Η ανεπάρκεια της Λογικής

Άλλοι το λένε υπερ-νοημοσύνη, άλλοι το αποκαλούν το Υπέρτατο Όν,
κάποιοι απλά ο Δημιουργός, ορισμένοι ο Μέγας κατασκευαστής του
Σύμπαντος ή τέλος απλά ΘΕΟΣ. Οι Φυσικοί μας λένε πως αν οι
παγκόσμιες σταθερές ήταν κατ’ ελάχιστο διαφορετικές, τότε δεν θα
είχε υπάρξει ο κόσμος όπως τον ξέρουμε και φυσικά οι άνθρωποι.
Όταν όλες οι τιμές των εμπλεκόμενων φυσικών ποσοτήτων είναι ακριβώς
όσο θα έπρεπε να είναι για να κατασκευαστεί ο κόσμος όπως είναι
σήμερα, αυτό μας κάνει να αναρωτιόμαστε, πρόκειται για σύμπτωση,
πρόκείται για ατύχημα ή πρόκεται για πρόνοια – κατασκευή και θαύμα;
Οι μαθηματικοί μας λένει πως το τυχαίο της δημιουργίας του σύμπαντος
είναι σαν να παίζεις λοταρία και να κερδίζεις συνεχώς το πρώτο λαχνό
για χιλιάδες συνεχόμενες κληρώσεις!!!!
Ο Αριστοτέλης το περιγράφει ως το πρώτο κινούν. Η πρώτη αιτία. Από την
στιγμή δηλαδή που τα πάντα έχουν ένα αίτιο, τότε και το σύμπαν θα πρέπει
να έχει ένα αίτιο και αυτό είναι ο θεός.
Πολλοί είναι αυτοί που επιχειρηματολογούν ενάντια όλων των παραπάνω και
καλά κάνουν βέβαια, οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι να αμφισβητούμε και
μέχρι να πειστούμε για την αντίθετη άποψη έχουμε το δικαίωμα να την
ελέγχουμε. Πάντα πίστευα πως αυτοί που περισσότερο αμφισβητούσαν αυτά τα
θέματα είναι οι πιο ευφυείς και πεπαιδευμένοι κάθε κοινωνίας. Οι απλοί
άνθρωποί και οι πτωχοί τω πνεύματι δέχονται πολύ ευκολότερα ότι υπερβατικό.
Από την άλλη βέβαια αυτό είναι θεμελιώδες αξίωμα του Χριστιανισμού, οι πτωχοί
τω πνεύματι τω θεό όψονται. Και είναι λογικό επιχείρημα αν θεωρήσουμε πως υπάρχει το
ανώτατο όν, το οποίο μοίρασε την ευφυία, τότε δεν θα έπρεπε να πριμοδοτήσει
με κάποιο τρόπο αυτούς που τους έδωσε λιγότερη ευφυία; Οι επιστήμονες τα βλέπουν
όλα αυτά συνήθως σαν δοξασίες από την ζωή του ανθρώπου στην παλαιολιθική εποχή
που ήταν έρμαιο των στοιχείων της φύσης. Ψιλά γράμματα, τόμοι και τόμοι
αντιπαράθεσης, τόμοι και τόμοι σκοταδισμού ή προόδου. Ιερά εξέταση από την
μια, επιστημονική πρόοδος από την άλλη και στο βάθος του τούνελ πάλι μηδενισμός.
Το ερώτημα της Μαργαρίτας ποτέ δεν απαντήθηκε πειστικά… Χιλιάδες τόνοι μελάνης.
Προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι; Τον Δημιουργό; Για σκεφτείτε, αν υπάρχει ένας
Δημιουργός, πόσο ανώτερος θα είναι από τα δημιουργήματα του; Θα μπορούσαν ποτέ
να τον εξηγήσουν; Αν δεν υπάρχει Δημιουργός, ακόμα και έτσι, ποιος μπορεί
να στερήσει το δικαίωμα στον άνθρωπο να ζει με την ανάγκη να πιστεύει πως
υπάρχει. Αναπάντητα ερωτήματα για αιώνες. Όσο όμως υπάρχουν, θεωρώ πως
αφήνουν ένα θετικό πρόσημο στην ανθρωπότητα. Θεωρώ πως το μέλλον θα είναι ζοφερό
σε μια ανθρωπότητα που δεν θα έχει καν την ανάγκη να ασχολείται με αυτό το ερώτημα.
