Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ο Φρίξος και η Έλλη ήταν παιδιά του Αθάμαντα βασιλιά του Ορχομενού Βοιωτίας και της Ωκεανίδας Νεφέλης, θεάς των Νεφών.
Όμως η Νεφέλη δεν ήταν κοινή θνητή. Ήταν μία Ωκεανίδα, θυγατέρα του Τιτάνα Ωκεανού και έτσι έλειπε για αρκετά διάστημα στα βάθη των θαλασσών. Αυτό ήταν κάτι που ο Αθάμας δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί και έτσι τη χώρισε και έλαβε νέα σύζυγο.
Αυτή ήταν η πριγκίπισσα Ινώ, θυγατέρα του περίφημου βασιλέα της Θήβας, Κάδμου. Η νέα βασίλισσα εξ αρχής έδειξε την αντιπάθειά της για τα παιδιά της προκατόχου της. Ειδικότερα, από την στιγμή που απέκτησε δύο δικούς της γιούς, τους Λέαρχο και Μελικέρτη, έδειξε πλέον φανερά τις προθέσεις της να παραμερίσει τον Φρίξο από τον θρόνο.
Έτσι, όταν στο βασίλειο έπεσε ξηρασία και οι αγροί δεν απέδιδαν τους αναμενόμενους καρπούς, η Ινώ βρήκε την ευκαιρία που ζητούσε. Έπεισε τις γυναίκες της πόλης να ψήνουν τους σπόρους του σίτου που προορίζονταν για σπορά, ώστε να μην φυτρώσουν. Αυτό επιδείνωσε την κατάσταση και οδήγησε την πόλη σε λοιμό.
Ο βασιλέας Αθάμας δεν αντιλήφθηκε το σχέδιο της Ινούς. Έτσι έστειλε, όπως συνηθιζόταν στην εποχή εκείνη, αντιπροσωπεία στο Μαντείο των Δελφών, να πληροφορηθεί την αιτία της σιτοδείας.
Η Ινώ όμως, είχε φροντίσει να δωροδοκήσει τους ιερείς του Δελφικού Μαντείου ώστε να δώσουν τον χρησμό που αυτή τους παρήγγειλε:
“Για να σταματήσει η σιτοδεία στον Ορχομενό, ο θεός Απόλλων ζητά να θυσιαστεί ο διάδοχος Φρίξος και η αδελφή του Έλλη”.
Όταν η αντιπροσωπεία έφτασε με το πλαστό Δελφικό μήνυμα στον Ορχομενό, οι πολίτες ταλαιπωρημένοι από τον λοιμό ζήτησαν από τον βασιλέα Αθάμαντα την εκτέλεση της εντολής.
Αρχικά, ο Αθάμας δεν ήθελε να θυσιάσει τον γιο του και την κόρη του αλλά προ των πιέσεων του λαού και της βασίλισσας, αποφάσισε να διατάξει την θυσία τους.
Η Νεφέλη με τις ικεσίες, της συγκίνησε την θεά Ήρα, η οποία έσωσε την τελευταία στιγμή τα δύο παιδιά, στέλνοντας (σε συνεννόηση με τον Ερμή) ένα ιπτάμενο “Χρυσόμαλλο Κριό”.
Κατά την πορεία διαφυγής τους, καθώς πετούσαν επάνω από τα παράλια της Ανατολικής Θράκης, η Έλλη η Έλλη έσκυψε να δει το Στενό, ζαλίστηκε και έπεσε στην θάλασσα. Από τότε το θαλάσσιο αυτό μέρος ονομάστηκε Ελλήσποντος (πόντος σημαίνει θάλασσα).
Στο μεταξύ ο Χρυσόμαλλος Κριός, φέροντας στην ράχη του πλέον μόνον τον Φρίξο, πέρασε τα Στενά (δηλ. τον Ελλήσποντο, την Προποντίδα και τον Βόσπορο) και βγήκε στον Εύξεινο Πόντο (ή αλλιώς, Μαύρη Θάλασσα). Από εκεί συνέχισε κατά μήκος της Μικρασιατικής Παραλίας και έφθασε στην στην περιοχή τη Κολχίδας στην αρχαία πόλη Αία ή Φάσιτς, όπου ο Βασιλιάς Αιήτης τον δέχθηκε πρόθυμα και του έδωσε ως σύζυγο την θυγατέρα του Χαλκιόπη. Εκεί ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι στο Φύξιο Δία (προστάτη των Φυγάδων) και δώρισε το Χρυσόμαλλο Δέρας του κριαριού στον Βασιλέα της Κολχίδας Αιήτη. Ο Αιήτης κρέμασε το πολύτιμο δέρας σε μια βελανιδιά, μέσα στο άλσος του Άρη. Εκεί το φύλαγε ένας δράκοντας που ποτέ δεν κοιμόταν. Ο Απολλόδωρος περιγράφει σχετικά: «Ο δε τον χρυσόμαλλον κρίον Διί θύει φυξιώ, το δε τούτου δέρας Αιτήτη δίδωσιν».
Πηγή: Pontiakilelapa’s Blog, IonnKorr, arxeion-politismou.gr
