Η μουσική, τα ροκ τραγούδια, ο σατανάς κι η θεραπεία της ψυχής
«Δεν πας καλά, δεν πας καθόλου καλά», μου πε τις προάλλες ένα φιλαράκι, με αφορμή μια σοβαρή συζήτηση περί μουσικής ροκ και σατανισμού που είχαμε. Φυσικά, όπως κάθε σοβαρή συζήτηση μεταξύ Ελλήνων, έτσι και η δική μας διεξήχθη με ένα τραπεζάκι ανάμεσα μας και δυο φραπεδιές λίαν απολαυστικές σε καφετέρια κάπου στην Ποσειδώνος.
Ουδόλως επτοήθην για την παρατήρηση του, καθ΄ότι , είναι πολύ της μόδας, όταν δεν κάποιος δεν έχει επιχειρηματολογία, να «πετάει» τη συγκεκριμένη φράση και να «ξοφλάει» το «λογαριασμό». Επίσης, ακόμα κι αν το φιλαράκι επιχειρηματολογούσε για το ροκ και το σατανισμό, δεν νομίζω πως έτσι κι αλλιώς οι γνώμες μας θα συνέπιπταν ποτέ. Εκείνος είναι απόλυτος πως ουδεμία σχέση υπάρχει, και πως χωρίς ροκ , λίγο –πολύ «ουκ έστιν ντουνιάς»(προφανώς εννοεί πως αν δεν ακούει ροκ δεν αντέχει αλλιώς τον εκνευριστικό κόσμο) και εγώ πάλι πιστεύω πως η ροκ μουσική είναι πολύ ωραία έως σαγηνευτική, αλλά πως, ορισμένα τραγούδια της, έχουν και παραέχουν σχέση με σατανάδες και διαβολάκια και τριβολάκια. Αν λοιπόν κάτι με κάνει σήμερα να ασχολούμαι με το σατανά στη μουσική, είναι για άλλο λόγο: Γιατί δεν συγχωρώ την ανδρική αγένεια απέναντι σε μια γυναίκα , όσο (κατά τη γνώμη ενός άντρα) χαζή κι αν του φαίνεται ή «άσχετη» (από ροκ)!
Σύμφωνοι, δεν σκοπεύω να επιχειρηματολογήσω για το πασίγνωστο και λίαν αγαπημένο σε όλους μας τραγούδι «ΗOTEL CALIFORNIA», που θεωρούσα και θεωρώ παρόλα αυτά το καλύτερο μελωδικό κομμάτι των EAGLES. Δεν υπάρχει και κανείς –με στοιχειώδεις γνώσεις στη ροκ μουσική- που να μην έχει ακούσει για το ότι το εν λόγω ξενοδοχείο, το είχε αγοράσει το 1969 ο αρχιερέας της Εκκλησίας του Σατανά των ΗΠΑ, ο Αντον Σαντοζ Λα Βέϊ, που το μετέτρεψε σε σατανιστικό ναό και οι ΕAGLES πόζαραν μπροστά στο οίκημα αυτό. Ας πούμε ότι «αυτό δεν λέει τίποτα». Μήπως, επειδή είναι και Σάββατο σήμερα, να θυμηθούμε όλοι παρέα τους Black Widow και το περίφημο Come to the Sabbath, του οποίου οι στίχοι λένε « ελάτε μαζί μου στην έρευνα της δύναμης, άντρες και γυναίκες φέρτε τους συγγενείς σας θα ενωθούμε όλοι σ εκείνη την ώρα , ας αρχίσει τώρα το Σάββατο έλα, έλα στο Σάββατο, έλα στο Σάββατο, ο Σατανάς είναι εδώ».
Πάμε παρακάτω. Να μιλήσουμε για τους Possessed, τους αγαπημένους του φίλου που με πληροφόρησε ότι δεν πάω καλά που συσχετίζω τους σατανιστές με τραγούδια της ροκ: «Πίνω τον εμετό των ιερέων κάνω έρωτα με την πόρνη που πεθαίνει βυζαίνω το αίμα του κτήνους και κρατώ τα κλειδιά της πόρτας του θανάτου.. έχω διαταγή από το έξοχο κακό τον κύριο μου Σατανά, να καταστρέψω ό,τι οι θνητοί αγαπούν περισσότερο…» Να συνεχίσω; Καλύτερα όχι. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στίχοι όμως. …
Και να υπενθυμίσω ότι είναι πολύ υποκριτές όσοι προσποιούνται πως ξεχνούν τον Όζι Όσμπορν, το «βασιλιά της τρέλλας» των χέβιμεταλλάδων και ανεπιθύμητο σε έξι αμερικανικές πολιτείες, που μπερδεύει το Ζ του ονόματος του με τις σατανιστικές αστραπές και επιδεικνύει όλο καμάρι τον ανάποδο σταυρό του ώσπου οδηγεί με το τραγούδι του «Λύση Αυτοκτονίας» ένα 19χρονο στην αυτοκτονία.
