Μουσική: νότες ζωής ή αντίλαλοι θανάτου;

γράφει το μέλος alskdjfhg Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007 – 01:00

Έχουμε κατά καιρούς ακούσει ότι η rock μουσική συνδέεται άμεσα με τη μαγεία, τον σατανά και τον σατανισμό. Αυτό το γεγονός κανείς μας δεν πρέπει να το παίρνει αψήφιστα. Κι όμως συμβαίνει!

Μάλιστα αυτήν την πραγματικότητα δεν διστάζουν να αποκαλύψουν οι ίδιοι οι λογής-λογής ροκάδες. Λόγω του ότι η γνώση είναι δύναμη, θα μιλήσω καθαρά, συγκεκριμένα και χωρίς επικαλύψεις. Βέβαια όσοι θέλουν τα πιστεύουν, άλλοι τα απορρίπτουν και άλλοι, όπως και εγώ, συνεχίζουν να ψάχνουν…

Αυτήν την εποχή, όπως αποκαλύπτει και η μαρτυρία του John Todd και την παραθέτει ο Jean-Paul Regimbal στο αποκαλυπτικότατο βιβλίο του για την ρόκ μουσική, «οι μεγάλοι παραγωγοί μουσικής ροκ εντ ρολλ είναι μέλη μιας σατανικής και ότι η μεγάλη πλειονότητα των συγκροτημάτων ροκ είναι γραμμένα σαν μέλη της μιάς ή της άλλης σατανικής θρησκείας. Όταν παράγουν ένα δίσκο ή πρέπει να συνθέσουν καινούργια τραγούδια, ζητούν από τους ή τις ιέρειες του σατανικού ναού τους να κάνουν χρήση μαγείας, ώστε το έργο τους να έχει μεγάλη επιτυχία». Ακόμη αναφέρει ότι: « Όταν οι (μαγικοί) τελετουργικοί κανόνες λάβουν χώραν και όταν οι δίσκοι έχουν υποστεί μάγια, ένας μεγάλος αριθμός δαιμόνων έχει επιφορτισθεί να εκτελέσει τις διαταγές τους (=των μάγων αρχιερέων ή ιερειών)». Άρα λέει ο Tod, «κάθε φορά που αγοράζετε ή φέρνετε σπίτι σας ένα δίσκο-άλμπουμ έτσι μαγεμένο, φέρνετε αναγκαστικά μαζί σας τη μαγεία και τους δαίμονες ταυτόχρονα, που είναι συνδεδεμένα μ’ αυτό το έργο. Δεν εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι μια επιρροή δαιμονική γίνεται αισθητή από τον ακροατή με τις ακόλουθες μορφές: την οξυθυμία, το πνεύμα επανάστασης, το άσεμνο λεξιλόγιο, τις βλασφημίες, τις τάσεις αυτοκτονίας. Κατά την γνώμη μου», συνεχίζει ο Todd, «δεν υπάρχει ούτε ένας μάγος ή μουσικός ροκ, που μπόρεσε» να γνωρίσει το Χριστό και την αλήθεια του, «χωρίς να έχει προηγουμένως καταστρέψει όλους τους δίσκους ροκ, που έχει στην κάτοχή του, και χωρίς να κόψει όλους τους δεσμούς με τη μαγεία».

Τα ίδια επιβεβαιώνει και ο Jeff Godwin στο βιβλίο του. Γράφει: όταν τα ροκ συγκροτήματα γράφουν τους δίσκους των, που υμνούν το διάβολο, καλούν ορισμένες φορές στα στούντιο μαζί τους μάγισσες, για να «ευλογήσουν» τη μουσική τους. Η «ευλογία» αυτή είναι ουσιαστική κατάρα. Οι δαίμονες καλούνται με επωδές και γοητείες για να ενισχύσουν με τη σατανική δύναμή τους τούς μουσικούς και τους τεχνικούς κατά τη διάρκεια της δισκογραφίας. Μορφές σατανιστικές εικονίζονται επίσης στους δίσκους και στις βιντεοταινίες. Αυτά τα «συνήθη αντικείμενα» μεταφέρονται κατόπιν παντού από τα παιδιά και τους εφήβους, οι οποίοι ελάχιστα συνειδητοποιούν ότι αγοράζοντας τέτοιους δίσκους ή βιντεοταινίες έχουν το… προνόμιο να μεταφέρουν τους δαίμονες στα σπίτια τους! Μίλησα, συνεχίζει ο Godwin, με μια γυναίκα, που ήταν αναμεμιγμένη στο σατανισμό και μάλιστα κατείχε θέση υψηλή στους σατανικούς κύκλους επί δέκα επτά χρόνια. Σαν μια από τις πιο ισχυρές μάγισσες στις Η.Π.Α. είχε μεταξύ των άλλων σκοτεινών έργων και ως έργο να «ευλογεί» τα στούντιο και τους δίσκους μερικών από τα πιο μεγάλα ροκ συγκροτήματα. Μου είπε ότι στο πίσω μέρος του άλμπουμ του συγκροτήματος «Stryper», που έχει τίτλο «Soldiers Under Command», υπάρχει ως σήμα της σατανικής «ευλογίας» ένα μισοφέγγαρο με μια μικρή μαύρη μουτζούρα πλάι απ’ αυτό. Το σήμα αυτό αντιπροσωπεύει τη λατρεία της σελήνης με μια σταλαγματιά αίμα πλάι.

