να αρνηθούν την αγάπη του Χριστού και να αφεθούν ολοκληρωτικά στη απατηλή φαινομενική παντοδυναμία του Σατανά). Και οι πλέον δύσπιστοι κατανοούν πως ο διάβολος χρησιμοποιεί ποικίλους τρόπους για να αιχμαλωτίσει και να καταδυναστεύσει τους ανθρώπους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ομολογία πρώην σατανιστή στον μακαριστό π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο. Με τον τρόπο που προσηλυτίστηκε ο ίδιος, προσηλύτισε και άλλους. Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος την πρώτη του επαφή: «Η αρχή έγινε σε κάποιο δισκάδικο που είχα πάει να αγοράσω ένα δίσκο heavy metal. Και εκεί γνώρισα κάποιο άτομο, που μου είπε: Αν θέλεις να κάνεις πράξη όλους αυτούς τους υπέροχους στίχους για εξουσία, να δεις τέλος ότι η μαγεία υπάρχει, ότι εμείς είμαστε το αύριο, η νέα εποχή, έλα μαζί μου. Αύτη ήταν η αρχή.

-Θεωρείς ότι αυτά τα στέκια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως επικίνδυνα με αυτήν την έννοια;

-Ναι, γιατί και εμείς, αργότερα πηγαίναμε να προσηλυτίσουμε άτομα σε τέτοια στέκια.

-Θα μπορούσες να πεις ότι ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής είναι επικίνδυνο και οδηγεί στο χώρο του νεοσατανισμού;

–Νομίζω ότι το heavy metal αντιπροσωπεύει απόλυτα το σατανισμό.

Οι ίδιοι οι σατανιστές λένε ότι το heavy metal είναι δημιούργημα του σατανά και ότι γι’ αυτό πρέπει να το τιμούμε. Δεν είναι παράξενο ότι οι τελετές περιλαμβάνουν, εκτός από ορισμένα κομμάτια της κλασικής μουσικής που θεωρούνται σατανικά, ακόμα και heavymetal ειδικά τα παρακλάδια του, το thrash και το death metal» (π. Αντων. Αλεβιζόπουλος εφημερ. «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΎΠΟΣ» φ. 166 20/6/1995 βλ. επίσης στο βιβλίο «Εγκληματικό Δόγμα», 3η μαρτυρία, σελ. 6578, Αθ. 1995).

Και τέλος ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα στο περιοδικό Metal Hammer (τ. 196 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2001 σ. 92) σε διαφήμιση death metal albums. Υπάρχει τεράστιος τίτλος που λέγει «Η ΚΟΛΑΣH ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΜΕΡΟΣ». Μία επιγραφή στο τέλος της σελίδας λέει Unholy Black/Death (Ανίερο μαύρο/θανάτου) metal from the Austrian sickheads, παρουσιάζοντας ένα album που το εξώφυλλό του δείχνει την πεντάλφα σε κύκλο με εμφανή τη μορφή του τράγου (σατανά) από όπου βγαίνει φως που ακτινοβολεί προς τα κάτω στο θρυμματιζόμενο σύμβολο του Χριστιανισμού.

Όταν τέτοια περιοδικά πουλιούνται ελεύθερα και ανεξέλεγκτα στα περίπτερα όλης της χώρας και των επαρχιών και έχουν πρόσβαση σ’ αυτά και παιδιά δημοτικού (που γεμίζουν την άπλαστη, ευαίσθητη και αθώα ψυχούλα τους με τέτοιες παραστασεις και βιώματα), πως η πολιτεία αδρανεί τόσο προκλητικά και εγκληματικά περιμένοντας χωρίς να κάνει τίποτα να εκκολαφτούν οι αυριανοί εγκληματίες και αδιαφορεί για τα τωρινά ψυχικά ερείπια που βρίσκονται κάτω από την τυραννία τέτοιων «γλυκών» ως προς τη μελωδία (ορισμένων), αλλά φρικτών ως προς τις συνέπειες ακουσμάτων;

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 24

(πηγή: Αντιαιρετικό Εγκόλπιο)

18 02 2008

Για σένα που πρώτη φορά αναρωτιέσαι την ύπαρξη ή όχι υποσυνείδητων μηνυμάτων στον κόσμο που μας περιβάλλει, οφείλω να σε προειδοποιήσω ότι αυτά που θα διαβάσεις σε αυτή την εργασία, όπως και σε άλλα βιβλία που έχουν κατά καιρούς γραφτεί, θα σε κάνουν να δεις την κοινωνία της διαφήμισης, της μουσικής, της πολιτικής ακόμα και της γλώσσας με διαφορετικό μάτι!

Τα υποσυνείδητα μηνύματα υπάρχουν και είναι τόσο επιμελώς κρυμμένα που πολλές φορές είναι πρακτικά αδύνατον να τα αντιληφθεί κανείς.

Κι εγώ όπως κι εσύ, ήμουν πεπεισμένη ότι όλα αυτά ήταν απλώς λόγια ανθρώπων με περιορισμένη αντίληψη, κολλημένων σε στερεότυπα και απαρχαιωμένες ιδέες. Τελικά όμως αναρωτήθηκα μήπως ήμουνα κι εγώ σε αυτή την κατηγορία χωρίς καν να το έχω καταλάβει!

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η σκέψη και η επικοινωνία μας απαρτίζονται από κανόνες και αυτοπεριορισμούς που αν μη τι άλλο μας αναγκάζουν να λειτουργούμε, τόσο ως άτομα όσο και ως σύνολο, με μία λογική που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για εξερεύνηση άλλων διαστάσεων της ύπαρξής μας. Ίσως, μελλοντικά, όταν ο άνθρωπος θα εξελιχθεί ακόμα περισσότερο και θα μάθει να εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες του εγκεφάλου του που προς το παρόν βρίσκονται σε λήθαργο, να υπερβεί τα σημερινά εμπόδια και να εξελιχθεί σε ένα πραγματικά σκεπτόμενο όν.

Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με τα υποσυνείδητα μηνύματα, που αν και σαν θέμα ξεφεύγει από τα όρια της γραφιστικής δημιουργίας, βρίσκεται σίγουρα μέσα στον ορισμό της οπτικής επικοινωνίας και της διαφήμισης τόσο από την δημιουργική όσο και από τη ρεαλιστική (χειραγωγική) πλευρά της.

Σε πολλές περιπτώσεις ίσως να θεωρήσεις τα παραδείγματα ακραία αλλά τελικά, ακόμα και αν όλα είναι αποκύημα της φαντασίας των ερευνητών, αυτό που θα σου μείνει θα είναι η αίσθηση της καχυποψίας και της εντονότερης κριτικής για όλα όσα, προς όφελος ορισμένων, προσπαθούν να σε πείσουν ότι είναι έτσι…

….και στις καταναλωτικές μέρες που ζούμε αυτό είναι ένα ιδιαίτερο χάρισμα…

Καλή ανάγνωση και μη μείνεις εδώ! Συνέχισε την έρευνα, ή αν αυτό σε ενδιαφέρει περισσότερο, φτιάξε τα δικά σου μηνύματα και πειραματίσου με το μαγικό κόσμο τον ανθρωπίνων δυνατοτήτων!

IntroSEduXion

Σκεφτείτε το εξής:

Είστε καθισμένοι στο μετρό και διαβάζετε την εφημερίδα σας. Τα μάτια σας ακολουθούν τις αράδες και ο εγκέφαλος σας τις αναλύει σε γράμματα, σε λέξεις, σε συμβολισμούς, σε συναισθήματα και κάνει τους απαραίτητους συσχετισμούς ώστε όλα αυτά να μορφοποιούνται σε αποδεκτές έννοιες.

Αυτά σε συνειδητό επίπεδο! Διότι σκεφτείτε πόσα άλλα πράγματα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή τα οποία καταγράφονται κατευθείαν στο υποσυνείδητο:

Κάθεστε πάνω σε μία σκληρή καρέκλα, τα πόδια σας δεν χωράνε καλά κι αυτό σας ενοχλεί, η μπλούζα που φοράτε σας στενεύει, η θερμοκρασία του χώρου σας ενοχλεί, ο φωτισμός του βαγονιού δημιουργεί σκιές στο χώρο, ο διπλανός σας που άλλαξε μόλις θέση, το φως που εναλλάσσεται στο τούνελ, ο ήχος από τους από πίσω που μιλάνε και η φασαρία από το συρμό, η πόρτα που ανοιγοκλείνει, το άρωμα της κολόνιας σας και του δίπλα, γαστρικοί ήχοι από το στομάχι σας και μία αίσθηση πείνας, η πίεση της τσίχλας που μασάτε και η αίσθηση του πόνου από τη μελανιά που έχετε στο πόδι ενώ παράλληλα σκέφτεστε τα βραδινά σας σχέδια

Με αυτό το απλό παράδειγμα είναι φανερή η απίστευτη ικανότητα του εγκεφάλου μας αλλά και οι δυνατότητες εκμετάλλευσής του από αυτούς που έχουν τα ανάλογα συμφέροντα.

Ας επεκταθούμε όμως…

Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα θέματα της στο χώρο της διαφήμισης είναι η χρήση των υποσυνείδητων μηνυμάτων και το κατά πόσο αυτή μπορεί πραγματικά να επηρεάσει το θεατή.
Τι εννοούμε όμως με τον όρο “υποσυνείδητη διαφήμιση” και “συνειδητή” αντίληψη;

Μπορεί πραγματικά το συνειδητό να διαχωριστεί από το σύνολο του αντιληπτού;

Κατά πόσο η διαφήμιση όταν χρησιμοποιεί πλάγιες -υποσυνείδητες- μεθόδους επηρεάζει περισσότερο το θεατή και σε ποιες κατηγορίες διακρίνονται;

Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν σε αυτή την έρευνα.

Subliminal = υποσυνείδητο. Αυτό που βρίσκεται κάτω από τη μικρότερη αντιληπτή αίσθηση. Βέβαια, οτιδήποτε πραγματικά κάτω της χειροπιαστής αίσθησης δεν μπορεί, κατ’ ορισμό, να γίνει αντιληπτό. Έτσι, υποσυνείδητο γενικά θεωρείται οτιδήποτε βρίσκεται εκτός της συνειδητής αντίληψης.

[Διαφήμιση: Η συναισθηματική ή λογική επικοινωνία που μεθοδικά διαμορφώνει μία συγκεκριμένη θέση σ’ ένα συγκεκριμένο κοινό για ένα προϊόν ή μία υπηρεσία. Τελικός σκοπός είναι να πείσει και να παρακινήσει το συγκεκριμένο κοινό στην επιθυμητή δράση, δηλαδή στην αγορά του προϊόντος ή της υπηρεσίας και στη συνέχεια στην υιοθέτηση του συγκεκριμένου brand/μάρκας προϊόντος. ] [Η Διαφήμιση Όπως Θα Θέλατε Να Την Ξέρετε, Σ. Καλαϊτζής]

Whats Up With All The Sexs?

Πριν αναλύσουμε όμως την έννοια του υποσυνείδητου πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τον τρόπο που ο εγκέφαλος συλλαμβάνει αναλύει και ταξινομεί μια εικόνα.

Εάν παρατηρήσουμε τα μάτια ενός θεατή καθώς κοιτάζει μια εικόνα θα προσέξουμε ότι τα μάτια του αναπηδούν, ξεκουράζονται στιγμιαία και στη συνέχεια επεξεργάζονται νέους χώρους που παρουσιάζουν ενδιαφέρον., αποφεύγοντας τις περιοχές που έχουν έλλειψη σε έντονες αντιθέσεις φωτός.

[Στη συνέχεια, η εικόνα περνάει στον εγκέφαλο όπου ανάλογα με το τι βλέπει κάθε μάτι ο εγκέφαλος αναλύει το μήνυμα. Είναι γνωστό ότι το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου επεξεργάζεται εντολές που έχουν σχέση με τη γλώσσα, το λόγο, τη γραφή, τους υπολογισμούς, την αίσθηση του χρόνου και του ρυθμού και των εντολών για σύνθετες κινήσεις. Αντίθετα το αριστερό ημισφαίριο αναλύει την αίσθηση του χώρου, οπτικοποιεί τα ερεθίσματα, αναγνωρίζει σχήματα, πρόσωπα και μελωδίες, κατανοεί και εκφράζει τα συναισθήματα και έχει μικρή ικανότητα στην κατανόηση του λόγου.

Έτσι, αν θέλετε να εκτιμήσετε έναν πίνακα ζωγραφικής τοποθετήστε τον στην αριστερή πλευρά του οπτικού σας πεδίου ή για να απολαύσετε ένα τραγούδι ακούστε το με το αριστερό σας αυτί.

Μία από τις χρήσιμες διαφορές ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια έχει σχέση με τη λήψη των αποφάσεων. Ψυχολόγοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι παίρνουν πιο εύκολα ριψοκίνδυνες αποφάσεις όταν το αριστερό τους ημισφαίριο είναι πιο ενεργό από το δεξί, ενώ αυτοί οι οποίοι χρησιμοποιούν περισσότερο το δεξί τείνουν να είναι πιο προσεκτικοί και συγκαταβατικοί.] [Introduction To Psychology. Exploration &Application]

Τα πράγματα όμως περιπλέκονται από τη στιγμή που ο εγκέφαλος πρέπει να καταγράψει και να ταξινομήσει το ερέθισμα που έχει λάβει. Και αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο διότι ο τρόπος που ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται τα μηνύματα είναι πολύπλοκος. Η αντίληψη επηρεάζει ολοκληρωτικά το μυαλό και το σώμα και εξαρτάται τόσο από τα κοινωνικοπολιτικά συστήματα της εκάστοτε εποχής όσο και από τον ίδιο τον άνθρωπο, δηλαδή τα συναισθήματα και τις γενετικές προδιαθέσεις του. Έτσι για να αναλύσουμε τον άνθρωπο και να μπορέσουμε να εκμεταλλευθούμε τις “αδυναμίες” του πρέπει να τον βλέπουμε πάντα μέσα στο ευρύτερο χώρο που ζει.

Υπάρχουν δύο ειδών μνήμες οι οποίες ακολουθούν την αρχική εισαγωγή των δεδομένων που αναλύουμε συναισθητικά. Η μικρής διάρκειας και η μεγάλης διάρκειας μνήμη. Στην πρώτη χρησιμοποιούμε την ικανότητα της επιλεκτικής παρακολούθησης των γεγονότων που μας ενδιαφέρουν άμεσα και αποφασίζουμε αν και πόση πληροφορία θα αποθηκευτεί στη βραχέα μνήμη ενώ σημαντικά γεγονότα στα οποία δώσαμε βάρος παραμένουν για μεγάλες χρονικές περιόδους ή και για πάντα στη μνήμη μας.

Η αντίληψη του ανθρώπου έχει άμεση σχέση με το αναμενόμενο. Πολλές φορές για παράδειγμα σε μια ταμπέλα βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε και όχι αυτό που γράφει. Ιδιαίτερα όταν καλούμαστε να “ψυχολογήσουμε” κάποιον άλλο άνθρωπο, τότε τείνουμε στο να τον χαρακτηρίσουμε ανάλογα με την περιγραφή που μας εξυπηρετεί είτε λόγω του “εγώ” μας είτε επειδή ο φίλος μας, μας είπε ότι το άτομο αυτό είναι για παράδειγμα “ψυχρό, ανειλικρινές και κακόβουλο”.

Το ενδιαφέρον στοιχείο όμως είναι ότι τα απόλυτα αισθητικά όρια διαφέροου τόσο από άτομα σε άτομο όσο και από στιγμή σε στιγμή. Μάλιστα έχει παρατηρηθεί ότι τα δυσάρεστα ή ανησυχητικά ερεθίσματα αργούν να καταγραφούν, ως μια αντιληπτική άμυνα. Η έννοια της αντιληπτικής άμυνας είχε απορριφθεί από πολλούς ψυχολόγους μέχρι που επικυρώθηκε από την ανακάλυψη της εμπεδωμένης τέχνης.

Σε πείραμα που διεξήχθη το 1949 παρατηρήθηκε ότι λέξεις όπως: “whore, rape, bitch, penis” οι οποίες προβλήθηκαν υπό μορφή flash αργούσαν να αναγνωριστούν σε σχέση με παρόμοιες αλλά πιο “καθαρές” λέξεις όπως: “wharf, rope, batch, pencil”.

Σε πείραμα του 1992 ανατέθηκε σε φοιτητές να δουν φωτογραφίες ενός ατόμου που περνούσαν πολύ γρήγορα από την οθόνη. Πριν από κάθε φωτογραφία προβαλλόταν μία υποσυνείδητη εικόνα. Κάποιες εικόνες (όπως γλυκά γατάκια) χρησιμοποιήθηκαν για να κάνουν τους θεατές να αισθανθούν όμορφα ενώ κάποιες άλλες (όπως φωτιά) για το αντίθετο. Το αποτέλεσμα ήταν να αλλάξουν την εντύπωση για το άτομο της φωτογραφίας.

Τι είναι όμως αυτό που κινεί τον άνθρωπο; Και πως μπορούμε να υποκινήσουμε κάποιον να αναλάβει δράση, δηλαδή να αγοράσει για παράδειγμα το προϊόν μας; Τα κίνητρα ενεργοποιούν, διατηρούν και κατευθύνουν τη δραστηριότητα μας. Και τα κίνητρα προέρχονται από τη αλληλουχία της ανάγκης, της ορμής, του στόχου και της επίτευξης αυτού. Οι τρεις κυριότεροι τύποι κινήτρων είναι τα πρωταρχικά, τα διεγερτικά και τα δευτερεύοντα κίνητρα τα οποία έχουν εξελιχθεί στο να περιλαμβάνουν και κοινωνικά συστήματα όπως ασφάλεια, κοινωνική αποδοχή, απληστία, και επιθετικότητα. Από τη στιγμή που κάποιος έχει κατανοήσει αυτή την απλή λειτουργία της ανθρώπινης υπόστασης είναι σε θέση να χειραγωγήσει σε ικανοποιητικό βαθμό τόσο το άτομο όσο και τη μάζα.

Οι Επικεφαλίνες και οι Βήτα-Ενδορφίνες είναι δυο από τα ναρκωτικά που παράγει και χρησιμοποιεί ο εγκέφαλός μας και χημικά είναι σχεδόν όμοια με το όπιο. Όταν ο εγκέφαλος μπαίνει σε καταληψία (trance) αυτές οι ουσίες εκκρίνονται και δημιουργούν μια αίσθηση ευφορίας στο άτομο. Σε πειράματα υπό τον ερευνητή Herbert Krugman παρατηρήθηκε ότι καθώς οι θεατές έβλεπαν τηλεόραση, το δεξί ημισφαίριο δούλευε με τη διπλάσια ταχύτητα από το αριστερό, δηλαδή οι θεατές βρισκόντουσαν σε καταληψία και συνεπώς έπαιρναν τη “δόση” τους!

Σε σχετικό πείραμα παρατηρήθηκε ότι με την τοποθέτηση σε φιλμ ενός λευκού καρέ κάθε 32 δημιουργούνται 45 παλμοί/ sec. οι οποίοι συλλαμβάνονται μόνο από το υποσυνείδητο και οι οποίοι είναι οι ιδανικοί για βαθιά ύπνωση!

[ Είναι aξιοσημείωτο ότι αν αυξήσουμε τα στάνταρ 24 fps (καρέ ανά δευτερόλεπτο) σε 60 fps τότε έχουμε και φυσιολογικό ερεθισμό]. [Eldon Taylor, Subliminal Communication].

Αναλογιστείτε τώρα ότι μέχρι την ηλικία των 16 το παιδί έχει περάσει γύρω στις 10.000 – 15.000 ώρες μπροστά στην τηλεόραση. (περισσότερες ώρες απ’ ότι στο σχολείο)!

Now U Hear Me – Now U Dont!

Ας περάσουμε όμως στον ήχο, ένα ακόμα μέσο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη μετάδοση υποσυνείδητων -και σ’ αυτή την περίπτωση υπό-ακουστικών- μηνυμάτων…

Η ένταση του ήχου μετριέται σε Ντεσιμπέλ. Η ακοή μας ξεκινάει από το μηδέν και όταν φτάσει τα 180 προκαλεί άμεση κώφωση. Η καταλληλότερη ένταση κυμαίνεται στα 60-80 ντεσιμπέλ.