Θα πρέπει να επισημάνουμε βεβαίως ότι δεν μας απασχολεί εδώ αν υπάρχει ή όχι Σατανάς. Αν δηλαδή αυτός είναι «αναγκαίο παράγωγο της θρησκείας» ή αν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Το θέμα είναι αν η μουσική χρησιμοποιείται από κάποιους για να μεταφέρουν σατανιστικά μηνύματα ασχέτως του αν τα μηνύματα αυτά, εμείς τα θεωρούμε σαχλαμάρες ή τρόπους παραπλάνησης και αποπλάνησης των νέων σε αδιέξοδους δρόμους. Δέχομαι και παραδέχομαι από την άλλη, ότι ιστορικά, η ροκ πρωτοεμφανίστηκε σε μια εποχή με ιδανικά και αξίες σε κρίση, όπου οι πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις ήταν δεδομένες και κυριαρχούσε κλίμα έντασης σε Αμερική και Ευρώπη. Η ροκ αποτέλσε ένα είδος «μουσικής εξέγερσης» για έναν καλύτερο κόσμο (“The Wall” – Pink Floyd), καλύτερη κοινωνική θέση για τη γυναίκα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα, το περιβάλλον. Το ροκ ήταν διαμαρτυρία, και υπήρξαν φορές που η πολιτική εξουσία απαγόρευε «τις ροκιές».
Αυτά για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Αλλά το να καταλήγουμε να εμφανιζόμαστε κάποιοι σήμερα «άσχετοι» από ροκ μόνο και μόνο γιατί διαπιστώνουμε πως ορισμένα τραγούδια υμνούν –αν όχι υπηρετούν αφοσιωμένα-το Σατανά , είναι τουλάχιστον προσβολή του κοινού νου.
Διάβαζα στο διαδίκτυο την άποψη ενός σατανιστή για το θέμα. Ο άνθρωπος είχε πραγματικά διε-στραμμένη σκέψη. Ερωτηθείς για το αν αληθεύει ότι πολλά τραγούδια χέβι μέταλ παραπέμπουν στο σατανισμό, δήλωσε πως, αντίθετα, οι τραγουδιστές των στίχων αυτών είναι καταπιεσμένα μέλη μιας κονφορμιστικής κοινωνίας (έφερε μάλιστα ως παράδειγμα τους Iron Maiden που ξεκίνησαν από την κονφορμιστική Αγγλία) που τραγουδούν για να διαφημίσουν το Χριστιανισμό ή μιμούνται αποτυχημένα τους σατανιστές που είναι οι μόνοι κοινωνικοί αγωνιστές! Προς επίρρωσιν των λόγων του, ο κύριος αυτός αναφέρεται στον «Αριθμό του Κτήνους» (666) που είναι και χωρίο της Χριστιανικής Βίβλου, όπως «εξηγεί» και καταλήγει: «Αν προβαλλόταν μεσα από την οιαδήποτε μουσική και από τα ΜΜΕ ο γνήσιος σατανισμός, ο Χριστιανισμός θα είχε εξολοθρευθεί μέσα σε λίγους μήνες» και παραδέχεται πως η συγκεκριμένη φράση του, στην πραγματικότητα ανήκει στον δρα Λαβέϋ, συγγραφέα του βιβλίου « Η κρυφή ζωή ενός σατανιστή, εκδόσεις Feral House, 1990).
Και πού να μας μιλούσαν δηλαδή οι Mortuary Drape, που δεν δίστασαν να πουν « για μας, δεν είχε ποτέ σημασία η μουσική παιδεία ή οι τεχνικές δυνατότητες ενός μέλους , όσο η απόλυτη προσήλωση του στον αποκρυφισμό. Ο σατανισμός είναι ένα ιερό βιβλίο το οποίο έχει περιορισμούς και νόμους που δεν μπορούν να παραβιαστούν. Η εμπειρία είναι ο μόνος δρόμος για να οδηγηθείς στους απόκρυφους δρόμους του σατανισμού. Το κράτος και η εκκλησία δεν μας απασχολούν καθόλου γιατί δεν τους αποδεχόμαστε ως θεσμούς στη ζωή μας» .
Τέλος, ας μη θίξουμε καλύτερα το ζήτημα των σατανιστικών συμβόλων στα εξώφυλλα και στα εσώφυλλα των cd s συγκροτημάτων όπως WASP Ministry , Slayer, Venom, ούτε και για τη γνωστή χειρονομία του Ronnie James Dio, που συμβολίζει το «υπακούστε στο Διάβολο». Πρόκειται μάλιστα για την ίδια χειρονομία που «φιγουράρει» στα κουτάκια δημοφιλέστατης εταιρείας αναψυκτικού, κι όταν πρόσφατα ρώτησαν την την εταιρεία αν γνωρίζει ότι το σήμα αυτό είναι σατανιστικό, οι αρμόδιοι λέγεται πως απάντησαν: «απευθυνόμαστε κυρίως σε νέους, το σύμβολο αυτό είναι μόδα για αυτούς, ρωτήστε και τους ροκάδες που το εμπνεύστηκαν»!