Σύμφωνα και με την τακτική του σατανά, η ανήθικη ροκ προχώρησε στο σατανισμό σταδιακά. Πρώτα γοητεύει τα θύματά του, ύστερα τα παραπλανά και τελικά, αν ο άνθρωπος δε μετανοήσει, τον τυλίγει στη σατανική αγκαλιά του και τον κάνει υποχείριό του οδηγώντας τον στην αιώνια καταστροφή.

Από τα στάδια αυτά πέρασε η μουσική των «Μπήτλς». Προχωρώντας σταδιακά από το 1965 έφθασαν το 1968 να παρουσιάσουν το «Ντέβιλς Γουάιτ Άλμπουμ» (Devil’s White Album = Το λευκό άλμπουμ του σατανά) με δυό κομμάτια: Ρεβολούσιον Νο 1 (Revolution = επανάσταση Νο 1) και Ρεβολούσιον Νο 9. Στον δίσκο τους αυτό οι «Μπήτλς» κατέγραψαν και 18 υποσυνείδητα μηνύματα για να μεταδώσουν «το ευαγγέλιο του Σατανά»!…

Όμως το τραγούδι «Revolution No 9» φέρει στο προσκήνιο μια πλευρά ζωής του Λέννον. O Lennon, που κατά τη δεκαετία του 1960 ελατρεύετο ως… «θεός» και κατά τη δεκαετία του 1970 μέχρι του θανάτου του ως ο… «σοφώτερος των φιλοσόφων», ήταν, εκτός των άλλων, και κατ’ εξοχήν προληπτικός. Είχε απόλυτη εξάρτηση από την αριθμολογία και συγκεκριμένα από τον αριθμό 9, που θεωρούσε ότι ασκούσε τεράστια δύναμη στη ζωή του! Το τελευταίο άλμπουμ των Μπήτλς, το «Abbey Road», εξεδόθει το 1969. Ο Lennon έγραψε κάποια τραγούδια με κέντρο πάντα τον αριθμό 9. Το πρώτο ήταν «One After 909», άλλο ήταν το «No 9 Dream» και το δυσώνυμο «Revolution No 9». Στο τραγούδι αυτό, που γίνεται μέσα σε πανδαιμόνιο άγριων ηλεκτρονικών ήχων και μουσικής σταχυολογυμένης από το αγγλικό ραδιόφωνο, επαναλαμβάνεται μονότονα μια αγγλική φωνή που λέει: «Number 9, Number 9, Number 9…». Όταν ο δίσκος αναστραφεί, το μήνυμα «Number 9» γίνεται, «γύρισέ με, νεκρέ άνθρωπε».

Παράλληλα οι «Ρόλλινγκ Στόουνς» με τον σατανικό τους αρχιερέα Μικ Τζακερ (Mick Jagger) συνεχίζουν το έργο της διαδόσεως της σατανολογίας. Από τα πιο γνωστά μουσικά άλμπουμ του συγκροτήματος αυτού, που γράφονται κάτω από την επήρεια σκληρών ή μαλακών ναρκωτικών, είναι το «Συμπάθεια για το Διάβολο» (Sympathy for the Devil), «Χορεύοντας με τον κύριο D» (Dancing with Mr. D. – « D» είναι ο διάβολος) και (αφιερωμένο) «Στις αυτών σατανικές μεγαλειότητες» (To their Satanic Majesties).

Το άλλο τραγούδι των «Ρόλλινγκ Στόουνς» είναι το «Επικλήσεις στον αδερφό μου δαίμονα» (Invotations to my Demon Brother). Έχει εξ άλλου γραφεί ότι οι «Ρόλλινγκ Στόουνς» ανήκουν σε μια δαιμονική αίρεση της περιοχής του Σαν Ντιέγκο (San Diego). Ο αρχηγός του συγκροτήματος αυτού, ο Μικ Τζακερ (Mick Jagger), υπερηφανεύεται ότι είναι σατανιστής, ότι λατρεύει τον αντίχριστο με όλους τους κανόνες της μαύρης μαγείας και καυχάται διακυρύσσοντας πως είναι «ο Εωσφόρος του Ροκ»! Ο ίδιος δήλωσε ανοικτά: «Επιδιώκουμε να κατευθύνουμε τη θέληση και τη σκέψη των άλλων». Οι «Ρόλλινγκ Στόουνς» έφτασαν να δηλώσουν θρασύτατα και ανερυθρίαστα πως ένα ένα από τα σατανοκίνητα τραγούδια τους είναι… η απάντηση στην Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν»…!