Τι γίνεται όμως όταν ηχογραφήσουμε ένα μήνυμα σε πιο χαμηλή ένταση; Το “ακούμε” ή όχι;

Ο ήχος μετριέται σε κύκλους ανά δευτερόλεπτο (Hz). Κάθε κύκλος ενός κύματος είναι στην πραγματικότητα ένας παλμός ήχου. Ο άνθρωπος ακούει από τα 16Hz έως τα 20.000Hz. Δεν μπορούμε να ακούσουμε εξαιρετικά χαμηλές συχνότητες αλλά τις αντιλαμβανόμαστε ως ρυθμό. Έχει παρατηρηθεί ότι τέμπο από 48-70 bpms μειώνει τον καρδιακό και αναπνευστικό ρυθμό, αλλάζοντας έτσι τις κυρίαρχες εγκεφαλικές λειτουργίες.

Σε πειράματα έχει αποδειχθεί η ικανότητα του εγκεφάλου να διακρίνει ήχους και λέξεις υποσυνείδητα ακόμα και όταν αυτές λέγονται ανάποδα ή είναι ηχογραφημένες σε υπό-ακουστικά επίπεδα.

Η παλαιότερη τεχνική ηχογράφησης χρησιμοποιεί ένα κανάλι που ακολουθεί την ένταση του ήχου (του τραγουδιού), είναι αδύνατον να ανιχνευθεί χωρίς τη χρήση παραμετρικού ισοσταθμητή (equalizer) και είναι πατενταρισμένη.

Στην ουσία υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις τρόποι για υπό-ακουστική προβολή:

Το λεγόμενο «μαύρο κουτί» το οποίο αναφέραμε, η ψυχοακουστική απόκρυψη, το μασκάρισμα λευκού ήχου και το ανάποδο μασκάρισμα. Η πιο συνηθισμένη μορφή τέτοιων μηνυμάτων είναι η τελευταία λόγω της ευκολίας της παραγωγής και κατανάλωσής της.

Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι αντίθετα με την κοινή γνώμη, η ύπαρξη οποιασδήποτε μορφής υποαακουστικού μηνύματος προϋποθέτει τη δυνατότητα ηλεκτρονικής ανάλυσής του. Εάν μετά από ανάλυση δεν βρεθεί κάποιο μήνυμα, τότε πολύ απλά το μήνυμα δεν υπάρχει. Παράλληλα, για να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα θα πρέπει το άτομα να βρίσκεται σε αρκετά κοντινή απόσταση από το αναπαραγωγικό μέσο.

{[]Ο Philip Merikle, ψυχολόγος στο University of Waterloo του Ontario, ανέλυσε ακουστικά κασέτες από τρεις εταιρίες που πουλούν self-help tapes και δεν βρήκε κανένα ίχνος από υπό-ακουστικές φωνές στις εγγραφές. Ανέφερε ότι η έλλειψη ομιλίας σημαίνει έλλειψη ερεθίσματος και συνεπώς κανένα υποσυνείδητο αποτέλεσμα.} [Article by Doug Stewart in the New Scientist, June 15, 1991]

Man Is The Measure Of All Thingsor Is It Backwards?

Ο Πρωταγόρας (485-410π.Χ.), ένας από τους πιο γνωστούς Σοφιστές είπε ότι “Εν αρχή ην ο άνθρωπος” “Man Is The Measure Of All Things”

Οι Σοφιστές δέχτηκαν επίθεση από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη επειδή δεν αναζητούσαν την “αντικειμενική αλήθεια” αλλά “χρησιμοποιούσαν οποιοδήποτε διαθέσιμο μέσο πειθούς” για να πετύχουν το σκοπό στους.

Ο Πλάτωνας, αν και αντίθετος με τους σοφιστές, δέχτηκε την άποψη ότι όλη η αντίληψη του ανθρώπου είναι σχετική του χρόνου, του τόπου και της κατάστασης του ατόμου. Αντίθετα ο Αριστοτέλης αναζητούσε να εξακριβώσει την αντικειμενική αλήθεια.

Με το πέρασμα του χρόνου η Αριστοτέλεια λογική έγινε η βάση του Δυτικού τρόπου σκέψης, της θρησκείας, της πολιτικής, της οικονομίας και γενικότερα της ζωής των ανθρώπων.

Οι Σοφιστές ξεχάστηκαν και μαζί με αυτούς ξεχάστηκαν και τα διδάγματά τους για τις ανάγκες του ανθρώπου και της αγωνίας του για την αναζήτηση της ευτυχίας.

Στις μέρες μας, η Σοφιστική ανθεί μέσα από τη διαφήμιση, με τέτοιο τρόπο που όμως να περνάει ως κοινωνικοονομική εκλογίκευση. Γιατί σε έναν Αριστοτέλειο κόσμο ο μόνος τρόπος για να πετύχει η Σοφιστική είναι να μην εκλαμβάνεται ως Σοφιστική.

Η επιστήμη της επικοινωνίας λειτουργεί πάνω στη Σοφιστική βάση ότι όλα τα πράγματα είναι σχετικά, ότι οι πωλήσεις είναι το κριτήριο της αποτελεσματικότητας και ότι η αλήθεια είναι εύπλαστη, προσαρμόσιμη ή ακόμα και αναλώσιμη.

Η αλήθεια μπορεί να δημιουργηθεί, να τροποποιηθεί, να αναποδογυριστεί και να μεταμορφωθεί σε αξιοπιστία, από τη στιγμή που εξαρτάται από την άποψη του θεατή και όχι από μια δομή αποδεδειγμένων γεγονότων.

Σλόγκαν όπως “Truth in Advertising” (Αλήθεια στη διαφήμιση), φαντάζουν αστεία από τη στιγμή που ακόμα και ο ίδιος ο ορισμός της Διαφήμισης μιλάει για “διαμόρφωση της άποψης του κοινού” και οι ίδιες οι διαφημίσεις καθημερινά βομβαρδίζουν τον καταναλωτή με εξωπραγματικές εικόνες μιας ζωής που “θα θέλατε να έχετε…και μπορείτε να έχετε αν αγοράσετε το Χ προϊόν”.

Αυτή η σχετική προοπτική λειτουργεί μόνο με την προϋπόθεση να μπορεί να αναδυθεί συνειδητά ανάμεσα στο κοινό.

Τελικά η αλήθεια είναι ένα προϊόν της ανθρώπινης αντίληψης και από τη στιγμή που κάποιος μπορεί να “κατασκευάσει” αλήθειες και να τις περάσει κατευθείαν στο υποσυνείδητο, τότε μπορεί να ελέγξει τις αποφάσεις που το άτομο νομίζει ότι λαμβάνει συνειδητά.

[ Ο τροχός είναι η προέκταση του ποδιού, το βιβλίο είναι η προέκταση του ματιού, τα ρούχα η προέκταση του δέρματος και το ηλεκτρονικό κύκλωμα η προέκταση του κεντρικού νευρικού συστήματος. Τα μέσα με το που αλλάζουν το περιβάλλον, μας προκαλούν μοναδικές αναλογίες στην αισθητική αντίληψή μας. Η έκταση αυτών των αλλαγών τροποποιοεί τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Όταν αυτές οι αναλογίες αλλάζουν, ο άνθρωπος αλλάζει] [Marshall McLuhan, The Medium Is The Massage].

[Εξάλλου, αν η αλήθεια ήταν πραγματικά αλήθεια παντού και πάντοτε και για όλους τους ανθρώπους, τότε δε θα υπήρχε η ανάγκη να πιστεύουμε σε αυτή, να την προπαγανδίζουμε, να παλεύουμε για εκείνη και να δολοφονούμε εις το όνομά της.] [Dr. Bruce R. Ledford].

Έτσι, όταν μπορούμε να αλλάξουμε και την παραμικρή αντίληψη του ανθρώπου μπορούμε να αλλάξουμε τον ίδιο και συνεπώς να καθοδηγήσουμε τον τρόπο σκέψης του.

Η κρίσιμη ερώτηση όμως είναι σε ποιο βαθμό είναι δυνατόν να χειραγωγήσουμε το άτομο και κατά πόσο η πλάγια (γκρίζα ή υποσυνείδητη) διαφήμιση είναι περισσότερο αποτελεσματική από την κλασσική διαφήμιση…

SIX Ways To DO IT!

Σύμφωνα με τους καθηγητές Key και Taylor:

Υπάρχουν έξι βασικές οπτικοακουστικές τεχνικές μέσω των οποίων μπορεί κανείς να μεταφέρει υποσυνείδητα μηνύματα, οι οποίες βέβαια μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε μόνες τους είτε σε συνδυασμούς.

1.Συγκριτιστικές απάτες (Figure-Ground Reversals)

2.Εμπέδωση (Embedding)

3.Διπλή σημασία (Double Entendre)

4.Ταχιστοσκοπικές προβολές (Tachistoscopic Displays)

5. Χαμηλής έντασης φωτισμός και ήχος (Low Intensity Light and Low Volume Control)

6.Φωτισμός και ήχος φόντου (Lighting and Background Sound).

Συγκριτιστικές απάτες (Figure-Ground Reversals)
Η οπτική και ακουστική αντίληψη μπορεί να χωριστεί σε μορφή (figure) -περιεχόμενο, αντικείμενο, πρώτο πλάνο- και σε βάση (ground) – δεύτερο πλάνο, το περιβάλλον το οποίο υποστηρίζει τη μορφή. Οι περιοχές γύρω από τη μορφή συνήθως λαμβάνονται ως δεδομένες, θεωρούνται άσχετες και περνούν απαρατήρητες. Ασυνείδητα όμως ο άνθρωπος διακρίνει και ξεχωρίζει και τις δύο. Το συνειδητό μέρος επεξεργάζεται το πρώτο πλάνο ενώ το υποσυνείδητο λαμβάνει τα ερεθίσματα του δευτέρου πλάνου. Αν όμως στο δεύτερο επίπεδο παρουσιαστεί μία δυνατή εικόνα, τότε τα επίπεδα αντίληψης αντιστρέφονται και η βάση γίνεται μορφή.

Εδώ να αναφέρουμε ότι μόνο το 1% των ενηλίκων έχει την ικανότητα της συγκριτιστικής αντίληψης, δηλαδή του να μπορεί να διακρίνει ταυτόχρονα και τις δύο εικόνες, ενώ υπό ύπνωση κάτι τέτοιο γίνεται με ευκολία από όλους.

Παρόμοια λειτουργεί αυτή η τεχνική και με τον ήχο. Συνήθως σε μία σύνθεση υπάρχουν τέσσερις φωνές για τη δημιουργία αρμονίας και η κάθε φωνή παίζει στο δικό της ρυθμό. Ένας απλός άνθρωπος συνήθως αναγνωρίζει το σύνολο των τεσσάρων φωνών ως μία μελωδία, ένας μουσικός όμως για παράδειγμα, είναι σε θέση να ξεχωρίσει δύο ή και σπανιότερα περισσότερες φωνές.

Στην πραγματικότητα, όλοι οι άνθρωποι ξεχωρίζουν και τις τέσσερις φωνές αλλά μόνο υποσυνείδητα, διότι ο εγκέφαλος έχει την ικανότητα να λαμβάνει κάθε ερέθισμα ξεχωριστά.

Εμπέδωση (Embedding)

Στην οπτική αντίληψη υπολογίζεται ότι μόνο το 1/1000 της ολικής εικόνας που καταγράφει ο εγκέφαλος περνάει στο συνειδητό. Το υπόλοιπο παραμένει σε λανθάνουσα μορφή στη μνήμη.

Η εμπέδωση μοιάζει σαν ο καλλιτέχνης να έχει κρύψει κάποια πρόστυχη ή ταμπού εικόνα μέσα στην εικόνα (ή ήχο μέσα σε μουσική).

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι κρυμμένο. Αν ο θεατής εκπαιδευτεί στην αντιληπτική ελαστικότητα τότε η εμπέδωση γίνεται άμεσα διαθέσιμη στο συνειδητό. Το μόνο πράγμα που είναι κρυμμένο στην εμπέδωση μίας εικόνας είναι αυτό που ο θεατής ή ακροατής κρύβει από τον εαυτό του. Η απώθηση στο υποσυνείδητο είναι μία ασυνείδητη εργασία έτσι ώστε το άτομο να προστατεύει τον εαυτό του από αισθήματα και πληροφορίες που θα του προκαλούσαν σύγχυση και άγχος.

Διπλή σημασία (Double Entendre)

Η διπλή σημασία μίας λέξης ή εικόνας χρησιμοποιείται συχνά στη διαφήμιση (αλλά και στη καθημερινή ζωή) διότι μπορεί να περάσει το επιθυμητό μήνυμα με τρόπο που η μία έννοια της λέξης να μην προκαλεί αλλά στο υποσυνείδητο να καταγράφονται όλες οι πιθανές προεκτάσεις αυτής της λέξης.

[Περίπου 300 φοιτητές πανεπιστημίου ρωτήθηκαν πόσες φορές είχαν ακούσει το τραγούδι Beat It!.

Από το 97% που το είχαν ακούσει:

28% το είχαν ακούσει από 1-25 φορές

21% 26-50

26% 51-100

25% πάνω από 100 φορές

Το 51% των φοιτητών που το είχαν ακούσει πάνω από 50 θεωρήθηκαν οπαδοί και χρησιμοποιήθηκαν για περαιτέρω έρευνα. Σε ανώνυμα ερωτηματολόγια οι μισοί παραδέχτηκαν ότι δεν είχαν ιδέα για το τι σημαίνει ο τίτλος Beat It!. Οι υπόλοιποι προσπάθησαν να το λογικοποιήσουν προσφέροντας λύσεις όπως: beat the system, beat up or fight with someone etc. Όταν τους έγινε γνωστή η έννοια της ομαδικής ομοφυλοφιλικής αυτοϊκανοποίησης οι φοιτητές σχεδόν αυτόματα και ομόφωνα δήλωσαν την απέχθεια τους για το τραγούδι. Πολλοί δήλωσαν ότι ένιωθαν ναυτία κάθε φορά που το σκεφτόντουσαν.] [W. B Key]

Ταχιστοσκοπικές προβολές (Tachistoscopic Displays)

Το ταχιστοσκόπιο εφευρέθηκε το 1962 από τον Dr. Hal Becker of Tulane University και είναι ένας προβολέας που σε συνδυασμό με μία οθόνη κινηματογράφου αναβοσβήνει λέξεις και εικόνες με πολύ μεγάλες ταχύτητες. Σύμφωνα με μελέτες η πιο κατάλληλη ταχύτητα για να υπάρξουν αποτελέσματα είναι 1/3000 second. Οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτή την ταχύτητα λαμβάνουν τα δεδομένα μόνο υποσυνείδητα, αν και ένα μικρό ποσοστό ατόμων είναι σε θέση να τα δει συνειδητά.

Στη διαφήμιση και στον κιινηματογράφο χρησιμοποιούνται πιο αργά ταχιστοκόπια της τάξης 1/10 έως 1/5 sec. διότι μεγαλύτερες ταχύτητες δεν μπορούν να ενσωματωθούν σε φιλμ ή βιντεοκασέτα. Αυτά τα γρήγορα εναλλασσόμενα πλάνα (γνωστά ως quick cuts) χρησιμοποιούνται ευρέως σε ταινίες, σε διαφημίσεις, σε video clips και οπουδήποτε υπάρχει η ανάγκη να αυξηθεί το συναίσθημα.

Αυτά τα πλάνα είναι υποσυνείδητα διότι αν και κανείς δεν είναι σε θέση να τα ανακαλέσει ένα προς ένα, η επίδρασή τους παραμένει αργοσβήνοντας στο μυαλό και δημιουργεί το ανάλογο συναίσθημα Αυτή η αίσθηση μπορεί να παρομοιαστεί με μετά-υπνωτική υποβολή. (post-hypnotic suggestion).

Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι η συνειδητή αναγνώριση περιεχομένου εξαρτάται από το ίδιο το περιεχόμενο. Για παράδειγμα, συναισθηματικές λέξεις αργούν μα καταγραφούν πολύ περισσότερο σε σχέση με ουδέτερες λέξεις.

Χαμηλής έντασης φωτισμός και ήχος (Low Intensity Light and Low Volume Control)

Ακόμα πιο αποτελεσματική και από τις ταχιστοσκοπικές προβολές είναι η χρήση της χαμηλής έντασης φωτισμού και ήχου. Οι περισσότερες φωτογραφίες που κυκλοφορούν στα περιοδικά έχουν υποστεί κάποιου είδους επεξεργασία (retouch). Έτσι, είναι πολύ εύκολο ο καλλιτέχνης, με έναν αερογράφο ή έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, να γράψει διάφορα μηνύματα όπως sex, kill, drink, eat, κτλ τα οποία να είναι τόσο διακριτικά γραμμένα στο φόντο ώστε να περνούν συνειδητά απαρατήρητα. Με μία όμως πιο χαλαρή ματιά ο θεατής είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα μπορέσει να τα διακρίνει.

Το ενδιαφέρον είναι ότι πολλοί συνδυασμοί γραμμάτων μπορούν να μεταφέρουν την έννοια του sex όπως se, zx, xe, ex, κι έτσι είναι ακόμα πιο εύκολο να περαστεί το μήνυμα χωρίς να γίνει αντιληπτό.

Παρόμοια, εάν ένα μήνυμα καταγραφεί σε κασέτα σε φάσμα ήχου που το ανθρώπινο αυτί δεν συλλαμβάνει και σε παράλληλο επίπεδο (stream) καταγραφεί μια απλή μουσική, τότε ο ακροατής λαμβάνει και τα δύο ερεθίσματα, τη μουσική συνειδητά και το μήνυμα ασυνείδητα.

Φωτισμός και ήχος φόντου (Lighting and Background Sound)

Δύο βασικά στοιχεία του κινηματογράφου και της τηλεόρασης είναι ο ήχος και ο φωτισμός του δεύτερου επιπέδου (background).

Και τα δύο έχουν ως σκοπό να υποστηρίζουν το πρώτο πλάνο, να δημιουργούν εντάσεις συναισθημάτων και να περνούν συνειδητά απαρατήρητα.

Αν αναλύσουμε μία οποιαδήποτε σκηνή από μια οποιαδήποτε ταινία θα παρατηρήσουμε ήχους όπως βήματα, φωνές, αέρα, θρόισμα φύλλων κτλ και φωτισμούς όπως σκιές, αντανακλάσεις, φώτα κ.α. Όλα αυτά καταγράφονται απευθείας στο υποσυνείδητο ενώ ο θεατής προσέχει μόνο τους δύο πρωταγωνιστές που μιλούν.

Βέβαια αυτά τα στοιχεία δεν περιορίζονται στον κινηματογράφο αλλά επεκτείνονται και στον τύπο:

Inside Your Brain, Undetected

[Τα αποτελέσματα των υποσυνείδητων ερεθισμάτων έχουν εξακριβωθεί σε τουλάχιστον δέκα περιοχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο Βρετανός ψυχολόγος Norman Dixon, μελετώντας πάνω από 500 επιστημονικές έρευνες κατέληξε στο ότι: “η συμπεριφορά εξαρτάται από εξωτερικά γεγονότα πάνω στα οποία δεν έχουμε κανένα [συνειδητό] έλεγχο”. [Dixon, Subliminal Perception]

[Οι περιοχές αυτές είναι:

1.Όνειρα (Dreams)

2.Μνήμη (Memory)

3.Συνειδητή Αντίληψη (Conscious Perception)

4.Συναισθηματική Απάντηση (Emotional Response)

5.Ορμώμενη συμπεριφορά (Drive-Related Behavior)

6.Αντιληπτικό Όριο (Perceptual Threshold)

7.Λεκτική Συμπεριφορά (Verbal Behavior)

8.Επίπεδα Προσαρμογής ή Κριτικές Αξίες (Adaptation Levels or Judgmental Values)

9.Αγοραστική Συμπεριφορά (Purchasing Behavior)

10.Ψυχοπαθολογία (Psychopathology)

Αυτή η λίστα των υποσυνείδητων περιοχών εύγλωττα δείχνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να προγραμματιστεί πολύ εύκολα από αυτούς που ελέγχουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Η συμπεριφορά του συνόλου είναι μετρήσιμη και θεωρείται προβλέψιμη σε σχέση με τις στατιστικές πιθανότητες. Tα μέσα μας παρέχουν το σύστημα μέσα από το οποίο ελέγχεται η οικονομική αγορά. Οι άνθρωποι γίνονται πιο ευάλωτοι όταν η μάχη των πιστεύω υποστηρίζει βασικές πολιτιστικές κατηχήσεις]. [W.B. Key, The Age Of Manipulation, p.36].

