Και είναι μέρα σχολικής εορτής….. και ξυπνάς… και σκέφτεσαι πόσο κουρασμένος αισθάνεσαι, πόσο θα ήθελες να συνεχίσεις τον ύπνο σου, μόνο για λίγο…. είναι και αυτό το πρωινό το κρύο, είναι και το περπάτημα, το περίμενε στην στάση, η διαδρομή με το λεωφορείο… αχ πόσο θα ήθελες να μείνεις στο σπίτι σου…… «μα δεν συμμετέχω στην γιορτή» σκέφτεσαι… «θα πάω την επόμενη φορά», «εεε τώρα για μια ώρα γιορτής… να μπω σε τόση φασαρία….»

και γυρνάς πλευρό και συνεχίζεις να κοιμάσαι…

και έρχεται η μάνα σου και σε βλέπει… μα δεν σε ξυπνά γιατί σκέφτεται και εκείνη ότι «Άστον τον καημένο να χορτάσει και μια μέρα ύπνο, αφού σήμερα δεν έχει μάθημα, που να τρέχει τώρα, τι πειράζει;;;;»

Κι όμως ΠΕΙΡΑΖΕΙ

Πειράζει που δεν πήγες σήμερα στο σχολείο σου, η απουσία σου ήταν πολύ σημαντική. Δεν παρακολούθησες τους συμμαθητές σου, που μέρες τώρα δούλευαν… διάβαζαν και προσπαθούσαν για αυτήν την γιορτή… Που άνοιξαν την ψυχή τους πάνω στην σκηνή για να σου μεταφέρουν όσο καλύτερα μπορούσαν όχι μόνο γεγονότα, μα και συναισθήματα… ΔΙΚΑ τους συναισθήματα… που γεννήθηκαν μέσα από αυτήν την διαδικασία και ήθελαν τόσο πολύ να τα μοιραστούν μαζί σου……

Μα εσύ έλειπες….

Δεν τους είδες……

Δεν τους άκουσες…..

Δεν τους χειροκρότησες…..

Γιατί;;; Γιατί;;;;

Έτσι, γιατί σήμερα δεν έχουμε μάθημα……..