Δέκα με δεκαπέντε χρόνια πριν – και ίσως και παραπάνω- όταν μιλούσε κανείς για Πληροφορική, ήταν κοινώς αποδεκτό ότι επρόκειτο για την «επιστήμη του μέλλοντος», πάνω στην οποία θα «πατάει» μεγάλο τμήμα – για την ακρίβεια, το μεγαλύτερο- της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας του 21ου αιώνα. Έκτοτε, «πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι», και οι υπολογιστές βρίσκονται παντού, τόσο υπό τη μορφή desktop και laptop συστημάτων όσο και φορητών συσκευών (tablets, smartphones κ.α.) που κουβαλούν μαζί τους οι περισσότεροι επί καθημερινής βάσης.
Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι η διείσδυση της ψηφιακής τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή καθιστά περιττή την ανάγκη διδασκαλίας του μαθήματος της Πληροφορικής στο σύγχρονο σχολείο, και ειδικά στις μικρότερες τάξεις, καθώς οι σημερινοί μαθητές έρχονται de facto σε επαφή μαζί της και εκτός των σχολικών χώρων. Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα αποτελούσε υπεραπλούστευση και μάλιστα σε αφοριστικό επίπεδο, καθώς, πέραν της εξοικείωσης, είναι εύκολα κατανοητό ότι είναι υποχρέωση ενός εκπαιδευτικού συστήματος να θέτει τις βάσεις όχι απλά για τους χρήστες, αλλά και για τους μελλοντικούς «πληροφορικάριους»- τους επαγγελματίες του χώρου.