Ας δούμε κάποια παραδείγματα:

Περιοχή του Ονείρου:

Ο άνθρωπος προγραμματίζεται από την βρεφική ηλικία με κάποιες βασικές υποθέσεις και ιδέες οι οποίες είναι τόσο βαθιά ριζωμένες στο υποσυνείδητό του που όταν έρχεται η στιγμή να λάβει, για παράδειγμα, μία απόφαση δεν μπορεί ούτε ο ίδιος να αιτιολογήσει την επιλογή του αλλά εμμένει σε αυτή και την υπερασπίζεται σθεναρά. Μία έρευνα που ξεκίνησε το 1917 από το Βιεννέζο νευροχειρούργο Otto Poetzle απέδειξε ότι όλες οι πληροφορίες που εισάγονται υποσυνείδητα εμφανίζονται στα όνειρα, πολλές φορές με συμβολική μορφή. Παράλληλα, πιστεύεται ότι όσο πιο ευαίσθητο είναι το άτομο σε κάποιο θέμα τόσο πιο ευάλωτο σε υποσυνείδητα μηνύματα καθίσταται. Έτσι, στην υποσυνείδητη διαφήμιση, ο σκοπός είναι το μήνυμα να μη γίνεται αντιληπτό ώστε να έχει και το μεγαλύτερο δυνατό αντίκτυπο στο θεατή. Το δυνατό σημείο του υποσυνείδητου ερεθίσματος είναι ότι μπορεί να προκαλέσει ενέργεια μετά από μία χρονική περίοδο, παρόμοια με αυτή της μετά-υπνωτικής υποβολής.

Περιοχή της Μνήμης:

Μαθητές που συμμετείχαν σε υποσυνείδητα διαφημιστικά πειράματα για πάνω από 15 χρόνια ανακάλυψαν εκπληκτικές μνημονικές ικανότητες. Ακόμα και μετά από δέκα χρόνια, θυμόντουσαν όχι μόνο συγκεκριμένες διαφημίσεις που είχαν μελετήσει αλλά και τον τρόπο με τον οποίο είχαν ερευνηθεί καθώς και μία σειρά λεπτομερειών που αφορούσαν τους συμμαθητές τους όπως τα ρούχα που φορούσαν, τα ονόματά τους και άλλες μικρολεπτομέρειες Πολύ σημαντικό κατόρθωμα για μαθητές του χώρου της διαφήμισης αλλά και λόγω του ότι κατά μέσο όρο περνάνε στην αντίληψή μας γύρω στις 1.000 διαφημίσεις καθημερινά!

Συνειδητή Αντίληψη:

Η συνειδητή μνήμη και αντίληψη μοιάζουν να περιορίζονται από την αυτόματη αντίδραση του ατόμου να αποκλείσει οτιδήποτε θεωρεί ότι τον ενοχλεί. Αυτό έχει ως συνέπεια πολλές φορές να οδηγείται σε αντιδράσεις που απέχουν από τη φαινομενική λογική. Για παράδειγμα, όσο περισσότερο οι γονείς επιμένουν ότι η τηλεόραση κάνει κακό, τόσο το παιδί θα καθηλώνεται μπροστά της.

Συναισθηματική Απάντηση:

Πολλές φορές αυτό που αντιλαμβανόμαστε υποσυνείδητα είναι πολύ πιο δυνατό από αυτό που συνειδητά βλέπουμε. Για παράδειγμα σε αυτή την καταχώρηση για το συγκεκριμένο κέικ δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικά κρυμμένο. Απλά ο θεατής δεν το αντιλαμβάνεται άμεσα συνειδητά διότι απλά δε θέλει, γιατί βάζει σε λειτουργία έναν ψυχολογικό μηχανισμό που λέγεται κατάπνιξη, απώθηση στο ασυνείδητο (repression). Στην πραγματικότητα, οποιοσδήποτε κοιτάξει λίγο χαλαρά αυτή την εικονογράφηση θα αντιληφθεί το προφανές. Και για να ενταθεί το νόημα το κείμενο γράφει: Mmmmextra moist. Στην ουσία η καταχώρηση υπόσχεται περισσότερο και καλύτερο σεξ, αλλά στην πραγματικότητα οποιοσδήποτε καταναλώνει υπερβολικά μεγάλες ποσότητες λιπαρών προϊόντων στο τέλος θα είναι τόσο παχύς που το σεξ θα είναι πρακτικά ανέφικτο!

[Στο περιοδικό Playboy σε μια χριστουγεννιάτικη έκδοση παρουσιαζόταν μια γυμνή ξανθιά τυλιγμένη με μια γιρλάντα η οποία έμοιαζε φτιαγμένη από καρύδια και το κείμενο έγραφε: Give him ideas for Christmas. Αν η γιρλάντα παρατηρηθεί από κοντά είναι φανερό ότι απεικονίζει κόλπους και πέη! Το τεύχος μοιράστηκε σε φυλακισμένους στις Κρατικές Φυλακές της Γιούτα. Κανείς από τους φυλακισμένους δεν πρόσεξε αυτή τη λεπτομέρεια ακόμα και όταν προσκλήθηκαν να ψάξουν για τέτοιο περιεχόμενο!] [E. Taylor].

Ορμώμενη Συμπεριφορά:

Η καταχώρηση των McDonald’s για το Chicken McNugget είναι ένα ολοφάνερο και χαρακτηριστικό παράδειγμα:

“Buy One, Get One Free!”, (αγόρασε ένα, πάρε ένα δωρεάν). Αυτή η καταχώρηση εμφανίστηκε σε εφημερίδες σε όλη την Αμερική. Όσο για το ποιο ακριβώς κομμάτι του κοτόπουλου είναι αυτό…;

Αντιληπτικό Όριο:

Ο Dr. Bruce Ledford στο Alabama’s Auburn University χρησιμοποίησε υπό-ορατά εμπλουτισμένο χαρτί σε μία έρευνα πάνω στην αυτοεκτίμηση. Η Κλίμακα Αυτοεκτίμησης του Rosenberg, η οποία χρησιμοποιείται σε στάνταρτ τεστ τυπώθηκε σε δύο εκδόσεις:

Η μία πάνω σε απλό χαρτί και η άλλη πάνω σε χαρτί που έγραφε σε οριακά ορατό επίπεδο “I Love You!” και είχε μεγάλες καρδιές. Τα αποτελέσματα του τεστ αυτοεκτίμησης στην εμπλουτισμένη έκδοση έδειξαν αύξηση της αυτοεκτίμησης τουγκρουπ με κάτω του μετρίου μαθητές κατά 34.7%. Οι άνω του μετρίου μαθητές παρουσίασαν αύξηση κατά 13.1%.

Λεκτική Συμπεριφορά:

Οι λέξεις που ακούμε, μιλάμε και γράφουμε προσφέρουν ερεθίσματα για τις σκέψεις και τις πράξεις μας. Όσον αφορά τα υποσυνείδητα μηνύματα θα πρέπει να την χωρίσουμε σε τρεις τουλάχιστον κατηγορίες:

Πολλαπλές αντιμεταθέσεις νοήματος: Αναφέρεται σε λέξεις που εμπεριέχουν άλλες λέξεις που αλλάζουν δραστικά το νόημα τους. Για παράδειγμα: Con in Confidence, Sin in Sincere καθώς και σε συσχετισμούς που προκύπτουν όπως: pea και pee.

Υπονοούμενες / Ρητές έννοιες: Εδώ εντάσσονται φράσεις όπως: «Είμαι έντιμος». Το είμαι έντιμος σημαίνει ότι δεν έχω ανέντιμη συμπεριφορά. Άρα, ο ορισμός του έντιμου προκύπτει από το τι συμπεριλαμβάνουμε και τι αποκλείουμε κατά το συλλογισμό μας.

Συναφείς αναφορές: Λέξεις όπως ελευθερία, αγάπη κτλ δεν σημαίνουν το ίδιο και σίγουρα δεν εκφράζονται όμοια από όλους τους ανθρώπους.

Επίπεδα Προσαρμογής:

Ζητήθηκε από εθελοντές να συμπληρώσουν μία λίστα κάνοντας συνειδητές εκτιμήσεις σε αριθμητική κλίμακα. Στη συνέχεια εκτέθηκαν σε υποσυνείδητα μηνύματα που παρουσίαζαν τις αξίες ως λιγότερο ή περισσότερο, ελαφρύτερο ή βαρύτερο, πιο δυνατό ή πιο αδύνατο στην αντίθετη κατεύθυνση από την πρώτη εκτίμηση. Σημαντικές αλλαγές παρατηρήθηκαν στην αρχική εκτίμηση σε όλα τα πειράματα.

Αγοραστική Συμπεριφορά:

Η αγοραστική συμπεριφορά είναι ένας τομέας που λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στο χώρο της διαφήμισης και σπαταλούνται τεράστια ποσά στην ανάλυση και εκμετάλλευσή της. Σκοπός είναι να αναλυθεί η τάση του καταναλωτή να αγοράζει αλλά και να τον οδηγήσει στην αγορά του το Χ προϊόντος.

Ψυχοπαθολογία:

Στην ταινία Εξορκιστής φλασάρεται μία μάσκα θανάτου (death mask) για να δώσει ένα έξτρα τρόμαγμα στους θεατές. Η Warner Bros. μηνύθηκε από έναν πολίτη της Ινδιάνας ο οποίος λιποθύμησε κατά τη διάρκεια της ταινίας με αποτέλεσμα να σπάσει το σαγόνι του και μερικά δόντια.]

[Secret Voices: messages that manipulate. Time, Sept. 10, 1979:]

Κάτι ανάλογο έχει αναφερθεί και για την ταινία The Chainsaw Massacre για την οποία οι παραγωγοί παραδέχτηκαν δημοσίως ότι η ταινία περιείχε βίαια και τρομακτικά υποσυνείδητα ερεθίσματα.

[Ένα τηλεοπτικό σποτ για παιδικά παιχνίδια περιείχε το υποσυνείδητο μήνυμα: Get It μέχρι που η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνίας ανακοίνωσε μία προειδοποίηση ενάντια σε περαιτέρω υποσυνείδητα μηνύματα στο ράδιο και στην τηλεόραση.] [Secret Voices: Messages that Manipulate, Time, Sept 10, 1979

Grey Or Not, Here I Come!

Μια άλλη μορφή υποσυνείδητης διαφήμισης είναι η λεγόμενη γκρίζα. Ίσως να έχετε παρατηρήσει σε ταινίες (ειδικά σε ακριβές παραγωγές) στιγμές όπου ο πρωταγωνιστής θέλοντας για παράδειγμα να ξεδιψάσει ανοίγει το ψυγείο και παίρνει τη Χ μάρκα. Δε σας θυμίζει τίποτα; Τότε δείτε την ταινία Swordfish:

Φυσικά αυτή δεν είναι και η μοναδική ταινία

Το ενδιαφέρον είναι ότι από συζητήσεις με πολλούς σινεφίλ βγήκε το συμπέρασμα ότι για τους περισσότερους κάτι τέτοιο περνάει απαρατήρητο. Και η καίρια ερώτηση είναι εφόσον οι θεατές δεν τη βλέπουν γιατί οι εταιρίες δαπανούν εκατομμύρια σε αυτού του είδους τη διαφήμιση; Μήπως όμως όταν θα πάνε την επόμενη φορά στο σουπέρ μάρκετ θα αγοράσουν το συγκεκριμένο προϊόν χωρίς να σκεφτούν το γιατί; www.buythisnow.com

Στις μέρες μας έχει αναπτυχθεί άλλο ένα ηλεκτρονικό μέσο επικοινωνίας και διαφήμισης, το διαδίκτυο, το οποίο φυσικά δεν μπορεί να μείνει έξω από τη φιλολογία των υποσυνείδητων μηνυμάτων. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που είναι μια συνεχώς αναπτυσσόμενη αγορά με πολλές μελλοντικές προοπτικές.

Σερφάροντας στο διαδίκτυο, ψάχνοντας για πληροφορίες γι αυτή την εργασία, αναρωτήθηκα αν υπάρχουν κόμβοι που να ασχολούνται με το θέμα σε τεχνικό επίπεδο, δηλαδή να μεταδίδουν υποσυνείδητα μηνύματα.

Ανακάλυψα μόνο εφτά:

Στο site www.subliminalstuff.com υπάρχει ένα πείραμα σχετικά με το κατά πόσο βλέπουμε τα υποσυνείδητα καρέ και το τι συναισθήματα μας προκαλούν, στο οποίο η συγγραφέας πήρε μέρος και δυστυχώς ακόμα περιμένει το e-mail με τα αποτελέσματα. Ανεξάρτητα από αυτό πάντως, το site είναι πραγματικά ενδιαφέρον και σας συνιστώ να το επισκεφθείτε.

Στο www.pages2send.com υπάρχει ένα υποσυνείδητο μήνυμα αγάπης το οποίο έχει και μουσική.

Στο www.angelfire.com/ab/subliminalm υπάρχει ένα υποσυνείδητο κείμενο.

Στο http://home.att.net/~scorh3/subliminal.html υπάρχει μία υποσυνείδητη αλληλογραφία.

Στο www.gelb.com υπάρχει μια εταιρία κατασκευής υποσυνείδητων διαφημίσεων με ένα ειδικό πρόγραμμα Flash.

Στο www.gimmeabuck.com υπάρχει το μήνυμα do it. Αν υπάρχει και κάποιο άλλο κρυμμένο, είναι άγνωστο.

Και τέλος, το www.069fucking.com είναι ένα site με πορνό περιεχόμενο!

Το κατά πόσο αυτά τα site παρέχουν πραγματικά υποσυνείδητα μηνύματα και το ποια είναι αυτά παραμένει άγνωστο.

Count Me In!

[Η μέθοδος των υποσυνείδητων μηνυμάτων έχει ήδη δοκιμαστεί με κάποια επιτυχία στον κινηματογράφο για σύντομα -όχι διαφημιστικά- μηνύματα με ταχύτητα 3/3000th sec.

Αντίστοιχα, στην τηλεόραση, η υποσυνείδητη διαφήμιση τοποθετείται σε ένα frame κάθε 250 του φιλμ και μεταδίδεται μία φορά κάθε 11sec.

Τα αποτελέσματα δεν είναι σαφή]. (Radio and Television News, February 1948).

Στο Λονδίνο γύρω στο 1970 έγινε το εξής πείραμα:

Ζητήθηκε από ένα γκρουπ ανθρώπων να διαλέξουν μεταξύ 3 μαρκών μπύρας, Χ, Υ, Ζ. Έπειτα τους χώρισαν σε 3 γκρουπ. Στο πρώτο γκρουπ τους έδειξαν τις λέξεις “DRINK BRAND Χ” σε μια οθόνη πάνω από αυτή που παρακολουθούσαν. Στο δεύτερο γκρουπ έδειξαν τις ίδιες λέξεις στην τηλεόραση αλλά υποσυνείδητα και στο τρίτο γκρουπ δεν έδειξαν τίποτα. Μία εβδομάδα αργότερα τους ζητήθηκε να διαλέξουν και πάλι μία από τις τρεις μάρκες. Αυτοί που δεν είχαν δει το μήνυμα δεν άλλαξαν προτιμήσεις. Αυτοί που το είδαν συνειδητά είχαν μια μικρή αύξηση της προτίμησης της μπύρας Χ και αυτοί που το είδαν υποσυνείδητα είχαν μια μείωση της προτίμησης για την μπύρα Χ. Τα αποτελέσματα κατέληξαν στο ότι τα υποσυνείδητα μηνύματα δεν έχουν καμία επίδραση στις προτιμήσεις του ανθρώπου.

[Πολλοί πιστεύουν ότι οι διαφημίσεις περιέχουν υποσυνείδητα μηνύματα, κρυμμένες εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου και λέξεις που μπορούν να αυξήσουν την δεκτικότητα του ατόμου σε μία καταχώρηση. Αυτή η θεωρία είναι αρκετά διαδεδομένη παρόλο που δεν υπάρχουν αποδείξεις τόσο για την ύπαρξη αυτών των μηνυμάτων όσο και για την υποτιθέμενη αποτελεσματικότητα τους και είναι μάλλον αποκυήματα της φαντασίας ενός και μόνο ατόμου, του W. B. Key. ] [Timothy E. Moore]

{[] Καθησυχάσθηκα από τον τεχνικό της εταιρίας ότι λόγω του χρόνου που χρειάζεται ένα ηλεκτρόνιο να σαρώσει την οθόνη και την παραμονή του φωσφόρου σε αυτή, είναι τεχνολογικά αδύνατον να προβάλλουμε μία εικόνα πιο γρήγορα απ ότι το μάτι βλέπει. Σε μία βραδινή σκηνή στην τηλεόραση, μπορείτε να δείτε ότι τα φώτα των προβολέων ενός αμαξιού παραμένουν για λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω σε σχέση με την υπόλοιπη εικόνα. Αυτό το φαινόμενο λέγεται ουρά κομήτη. Είναι φανερό ότι είναι αδύνατον ακόμα και για το πιο αργό ταχιστοσκόπιο ταχύτητας 1/3.000 του δευτερολέπτου, για το οποίο ο Vicary είχε αρχίσει να μιλάει στις αρχές του 1958 να μπορεί να λειτουργήσει στη σημερινή τηλεόραση.} {Article by Arthur Rogers in the Public Relations Quarterly, Winter 1992}

[Ισχυρισμοί του Merikle του 1988, σχετικοί με τα ακουστικά υποσυνείδητα μηνύματα δοκιμάστηκαν στο παρακάτω τεστ. Σε 17 συμμετέχοντες παρουσιάστηκαν υποσυνείδητα μηνύματα εμπεδωμένα σε λευκό ήχο και εξετάστηκαν τρία signal-to-noise (S/N) ποσοστά. Οι συμμετέχοντες ρωτήθηκαν να μαντέψουν το κατά πόσο υπήρχε μήνυμα και τι έλεγε. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες δεν μπόρεσαν να βρουν τι έλεγαν τα μηνύματα, εκτός από κάποια τυχαία ποσοστά.] [Article by J. L. Harris, D. Salus, R. Rerecich, D. Larsen in The Journal of General Psychology, Jan 1996]

[18 άντρες και 18 γυναίκες υποβλήθηκαν σε ταχιστοσκοπική προβολή των φράσεων: MOMMY AND I ARE ONE, DADDY AND I ARE ONE and MYMMO NAD REA ENO τόσο σε υποσυνείδητο όσο και σε υπερσυνείδητο επίπεδο. Η ανάλυση έδειξε ότι τα υποκείμενα δεν αντέδρασαν σε καμία περίπτωση πιο θετικά στις δύο πρώτες φράσεις από ότι στην αναγραμματισμένη. Η αξιοπιστία της υποσυνείδητης ψυχοδυναμικής ενεργοποίησης ως μέθοδος είναι υπό αμφισβήτηση.] [Perceptual and Motor Skills, Dec. 1997]

[Αντικείμενα παρακολούθησαν διαφημίσεις ψάχνοντας να βρουν ένα μήνυμα (τη φράση CHOOSE THIS) η οποία εμφανιζόταν σε διαφορετικά στάδια αντιθέσεων με το φόντο. Μετά πάω κάθε διαφημιστικό, τα υποκείμενα βαθμολογούσαν την τάση τους να ανταποκριθούν θετικά.

