Στον ιστότοπο http://www.trolleei.gr, δημοσιεύτηκε το πρωί, αλλά τώρα έχει αποσυρθεί από τη δημόσια θέα, μια ανάρτηση με τίτλο Η ομερτά της επαρχίας, η σαπίλα της οικογένειας, με αφορμή την ανεύρεση του πτώματος του Β. Γιακουμάκη. Την ανάρτηση, που δεν εντοπίζεται εύκολα, παραθέτω ολόκληρη, μετά το δικό μου σχόλιο που ακολουθεί.
Αδυνατώ να καταλάβω αν ο αρθρογράφος επικρίνει την κοινωνία της Κρήτης, την κοινωνία της ελληνικής επαρχίας, ή την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.
Γιατί αν περιορίσουμε την ανάλυσή μας στο εξόφθαλμο, στη φοβική κοινωνία του Ρεθύμνου, της Ξάνθης, ή των Ιωαννίνων, έχουμε κάνει τη λανθασμένη παραδοχή ότι η κοινωνία της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, τ** **** [συμπληρώστε τη μεγαλούπολη της αρεσκείας σας] είναι ανεκτικότερες ή ανεκτικές, κι ότι το πρόβλημα βρίσκεται στον τόπο κι όχι στα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα για κανέναν. Ο κάφρος έχει τόπο κατοικίας και την Αθήνα και το Ηράκλειο και τη Θεσσαλονίκη και το Ρέθυμνο. Απλώς η μεγαλούπολη, αν ξεφεύγεις από τη νόρμα, σου δίνει χώρο και πλήθος να κρύψεις τη μοναξιά σου. Ναι, αν είσαι τυχερός, σου δίνει καμιά φορά και τη συντροφιά να αντιμετωπίσεις το φόβο των άλλων. Όμως, η ελληνική κοινωνία είναι στο σύνολό της ίδια: φοβισμένη, κομπλεξική, ανιστόρητη, μισαλλόδοξη, θρησκόληπτη, αντιορθολογιστική, με άγνοια και περιφρόνηση στην επιστήμη, και αγάπη για το μύθο και την αυτοκολακεία.
Εκατοντάδες σχολεία, και το δικό μας, περνούν και φέτος από την στήλη του κ̶.̶ ̶Τ̶ί̶π̶, ε…, του επιτρόπου κ. Αβραμόπουλου, στην Πλάκα, που τιμά έναν ανύπαρκτο ήρωα Κουκίδη, πρόσφατο εφεύρημα της (ακρο)δεξιάς ως αντίβαρο στο Σάντα και το Γλέζο, άλλα τόσα, και παρολίγον και το δικό μας, προσκυνούν στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης το πτώμα ενός γέροντα που μοναδική προσφορά του στους συνανθρώπους του, υπήρξε η απομόνωσή του -δεν κάνω τίποτε, αλλά προσεύχομαι για σας- και η λογοδιάρροια από αρλούμπες, προφανείς ενδείξεις κατανάλωσης ουσιών ή/και έλλειψης απαραίτητων για τον οργανισμό και τον εγκέφαλο στοιχείων. Ο Δαρβίνος εξακολουθεί, και μετά τις προχθεσινές εξαγγελίες του κ. Κουράκη, να αποτελεί ύλη-μη ύλη στα βιβλία των παιδιών, ενώ η τελευταία, πριν τις εκλογές -απέλπιδα για την επανεκλογή του, υπογραφή του κ. Λοβέρδου, που παλαιότερα είχε διασύρει αβοήθητες οροθετικές γυναίκες, είχε μπει για την επαναφορά του δικαιώματος απαλλαγής από τα Θρησκευτικά αποκλειστικά στους αλλόθρησκους και ετερόδοξους. Στο διπλανό, για τους Ηρακλειώτες, Σχολείο Ευρωπαϊκής Παιδείας, τα Θρησκευτικά διδάσκονται, εναλλακτικά με την Ηθική, στα Λύκεια της Κύπρου διδάσκονται εναλλακτικά με την Ιστορία…
Η ενδεχόμενη ερώτηση, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Βαγγέλη, ας κάνει αυτούς που θα τη θέσουν να αναρωτηθούν αν κι οι ίδιοι αποτελούν μέρος του προβλήματος. Όπως είμαστε όλοι μέρος του προβλήματος, αν δεν μπορούμε να αρθρώσουμε ξεκάθαρες κουβέντες, αντί για υπονοούμενα. Τι σημαίνει ιδιαίτερος, διαφορετικός, δεν ξέρω τι άλλο; Φοβόμαστε τη λέξη ομοφυλόφιλος, τη θηλυπρέπεια, ή τη φράση με ομοφυλοφιλικές τάσεις; ή φοβόμαστε την οικογένεια; ή δεν είμαστε βέβαιοι αν ισχύει κάτι τέτοιο; Στην τελευταία περίπτωση, είμαστε διπλά αποκρουστικοί, στην πρώτη παραμένουμε υποκριτές όταν υποτίθεται ότι αρθρώνουμε κρίσεις για την στάση των άλλων.
