οἵη περ φύλλων γενεή, τοίη δέ και ἀνδρῶν.
φύλλα τα μέν τ᾽ ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ θ᾽ ὕλη
τηλεθόωσα φύει, ἔαρος δ᾽ ἐπιγίγνεται ὥρη·
ὣς ἀνδρῶν γενεή ἡ μέν φύει ἡ δ᾽ ἀπολήγει.
Και των θνητών η γενεά των φύλλων ομοιάζει·
των φύλλων άλλα ο άνεμος χαμαί σκορπά και άλλα
φυτρώνουν, ως η άνοιξη τα δένδρ᾽ αναχλωραίνει·
και των θνητών μια γενεά φυτρώνει και άλλη παύει.
Όμηρος, Ομήρου Ιλιάδα, Ραψωδία Ζ / 146.
Ίσως η καταπληκτικότερη παρομοίωση στα Ομηρικά κείμενα. Πάντα επίκαιρη, διαχρονική και αιώνια, καταδεικνύει τόσο στοχευμένα το εφήμερο της ζωής.