Στο πρώτο πείραμα, κανένα μήνυμα (συνειδητό ή υποσυνείδητο) δεν επηρέασε τη βαθμολογία τους σε σχέση με την ανυπαρξία μηνύματος.

Στο δεύτερο πείραμα, τα ποσοστά θετικής απόκρισης ήταν μεγαλύτερα στα εμφανή μηνύματα. Σε αυτά που πέρασαν απαρατήρητα τα αποτελέσματα ήταν αμφιλεγόμενα και μόνο 1/10 σε μέγεθος. Παραδόξως, και στα δύο πειράματα, τα διαφημιστικά που περιείχαν υποσυνείδητα μηνύματα δεν παρέμεναν στη μνήμη των υποκειμένων. Τα μηδαμινά αποτελέσματα των υποσυνείδητων μηνυμάτων σε σχέση με τα συνειδητά βρίσκονται υπό συζήτηση όσον αφορά τους κινδύνους και τις δυσκολίες στην τοποθέτησή τους.] [Article by Kirk H. Smith and Martha Rogers in the Journal of Applied Psychology, Dec 1994]

Στο πέρασμα των χρόνων έχουν γίνει πολλά πειράματα τα οποία υποστηρίζουν ότι τα υποσυνείδητα μηνύματα σε οποιαδήποτε μορφή δεν αποφέρουν κανένα αποτέλεσμα. Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε σελίδες στην προσπάθεια να αναφέρουμε μερικά, όπως θα μπορούσαμε να κάνουμε και το αντίθετο για να υποστηρίξουμε την ύπαρξή τους.

Στο παράρτημα του βιβλίου παρατίθενται τρεις συνεντεύξεις από άτομα του χώρου οι οποίες προσφέρουν μία ακόμα άποψη για τη διαφήμιση γενικότερα καθώς και για τα υποσυνείδητα μηνύματα.

U CANnot Do That!

Για το τέλος αφήσαμε την πιο γνωστή περίπτωση υποσυνείδητου μηνύματος, η οποία ήταν ουσιαστικά και η πρώτη εμφάνιση αυτού του φαινομένου και της «χιονοστιβάδας» που ακολούθησε:

Το καλοκαίρι του 1957, και για έξι εβδομάδες, σε ένα drive-in κινηματογράφο στο New Jersey, των Ηνωμένων Πολιτειών, διεξάχθηκε το εξής πείραμα, υπό τον ερευνητή James Vicary:

Κάθε 5” και καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ “Picnic” παρεμβαλλόντουσαν οι λέξεις: “THIRSTY? DRINK COKE” “HUNGRY? EAT POPCORN” με τέτοια ταχύτητα που δεν ήταν συνειδητά αναγνώσιμες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αύξηση των πωλήσεων της Κόκα Κόλα κατά 18% και του Ποπ κορν κατά 58%.

Η αντίπαλη θέση είναι ότι το όλο θέμα ήταν μία φάρσα και ότι κανείς έκτοτε δεν κατάφερε να επιφέρει παρόμοια αποτελέσματα. Λέγεται ότι ο Vicary τελικά παραδέχτηκε ότι είχε παραποιήσει τα αρχικά αποτελέσματα του τεστ και πολλοί κριτικοί πιστεύουν ότι το πείραμα δεν διεξήχθη ποτέ!

Το γεγονός πάντως παραμένει ότι η Federal Communication Committee, το 1974, απαγόρεψε την υποσυνείδητη διαφήμιση στο ράδιο και την τηλεόραση.

Στην Αμερική τουλάχιστον μέχρι το 1990 δεν υπήρχε κανένας νόμος που να απαγορεύει τα υποσυνείδητα μηνύματα. Όπως αναφέρθηκε, υπήρχε μία απαγόρευση από το αντίστοιχο Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο αλλά ασφαλώς δεν είχε την ισχύ ενός νόμου.

Πλέον, σύμφωνα με τον William Gillespie (www.wordwork.org/table/sublimin.html), υπάρχει πληθώρα νόμων από την FTC (Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου), το US Treasury Department (Υπουργείο Οικονομικών) και το ATF (Τμήμα για Αλκοόλ, Καπνά και Όπλα).

Στην Ελλάδα, θεσπίστηκε ο παρακάτω νόμος το 1995, αλλά όπως προέκυψε από την έρευνα σε τυχαίο δείγμα 50 ατόμων μόνο 3 άτομα γνώριζαν με βεβαιότητα ότι υπάρχει, ενώ άλλα 9 απάντησαν:«νομίζω ότι υπάρχει, δεν είμαι σίγουρος».

Ν. 2328/1995 Φ.Ε.Κ. Α 159/03.08.1995

Στο κεφάλαιο 2 (Διατάξεις σχετικά με τον προγραμματισμό), άρθρο 7 (Υποχρεώσεις του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού), αναφέρεται:

«1. Όλα τα στοιχεία των προγραμμάτων, με την παρουσίαση και το περιεχόμενό τους, οφείλουν να σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα θεμελιώδη δικαιώματα των άλλων. Ειδικά, δε πρέπει:

α] να είναι αντίθετα στα χρηστά ήθη και κυρίως να περιέχουν πορνογραφικές σκηνές.

β] να καλλιεργούν τη βία ούτε να είναι δυνατόν να παροτρύνουν σε φυλετικό μίσος.

2. Τα στοιχεία των προγραμμάτων που είναι δυνατόν να βλάψουν τη σωματική, πνευματική και ηθική ανάπτυξη των παιδιών ή των εφήβων δεν πρέπει να μεταδίδονται εφ όσον αυτοί οι τελευταίοι είναι δυνατόν να τα παρακολουθήσουν, λόγω της ώρας μετάδοσης και λήψης.

3. []»

στο κεφάλαιο 3 (Περί διαφήμισης), άρθρο 11 (Γενικοί κανόνες) αναφέρεται:

«1. Όλες οι διαφημίσεις πρέπει να είναι έντιμες και ειλικρινείς.

2.Η διαφήμιση δεν πρέπει να είναι παραπλανητική ούτε να βλάπτει τα συμφέροντα των καταναλωτών.

3. Η διαφήμιση που απευθύνεται στα παιδιά ή που χρησιμοποιεί τα παιδιά πρέπει να αποφεύγει να βλάπτει τα συμφέροντά τους και να λαμβάνει υπόψη την ιδιαίτερη ευαισθησία τους.

4. Ο διαφημιστής δεν πρέπει να ασκεί καμία συντακτική επίδραση επί του περιεχομένου των εκπομπών»

στο άρθρο 13 (Μορφή και παρουσίαση), αναφέρεται:

«1. Η διαφήμιση πρέπει να αναγνωρίζεται εύκολα ως τέτοια και να διακρίνεται σαφώς από το υπόλοιπο πρόγραμμα με χρήση οπτικών ή ακουστικών μέσων. Κατ αρχήν, πρέπει να μεταδίδεται κατά ομάδες.

2. Η διαφήμιση που απευθύνεται στο υποσυνείδητο απαγορεύεται.

3. Η συγκεκαλυμμένη διαφήμιση απαγορεύεται, ειδικά η παρουσίαση προϊόντων ή υπηρεσιών στις εκπομπές, εφ όσον αυτή γίνεται με διαφημιστικό σκοπό.

4. Η διαφήμιση δεν πρέπει να χρησιμοποιεί ούτε οπτικά ούτε ακουστικά τα πρόσωπα που παρουσιάζουν καθημερινά τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και τα προγράμματα επικαίρων».

[Από το 1970 αυτοί που εκπέμπουν στην τηλεόραση έχουν απαγορευθεί να χρησιμοποιούν υποσυνείδητα μηνύματα, αλλά οι Reeves και Nass σημειώνουν: «Οι υπολογιστές και το λογισμικό, πάντως, είναι άνευ ρυθμίσεων. Δεν υπάρχουν επίσημες απαγορεύσεις γι αυτές τις τεχνικές πουθενά στο χώρο των πολυμέσων. Συνεπώς, το θέμα της υποβολής έχει αποκτήσει νέα ζωή»] [Feeding Tube, article by William Powers in The New Republic, June 23, 1997]

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι οι νόμοι, αλλά οι αποδείξεις. Πως αποδεικνύει κανείς ότι αυτό που βλέπει για παράδειγμα στα παγάκια είναι ένα γυναικείο στήθος ή οτιδήποτε άλλο; Και πως κερδίζει κανείς μία δίκη από τη στιγμή που όλα τα στοιχεία είναι περιστασιακά; Με το παρόν δικαστικό σύστημα κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, οπότε είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι ακόμα και όταν οι νόμοι τηρούνται, στην ουσία το άτομο παραμένει ανυπεράσπιστο μπροστά στην ικανότητα ενός καλού γραφίστα στην κάλυψη του οποιουδήποτε μηνύματος. Και η κατάσταση θα παραμένει μέχρι του να αποδειχθεί επιστημονικά η ύπαρξη της υποσυνείδητης αντιληπτικής ικανότητας του ανθρώπου.

Im DoneNow What?

Η απόφασή μου να ασχοληθώ με αυτό το θέμα προέκυψε από δύο παράγοντες:

την πεποίθηση ότι το μυαλό του ανθρώπου είναι ικανό να καταφέρει πολύ περισσότερα πράγματα από όσα φανταζόμαστε και το πείραμα του 1957 στον κινηματογράφο του New Jersey που προανέφερα, για το οποίο είχα διαβάσει κάτι σχετικό.

Όταν διάβασα το άρθρο του κ. Stuart Rogers που ανέλυε λεπτομερώς τα γεγονότα που δημιούργησαν το μύθο γύρω από αυτό το πείραμα και ουσιαστικά κατέρριπτε κάθε πιθανότητα ύπαρξής του ομολογώ ότι απογοητεύθηκα. Αισθάνθηκα προδομένη από τα προσωπικά μου πιστεύω. Τελικά όμως, μέσα από αυτό το ταξίδι στο υποσυνείδητο ανακάλυψα ότι ακόμα και όταν ένα πείραμα ή μία θεωρία αποδεικνύεται λανθασμένη ή ψευδής αυτό δε σημαίνει ότι όλα όσα συσχετίζονται με αυτή είναι εσφαλμένα. Εξάλλου πολλές θεωρίες, στη διάρκεια της ανθρωπότητας, θεωρούντο αβάσιμες μέχρι που κάποιος βρέθηκε να τις επικυρώσει.

Αυτή η έρευνα βασίστηκε κατά ένα μεγάλο μέρος στις θεωρίες του καθηγητή Bryan Wilson Key και στο βιβλίο που έγραψε το 1989 το οποίο ομολογουμένως ήταν ένα συνταρακτικό βιβλίο στην ανάγνωσή του. Όταν συνέχισα την έρευνα σε άλλους χώρους ανακάλυψα την τάση από πολύ κόσμο να επιτίθεται σε προσωπικό επίπεδο στο συγγραφέα αποκαλώντας τον έως και φαντασιόπληκτο . Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το κατά πόσο όλα όσα αναφέρονται στο βιβλίο του είναι βάσιμα αλλά το ίδιο ισχύει και για όλα τα υπόλοιπα βιβλία που μελέτησα.

Σκοπός αυτής της έρευνας δεν είναι να πείσει τον αναγνώστη για οτιδήποτε, απλά μέσα από την παράθεση κάποιων στοιχείων να υπενθυμίσει στο κοινό ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.

Πολλοί σίγουρα θα διαφωνήσουν με τα ευρήματα της επεξεργασίας των διαφημίσεων, άλλοι πάλι θα τα βρουν ακραία ή και αστεία. Η αλήθεια είναι άλλωστε ότι κι εγώ, ιδιαίτερα στην αρχή, δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα από όλα όσα περιέγραφαν ότι υπήρχαν σε αυτές τις διαφημίσεις ή και ότι πολλές φορές θεωρούσα ότι έδειχναν υπερβάλλοντα ζήλο.

Όπως και να έχει, το γεγονός παραμένει ότι όποτε κοιτάζω πλέον μια διαφήμιση προσπαθώ να την αναλύω πιο κριτικά και να ψάχνω για τυχόν μηνύματα -υποσυνείδητα ή όχι- που προσπαθούν να μου περάσουν. Αυτό βέβαια έχει και το μειονέκτημα του ότι χάνεται λίγη από τη μαγεία των διαφημίσεων, αλλά ως γνωστόν δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα.

Εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι αυτή η έρευνα θα μπορούσε να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο, γιατί το θέμα των υποσυνείδητων μηνυμάτων είναι πραγματικά μεγάλο, αλλά ο περιορισμός των 10.000 λέξεων μας αναγκάζει να μην επεκταθούμε ιδιαίτερα. Μακάρι στο μέλλον να βρεθεί κάποιος με το ανάλογο ενδιαφέρον και να συνεχίσει αυτή την έρευνα.

Τα πειράματα και οι θεωρίες πάνω στο υποσυνείδητο συνεχίζονται όπως άλλωστε και η ανάγκη για ευρηματικότερες και πιο αποτελεσματικές διαφημίσεις. Το τι θα συμβεί στο μέλλον και το κατά πόσο ο κόσμος θα χρησιμοποιεί καθημερινά υποσυνείδητες κασέτες για να αδυνατίσει, για να κόψει το κάπνισμα ή να βελτιώσει τις επιδόσεις του παραμένει άγνωστο. Όπως άγνωστο παραμένει αν η υπερβολική ή παράνομη χρήση τέτοιων μηνυμάτων θα οδηγήσει τον κόσμο σε μία πλήρως χειραγωγημένη κοινωνία.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο εγκέφαλός μας από τη στιγμή που παραμένει κατά το μεγαλύτερο μέρος του αχαρτογράφητος σίγουρα θα κατέχει και άλλες μυστηριώδεις ικανότητες και γιατί όχι την αδυναμία (;) του να επηρεάζεται ανεξάρτητα της αντίληψής μας.

Θέλω να πιστεύω ότι, ακόμα και αν αποδειχθεί επιστημονικά η αποτελεσματικότητα των υποσυνείδητων μηνυμάτων, ο κόσμος θα τα χρησιμοποιήσει μόνο προς όφελος του κοινού καλού και της εξέλιξης της ανθρώπινης υπόστασης.

Αναδημοσίευση από:
http://users.hol.gr/~bpd/thesisgr.html

(πηγή:http://egolpio.wordpress.com/2008/02/18/uposyneidhta_mhnymata/)

«Δεν πας καλά, δεν πας καθόλου καλά», μου πε τις προάλλες ένα φιλαράκι, με αφορμή μια σοβαρή συζήτηση περί μουσικής ροκ και σατανισμού που είχαμε. Φυσικά, όπως κάθε σοβαρή συζήτηση μεταξύ Ελλήνων, έτσι και η δική μας διεξήχθη με ένα τραπεζάκι ανάμεσα μας και δυο φραπεδιές λίαν απολαυστικές σε καφετέρια κάπου στην Ποσειδώνος.

Ουδόλως επτοήθην για την παρατήρηση του, καθ΄ότι , είναι πολύ της μόδας, όταν δεν κάποιος δεν έχει επιχειρηματολογία, να «πετάει» τη συγκεκριμένη φράση και να «ξοφλάει» το «λογαριασμό». Επίσης, ακόμα κι αν το φιλαράκι επιχειρηματολογούσε για το ροκ και το σατανισμό, δεν νομίζω πως έτσι κι αλλιώς οι γνώμες μας θα συνέπιπταν ποτέ. Εκείνος είναι απόλυτος πως ουδεμία σχέση υπάρχει, και πως χωρίς ροκ , λίγο –πολύ «ουκ έστιν ντουνιάς»(προφανώς εννοεί πως αν δεν ακούει ροκ δεν αντέχει αλλιώς τον εκνευριστικό κόσμο) και εγώ πάλι πιστεύω πως η ροκ μουσική είναι πολύ ωραία έως σαγηνευτική, αλλά πως, ορισμένα τραγούδια της, έχουν και παραέχουν σχέση με σατανάδες και διαβολάκια και τριβολάκια. Αν λοιπόν κάτι με κάνει σήμερα να ασχολούμαι με το σατανά στη μουσική, είναι για άλλο λόγο: Γιατί δεν συγχωρώ την ανδρική αγένεια απέναντι σε μια γυναίκα , όσο (κατά τη γνώμη ενός άντρα) χαζή κι αν του φαίνεται ή «άσχετη» (από ροκ)!

Σύμφωνοι, δεν σκοπεύω να επιχειρηματολογήσω για το πασίγνωστο και λίαν αγαπημένο σε όλους μας τραγούδι «ΗOTEL CALIFORNIA», που θεωρούσα και θεωρώ παρόλα αυτά το καλύτερο μελωδικό κομμάτι των EAGLES. Δεν υπάρχει και κανείς –με στοιχειώδεις γνώσεις στη ροκ μουσική- που να μην έχει ακούσει για το ότι το εν λόγω ξενοδοχείο, το είχε αγοράσει το 1969 ο αρχιερέας της Εκκλησίας του Σατανά των ΗΠΑ, ο Αντον Σαντοζ Λα Βέϊ, που το μετέτρεψε σε σατανιστικό ναό και οι ΕAGLES πόζαραν μπροστά στο οίκημα αυτό. Ας πούμε ότι «αυτό δεν λέει τίποτα». Μήπως, επειδή είναι και Σάββατο σήμερα, να θυμηθούμε όλοι παρέα τους Black Widow και το περίφημο Come to the Sabbath, του οποίου οι στίχοι λένε « ελάτε μαζί μου στην έρευνα της δύναμης, άντρες και γυναίκες φέρτε τους συγγενείς σας θα ενωθούμε όλοι σ εκείνη την ώρα , ας αρχίσει τώρα το Σάββατο έλα, έλα στο Σάββατο, έλα στο Σάββατο, ο Σατανάς είναι εδώ».

Πάμε παρακάτω. Να μιλήσουμε για τους Possessed, τους αγαπημένους του φίλου που με πληροφόρησε ότι δεν πάω καλά που συσχετίζω τους σατανιστές με τραγούδια της ροκ: «Πίνω τον εμετό των ιερέων κάνω έρωτα με την πόρνη που πεθαίνει βυζαίνω το αίμα του κτήνους και κρατώ τα κλειδιά της πόρτας του θανάτου.. έχω διαταγή από το έξοχο κακό τον κύριο μου Σατανά, να καταστρέψω ό,τι οι θνητοί αγαπούν περισσότερο…» Να συνεχίσω; Καλύτερα όχι. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στίχοι όμως. …

Και να υπενθυμίσω ότι είναι πολύ υποκριτές όσοι προσποιούνται πως ξεχνούν τον Όζι Όσμπορν, το «βασιλιά της τρέλλας» των χέβιμεταλλάδων και ανεπιθύμητο σε έξι αμερικανικές πολιτείες, που μπερδεύει το Ζ του ονόματος του με τις σατανιστικές αστραπές και επιδεικνύει όλο καμάρι τον ανάποδο σταυρό του ώσπου οδηγεί με το τραγούδι του «Λύση Αυτοκτονίας» ένα 19χρονο στην αυτοκτονία.

Θα πρέπει να επισημάνουμε βεβαίως ότι δεν μας απασχολεί εδώ αν υπάρχει ή όχι Σατανάς. Αν δηλαδή αυτός είναι «αναγκαίο παράγωγο της θρησκείας» ή αν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Το θέμα είναι αν η μουσική χρησιμοποιείται από κάποιους για να μεταφέρουν σατανιστικά μηνύματα ασχέτως του αν τα μηνύματα αυτά, εμείς τα θεωρούμε σαχλαμάρες ή τρόπους παραπλάνησης και αποπλάνησης των νέων σε αδιέξοδους δρόμους. Δέχομαι και παραδέχομαι από την άλλη, ότι ιστορικά, η ροκ πρωτοεμφανίστηκε σε μια εποχή με ιδανικά και αξίες σε κρίση, όπου οι πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις ήταν δεδομένες και κυριαρχούσε κλίμα έντασης σε Αμερική και Ευρώπη. Η ροκ αποτέλσε ένα είδος «μουσικής εξέγερσης» για έναν καλύτερο κόσμο (“The Wall” – Pink Floyd), καλύτερη κοινωνική θέση για τη γυναίκα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα, το περιβάλλον. Το ροκ ήταν διαμαρτυρία, και υπήρξαν φορές που η πολιτική εξουσία απαγόρευε «τις ροκιές».

