From the start … to the happy end! One more anventure in the Twinspace is ending. We are very pround of our final product!

The teams have done a great job!

Το etwinning πρόγραμμα  “A lie can travel…” αποτελεί μια προσπάθεια ενσωμάτωσης της   κριτικής επεξεργασίας  των διαδικτυακών πηγών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το τελικό προϊόν της κοινής αυτής προσπάθειας στον χώρο του Twinspace αποτέλεσε η δημιουργία ενός κοινού διαδικτυακού περιοδικού αξιοποιώντας το  εργαλείο www.flipsnack.com. Δείτε το τελικό προϊόν εδώ: https://www.flipsnack.com/CA79E8BBDC9/a-lie-can-travel-tjibse0jiq.html

Το SELFIE for TEACHERS αποτελεί διαδικτυακό εργαλείο που συμβάλει ώστε οι εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να αναπτύξουν ή να βελτιώσουν την ψηφιακή τους ικανότητα για να μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις ψηφιακές τεχνολογίες στην καθημερινή επαγγελματική τους πρακτική. Μέσα από μια διαδικασία αναστοχασμού, οι εκπαιδευτικοί είναι εφικτό να διακρίνουν τον βαθμό της εμπειρίας τους  σχετικά με τις ψηφιακές δεξιότητες που διαθέτουν και ιδίως να εντοπίσουν τα δυνατά τους σημεία ώστε να επιδιώξουν περαιτέρω ανάπτυξη, καθώς και τις αδυναμίες τους, τις οποίες μπορούν στο άμεσο μέλλον να περιορίσουν .

Το συγκεκριμένο πολιτιστικό πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε τη σχολική χρονιά 2017-18 με στόχο την προώθηση της φιλαναγνωσίας και της δημιουργικής αυτοέκφρασης. Οι μαθητές/τριες του τμήματος Α4 εργάστηκαν από τον Νοέμβριο έως τον Απρίλιο. Αρχικά επέλεξαν ως αντικείμενο του ενδιαφέροντός τους το μάθημα της Θεατρολογίας, εστίασαν στη χρονική στιγμή της εμφάνισης της Commedia dell’ arte ως γέφυρα του παλαιότερου με το νεότερο θέατρο. Αφού μελέτησαν το θεωρητικό υλικό του σχολικού εγχειριδίου και το διεύρυναν με αναζήτηση στο διαδίκτυο, επιδίωξαν τη δημιουργία ενός πρωτότυπου κειμένου που θα αφηγείται τις βασικές όψεις της εξέλιξης αυτού του θεατρικού είδους, τους βασικούς του χαρακτήρες και τις επιδράσεις του στο σύγχρονο θέατρο. Η δημιουργική αποτύπωση των αναγνωσμάτων αποτέλεσε τη βάση μιας γραπτής και μιας ψηφιακής ιστορίας για την οποία αξιοποιήθηκαν οι Νέες Τεχνολογίες. Ειδικότερα χρησιμοποιήθηκε το πρόγραμμα δημιουργίας κόμικ Toondoo από το οποίο έγινε εξαγωγή των εικόνων και ενσωμάτωσή τους στο πρόγραμμα δημιουργίας Ψηφιακών Εκδόσεων Joomag για την τελική απόδοση της ιστορίας σε μορφή ebook.

Οι συμμετέχοντες μαθητές είναι: Πανταζή Αικατερίνη, Παπαγιαννοπούλου Θάλεια, Παπαδημητρίου Χαρίκλεια, Παππά Ζωή, Πατσιαούρα Ελπίδα-Ευαγγελία, Πλιάτσικας Ηλίας, Ράπτη Μαρία-Γκόλφω, Ρεφενέ Κλεοπάτρα-Γεωργία, Σολτάνη Ελπίδα, Στάικος Ανέστης, Στεργιοπούλου Ειρήνη, Τζίμα Φωτεινή-Ειρήνη, Τσιαπέρα Μαρία, Τσιγαρίδας Βάιος, Τσιμπλέκα Ειρήνη, Τσιτσιρίγκα Θεοφανεία-Μαρία, Φλίσκα Βασιλική, Φούκας Στυλιανός, Φώτα Αγγελική-Σεραφίνα, Χαρδαλιάς Αριστοτέλης, Χατζηαραπίδου Μαρία-Σωτηρία, Χλαπάνα Λαμπρινή, Χρήστου Ελευθέριος.
Υπεύθυνη εκπαιδευτικός ήταν η κ. Παναγιώτα Μπαϊράμη , φιλόλογος του σχολείου.

Υπάρχει μια παρανόηση ως προς την τεχνική του αυτοσχεδιασμού που χρησιμοποιούσαν οι ηθοποιοί της Commedia dell’Arte, και είναι μια παρανόηση που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη και στις μέρες μας σε σχέση με τους ηθοποιούς που δουλεύουν με τη μέθοδο του αυτοσχεδιασμού. Στην πραγματικότητα, η σπουδαία τεχνική του αυτοσχεδιασμού ήταν το αποτέλεσμα βαθιάς γνώσης της σκηνικής πράξης ύστερα από μακρόχρονη εμπειρία και εξάσκηση. Συγκεκριμένα, ο κάθε ηθοποιός διήγαγε μια μακρόχρονη μαθητεία επάνω στη σκηνή σε συμπληρωματικούς ρόλους (κομπάρσος, χορευτής) προτού καταλήξει στο ρόλο εκείνο που θα ενσάρκωνε για το υπόλοιπο της ζωής του. Γιατί ο κάθε ηθοποιός εξειδικευόταν στην ενσάρκωση ενός συγκεκριμένου ρόλου, γεγονός που δημιουργούσε ένα είδος ταύτισης του ηθοποιού με το ρόλο, με αποτέλεσμα να διατηρούν συχνά οι ηθοποιοί την αμφίεση του ρόλου τους στην καθημερινή τους ζωή και αρκετές φορές να απαρνιούνται και το ίδιο τους το όνομα.