Που δεν θα την ενδιαφέρει καν. Δεν θέλω να δω αυτόν τον Homo Selfish Economicus.
Το ερώτημα της Μαργαρίτας… Θα μπορούσε άραγε ο κατασκευαστής να έχει αφήσει
απτές μαθηματικές αποδείξεις που θα έδιναν απάντηση σε αυτό το ερώτημα;
Τότε πολύ σύντομα ο άνθρωπος θα έφτανε στην απόδειξη και θα συμμορφωνόταν
‘με την βία’. Δεν θα μπορούσε να κάνει κ αλλιώς. Αυτή θα ήταν μάλλον μια
θεική Φασιστική Χούντα που δεν θα άφηνε δικαίωμα ελεύθερης βούλησης στο
δημιούργημα, επομένως αν υπάρχει δημιουργός, σωστά έπραξε και δεν άφησε
μαθηματικές αποδείξεις είτε περί της ύπαρξης του είτε ενάντια. Άφησε όμως κάποιες
μαθηματικές αποδείξεις, τις οποίες ανακαλύψαμε το προηγούμενο αιώνα, και που
προσωπικά πιστεύω πως είναι η μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη της ανθρωπότητας
αν και δεν έχουν, δεν ξέρω γιατί, λάβει την αρμόζουσα ‘διαφήμιση’. Ο Κουρτ Γκέντελ
μαθηματικός του προηγούμενου αιώνα, φίλος του Αϊνστάιν για τον οποίον ο ίδιος ο
Αϊνστάιν έλεγε: ‘Το μόνο που θέλω στην ζωή μου είναι να κάνω παρέα μαζί του και να τον
ακούω’, ‘ο Γκέντελ είναι άριστος επιστήμονας και εγώ τίποτα δεν ανακάλυψα μπροστά
σε αυτόν’. Ο Γκέντελ το 1931 διατύπωσε τα δύο του θεωρήματα πάνω στην Μαθηματική
Λογική που συγκλόνισαν συθέμελα όλο το Μαθηματικό οικοδόμημα χιλιετιών. Στο πρώτο του θεώρημα είπε πως καμία ανθρώπινη Μαθηματική θεωρία δεν μπορεί να είναι συνεπής και πλήρης, δηλαδή πως για κάθε θεωρία που αποδεικνύει ορισμένες αλήθειες, μπορεί να υπάρξει και μια δήλωση, που ναι μεν είναι αληθής, αλλά δεν μπορεί να αποδειχθεί από τη θεωρία.
Παύση…. Σκέψη…. Παύση…
Με άλλα λόγια, τα Μαθηματικά δεν θα είναι ποτέ το αυστηρό και ακλόνητο σύστημα
που οι Μαθηματικοί ονειρεύονται επί χιλιετίες. Και αυτό το απέδειξε με Μαθηματικά
ακλόνητα, που κανένας Μαθηματικός δεν αμφισβητεί.
Όμως η πιο σοβαρή συνέπεια του θεωρήματος της μη πληρότητας στην φιλοσοφία είναι
η εξής: Αν και το θεώρημα μπορεί να δηλωθεί και να αποδειχθεί με έναν αυστηρά μαθηματικό τρόπο, αυτό που φαίνεται να λέει είναι ότι η λογική σκέψη δεν μπορεί ποτέ να διεισδύσει στην τελική αλήθεια…
Παύση…. Σκέψη…. Παύση…
Και όλα αυτά αποτελούν αδιαπραγμάτευτες Μαθηματικές αλήθειες.
Τι αποδείξαμε λοιπόν οι άνθρωποι; Ότι υπάρχει όριο στην απόδειξη της αλήθειας
και ότι υπάρχει αλήθεια, που είναι βέβαιο ότι είναι αλήθεια, αλλά δεν έχουμε
μαθηματικό τρόπο να το αποδείξουμε.
Από μια άλλη άποψη το θεώρημα αυτό δείχνει πως για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει πλήρως το σύμπαν πρέπει να το θεωρήσει παρατηρώντας το από μια θέση έξω απ’ αυτό. Μέσα στο σύμπαν υπάρχουν όρια για την κατανόηση του. Μήπως λοιπόν είναι ανώφελο να ψάχνουμε για να βρούμε όλες τις απαντήσεις για τον Κόσμο μας; μήπως τα μυστικά του Κόσμου είναι καλά κρυμμένα για τις οντότητες που είναι μέσα σε αυτόν;