Αυτά για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Αλλά το να καταλήγουμε να εμφανιζόμαστε κάποιοι σήμερα «άσχετοι» από ροκ μόνο και μόνο γιατί διαπιστώνουμε πως ορισμένα τραγούδια υμνούν –αν όχι υπηρετούν αφοσιωμένα-το Σατανά , είναι τουλάχιστον προσβολή του κοινού νου.

Διάβαζα στο διαδίκτυο την άποψη ενός σατανιστή για το θέμα. Ο άνθρωπος είχε πραγματικά διε-στραμμένη σκέψη. Ερωτηθείς για το αν αληθεύει ότι πολλά τραγούδια χέβι μέταλ παραπέμπουν στο σατανισμό, δήλωσε πως, αντίθετα, οι τραγουδιστές των στίχων αυτών είναι καταπιεσμένα μέλη μιας κονφορμιστικής κοινωνίας (έφερε μάλιστα ως παράδειγμα τους Iron Maiden που ξεκίνησαν από την κονφορμιστική Αγγλία) που τραγουδούν για να διαφημίσουν το Χριστιανισμό ή μιμούνται αποτυχημένα τους σατανιστές που είναι οι μόνοι κοινωνικοί αγωνιστές! Προς επίρρωσιν των λόγων του, ο κύριος αυτός αναφέρεται στον «Αριθμό του Κτήνους» (666) που είναι και χωρίο της Χριστιανικής Βίβλου, όπως «εξηγεί» και καταλήγει: «Αν προβαλλόταν μεσα από την οιαδήποτε μουσική και από τα ΜΜΕ ο γνήσιος σατανισμός, ο Χριστιανισμός θα είχε εξολοθρευθεί μέσα σε λίγους μήνες» και παραδέχεται πως η συγκεκριμένη φράση του, στην πραγματικότητα ανήκει στον δρα Λαβέϋ, συγγραφέα του βιβλίου « Η κρυφή ζωή ενός σατανιστή, εκδόσεις Feral House, 1990).

Και πού να μας μιλούσαν δηλαδή οι Mortuary Drape, που δεν δίστασαν να πουν « για μας, δεν είχε ποτέ σημασία η μουσική παιδεία ή οι τεχνικές δυνατότητες ενός μέλους , όσο η απόλυτη προσήλωση του στον αποκρυφισμό. Ο σατανισμός είναι ένα ιερό βιβλίο το οποίο έχει περιορισμούς και νόμους που δεν μπορούν να παραβιαστούν. Η εμπειρία είναι ο μόνος δρόμος για να οδηγηθείς στους απόκρυφους δρόμους του σατανισμού. Το κράτος και η εκκλησία δεν μας απασχολούν καθόλου γιατί δεν τους αποδεχόμαστε ως θεσμούς στη ζωή μας» .

Τέλος, ας μη θίξουμε καλύτερα το ζήτημα των σατανιστικών συμβόλων στα εξώφυλλα και στα εσώφυλλα των cd s συγκροτημάτων όπως WASP Ministry , Slayer, Venom, ούτε και για τη γνωστή χειρονομία του Ronnie James Dio, που συμβολίζει το «υπακούστε στο Διάβολο». Πρόκειται μάλιστα για την ίδια χειρονομία που «φιγουράρει» στα κουτάκια δημοφιλέστατης εταιρείας αναψυκτικού, κι όταν πρόσφατα ρώτησαν την την εταιρεία αν γνωρίζει ότι το σήμα αυτό είναι σατανιστικό, οι αρμόδιοι λέγεται πως απάντησαν: «απευθυνόμαστε κυρίως σε νέους, το σύμβολο αυτό είναι μόδα για αυτούς, ρωτήστε και τους ροκάδες που το εμπνεύστηκαν»!

Το τονίζουμε και πάλι: Η ροκ είναι αξιολάτρευτο είδος μουσικής και εκατοντάδες τραγούδια της «έχουν γράψει» στις καρδιές μας. Κι ούτε είναι σατανιστές όλοι οι τραγουδιστές ροκ. Ακόμα κι οι Iron Maiden, παραδέχονται ότι «ίσως να το κάνουν άλλα γκρουπ, αλλά εμείς δεν ασχολούμαστε με τον αποκρυφισμό και το σατανισμό ή τη μαγεία.. μπορεί να ναι κάτι που μας γοητεύει, αλλά δεν μπαίνουμε βαθύτερα σε αυτά γιατί πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνα..»

Πάντως, να μην κοροϊδευόμαστε. Αυτοί που πιστεύουν στη νέα εποχή ότι γενικά η μουσική είναι έκφραση κοινωνικής διαμαρτυρίας, όπως ήταν στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ας θυμηθούν τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς , τον μουσικό απ το Σεράγιεβο που μπέρδεψε τόσο θεϊκά την ανθρώπινη ελπίδα με την απελπισία με τις τσιγγάνικες μελωδίες του ξεκινώντας την περιοδεία του στον κόσμο της μουσικής από ..ροκ ακούσματα. Τι έλεγε αυτός; « …Φυσικά η μουσική σήμερα δεν αλλάζει τον κόσμο. Ξέρουμε πολύ καλά, ειδικά εμείς που ζήσαμε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, πώς λειτουργεί η εξουσία. Από την άλλη, η μουσική είναι μια μαγική μορφή επικοινωνίας. Κι όταν γνωρίζεις τη μοσυική ενός λαού, τον αντιμετωπίζεις χωρίς προκαταλήψεις».

Κι αυτοί πάλι που πιστεύουν ότι η μουσική πρέπει να «ξεσηκώνει», πλανώνται . Να αλλάζει προς το θετικό τη διάθεση, ναι. Όταν όμως εντείνει την ανθρώπινη επιθετικότητα όπως κάνει η μουσική του Όζμπορν, εκεί υπάρχει πρόβλημα: Η λειτουργία της μουσικής υποτίθεται πως είναι (και)θεραπευτική: Πόσο αστείο μπορεί να είναι ότι η Σονάτα Κ 448 για δύο πιάνα του Μότσαρτ έχει θετική επίδραση στους επιληπτικούς ;Ότι αν ακούσεις μουσική για 15 λεπτά πριν ένα τεστ κοπώσεως ηρεμείς κι έχεις μεγαλύτερες επιδόσεις στο τεστ;

Σύμφωνα με τον μουσικοθεραπευτή Χαρίλαο Παπαϊωάνννου (εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ , 18-05-07), «η μουσική ανασυγκροτεί το ψυχισμό και πειθαρχεί τη σκέψη και την έκφραση των συγκινήσεων. Σε άτομα κλειστά στον εαυτό τους τα βοηθά να έχουν επαφή με την πραγματικότητα γιατί η μουσική γίνεται γέφυρα αποκατάστασης διαπροσωπικών σχέσεων και επικοινωνίας. Βοηθά στην απόκτηση του αισθήματος ελέγχου της ζωής μέσω επιτυχών εμπειριών, αλλα και στην υιοθέτηση θετικών μορφών συμπεριφοράς».

Αναρωτιέμαι, πώς μπορεί να «θεραπεύει» κάποιον το « Hell s Bells» των ΑC/DC : «..Είσαι νέος, αλλά θα πεθάνεις! Δεν θα λυπηθώ καμιά ζωή, κανένας δεν θα μου αντισταθεί. Έχω τις καμπάνες μου και θα σε πάρω στην κόλαση. Θα σε πάρω! Ο Σατανάς θα σε πάρει! Οι καμπάνες της κόλασης, ναι! Οι καμπάνες της κόλασης!»,

Μαμά μου…σκιάχτηκα ! Αρκετά! Κι έχει και μια χαρά καύσωνα έξω και γράφω για κόλαση … Μπα σε καλό μου! Ιησούς Χριστός Νικά Κι Όλα τα κακά σκορπά!

(2007)

(πηγή:http://androutsou.wordpress.com/2008/02/26/%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%B1-%CF%81%CE%BF%CE%BA-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CE%BF-%CF%83%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83-%CE%BA/)

π. Κυριακοῦ Τσουροῦ

Γραμματέως τῆς Σ.Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν αἱρέσεων

Μεταξύ τῶν τρόπων καί τῶν μεθόδων πού χρησιμοποιεῖ τό κίνημα τοῦ σύγχρονου σατανισμοῦ γιά νά ἐξαπλωθῆ στούς νέους κυρίως ἀνθρώπους εἶναι τά παιδικά παιγνίδια, τά ἠλεκτρονικά μέσα, τά παιδικά ἀναγνώσματα καί ἡ μουσική. Εἶναι ἄλλωστε γνωστό πόσο καταλυτική εἶναι ἡ ἐπίδραση τῆς εἰκόνας καί τῆς μουσικῆς πάνω στίς εὐαίσθητες καί εὔπλαστες ψυχές τῶν παιδιῶν. Ἔτσι, μέ τό κάλυμμα τοῦ παιγνιδιοῦ καί τῆς νότας εὔκολα μπορεῖ νά διεισδύσει, νά «περάσει» ὅπως λέμε, ἕνα μήνυμα στόν νοῦ καί στήν καρδιά τοῦ νέου κυρίως ἀνθρώπου καί νά διαμορφώσει μέσα του τρόπο ζωῆς, χαρακτῆρα, συμπεριφορά, ἠθική καί ἰδεολογία. Γιά τήν φαντασία τοῦ μικροῦ παιδιοῦ ἀποτελεῖ μορφοποιό δύναμη τό παιγνίδι, τό βιβλίο καί ἰδιαίτερα ὁ μαγικός κόσμος τῆς τηλεοράσεως.

Ὅπως ὅμως ἡ παιδεία γενικώτερα μόνη της, χωρίς τήν ἀρετή, γιά νά θυμηθοῦμε τόν Πλάτωνα, μπορεῖ νά καταντήση «πανουργία» καί ἀπειλή, ἔτσι καί ἡ μουσική ἤ ἡ τεχνολογία εἶναι δυνατόν νά μετατραποῦν σέ «ὄργανα» προωθήσεως μηνυμάτων ἤ «δογμάτων», πού νά εἶναι ψυχοφθόρα ἤ ἐπικίνδυνα. Τό ἴδιο καί ἡ ψυχοπλάστρα μουσική μπορεῖ νά καλεῖ σέ ὕμνο καί λατρεία τοῦ σατανᾶ, τά δέ παιδικά παιγνίδια νά μετατρέπονται σέ μέσα μυήσεως «ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων» στόν ἀποκρυφισμό καί στόν σατανισμό. Εἶναι διαπιστωμένο ὅτι στό ἄδυτο τῆς οἰκογένειας, ἐκεῖ ὅπου ὑποτίθεται ὅτι ἀναπτύσσεται προστατευμένο μέσα σέ ἰδανικές συνθῆκες ἀσφαλείας τό μέλλον τοῦ ἀνθρώπου, εἰσβάλλει μέ τόν πιό ὕπουλο καί ἐχθρικό τρόπο ὁ ἀντίπαλος τοῦ γονέα, πού ἀπαιτεῖ τό δικαίωμα τῆς διαμορφώσεως δικοῦ του ἀνθρώπου στά παιδιά μας.

Ἄς γίνωμε ὅμως πιό συγκεκριμένοι, μέ παραδείγματα ἀπό τόν χῶρο τῶν παιδικῶν παιγνιδιῶν, τῶν ἠλεκτρονικῶν μέσων, τῶν παιδικῶν ἀναγνωσμάτων καί τῆς μουσικῆς:

α) Παιγνίδια παγίδες

Ἐπιτραπέζιο παιδικό παιγνίδι, πού προσφέρεται σέ κουτί μέ σχῆμα φέρετρου, καλεῖ τά παιδιά νά παίξουν πάνω σέ χαρτόνι πού ἀπεικονίζει ἕνα νεκροταφεῖο μέ σπασμένα μνήματα. Οἱ μικροί παῖκτες ὑποδύονται ρόλους ὅπως τό …φάντασμα Χελίν, τό βαμπίρ Μπάθορι… τήν μάγισα Σαντρέν, τόν λυκάνθρωπο Τζιβαουντίν, τή μούμια Κονρού κλπ. Νικητής εἶναι ὅποιος φτάσει πρῶτος στό κέντρο τοῦ νεκροταφείου ὅπου εἶναι γραμμένη ἡ λέξη «Ἐφιάλτης». Στό παιγνίδι οἱ παῖκτες κερδίζουν κάρτες μέ συνθήματα ὅπως: «Γίνε ἀνελέητος», «Κάνε ὅ,τι θές γιά νά τρομάξεις κάποιον», «ὅταν δεῖς πανσέληνο οὔρλιαξε» (ἡ πανσέληνος συνδέεται μέ σατανιστικές τελετές), «Τούς ἠλίθιους τούς κάνω ὅ,τι θέλω. Τώρα ρίξε τό ζάρι γρήγορα, γιατί θά σοῦ σπάσω τά μοῦτρα παλιοσκουλήκι».

Μᾶς εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατον νά ἀντιληφθοῦμε τήν «παιδαγωγική» ἀξία αὐτοῦ τοῦ «παιγνιδιοῦ».

Σέ ἄλλο παιγνίδι, πού συνοδεύεται μέ «προσπέκτους» «διακοσμημένο» μέ ἕντεκα τερατώδεις καί σατανικές μορφές, χαράσσεται ἡ «στρατηγική ἐπιβίωσης». Μ’ αὐτή καλλιεργεῖται μέσα στίς ἀπαλές ψυχές τῶν παιδιῶν ἡ βία καί τό μῖσος μέ φράσεις ὅπως: «Κάνε ἐπίθεση στόν ἀντίπαλό σου ἔχοντας στό μυαλό σου κάτι τό ἁπλό: πῶς θά τόν κόψεις φέτες στά γρήγορα». Καί πιό κάτω: «Ὅσο πιό πολύ δουλεύεις μέ τά φαιά κύτταρα, τόσο πιό θανάσιμο θά εἶναι τό χτύπημα».

Μήπως κάποιοι ὑποστηρίζουν ὅτι αὐτά τά συνθήματα θά βοηθήσουν τά παιδιά νά ἀποκτήσουν «αὐτοπεποίθηση»; Τότε ἄς μᾶς ἐπιτρέψουν νά ἐρωτήσωμε: Πότε καί πῶς ὁ νέος, πού «ζυμώθηκε» μέ τέτοια «δόγματα» θά ἀπορρίψη αὐτό τό «μάθημα τῆς βίας» πού πῆρε καί πῶς δέν θά τό μετατρέψη στό σατανικό δόγμα τοῦ Crowley: «Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τό δικαίωμα νά ζεῖ σύμφωνα μέ τό δικό του νόμο, νά παίζει ὅπως θέλει, νά ξεκουράζεται ὅπως θέλει, νά πεθαίνει ὅποτε θέλει καί ὅπως θέλει…»;

Σέ διαφήμιση παιγνιδιῶν ὁ ἥρωας εἶναι ὁ «σοῦπερ κακός, μέ μιά στρατιά τέρατα κάτω ἀπό τίς διαταγές» του. Ἡ διαφορετικότητα δέ τοῦ παιγνιδιοῦ αὐτοῦ ὀφείλεται στό ὅτι σ’αὐτό «οἱ καλοί δέν πεθαίνουν τελευταῖοι, ἀντίθετα εἶναι αὐτοί πού ἐμποδίζουν τά σατανιστικά σας σχέδια καί πρέπει νά φύγουν πρῶτοι ἀπό τή μέση».

Σέ καρτοπαιγνίδι, μέ πολλές «ἀνατριχίλες» ἕνας μικρός παίκτης διαβάζει: «Ἐγώ εἶδα μιά νεκροκεφαλή νά βγάζει τήν ἄμορφη μάζα πού δέν πεθαίνει». Καί ὁ ἄλλος παίκτης λέει: «Εἶδα ἕνα χέρι δράκουλα νά βγαίνει ἀπό ἕνα τάφο». Ἄραγε πῶς θά τό ἑρμηνεύσει αὐτό τό «παιγνίδι» ἕνας παιδαγωγός; Καί μή πεῖ κανείς ὅτι εἶναι προσπάθεια νά κατανικηθῆ ὁ φόβος τοῦ θανάτου μέσα στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ!

Εἶναι σίγουρο πώς ἡ προβολή τῆς βίας, τοῦ «κακοῦ», τῶν τεράτων, τῶν ἀποκρουστικῶν φανταστικῶν μορφῶν, δέν καλλιεργεῖ τίς ἀπαλές ψυχές τῶν παιδιῶν. Μᾶλλον εἶναι μιά ἀπαράδεκτη «ἐμπορεύσιμη ἰδέα πού μπορεῖ νά μαγέψει τό κοινό», εἶναι μιά «ἀδίστακτη τακτική πωλήσεων μέ ἐπιπτώσεις σέ ἄτομα πού ἀκόμη βρίσκονται σέ τρυφερή ἡλικία». Παράδειγμα ἡ ψύχωση πού προκλήθηκε στούς μικρούς συλλέκτες τῶν Pokemon μέ τήν ἐμπορευματοποίησή τους, ὥστε «ἀκόμη καί ἡ Ἕνωση τῶν Ἄγγλων Διευθυντῶν Σχολείων ἔχει ἀνησυχήσει μέ τήν μαύρη ἀγορά καρτῶν στίς σχολικές αὐλές καί τά ποσά πού ἀπαιτοῦνται γιά νά συμπληρωθεῖ κάποια στιγμή μιά τέτοια συλλογή» (ἐφημερίδα “Τό Βῆμα τῆς Κυριακῆς”, 15.5.2000).

β) Τό παιγνίδι στήν ὀθόνη

Ἦλθε ὅμως καί τό νέο ἐπίτευγμα, τά ἠλεκτρονικά παιχνίδια, νά αἰχμαλωτίσει ἀκόμη περισσότερο τό μυαλό καί τήν φαντασία τοῦ παιδιοῦ. Σύμφωνα μέ πρόσφατη ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Χάρβαρντ: «Βία, αἷμα καί θάνατος σέ ἀφθονία διαθέτουν τά περισσότερα ἠλεκτρονικά παιχνίδια ἰδίως ὅσα κρίνονται κατάλληλα γιά μικρά παιδιά» (ἐφημερίδα «Τά Νέα», 11.12.2001).

Ὁ συντάκτης τοῦ σχετικοῦ ἄρθρου σημειώνει ὅτι «Περισσότερο ἀπό τό 90% τῶν χρηστῶν τοῦ παιχνιδιοῦ περιέχει βίαιες πράξεις… Οἱ τίτλοι μέ τήν περισσότερη βία ἀνήκουν στίς κατηγορίες τῶν παιχνιδιῶν δράσης καί “Shoot’ em up”. Σέ αὐτά τά παιχνίδια συναντῶνται καί οἱ περισσότεροι θάνατοι ἀνά λεπτό, 24 κατά μέσο ὅρο. Συνολικά, τά μισά ἀπό τά παιχνίδια στήν ἔρευνα περιεῖχαν τουλάχιστον μία σκηνή μέ βίαιο θάνατο» (αὐτόθι).

Ἑλληνικό περιοδικό, σέ ἄρθρο του μέ τίτλο «Παιχνίδια πού διαφημίζουν τόν σατανᾶ» σημειώνει: «Πρόκειται γιά τά “Computer Games” πού προτρέπουν κατά κάποιο τρόπο ὅλους ἐμᾶς, μικρούς καί μεγάλους νά μποῦμε στούς σκοτεινούς κόσμους τοῦ Σατανᾶ. Γιά τά παιχνίδια τοῦ θανάτου πού παίζουν τό ρόλο τοῦ μυητῆ δίνουν εἰκόνες ἀλλά καί “συμβουλές” μέ κάθε λεπτομέρεια γιά τελετές μαύρης μαγείας καί βουντού ἐνῶ μιλοῦν καί γιά θυσίες στό Κτῆνος» (Οἰκ.Θησαυρός, 29.10.1996).