Είναι πολύ εύκολο να ρίξουμε το φταίξιμο στην επαρχία, και να ξεχάσουμε ότι δίπλα μας, καθημερινά, συναναστρεφόμαστε, και σπάνια διαμαρτυρόμαστε, με ανθρώπους που μοιάζουν να μην έχουν περάσει το Διαφωτισμό, ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να διακρίνουν τη δική τους υποκρισία, ενηλίκους που δεν βλέπουν τον ευνουχισμό του μυαλού τους.
Τα δάκρυα δεν είναι μόνο κροκοδείλια, είναι ενίοτε και μωρουδιακά, εγκεφάλου μηνών. Κι η ομερτά δεν είναι αλλού, παρά στο μυαλό και την ψυχή.
Για μας τους εκπαιδευτικούς, για κάθε Βαγγέλη, η ευθύνη είναι διπλά δική μας.
Ακολουθεί η δημοσίευση του trolleei.gr:
Η ομερτά της επαρχίας, η σαπίλα της οικογένειας
Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 15 Μάρτιος 2015 09:23Νεκρός ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Όπως νεκρός πιο πριν ήταν και ο Άλεξ Μεσχισβίλι στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Όπως βιάστηκε πριν 15 μέρες μια φοιτήτρια στην Ξάνθη από 2 τοπικούς επιχειρηματίες.
Έτσι σε ονομάζουν οι τοπικές κοινωνίες άμα έχεις ένα κωλόμπαρο που πουλάς πετρέλαιο και διακινείς ναρκωτικά. Είσαι επιχειρηματίας. Και παιδί του τόπου, άξιος νέος.Βγάζεις λεφτά, δίνεις δουλειές, θα διαιωνίσεις το είδος. Ούτε ξένος, ούτε πουτάνα φοιτήτρια,ούτε πούστης που ντροπιάζει την περήφανη Κρήτη και την αντρίλα της. Αυτή είναι η κρητική λεβεντιά, να βασανίζεις τον αδύναμο και να μην έχεις ούτε τα παντελόνια να το παραδεχτείς. Να μπαίνουν βουλευτές μπροστά για να συγκαλύψουν εγκλήματα.
Τα δικά μας παιδιά, τα ντόπια, είναι λεβέντες, καλύτεροι από τους άλλους. Δε πα να κατεβάζουν τα μούτρα των γυναικών τους, δε πα να βιάζουν τα παιδιά τους ξέρω γω (όλα αυτά τα παραδείγματα έχουν έρθει κάποια στιγμή στο φως της ημέρας γύρω γύρω). Είναι καλά παιδιά. Δεν πα να φυλακίζουν μετανάστες σε παραπήγματα στη Μανωλάδα και στην Χαλανδρίτσα; Δε πα να κάνουν πλάτες σε φυλακές-κολαστήρια για ξένους αλλά και ντόπιους φτωχοδιάβολους πάνω στους οποίους οι φαρμακοβιομηχανίες δοκιμάζουν τα φάρμακά τους; Ρε λεφτά, φέρνουν; Στην εκκλησία πάνε την Κυριακή; Τότε τι μας ζαλίζεις τα αρχίδια.
Η ελληνική κοινωνία ενσαρκώνει την παροιμία με τις 3 μαϊμούδες, Δεν είδε, δεν άκουσε δεν ξέρει να πει. Εκτός αν δίνει το κράτος καμιά αμοιβή για να καρφώσεις το γείτονα. Εκεί, το ρουφιανιλίκι πάει σύννεφο.Εκεί οι αισθήσεις λειτουργούν άψογα. Ή εκτός αν είναι για κανέναν αναρχικό που αναζητείται, οπότε εκεί το κάνουν τσάμπα, για τη σωτηρία της ψυχής τους και της χώρας.
Κλειστές, οπισθοδρομικές, φοβικές προς το νέο κοινωνίες, που αναπαράχθηκαν μεταξύ τους και δημιούργησαν ανοσιουργήματα. Αυτή είναι η εικόνα και η ηθική της ελληνικής επαρχίας και κάποια στιγμή, κάποιος, πρέπει επιτέλους να μιλήσει για όλα αυτά.