Το τονίζουμε και πάλι: Η ροκ είναι αξιολάτρευτο είδος μουσικής και εκατοντάδες τραγούδια της «έχουν γράψει» στις καρδιές μας. Κι ούτε είναι σατανιστές όλοι οι τραγουδιστές ροκ. Ακόμα κι οι Iron Maiden, παραδέχονται ότι «ίσως να το κάνουν άλλα γκρουπ, αλλά εμείς δεν ασχολούμαστε με τον αποκρυφισμό και το σατανισμό ή τη μαγεία.. μπορεί να ναι κάτι που μας γοητεύει, αλλά δεν μπαίνουμε βαθύτερα σε αυτά γιατί πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνα..»
Πάντως, να μην κοροϊδευόμαστε. Αυτοί που πιστεύουν στη νέα εποχή ότι γενικά η μουσική είναι έκφραση κοινωνικής διαμαρτυρίας, όπως ήταν στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ας θυμηθούν τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς , τον μουσικό απ το Σεράγιεβο που μπέρδεψε τόσο θεϊκά την ανθρώπινη ελπίδα με την απελπισία με τις τσιγγάνικες μελωδίες του ξεκινώντας την περιοδεία του στον κόσμο της μουσικής από ..ροκ ακούσματα. Τι έλεγε αυτός; « …Φυσικά η μουσική σήμερα δεν αλλάζει τον κόσμο. Ξέρουμε πολύ καλά, ειδικά εμείς που ζήσαμε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, πώς λειτουργεί η εξουσία. Από την άλλη, η μουσική είναι μια μαγική μορφή επικοινωνίας. Κι όταν γνωρίζεις τη μοσυική ενός λαού, τον αντιμετωπίζεις χωρίς προκαταλήψεις».
Κι αυτοί πάλι που πιστεύουν ότι η μουσική πρέπει να «ξεσηκώνει», πλανώνται . Να αλλάζει προς το θετικό τη διάθεση, ναι. Όταν όμως εντείνει την ανθρώπινη επιθετικότητα όπως κάνει η μουσική του Όζμπορν, εκεί υπάρχει πρόβλημα: Η λειτουργία της μουσικής υποτίθεται πως είναι (και)θεραπευτική: Πόσο αστείο μπορεί να είναι ότι η Σονάτα Κ 448 για δύο πιάνα του Μότσαρτ έχει θετική επίδραση στους επιληπτικούς ;Ότι αν ακούσεις μουσική για 15 λεπτά πριν ένα τεστ κοπώσεως ηρεμείς κι έχεις μεγαλύτερες επιδόσεις στο τεστ;
Σύμφωνα με τον μουσικοθεραπευτή Χαρίλαο Παπαϊωάνννου (εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ , 18-05-07), «η μουσική ανασυγκροτεί το ψυχισμό και πειθαρχεί τη σκέψη και την έκφραση των συγκινήσεων. Σε άτομα κλειστά στον εαυτό τους τα βοηθά να έχουν επαφή με την πραγματικότητα γιατί η μουσική γίνεται γέφυρα αποκατάστασης διαπροσωπικών σχέσεων και επικοινωνίας. Βοηθά στην απόκτηση του αισθήματος ελέγχου της ζωής μέσω επιτυχών εμπειριών, αλλα και στην υιοθέτηση θετικών μορφών συμπεριφοράς».
Αναρωτιέμαι, πώς μπορεί να «θεραπεύει» κάποιον το « Hell s Bells» των ΑC/DC : «..Είσαι νέος, αλλά θα πεθάνεις! Δεν θα λυπηθώ καμιά ζωή, κανένας δεν θα μου αντισταθεί. Έχω τις καμπάνες μου και θα σε πάρω στην κόλαση. Θα σε πάρω! Ο Σατανάς θα σε πάρει! Οι καμπάνες της κόλασης, ναι! Οι καμπάνες της κόλασης!»,
Μαμά μου…σκιάχτηκα ! Αρκετά! Κι έχει και μια χαρά καύσωνα έξω και γράφω για κόλαση … Μπα σε καλό μου! Ιησούς Χριστός Νικά Κι Όλα τα κακά σκορπά!
(2007)
Ημερ: 15 Ιανουαρίου 2011 Κατηγορίες: Μουσική/ Τέχνη και σατανισμός, Υποστηρικτικό υλικό.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.