Στό φθοροποιό ἔργο τῶν ἠλεκτρονικῶν παιγνιδιῶν ἔρχεται συνεπίκουρος ἡ μαγική ὀθόνη τῆς τηλεοράσεως. Οἱ παιδικές ἐκπομπές μέ ἀποκρυφιστικό καί μαγικό περιεχόμενο, τύπου Χάρι Πότερ, εἶναι ἡ καθημερινή «τροφή» τῶν μικρῶν τηλεθεατῶν σέ ἀρκετά κανάλια. Πολλοί ἀπό τούς «ἥρωες» τῶν ἐκπομπῶν αὐτῶν δέν εἶναι πρότυπα ἀρετῆς, ἀνθρωπιᾶς, ἀλληλεγγύης, αὐτοθυσίας, ἀλλά «ἥρωες τοῦ παραλόγου», ὑπεράνθρωποι πού ἀντλοῦν τήν δύναμη ἀπό μέσα τους, πού δέν σκέπτονται κἄν –ἄρα καί δέν διδάσκουν– ὅτι πέραν ἀπό τίς ἀνθρώπινες δυνατότητες καί ἱκανότητες ὑπάρχει ἡ Παντοδυναμία καί ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀντί οἱ ἥρωες αὐτοί νά διδάσκουν τήν σωστή σχέση τοῦ παιδιοῦ πρός τόν Θεόν-Δημιουργόν του, ντύνουν τήν «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ» μέ μορφές ζώων καί φανταστικῶν τεράτων.

Ἀλλά καί μέ τό τελευταῖο ἐπίτευγμα τῆς τεχνολογικῆς προόδου τοῦ ἀνθρώπου, τό Διαδίκτυο, συμβαίνει ὅ,τι καί μέ τά ἄλλα ἐπιτεύγματά του. Δηλαδή, δέν χρησιμοποιεῖται μόνον ὡς πολυτιμώτατο ἀγαθό καί μέσο ἀνταλλαγῆς γνώσεων καί ἐπικοινωνίας, ἀλλά συχνά ὡς μέσο-ὄργανο διακινήσεως καταστροφικῶν ἰδεολογιῶν διαφόρων παραθρησκευτικῶν καί σατανιστικῶν ὁμάδων.

Ἐτσι, μπορεῖ κανείς νά βρεῖ σέ ἰστοσελίδα σατανιστικῆς ὁμάδος, ὑπό τόν τίτλο «Νέα τῆς Κόλασης», ποιοί εἶναι οἱ: «Δέκα λόγοι γιά τούς ὁποίους εἶναι πολύ θαυμάσιο νά εἶσαι σατανιστής». Καί βέβαια ὑπάρχει ἐκτενής ἀνάλυση γιά τό πῶς θά τό πετύχεις.

Σέ ἄλλη σελίδα διαβάζομε: «Συμμετέχετε γιά νά προάγουμε τίς μεθόδους καί νά γεννήσουμε ἕνα σατανικό ἔθνος μέ τό νά προχωρήσετε στίς ἐπίλεκτες δυνάμεις τῶν πιστῶν ὀπαδῶν τοῦ σατανᾶ… Ἔχει φτάσει ἡ ὥρα νά συντρίψουμε τή Χριστιανική ὑποκρισία καί νά φέρουμε στό προσκήνιο τήν κυριαρχία τοῦ σατανᾶ στή γῆ, νά φέρουμε τούς χριστιανούς γονατιστούς μπροστά μας, δηλ.νά τούς ὑποτάξουμε καί νά τούς κυριέψουμε…».

Ἡ προσφορά μέσῳ τοῦ Internet ἐμπλουτίζεται ἀκόμη μέ πάμπολλες «ἀγγελίες» γιά «ἀναζητήσεις» φίλων σατανιστῶν ἤ μέ τήν προβολή τῶν προτιμήσεών τους σέ «θυσίες, ἀκρωτηριασμούς, κανιβαλισμό… μπάνιο σέ αἷμα κατσίκας καί νά τό πίνει ἀπό ἀνθρώπινο κρανίο».

γ) Βιβλία διαβρωμένα

Κι ἄν κάποιοι γονεῖς, θέλοντας νά προφυλάξουν τά παιδιά τους ἀπό ὅλα ὅσα μέχρι τώρα ἐκθέσαμε, θελήσουν νά τά ἀπασχολήσουν μέ ἕνα βιβλίο, ἄς μή νομίσουν ὅτι δέν ἔχουν φθάσει ἐκεῖ οἱ ὑπηρέτες τοῦ κακοῦ.

Τό μάρκετιγκ καί ἰδίως τό κέρδος δέν ἔχουν ἀναστολές, ἰδιαίτερα ὅταν οἱ “ἐγκέφαλοί” τους ἔχουν στρατευθῆ στά προστάγματα τοῦ τέρατος πού λέγεται «Νέα Ἐποχή». Ἔτσι καί στό χῶρο τοῦ βιβλίου, μέσα ἀπό τό παραμύθι καί τά εἰκονογραφημένα ἔντυπα, προωθοῦν τόν σατανισμό. Τίτλοι βιβλίων ὅπως: «Σχολεῖο ὁ Τάφος», «Ἡ κατασκήνωση τοῦ Δράκουλα», «Ὁ ἀκέφαλος ποδηλάτης» κ.ἄ., καλύπτουν κείμενα βίας, μαγείας, σατανισμοῦ. Μέσα ἀπό πολλά βιβλία καί εἰκονογραφημένα παιδικά ἀναγνώσματα ἐπιδιώκεται ἡ κατάργηση τῆς διακρίσεως μεταξύ καλοῦ καί κακοῦ (καθαρά νεοεποχίτικο “δόγμα”). Ἡ πρόκληση τρόμου εἶναι ὁ κεντρικός ἐπιδιωκόμενος σκοπός, πού ξεκινᾶ ἀπό τά τρομακτικά ἐξώφυλλα καί καταλήγει σέ μιά ἀναστάτωση τῆς ἀπαλῆς ψυχῆς τοῦ νεαροῦ ἀναγνώστη. Πολύ εὔστοχα χαρακτηρίστηκε μιά συλλογή ἐξωφύλλων τέτοιων βιβλίων ὡς «εἰκονοστάσι τοῦ Διαβόλου».

Ἄραγε, ὅταν τό παιδί μας σήμερα ὁλοκληρώνει τό διάβασμα ἑνός παραμυθιοῦ νιώθει τό ἴδιο εὐτυχισμένο, γαλήνιο, χαρούμενο, ἀνάλαφρο, ἀσφαλές ὅπως μέ κεῖνα τά ἀξέχαστα παραμύθια τοῦ παπποῦ καί τῆς γιαγιᾶς, τοῦ «παλιοῦ καλοῦ καιροῦ»;

δ) Ὁ σατανικώτερος τρόπος

Τέλος, ὁ σατανισμός χρησιμοποιεῖ, καί μάλιστα εὐρύτατα, τίς «χορδές” καί τά «ὄργανα». Τό σατανιστικό μήνυμα καί ἡ λατρεία τοῦ σατανᾶ χρησιμοποιοῦν ἰδιαίτερα τήν hard rock καί τήν heavy metal μουσική γιά μέσο προσηλυτισμοῦ τῶν νέων κυρίως ἀνθρώπων.

Σατανιστική ὁρολογία, ὕβρεις κατά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ γενικώτερα, συνθήματα βίας, αἰσχρά συνθήματα καί μηνύματα, ἀκόμη καί σατανιστικά ἤ ἀντιχριστιανικά σύμβολα κυριαρχοῦν σέ τραγούδια καί σέ ἔντυπα αὐτῆς τῆς μοντέρνας μουσικῆς. Συγκροτήματα φέρουν προκλητικούς καί ὑβριστικούς τίτλους ὅπως: «Rotting Christ» (σάπιος Χριστός) «Judas Priest» (ἱερέας τοῦ Ἰούδα) κ.ἄ.

Μέσα στό παραλήρημα τῆς ἔντονης αὐτῆς μουσικῆς ἀκούγονται λόγια ὅπως: «Εἶμαι ἑνωμένος μέ τό Σατανᾶ, ὑπακούω στίς ἐντολές του …ἀγαπάω τόν θάνατο.., εἶμαι κύριος τοῦ ἑαυτοῦ μου… Φέρω τό σημάδι τοῦ Διαβόλου, σκοτώνω τό νεογέννητο μωρό, σκίζω τή σάρκα τῶν νηπίων» (συγκρότημα Venon). Χωρίς ἀμφιβολία σοκάρουν τά συνθήματα τοῦ συγκροτήματος Black Sabbath στό «Paranoid»: “πάρε μιά ζωή, θά εἶναι φθηνή. Σκότωσε κάποιον, κανένας δέν θά κλάψει. Ἡ ἐλευθερία εἶναι δική σου, κάνε μόνο τό καθῆκον σου, θέλουμε μόνον τήν ψυχή σου».

Στό περιοδικό «The Forest» διαβάζομε ὅτι: «Τό black metal ΔΕΝ εἶναι μουσική, εἶναι ἰδεολογία πού ἐκφράζεται μέσα ἀπό δαιμονικούς ἤχους καί θορύβους». Ἐπί πλέον πολλά κείμενα τοῦ περιοδικοῦ διακοσμοῦνται μέ τόν ἀντεστραμένο σταυρό. Εἶναι πολύ χαρακτηριστική ἡ ἀπάντηση πού δίδει ἕνα μέλος ξένου συγκροτήματος: «Εἶμαι Θεός. Προσκυνῆστε με».

Σέ ἐρώτηση, τί ἐκφράζει τό συγκρότημα Crismson Moon, δίδεται ἡ ἀπάντηση: «Τήν καταστροφή κάθε μορφή ἐπιβολῆς ὅπως ἡ ἀστυνομία, οἱ κυβερνήσεις καί ὁ Χριστιανισμός. Οἱ μόνες ἀρχές πού πρέπει νά διέπουν τήν ἀνθρωπότητα εἶναι τά ἀνθρώπινα ἔνστικτα ὅπως ἡ λαγνεία καί ἡ ἐκδίκηση».

Καί σέ ἄλλη ἐρώτηση: «Μέ τί ἀσχολοῦνται οἱ στίχοι σας»;, δίδεται ἡ ἀπάντηση: «Ἀσχολούμαστε μέ φιλοσοφία καί ἀποκρυφιστικές πρακτικές ὅπως ὁ Ἀστρικός, ψυχικός καί τελετουργικός Βαμπιρισμός, Δαιμονολογία, Ἀστρική Προβολή, Μαγεία καί ἀρχαία Σουμεριακή καί Ἀσσυριακή μυθολογία».

Ὅταν δέ τούς ζητοῦν νά ποῦν πῶς ἐμπνέονται: ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι «Χρησιμοποιοῦμε μαριχουάνα καί μανιτάρια. Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἔχουμε βιώσει ἐξωκοσμικές ἐμπειρίες».

Δέν παραλείπει τό ἐν λόγῳ «μουσικό» περιοδικό νά ἀφιερώσει πέντε ὁλόκληρες σελίδες γιά νά προβάλλει τήν «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ».

Κάνει ἰδιαίτερη ἐντύπωση τό γεγονός ὅτι φιλοξενοῦνται τέτοια συγκροτήματα μέσα σέ δημόσιους χώρους, ὅπως εἶναι τό Ὀλυμπιακό Στάδιο στό ὁποῖο διοργανώθηκε Rockwave Festival (Ἰούλιος 2001) μέ σατανιστικά τραγούδια κάτω ἀπό τό ὄνομα γνωστῆς φίρμας μπύρας.

Μετά ἀπό ὅλα αὐτά κάθε ἐφησυχασμός εἶναι ἐνοχή. Ἡ καθυστέρηση στήν λήψη μέτρων, μέσα στά πλαίσια τῶν νόμων, εἶναι ἔγκλημα. Τό ποῦ ἀνήκει ἡ εὐθύνη εἶναι πρόδηλο: τά ἐγκλήματα διώκονται ἀπό τίς ἁρμόδιες Ἀρχές τίς τεταγμένες νά τίς προστατεύουν τήν δημόσια τάξη, τήν ὑγεία, τήν ζωή, τήν ἀσφάλεια καί τά ἔννομα ἀγαθά. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει κρούσει ἐπανειλημμένα τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου καί ἔχει ὑποβάλλει τίς προτάσεις Της. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἔχουσα συναίσθηση τῶν εὐθυνῶν Της καί μέσα στά πλαίσια τῶν δυνατοτήτων πού τό Σύνταγμα καί οἱ νόμοι Τῆς παρέχουν ἐπιτελεῖ τό καθῆκον Της.

Πρέπει ὅμως καί τά ἁρμόδια ὄργανα τῆς Πολιτείας νά ἀναγνωρίσουν τό πρόβλημα καί νά ἀναλάβουν τό μέρος τῆς εὐθύνης πού τούς ἀνήκει. Ἔχομε ἤδη θρηνήσει θύματα καί τοῦτο δέν πρέπει νά ξανασυμβεῖ. Αὐτό μπορεῖ νά ἀποφευχθῆ μόνον ὅταν ἔγκαιρα, ὀρθά καί ὑπεύθυνα καί μάλιστα προληπτικά ἀντιμετωπισθῆ ἡ ἀπειλή, ὅταν αὐτή σίγουρα ὑπάρχει.

(πηγή:http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/heresies/bibliothiki_satanchild.html)

ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

του μακαριστού π. Αντ. Αλεβιζοπούλου

(επιμέλεια κ. Κατερίνας Βασιλάκη, μουσικού)

Η δίψα για δύναμη, οι τελετουργικοί φόνοι και ο εθισμός σε κάθε είδους σαδισμό καλλιεργούνται με τη σατανιστική μουσική και προε τοιμάζουν το έδαφος του νεοσατανισμού. Όπως και άλλες φορές τονίσαμε, ο εγκέφαλος γνώστης σατανιστικής ομάδας πήρε τα πρώτα μαθήματα σατανισμού μέσω της μουσικής αυτής.

ΟΡΙΣΜΟΣ: Τι είναι μουσική, κίνδυνοι

Μουσική είναι ο αρμονικός συνδυασμός των ήχων. Η μουσική ασκεί εκπληκτική επίδραση στον άνθρωπο και εκφράζει τον πολιτισμό ενός λαού. Αν αλλάξει κανείς τη μουσική, απειλεί τις πολιτιστικές αξίες και τα πολιτιστικά και πνευματικά θεμέλια της κοινωνίας μας. Μπροστά σ’ αυτή την απειλή βρισκόμαστε σήμερα με την σατανιστική Μουσική.

Α) Περί τίνος πρόκειται

Όταν μιλούμε για σατανιστική Μουσική εννοούμε κυρίως την σκληρή ρόκ Μουσική. Σ’ αυτήν ανήκει η Heavy Metal (σκληρή μεταλλική) και η αποκρυφιστική μουσική αυτού του είδους η Occult Metal (αποκρυφιστική μεταλλική). Σύμφωνα με στατιστική που αναφέρεται στην έρευνα του R.Fisher, η σκληρή ρόκ αποτελεί το 10% της πόπ καί ροκ μουσικής. Από αυτήν το 50% είναι Heavy Metal της οποίας το 10% ανήκει στην Occult Meted (Religiose Zeitzeichen in der Rock und Rogmusik, EZW-Texte V/1989, Stuttgart, σ. 8).

Καθαρά σατανιστική μουσική είναι η λεγόμενη Black Metal (μαύρη μεταλλική). Έχει ως μοναδικό στόχο τη λατρεία του Σατανά. Τα τραγούδια της συνοδεύονται από τρομακτικό θόρυβο και περιλαμβάνουν επικλήσεις στο διάβολο. Πολλοί νέοι ομολογούν πως το ενδιαφέρον τους για τον αποκρυφισμό ήταν άμεσο αποτέλεσμα αυτής της μουσικής. Εμπνέει το βίαιο σεξ, την αντικοινωνική επικοινωνία με γυναίκες, αυτοκτονίες, φόνους και τη λατρεία του Σατανά.

Όπως αναφέρει ο U. Baumer, η γέννηση του αποκρυφιστικού Rock αναφέρεται στο 1969 τρία χρόνια μετά την ίδρυση της Εκκλησίας τού Σατανά στο San Francisco από τον La Vey (U. Baumer, σ. 9). Εδώ θα’ πρεπε να σημειώσουμε ότι ο Mick Jagger, τραγουδιστής των Rolling Stones (Οι Κυλιόμενοι Λίθοι), συνέθεσε το τραγούδι: “Το their Satanic Majesties” (Στίς Σατανικές τους Μεγαλειότητες) κατ’ απαίτηση τού La Vey. Το δε συγκρότημα Eagles (Οι Αετοί) συνέθεσε το τραγούδι «Hotel California» (Ξενοδοχείο Καλιφόρνια) πού είναι γραμμένο όλο σε αντίστροφη γλώσσα και υπενθυμίζει το χρόνο και τον τόπο ίδρυσης αυτής της Εκκλησίας του Σατανά, του αρχιερέα, που είναι ό La Vey, και κυκλοφόρησε δέκα βιντεοκλίπ του τραγουδιού αυτού.

Την αρχή έκανε το αγγλικό συγκρότημα Black Sabbath με μουσικό σόου πλαισιωμένο με μαύρες λειτουργίες, επικλήσεις του Σατανά και λατρείες μαγισσών. Με αυτό τον τρόπο το συγκρότημα εξελίχθηκε σε πρότυπο και ενσάρκωση του αποκρυφιστικού ρόκ.

Σ’ αυτή την ιδιαίτερη κατηγορία του μουσικού αυτού είδους κυριαρχεί η μαγεία, ο πνευματισμός, ο σατανισμός και κάθε μορφή αποκρυφισμού που προβάλλεται πάνω στη σκηνή.

Το συγκρότημα αυτό που το 1969 αφιερώθηκε στο ολοκληρωτικό ρόκ, βαφτίστηκε με βάση την ταινία τρόμου με το Boris Karloff και έγινε πρωταγωνιστής για όλα τα συγκροτήματα που κατά τα τελευταία χρόνια δίδαξαν τον τρόμο. Ένα χρόνο αργότερα εξελίχθηκε σε συγκρότημα μεγάλων επιτυχιών με το Paranoid, ένα τρελλό ταξίδι παράνοιας που σκάρωσαν σε δέκα λεπτά οι Ozzy Osbourne (voc), Tony Jommi (g), Geezer Buttler (bg), και Bill Ward (dr).

Στην αρχή, επιδόθηκαν σε αποκρυφιστικά τελετουργικά πάνω στη σκηνή. Τα κείμενά τους σόκαραν το κοινό:

Πάρε μια ζωή, θα είναι φθηνή σκότωσε κάποιον, κανένας δεν θα κλάψει.

Η ελευθερία είναι δική σου Κάνε μόνο το καθήκον σου, Θέλουμε μόνο την ψυχή σου

(Siegfried Schmidt Jonew, Barrt Gravew, RockLexikon, Reinbeck/Hamburg 1975, α. 54).

Μάθε ψάλλειν και όψει του Πνεύματος την ηδονήνοι ψάλλοντες γαρ Πνεύματος πληρούνται Αγίου, ώσπερ οι

άδοντες τας σατανικάς ωδάς πνεύματος ακαθάρτου.

ι. Χρυσόστομος

(δηλ.: μάθε να ψάλλεις και θα αισθανθείς του Αγ. Πνεύματος την χάρη (ευχαρίστηση). Γιατί αυτοί που ψάλλουν γεμίζουν με Άγιο Πνεύμα, όπως ακριβώς αυτοί που τραγουδούν σατανικές ωδές γεμίζουν από ακάθαρτο πνεύμα).

Η περίπτωση της Janine

Η αποκρυφιστική μουσική οδηγεί πολλούς νέους σταδιακά όλο και πιο βαθειά στο χώρο του σατανισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρει η Pat Pulling στο βιβλίο της Το δίχτυ του διαβόλου. Πρόκειται για την περίπτωση της Janine.