Το δρόμο του σατανισμού ακολούθησαν μετά τους «Ρόλλινγκ Στόουνς» και τα συγκροτήματα «Who» (=Ποιος) και «Black Sabbath» (=Μαύρο Σάββατο), των οποίων η μουσική προσδιορίζεται ως Satan rock (σατανικό ροκ).Το αγγλικό συγκρότημα των «Black Sabbath» διέδωσε με τη μουσική τον αποκρυφισμό, τον σατανισμό, τη «μαύρη λειτουργία» και τις ανθρωποθυσίες. Πρώτο αστέρι τους είναι ο Οζζυ Οζμπορν, ο οποίος προτρέπει στην αυτοκτονία και παραπέμπει στο… σατανά!Τα μουσικά τους άλμπουμ περιέχουν πάρα πολλά αποκρυφιστικά και σατανικά σύμβολα όπως τον αριθμό «666» του αντιχρίστου. Ενώ ο Οζζυ Οζμπορν δηλώνει ανοικτά: «Το ακροατήριό μας βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία μιάς σατανικής δυνάμεως, αυτό εξηγεί και την επιτυχία μας!…» Η δήλωση αυτή δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Άλλωστε ο ίδιος ομολογεί πως κάθε φορά που κάνει κάποια σύνθεση τραγουδιού ή παρουσιάζεται στη σκηνή, βρίσκεται σε κατάσταση τρόμου.

Προσθέτω και τούτο: Οι «Black Sabbath» υβρίζουν σε δίσκο τους χυδαία το πανάγιο πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου μας (αδυνατώ να γράψω τον τίτλο του δίσκου, γιατί είναι ανατριχιαστικά βλάσφημος), ενώ στο εξώφυλλο του δίσκου υπάρχει μια αστραπή (το έμβλημα του σατανά, από το λόγο του Κυρίου «εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα»: Λουκ. ι’[10] 18), και στεφανωμένος ο αριθμός «666», το όνομα του αντιχρίστου (βλέπε: Αποκάλυψη ιγ’ [13] 18).

Διαφημιστής ή μάλλον προαγωγός στο σατανισμό είναι και το συγκρότημα «Led Zeppelin» (Λεντ Ζεππελιν) με δύο έργα που τους έκαναν… διάσημους(!), το «Σκάλα για τον ουρανό» (Strairway to Heaven), βασισμένο εξ ολοκλήρου στη μαγεία, και το «Παρουσία» (Presence), αφιερωμένο στη σατανική δύναμη, που είναι παρούσα στις συναυλίες τους.

Το Αυστραλιανό συγκρότημα AC/DC (Anti-Christ / Death (to) Christ = Αντίχριστος /Θάνατος στο Χριστό!) έχει προκαλέσει τις χειρότερες και βαθύτερες βλάβες στην κοινωνία από όλα τα συγκροτήματα. Τα τραγούδια τους είναι πηγή διαφθοράς και σατανισμού και ώθηση προς τα ναρκωτικά, το διάβολο, το έγκλημά. Γι’ αυτό είναι το πιο ανήθικο, δολοφονικό και σατανικό απ’ όλα τα «χάρντ ροκ» συγκροτήματα.

Υπάρχουν πολλά ακόμα παραδείγματα τέτοιων συγκροτημάτων, όπως «The Doors», «Death Rockers», «W.A.S.P.», «Plasmatics», «Motley Crue» και «Iron Maiden».

Ο σατανάς είναι που εμπνέει τους ροκάδες και τους προσφέρει την εγκόσμια δόξα και την εφήμερη φήμη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Vincent Fournier (Βίνσεντ Φέρνιερ). Ο Φέρνιερ έγινε διάσημος, αφού αφιερώθηκε στο σατανά, και για αντάλλαγμα πήρε το όνομα της διάσημης μάγισσας Alice Cooper (Αλίκη Κούπερ), η οποία πέθανε εδώ και εκατό χρόνια!

Όσοι γίνονται θύματα του σατανά μέσω της μουσικής ροκ είναι τόσο δυστυχισμένοι , ώστε ακολουθούν τυφλά τον πανούργο, παμπόνηρο και ορκισμένο εχθρό του Θεού και του ανθρώπου και τον μιμούνται πιστά. Γιατί ο εωσφόρος έγινε από άγγελος φωτός άγγελος του σκότους; Διότι θέλησε να στήσει το θρόνο του ψηλότερα από το θρόνο του Θεού.

Δύστυχοι, τραγικοί άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι! Που πηγαίνετε; Πορεύεσθε λοιπόν στο χάος, στην άβυσσο, στην αιώνια καταστροφή;

Πηγή: βιβλίο «Μουσική: νότες ζωής ή αντίλαλοι θανάτου;» του Νικολάου Π. Βασιλειάδη

(πηγή:http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=1208)