Η Janine κατάγεται από χριστιανική οικογένεια. Παρουσίασε δυσκολίες στο σχολείο έγραφε ποιήματα μοιρολατρικά για το θάνατο και το Σατανά και ζωγράφιζε σκηνές από ένα δαιμονισμένο κορίτσι με αποκρυφιστικά πλαίσια. Η μητέρα της ανησύχησε και την πήγε στην Pat Pulling (η οποία είναι μέλος της Ενώσεως Αμερικανών Γονέων) για συμβουλή.

Η Pulling αναφέρει ότι η Janine στην αρχή ήταν ευγενική όταν όμως ο λόγος στράφηκε στις ζωγραφιές, άναψε. Παρ’ όλα αυτά, ύστερα από μερικές συναντήσεις, έγινε φιλική. Τη ρώτησα αν παίρνει ναρκωτικά, γράφει η Pulling, και μου απάντησε πως παίρνει μερικές φορές μαριχουάνα.

Δεν ήθελε να αναφέρει για τους φίλους της τίποτα και δημιουργούσε την εντύπωση πως της λείπει η αυτοπεποίθηση νομίζει πως είναι άσχημη και κουτή…

Όταν τη ρώτησα γιατί έχει αυτή την εντύπωση, έβαλε τα κλάματα. Μου διηγήθηκε πως όταν ήταν 13 χρονών, έκανε έκτρωση, επειδή ο φίλος της δεν την ήθελε ή δεν επιθυμούσε το μωρό. Οι γονείς της δεν γνώριζαν τίποτε.

Της είπα πως είναι πολύ βασικό να μιλήσει στους γονείς της γι’ αυτό το θέμα και προσφέρθηκα να φέρω στη συζήτηση και ένα θεραπευτή, αν βέβαια ήταν πρόθυμη να μιλήσει στους γονείς της. Επέμεινε ότι δεν θα άνοιγε ποτέ μα ποτέ το στόμα της να πει κάτι τέτοιο στους γονείς της, επειδή θα μπορούσαν να έλθουν στο φως περισσότερα πράγματα.

Ύστερα από μακρά επιμονή μου, μου αποκάλυψε ότι ένα μέλος της οικογένειάς της είχε μαζί της σεξουαλική επαφή, όταν ήταν 12 ετών. Για να μη μιλήσει την απείλησε. Φοβόταν πως δεν θα γίνει πιστευτή και πως αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρότατα οικογενειακά προβλήματα.

Μετά την πρώτη σεξουαλική εμπειρία, η Janine δεν έδωσε μεγάλη σημασία στην επιλογή των γνωριμιών της με άνδρες και άρχισε να παίρνει ναρκωτικά. Κατέληξε σε λάθος ανθρώπους και άρχισε να επισκέπτεται συναυλίες Rock και Heavy Metal. Οι φιλίες της στις συναυλίες την οδήγησαν στη μουσική Black Metal και στις αποκρυφιστικές αντιλήψεις που προωθούνται σ’ αυτές τις συναυλίες. Ύστερα από όλα αυτά ένοιωσε πως είχε προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε να μη μπορεί να γυρίσει πίσω!

Με τις φίλες της, επισκέφτηκε μία συναυλία Rock όπου τις πλησίασαν μερικοί ενήλικες και τις κάλεσαν σ’ ένα πάρτυ, όπου μπορούσαν να έχουν μπύρα, μαριχουάνα και εκκωφαντική μουσική, όση επιθυμούσε η ψυχή τους. Πήγαν. Στους επόμενους μήνες προσκλήθηκαν και σε πολλά άλλα πάρτυ. Δεν έμαθαν τα επώνυμα αυτών των ενηλίκων, αλλά και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να τα μάθουν, γιατί, όπως ανέφερε η Janine, διασκεδάζαμε πολύ και όλα ήταν δωρεάν!.

Φυσικά δεν είπαν τίποτε στους γονείς της, επειδή εκεί έπιναν αλκοόλ και έπαιρναν ναρκωτικά. Για να λάβουν μέρος στα πάρτυ, έφευγαν κρυφά και με μεγάλες προφυλάξεις από τα σπίτια τους τα μεσάνυχτα. Μερικά τετράγωνα πιο πέρα τους περίμεναν οι ενήλικες. Έμπαιναν στα αυτοκίνητά τους και μέσα εκεί τους έκλειναν τα μάτια, για να μην αντιληφθούν που τις πηγαίνουν.

Η κυρία Pulling αναφέρει στη συνέχεια: Τη ρώτησα, αν αυτό δεν τη φόβισε και μου απάντησε πως οι μεγάλοι ήσαν πάντοτε τόσο καλοί και έλεγαν στους έφηβους πως αυτό γίνεται για την προστασία όλων για να μην έχουν οι ίδιοι δυσκολία από τους γονείς των παιδιών, λόγω του αλκοόλ και των ναρκωτικών, και για να μην έλθουν οι έφηβοι σε δυσκολία, αν ανακαλυφθούν αν πράγματι δεν ήξεραν που βρίσκονταν, δεν θα μπορούσαν να λαλήσουν και κανένας έφηβος δεν θέλει να γίνει καταδότης. Όταν οι έφηβοι γνωρίστηκαν πιο στενά μ’ αυτούς τους ενήλικες τα πάρτυ έλαβαν και σεξουαλική προέκταση. Στην αρχή οι έφηβοι είχαν σεξουαλική επαφή με τους ενήλικες και μεταξύ τους. Αργότερα όμως αναμείχθηκαν σ’ αυτές τις δραστηριότητες και μικρά παιδιά.

Η κ. Pulling ρώτησε την Janine αν ενοχλήθηκε από τη σεξουαλική επαφή με μικρά παιδιά. Απάντησε ότι στην αρχή βέβαια ενοχλήθηκε, αλλά όταν έμαθε ότι οι παρευρισκόμενοι ενήλικες ήσαν οι γονείς αυτών των παιδιών, έπαυσε να ανησυχεί.

Όταν η Janine άρχισε να διηγείται για ένα κοριτσάκι τεσσάρων ή πέντε ετών, που παρευρέθηκε πολλές φορές, έβαλε τα κλάματα. Το είχε πολύ λυπηθεί. Ξαφνικά το κοριτσάκι δεν ξαναεμφανίστηκε στα πάρτυ. Η Janine δεν γνωρίζει τι συνέβη μ’ αυτό το μικρό κορίτσι και οι υποψίες της την τυραννούσαν.

Η κ. Pulling τη ρώτησε αν μπορούσε να περιγράψει το κοριτσάκι και γιατί δεν είπε τίποτε σε κανέναν. Έδωσε μία ακριβή περιγραφή και είπε ότι δεν μίλησε σε κανένα, γιατί τους εξεβίαζαν: τους είχαν φωτογραφήσει σε ανώμαλες σεξουαλικές δραστηριότητες, όπου εχρησιμοποιούντο και ζώα και τους απειλούσαν πως θα δείξουν τις φωτογραφίες στους γονείς, αν αναφέρουν το παραμικρό για τα πάρτυ. Η Janine διηγήθηκε πως εκείνη την εποχή έγινε εξηρτημένη από τα ναρκωτικά που τόσο μεγαλόψυχα μοιράζονταν εκεί, πως φοβόταν μήπως οι γονείς της ανακαλύψουν αυτές τις φωτογραφίες.

Αλλά και εδώ δεν τελειώνει η φρικτή εμπειρία του δεκαπεντάχρονου κοριτσιού. Αφού οι έφηβοι αναμείχθηκαν σε σεξουαλικά όργια και φοβόντουσαν τον εκβιασμό, σπρώχθηκαν στις αποκρυφιστικές δραστηριότητες των ενηλίκων.

Στη διάρκεια ενός πάρτυ, διηγείται η Janine, οι έφηβοι οδηγήθηκαν σε ένα χώρο όπου ένας άντρας που αυτοονομαζόταν ιερέας, άρχισε να διαβάζει από ένα μεγάλο χειρόγραφο βιβλίο, που ονομαζόταν Βίβλος του Σατανά (Anton La Vey, Satanic Bible).

Ο χώρος ήταν στολισμένος με κόκκινα και μαύρα κεριά, που βρίσκονταν πάνω σ’ ένα βωμό. Υπήρχαν καθίσματα όπως στην Εκκλησία. Όταν ο ιερέας διάβαζε από τη Βίβλο, οι ενήλικες άρχιζαν έναν ύμνο. Οι έφηβοι πήραν την υπόσχεση πως ύστερα από μερικές συναθροίσεις θα ήσαν έτοιμοι για τη γιορτή της μυήσεώς τους. Ύστερα από αυτό δεν υπάρχει πλέον πισωγύρισμα. Θα έπρεπε να απαρνηθούν το θεό της δικής τους πίστεως και να αναγνωρίσουν τον Σατανά σαν Κύριο και Δάσκαλό τους.

Η Janine αναφέρθηκε σε τελετουργικά στα οποία περιελαμβάνετο και φόνος και περιέγραψε τις τελετές με όλες τις λεπτομέρειες. Αυτό διήρκεσε πολλές ώρες και η Janine διέκοπτε την διήγηση βάζοντας τα κλάματα.

Η κυρία Pulling της είπε πως δεν υπάρχει πλέον άλλη λύση από το να ενημερώσουν τους γονείς της και την αστυνομία. Αυτό την αναστάτωσε, όμως στο τέλος το δέχθηκε. Τότε ειδοποιήθηκε η αστυνομία.

Η κυρία Pulling καταλήγει:

Το τελευταίο που έμαθα γι’ αυτό το ζήτημα ήταν ότι οι αστυνομικές έρευνες συνεχίζονται. Μερικοί ίσως σκεφθούν πως πρόκειται για φαντασιοπληξίες της Janine. Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες της διηγήσεώς της ήσαν αρκετές για να πείσουν τους ειδικούς ότι δεν επρόκειτο για φαντασιώσεις. Εκτός τούτου οι λεπτομέρειες των τελετουργικών αυτών είναι γνωστές μόνο σε λίγους ανθρώπους οι οποίοι έλαβαν βασική εκπαίδευση σε αποκρυφιστικά θέματα. Στο οικογενειακό περιβάλλον της δεν υπήρχε τίποτε, που να της πρόσφερε αυτές τις πληροφορίες.

Από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 27 2002

(πηγή:http://www.egolpion.com/janine.el.aspx)

Μουσική: νότες ζωής ή αντίλαλοι θανάτου;

γράφει το μέλος alskdjfhg Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007 – 01:00

Έχουμε κατά καιρούς ακούσει ότι η rock μουσική συνδέεται άμεσα με τη μαγεία, τον σατανά και τον σατανισμό. Αυτό το γεγονός κανείς μας δεν πρέπει να το παίρνει αψήφιστα. Κι όμως συμβαίνει!

Μάλιστα αυτήν την πραγματικότητα δεν διστάζουν να αποκαλύψουν οι ίδιοι οι λογής-λογής ροκάδες. Λόγω του ότι η γνώση είναι δύναμη, θα μιλήσω καθαρά, συγκεκριμένα και χωρίς επικαλύψεις. Βέβαια όσοι θέλουν τα πιστεύουν, άλλοι τα απορρίπτουν και άλλοι, όπως και εγώ, συνεχίζουν να ψάχνουν…

Αυτήν την εποχή, όπως αποκαλύπτει και η μαρτυρία του John Todd και την παραθέτει ο Jean-Paul Regimbal στο αποκαλυπτικότατο βιβλίο του για την ρόκ μουσική, «οι μεγάλοι παραγωγοί μουσικής ροκ εντ ρολλ είναι μέλη μιας σατανικής και ότι η μεγάλη πλειονότητα των συγκροτημάτων ροκ είναι γραμμένα σαν μέλη της μιάς ή της άλλης σατανικής θρησκείας. Όταν παράγουν ένα δίσκο ή πρέπει να συνθέσουν καινούργια τραγούδια, ζητούν από τους ή τις ιέρειες του σατανικού ναού τους να κάνουν χρήση μαγείας, ώστε το έργο τους να έχει μεγάλη επιτυχία». Ακόμη αναφέρει ότι: « Όταν οι (μαγικοί) τελετουργικοί κανόνες λάβουν χώραν και όταν οι δίσκοι έχουν υποστεί μάγια, ένας μεγάλος αριθμός δαιμόνων έχει επιφορτισθεί να εκτελέσει τις διαταγές τους (=των μάγων αρχιερέων ή ιερειών)». Άρα λέει ο Tod, «κάθε φορά που αγοράζετε ή φέρνετε σπίτι σας ένα δίσκο-άλμπουμ έτσι μαγεμένο, φέρνετε αναγκαστικά μαζί σας τη μαγεία και τους δαίμονες ταυτόχρονα, που είναι συνδεδεμένα μ’ αυτό το έργο. Δεν εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι μια επιρροή δαιμονική γίνεται αισθητή από τον ακροατή με τις ακόλουθες μορφές: την οξυθυμία, το πνεύμα επανάστασης, το άσεμνο λεξιλόγιο, τις βλασφημίες, τις τάσεις αυτοκτονίας. Κατά την γνώμη μου», συνεχίζει ο Todd, «δεν υπάρχει ούτε ένας μάγος ή μουσικός ροκ, που μπόρεσε» να γνωρίσει το Χριστό και την αλήθεια του, «χωρίς να έχει προηγουμένως καταστρέψει όλους τους δίσκους ροκ, που έχει στην κάτοχή του, και χωρίς να κόψει όλους τους δεσμούς με τη μαγεία».

Τα ίδια επιβεβαιώνει και ο Jeff Godwin στο βιβλίο του. Γράφει: όταν τα ροκ συγκροτήματα γράφουν τους δίσκους των, που υμνούν το διάβολο, καλούν ορισμένες φορές στα στούντιο μαζί τους μάγισσες, για να «ευλογήσουν» τη μουσική τους. Η «ευλογία» αυτή είναι ουσιαστική κατάρα. Οι δαίμονες καλούνται με επωδές και γοητείες για να ενισχύσουν με τη σατανική δύναμή τους τούς μουσικούς και τους τεχνικούς κατά τη διάρκεια της δισκογραφίας. Μορφές σατανιστικές εικονίζονται επίσης στους δίσκους και στις βιντεοταινίες. Αυτά τα «συνήθη αντικείμενα» μεταφέρονται κατόπιν παντού από τα παιδιά και τους εφήβους, οι οποίοι ελάχιστα συνειδητοποιούν ότι αγοράζοντας τέτοιους δίσκους ή βιντεοταινίες έχουν το… προνόμιο να μεταφέρουν τους δαίμονες στα σπίτια τους! Μίλησα, συνεχίζει ο Godwin, με μια γυναίκα, που ήταν αναμεμιγμένη στο σατανισμό και μάλιστα κατείχε θέση υψηλή στους σατανικούς κύκλους επί δέκα επτά χρόνια. Σαν μια από τις πιο ισχυρές μάγισσες στις Η.Π.Α. είχε μεταξύ των άλλων σκοτεινών έργων και ως έργο να «ευλογεί» τα στούντιο και τους δίσκους μερικών από τα πιο μεγάλα ροκ συγκροτήματα. Μου είπε ότι στο πίσω μέρος του άλμπουμ του συγκροτήματος «Stryper», που έχει τίτλο «Soldiers Under Command», υπάρχει ως σήμα της σατανικής «ευλογίας» ένα μισοφέγγαρο με μια μικρή μαύρη μουτζούρα πλάι απ’ αυτό. Το σήμα αυτό αντιπροσωπεύει τη λατρεία της σελήνης με μια σταλαγματιά αίμα πλάι.

Σύμφωνα και με την τακτική του σατανά, η ανήθικη ροκ προχώρησε στο σατανισμό σταδιακά. Πρώτα γοητεύει τα θύματά του, ύστερα τα παραπλανά και τελικά, αν ο άνθρωπος δε μετανοήσει, τον τυλίγει στη σατανική αγκαλιά του και τον κάνει υποχείριό του οδηγώντας τον στην αιώνια καταστροφή.

Από τα στάδια αυτά πέρασε η μουσική των «Μπήτλς». Προχωρώντας σταδιακά από το 1965 έφθασαν το 1968 να παρουσιάσουν το «Ντέβιλς Γουάιτ Άλμπουμ» (Devil’s White Album = Το λευκό άλμπουμ του σατανά) με δυό κομμάτια: Ρεβολούσιον Νο 1 (Revolution = επανάσταση Νο 1) και Ρεβολούσιον Νο 9. Στον δίσκο τους αυτό οι «Μπήτλς» κατέγραψαν και 18 υποσυνείδητα μηνύματα για να μεταδώσουν «το ευαγγέλιο του Σατανά»!…

Όμως το τραγούδι «Revolution No 9» φέρει στο προσκήνιο μια πλευρά ζωής του Λέννον. O Lennon, που κατά τη δεκαετία του 1960 ελατρεύετο ως… «θεός» και κατά τη δεκαετία του 1970 μέχρι του θανάτου του ως ο… «σοφώτερος των φιλοσόφων», ήταν, εκτός των άλλων, και κατ’ εξοχήν προληπτικός. Είχε απόλυτη εξάρτηση από την αριθμολογία και συγκεκριμένα από τον αριθμό 9, που θεωρούσε ότι ασκούσε τεράστια δύναμη στη ζωή του! Το τελευταίο άλμπουμ των Μπήτλς, το «Abbey Road», εξεδόθει το 1969. Ο Lennon έγραψε κάποια τραγούδια με κέντρο πάντα τον αριθμό 9. Το πρώτο ήταν «One After 909», άλλο ήταν το «No 9 Dream» και το δυσώνυμο «Revolution No 9». Στο τραγούδι αυτό, που γίνεται μέσα σε πανδαιμόνιο άγριων ηλεκτρονικών ήχων και μουσικής σταχυολογυμένης από το αγγλικό ραδιόφωνο, επαναλαμβάνεται μονότονα μια αγγλική φωνή που λέει: «Number 9, Number 9, Number 9…». Όταν ο δίσκος αναστραφεί, το μήνυμα «Number 9» γίνεται, «γύρισέ με, νεκρέ άνθρωπε».

Παράλληλα οι «Ρόλλινγκ Στόουνς» με τον σατανικό τους αρχιερέα Μικ Τζακερ (Mick Jagger) συνεχίζουν το έργο της διαδόσεως της σατανολογίας. Από τα πιο γνωστά μουσικά άλμπουμ του συγκροτήματος αυτού, που γράφονται κάτω από την επήρεια σκληρών ή μαλακών ναρκωτικών, είναι το «Συμπάθεια για το Διάβολο» (Sympathy for the Devil), «Χορεύοντας με τον κύριο D» (Dancing with Mr. D. – « D» είναι ο διάβολος) και (αφιερωμένο) «Στις αυτών σατανικές μεγαλειότητες» (To their Satanic Majesties).

Το άλλο τραγούδι των «Ρόλλινγκ Στόουνς» είναι το «Επικλήσεις στον αδερφό μου δαίμονα» (Invotations to my Demon Brother). Έχει εξ άλλου γραφεί ότι οι «Ρόλλινγκ Στόουνς» ανήκουν σε μια δαιμονική αίρεση της περιοχής του Σαν Ντιέγκο (San Diego). Ο αρχηγός του συγκροτήματος αυτού, ο Μικ Τζακερ (Mick Jagger), υπερηφανεύεται ότι είναι σατανιστής, ότι λατρεύει τον αντίχριστο με όλους τους κανόνες της μαύρης μαγείας και καυχάται διακυρύσσοντας πως είναι «ο Εωσφόρος του Ροκ»! Ο ίδιος δήλωσε ανοικτά: «Επιδιώκουμε να κατευθύνουμε τη θέληση και τη σκέψη των άλλων». Οι «Ρόλλινγκ Στόουνς» έφτασαν να δηλώσουν θρασύτατα και ανερυθρίαστα πως ένα ένα από τα σατανοκίνητα τραγούδια τους είναι… η απάντηση στην Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν»…!

Το δρόμο του σατανισμού ακολούθησαν μετά τους «Ρόλλινγκ Στόουνς» και τα συγκροτήματα «Who» (=Ποιος) και «Black Sabbath» (=Μαύρο Σάββατο), των οποίων η μουσική προσδιορίζεται ως Satan rock (σατανικό ροκ).Το αγγλικό συγκρότημα των «Black Sabbath» διέδωσε με τη μουσική τον αποκρυφισμό, τον σατανισμό, τη «μαύρη λειτουργία» και τις ανθρωποθυσίες. Πρώτο αστέρι τους είναι ο Οζζυ Οζμπορν, ο οποίος προτρέπει στην αυτοκτονία και παραπέμπει στο… σατανά!Τα μουσικά τους άλμπουμ περιέχουν πάρα πολλά αποκρυφιστικά και σατανικά σύμβολα όπως τον αριθμό «666» του αντιχρίστου. Ενώ ο Οζζυ Οζμπορν δηλώνει ανοικτά: «Το ακροατήριό μας βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία μιάς σατανικής δυνάμεως, αυτό εξηγεί και την επιτυχία μας!…» Η δήλωση αυτή δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Άλλωστε ο ίδιος ομολογεί πως κάθε φορά που κάνει κάποια σύνθεση τραγουδιού ή παρουσιάζεται στη σκηνή, βρίσκεται σε κατάσταση τρόμου.

Προσθέτω και τούτο: Οι «Black Sabbath» υβρίζουν σε δίσκο τους χυδαία το πανάγιο πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου μας (αδυνατώ να γράψω τον τίτλο του δίσκου, γιατί είναι ανατριχιαστικά βλάσφημος), ενώ στο εξώφυλλο του δίσκου υπάρχει μια αστραπή (το έμβλημα του σατανά, από το λόγο του Κυρίου «εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα»: Λουκ. ι’[10] 18), και στεφανωμένος ο αριθμός «666», το όνομα του αντιχρίστου (βλέπε: Αποκάλυψη ιγ’ [13] 18).

Διαφημιστής ή μάλλον προαγωγός στο σατανισμό είναι και το συγκρότημα «Led Zeppelin» (Λεντ Ζεππελιν) με δύο έργα που τους έκαναν… διάσημους(!), το «Σκάλα για τον ουρανό» (Strairway to Heaven), βασισμένο εξ ολοκλήρου στη μαγεία, και το «Παρουσία» (Presence), αφιερωμένο στη σατανική δύναμη, που είναι παρούσα στις συναυλίες τους.

Το Αυστραλιανό συγκρότημα AC/DC (Anti-Christ / Death (to) Christ = Αντίχριστος /Θάνατος στο Χριστό!) έχει προκαλέσει τις χειρότερες και βαθύτερες βλάβες στην κοινωνία από όλα τα συγκροτήματα. Τα τραγούδια τους είναι πηγή διαφθοράς και σατανισμού και ώθηση προς τα ναρκωτικά, το διάβολο, το έγκλημά. Γι’ αυτό είναι το πιο ανήθικο, δολοφονικό και σατανικό απ’ όλα τα «χάρντ ροκ» συγκροτήματα.

Υπάρχουν πολλά ακόμα παραδείγματα τέτοιων συγκροτημάτων, όπως «The Doors», «Death Rockers», «W.A.S.P.», «Plasmatics», «Motley Crue» και «Iron Maiden».

Ο σατανάς είναι που εμπνέει τους ροκάδες και τους προσφέρει την εγκόσμια δόξα και την εφήμερη φήμη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Vincent Fournier (Βίνσεντ Φέρνιερ). Ο Φέρνιερ έγινε διάσημος, αφού αφιερώθηκε στο σατανά, και για αντάλλαγμα πήρε το όνομα της διάσημης μάγισσας Alice Cooper (Αλίκη Κούπερ), η οποία πέθανε εδώ και εκατό χρόνια!

Όσοι γίνονται θύματα του σατανά μέσω της μουσικής ροκ είναι τόσο δυστυχισμένοι , ώστε ακολουθούν τυφλά τον πανούργο, παμπόνηρο και ορκισμένο εχθρό του Θεού και του ανθρώπου και τον μιμούνται πιστά. Γιατί ο εωσφόρος έγινε από άγγελος φωτός άγγελος του σκότους; Διότι θέλησε να στήσει το θρόνο του ψηλότερα από το θρόνο του Θεού.

Δύστυχοι, τραγικοί άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι! Που πηγαίνετε; Πορεύεσθε λοιπόν στο χάος, στην άβυσσο, στην αιώνια καταστροφή;

Πηγή: βιβλίο «Μουσική: νότες ζωής ή αντίλαλοι θανάτου;» του Νικολάου Π. Βασιλειάδη

(πηγή:http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=1208)

Δείτε ένα σχετικό βίντεο εδώ

Για σένα που πρώτη φορά αναρωτιέσαι την ύπαρξη ή όχι υποσυνείδητων μηνυμάτων στον κόσμο που μας περιβάλλει, οφείλω να σε προειδοποιήσω ότι αυτά που θα διαβάσεις σε αυτή την εργασία, όπως και σε άλλα βιβλία που έχουν κατά καιρούς γραφτεί, θα σε κάνουν να δεις την κοινωνία της διαφήμισης, της μουσικής, της πολιτικής ακόμα και της γλώσσας με διαφορετικό μάτι! Τα υποσυνείδητα μηνύματα υπάρχουν και είναι τόσο επιμελώς κρυμμένα που πολλές φορές είναι πρακτικά αδύνατον να τα αντιληφθεί κανείς. Κι εγώ όπως κι εσύ, ήμουν πεπεισμένη ότι όλα αυτά ήταν απλώς λόγια ανθρώπων με περιορισμένη αντίληψη, κολλημένων σε στερεότυπα και απαρχαιωμένες ιδέες. Τελικά όμως αναρωτήθηκα μήπως ήμουνα κι εγώ σε αυτή την κατηγορία χωρίς καν να το έχω καταλάβει!

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η σκέψη και η επικοινωνία μας απαρτίζονται από κανόνες και αυτοπεριορισμούς που αν μη τι άλλο μας αναγκάζουν να λειτουργούμε, τόσο ως άτομα όσο και ως σύνολο, με μία λογική που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για εξερεύνηση άλλων διαστάσεων της ύπαρξής μας. Ίσως, μελλοντικά, όταν ο άνθρωπος θα εξελιχθεί ακόμα περισσότερο και θα μάθει να εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες του εγκεφάλου του που προς το παρόν βρίσκονται σε λήθαργο, να υπερβεί τα σημερινά εμπόδια και να εξελιχθεί σε ένα πραγματικά σκεπτόμενο όν.

Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με τα υποσυνείδητα μηνύματα, που αν και σαν θέμα ξεφεύγει από τα όρια της γραφιστικής δημιουργίας, βρίσκεται σίγουρα μέσα στον ορισμό της οπτικής επικοινωνίας και της διαφήμισης τόσο από την δημιουργική όσο και από τη ρεαλιστική (χειραγωγική) πλευρά της.

Σε πολλές περιπτώσεις ίσως να θεωρήσεις τα παραδείγματα ακραία αλλά τελικά, ακόμα και αν όλα είναι αποκύημα της φαντασίας των ερευνητών, αυτό που θα σου μείνει θα είναι η αίσθηση της καχυποψίας και της εντονότερης κριτικής για όλα όσα, προς όφελος ορισμένων, προσπαθούν να σε πείσουν ότι είναι έτσι… ….και στις καταναλωτικές μέρες που ζούμε αυτό είναι ένα ιδιαίτερο χάρισμα… Καλή ανάγνωση και μη μείνεις εδώ! Συνέχισε την έρευνα, ή αν αυτό σε ενδιαφέρει περισσότερο, φτιάξε τα δικά σου μηνύματα και πειραματίσου με το μαγικό κόσμο τον ανθρωπίνων δυνατοτήτων!
IntroSEduXion

Σκεφτείτε το εξής:

Είστε καθισμένοι στο μετρό και διαβάζετε την εφημερίδα σας. Τα μάτια σας ακολουθούν τις αράδες και ο εγκέφαλος σας τις αναλύει σε γράμματα, σε λέξεις, σε συμβολισμούς, σε συναισθήματα και κάνει τους απαραίτητους συσχετισμούς ώστε όλα αυτά να μορφοποιούνται σε αποδεκτές έννοιες.

Αυτά σε συνειδητό επίπεδο! Διότι σκεφτείτε πόσα άλλα πράγματα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή τα οποία καταγράφονται κατευθείαν στο υποσυνείδητο:Κάθεστε πάνω σε μία σκληρή καρέκλα, τα πόδια σας δεν χωράνε καλά κι αυτό σας ενοχλεί, η μπλούζα που φοράτε σας στενεύει, η θερμοκρασία του χώρου σας ενοχλεί, ο φωτισμός του βαγονιού δημιουργεί σκιές στο χώρο, ο διπλανός σας που άλλαξε μόλις θέση, το φως που εναλλάσσεται στο τούνελ, ο ήχος από τους από πίσω που μιλάνε και η φασαρία από το συρμό, η πόρτα που ανοιγοκλείνει, το άρωμα της κολόνιας σας και του δίπλα, γαστρικοί ήχοι από το στομάχι σας και μία αίσθηση πείνας, η πίεση της τσίχλας που μασάτε και η αίσθηση του πόνου από τη μελανιά που έχετε στο πόδι ενώ παράλληλα σκέφτεστε τα βραδινά σας σχέδια

Με αυτό το απλό παράδειγμα είναι φανερή η απίστευτη ικανότητα του εγκεφάλου μας αλλά και οι δυνατότητες εκμετάλλευσής του από αυτούς που έχουν τα ανάλογα συμφέροντα.

Ας επεκταθούμε όμως…

Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα θέματα της στο χώρο της διαφήμισης είναι η χρήση των υποσυνείδητων μηνυμάτων και το κατά πόσο αυτή μπορεί πραγματικά να επηρεάσει το θεατή.

Τι εννοούμε όμως με τον όρο “υποσυνείδητη διαφήμιση” και “συνειδητή” αντίληψη;

Μπορεί πραγματικά το συνειδητό να διαχωριστεί από το σύνολο του αντιληπτού;

Κατά πόσο η διαφήμιση όταν χρησιμοποιεί πλάγιες -υποσυνείδητες- μεθόδους επηρεάζει περισσότερο το θεατή και σε ποιες κατηγορίες διακρίνονται;

Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν σε αυτή την έρευνα.

Subliminal = υποσυνείδητο. Αυτό που βρίσκεται κάτω από τη μικρότερη αντιληπτή αίσθηση. Βέβαια, οτιδήποτε πραγματικά κάτω της χειροπιαστής αίσθησης δεν μπορεί, κατ’ ορισμό, να γίνει αντιληπτό. Έτσι, υποσυνείδητο γενικά θεωρείται οτιδήποτε βρίσκεται εκτός της συνειδητής αντίληψης.

[Διαφήμιση: Η συναισθηματική ή λογική επικοινωνία που μεθοδικά διαμορφώνει μία συγκεκριμένη θέση σ’ ένα συγκεκριμένο κοινό για ένα προϊόν ή μία υπηρεσία. Τελικός σκοπός είναι να πείσει και να παρακινήσει το συγκεκριμένο κοινό στην επιθυμητή δράση, δηλαδή στην αγορά του προϊόντος ή της υπηρεσίας και στη συνέχεια στην υιοθέτηση του συγκεκριμένου brand/μάρκας προϊόντος. ] [Η Διαφήμιση Όπως Θα Θέλατε Να Την Ξέρετε, Σ. Καλαϊτζής]

Whats Up With All The Sexs?

Πριν αναλύσουμε όμως την έννοια του υποσυνείδητου πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τον τρόπο που ο εγκέφαλος συλλαμβάνει αναλύει και ταξινομεί μια εικόνα.

Εάν παρατηρήσουμε τα μάτια ενός θεατή καθώς κοιτάζει μια εικόνα θα προσέξουμε ότι τα μάτια του αναπηδούν, ξεκουράζονται στιγμιαία και στη συνέχεια επεξεργάζονται νέους χώρους που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αποφεύγοντας τις περιοχές που έχουν έλλειψη σε έντονες αντιθέσεις φωτός.

[Στη συνέχεια, η εικόνα περνάει στον εγκέφαλο όπου ανάλογα με το τι βλέπει κάθε μάτι ο εγκέφαλος αναλύει το μήνυμα. Είναι γνωστό ότι το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου επεξεργάζεται εντολές που έχουν σχέση με τη γλώσσα, το λόγο, τη γραφή, τους υπολογισμούς, την αίσθηση του χρόνου και του ρυθμού και των εντολών για σύνθετες κινήσεις. Αντίθετα το αριστερό ημισφαίριο αναλύει την αίσθηση του χώρου, οπτικοποιεί τα ερεθίσματα, αναγνωρίζει σχήματα, πρόσωπα και μελωδίες, κατανοεί και εκφράζει τα συναισθήματα και έχει μικρή ικανότητα στην κατανόηση του λόγου.

Έτσι, αν θέλετε να εκτιμήσετε έναν πίνακα ζωγραφικής τοποθετήστε τον στην αριστερή πλευρά του οπτικού σας πεδίου ή για να απολαύσετε ένα τραγούδι ακούστε το με το αριστερό σας αυτί.

Μία από τις χρήσιμες διαφορές ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια έχει σχέση με τη λήψη των αποφάσεων. Ψυχολόγοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι παίρνουν πιο εύκολα ριψοκίνδυνες αποφάσεις όταν το αριστερό τους ημισφαίριο είναι πιο ενεργό από το δεξί, ενώ αυτοί οι οποίοι χρησιμοποιούν περισσότερο το δεξί τείνουν να είναι πιο προσεκτικοί και συγκαταβατικοί.] [Introduction To Psychology. Exploration &Application]

Τα πράγματα όμως περιπλέκονται από τη στιγμή που ο εγκέφαλος πρέπει να καταγράψει και να ταξινομήσει το ερέθισμα που έχει λάβει. Και αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο διότι ο τρόπος που ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται τα μηνύματα είναι πολύπλοκος. Η αντίληψη επηρεάζει ολοκληρωτικά το μυαλό και το σώμα και εξαρτάται τόσο από τα κοινωνικοπολιτικά συστήματα της εκάστοτε εποχής όσο και από τον ίδιο τον άνθρωπο, δηλαδή τα συναισθήματα και τις γενετικές προδιαθέσεις του. Έτσι για να αναλύσουμε τον άνθρωπο και να μπορέσουμε να εκμεταλλευθούμε τις “αδυναμίες” του πρέπει να τον βλέπουμε πάντα μέσα στο ευρύτερο χώρο που ζει.

Υπάρχουν δύο ειδών μνήμες οι οποίες ακολουθούν την αρχική εισαγωγή των δεδομένων που αναλύουμε συναισθητικά. Η μικρής διάρκειας και η μεγάλης διάρκειας μνήμη. Στην πρώτη χρησιμοποιούμε την ικανότητα της επιλεκτικής παρακολούθησης των γεγονότων που μας ενδιαφέρουν άμεσα και αποφασίζουμε αν και πόση πληροφορία θα αποθηκευτεί στη βραχέα μνήμη ενώ σημαντικά γεγονότα στα οποία δώσαμε βάρος παραμένουν για μεγάλες χρονικές περιόδους ή και για πάντα στη μνήμη μας.

Η αντίληψη του ανθρώπου έχει άμεση σχέση με το αναμενόμενο. Πολλές φορές για παράδειγμα σε μια ταμπέλα βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε και όχι αυτό που γράφει. Ιδιαίτερα όταν καλούμαστε να “ψυχολογήσουμε” κάποιον άλλο άνθρωπο, τότε τείνουμε στο να τον χαρακτηρίσουμε ανάλογα με την περιγραφή που μας εξυπηρετεί είτε λόγω του “εγώ” μας είτε επειδή ο φίλος μας, μας είπε ότι το άτομο αυτό είναι για παράδειγμα “ψυχρό, ανειλικρινές και κακόβουλο”.

Το ενδιαφέρον στοιχείο όμως είναι ότι τα απόλυτα αισθητικά όρια διαφέρουν τόσο από άτομα σε άτομο όσο και από στιγμή σε στιγμή. Μάλιστα έχει παρατηρηθεί ότι τα δυσάρεστα ή ανησυχητικά ερεθίσματα αργούν να καταγραφούν, ως μια αντιληπτική άμυνα. Η έννοια της αντιληπτικής άμυνας είχε απορριφθεί από πολλούς ψυχολόγους μέχρι που επικυρώθηκε από την ανακάλυψη της εμπεδωμένης τέχνης.

Σε πείραμα που διεξήχθη το 1949 παρατηρήθηκε ότι λέξεις όπως: “whore, rape, bitch, penis” οι οποίες προβλήθηκαν υπό μορφή flash αργούσαν να αναγνωριστούν σε σχέση με παρόμοιες αλλά πιο “καθαρές” λέξεις όπως: “wharf, rope, batch, pencil”.

Σε πείραμα του 1992 ανατέθηκε σε φοιτητές να δουν φωτογραφίες ενός ατόμου που περνούσαν πολύ γρήγορα από την οθόνη. Πριν από κάθε φωτογραφία προβαλλόταν μία υποσυνείδητη εικόνα. Κάποιες εικόνες (όπως γλυκά γατάκια) χρησιμοποιήθηκαν για να κάνουν τους θεατές να αισθανθούν όμορφα ενώ κάποιες άλλες (όπως φωτιά) για το αντίθετο. Το αποτέλεσμα ήταν να αλλάξουν την εντύπωση για το άτομο της φωτογραφίας.

Τι είναι όμως αυτό που κινεί τον άνθρωπο; Και πως μπορούμε να υποκινήσουμε κάποιον να αναλάβει δράση, δηλαδή να αγοράσει για παράδειγμα το προϊόν μας; Τα κίνητρα ενεργοποιούν, διατηρούν και κατευθύνουν τη δραστηριότητα μας. Και τα κίνητρα προέρχονται από τη αλληλουχία της ανάγκης, της ορμής, του στόχου και της επίτευξης αυτού. Οι τρεις κυριότεροι τύποι κινήτρων είναι τα πρωταρχικά, τα διεγερτικά και τα δευτερεύοντα κίνητρα τα οποία έχουν εξελιχθεί στο να περιλαμβάνουν και κοινωνικά συστήματα όπως ασφάλεια, κοινωνική αποδοχή, απληστία, και επιθετικότητα. Από τη στιγμή που κάποιος έχει κατανοήσει αυτή την απλή λειτουργία της ανθρώπινης υπόστασης είναι σε θέση να χειραγωγήσει σε ικανοποιητικό βαθμό τόσο το άτομο όσο και τη μάζα.

Οι Επικεφαλίνες και οι Βήτα-Ενδορφίνες είναι δυο από τα ναρκωτικά που παράγει και χρησιμοποιεί ο εγκέφαλός μας και χημικά είναι σχεδόν όμοια με το όπιο. Όταν ο εγκέφαλος μπαίνει σε καταληψία (trance) αυτές οι ουσίες εκκρίνονται και δημιουργούν μια αίσθηση ευφορίας στο άτομο. Σε πειράματα υπό τον ερευνητή Herbert Krugman παρατηρήθηκε ότι καθώς οι θεατές έβλεπαν τηλεόραση, το δεξί ημισφαίριο δούλευε με τη διπλάσια ταχύτητα από το αριστερό, δηλαδή οι θεατές βρισκόντουσαν σε καταληψία και συνεπώς έπαιρναν τη “δόση” τους!

Σε σχετικό πείραμα παρατηρήθηκε ότι με την τοποθέτηση σε φιλμ ενός λευκού καρέ κάθε 32 δημιουργούνται 45 παλμοί/ sec. οι οποίοι συλλαμβάνονται μόνο από το υποσυνείδητο και οι οποίοι είναι οι ιδανικοί για βαθιά ύπνωση!
[Είναι aξιοσημείωτο ότι αν αυξήσουμε τα στάνταρ 24 fps (καρέ ανά δευτερόλεπτο) σε 60 fps τότε έχουμε και φυσιολογικό ερεθισμό]. [Eldon Taylor, Subliminal Communication].

Αναλογιστείτε τώρα ότι μέχρι την ηλικία των 16 το παιδί έχει περάσει γύρω στις 10.000 – 15.000 ώρες μπροστά στην τηλεόραση (περισσότερες ώρες απ’ ότι στο σχολείο)!