Οι ρόλοι ήταν φτιαγμένοι έτσι ώστε να προσαρμόζονται σε διάφορες ιστορίες και πλοκές.        Τα εξωτερικά και βασικά χαρακτηριστικά των ρόλων, όπως το όνομα, η ενδυμασία, το πρότυπο της γλωσσικής και υφολογικής έκφρασης, ήταν καθορισμένα, ο κάθε ηθοποιός ωστόσο πρόσθετε το προσωπικό του στοιχείο, σύμφωνα με το ταλέντο του. Οι ηθοποιοί όφειλαν να αποστηθίζουν κείμενα, lazzi (ελαφριές κωμικές νύξεις), burle (ολόκληρα κωμικά σκετσάκια) καθώς και διαλόγους που προέκυπταν από πειραματισμούς στις δοκιμές τους. Χρησιμοποιούσαν τα παραπάνω με μια σχετική ελευθερία, για την ομαλή διεξαγωγή της παράστασης όμως, δεν επιτρεπόταν να ξεφεύγουν από το “σενάριο” το οποίο έθετε τα όρια. Η δουλειά του ηθοποιού, λοιπόν, δεν ήταν καθόλου απελευθερωμένη εκφραστικά και αυθόρμητη, αντιθέτως επιζητούσε την απόλυτη κυριαρχία επί του ρόλου, την εξαιρετική αίσθηση του ρυθμού, την ετοιμότητα, την ευστροφία και την ασφαλή ευκινησία που εγγυούνταν την τέλεια λειτουργία του συλλογικού παιχνιδιού. Πράγματι, όλες οι ενδείξεις συνηγορούν στο συμπέρασμα ότι οι ηθοποιοί της Commedia dell’Arte ήταν ασυναγώνιστοι στο επάγγελμά τους, συνδυάζοντας τις αρετές του χορευτή, του τραγουδιστή, του μίμου, του ακροβάτη, του κωμικού, και παρουσιάζοντας μια απίστευτη πνευματική και σωματική ευλυγισία.

Η Κομέντια ντελ Άρτε είναι το εξαιρετικό είδος θεάτρου των 16ου, 17ου και 18ου αιώνων, του οποίου το βασικό χαρακτηριστικό βρίσκεται στην απουσία ενός ολοκληρωμένου κειμένου που να προϋπάρχει της παράστασης. Μάλιστα, ως προς αυτό, η Κομέντια ντελ Άρτε, κατά την περίοδο της ανάπτυξής της, ως Αυτοσχέδια Κωμωδία (Commedia all’ improvviso), διαφοροποιείται από την Λόγια Κωμωδία (Commedia Erudita) της Αναγέννησης, αν και ενσωματώνει ορισμένα πρόσωπά της και ορισμένα χαρακτηριστικά άλλων προσώπων της.
Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της Κομέντια ντελ Άρτε βρίσκεται, ακριβώς, στην ικανότητα των ηθοποιών της να παράγουν θέατρο χωρίς να περιορίζουν τη σκηνική δράση τους σε απλή ‘μετάφραση’ του κειμένου. Σ’ αυτήν, τον κεντρικό ρόλο του αυθεντικού δημιουργού δεν τον παίζει ο συγγραφέας, αλλά ο ηθοποιός. Η φωνή, η κίνηση, η σωματικότητα του ηθοποιού, είναι στοιχεία το ίδιο σημαντικά με τις λέξεις, αν όχι περισσότερο.

commedia

Κάθε τραγούδι αφηγείται διαφορετική ιστορία

γράφει όμως δική του από τις επαναλαμβανόμενες στη ροή του χρόνου εκτελέσεις του. Συχνά συνδέεται άρρηκτα με μία από αυτές. Θύμηση και συναίσθημα ταυτίζουν τα τρία επικρατέστερα του διαγωνισμού με τη δωρική φωνή και συνταρακτική ερμηνεία της Σωτηρίας Μπέλλου.
Αναμένοντας την τελική έκβαση μεταξύ των «Δεν λες κουβέντα», «Με αεροπλάνα και βαπόρια», «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» ας μας επιτραπεί ένα νοσταλγικό, πλην όμως διαχρονικό, ταξίδι. Σημείο αναγνώρισης των τραγουδιών, που αντλούν το περιεχόμενό τους από τον ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό χώρο στη διάρκεια της ταραγμένης ιστορικής συγκυρίας, που οριοθετείται μεταξύ του εμφύλιου σπαραγμού και της έναρξης της μεταπολίτευσης, αποτελεί ο πρώτος στίχος.

Ο στιχουργικός ρυθμός τους

ακολουθεί τις μουσικές επιταγές και τους χορευτικούς αυτοσχεδιασμούς του ζεϊμπέκικου. Αν οι ομοιότητες εκκινούν από την καθιέρωση του τίτλου, διατρέχουν το περιεχόμενο και καταλήγουν σε κοινή ρυθμική μετουσίωση, δεν εκλείπουν αξιοπρόσεχτες αποκλίσεις. Μια σύντομη περιγραφή του περιεχομένου στο πλαίσιο συγκριτικής συνεξέτασης, βασιζόμενης

• στη δυναστική επιβολή της εξουσίας,
• στη δυνατότητα παρέμβασης του ατόμου,
• στο εύρος εκτύλιξης των αφηγούμενων,

θα καταστήσει εφικτή την ανάδυση διαφορών. Δομική ανάπτυξη και λεξικογραμματικά χαρακτηριστικά των στιχουργών θα αξιοποιηθούν στο βαθμό που φωτίζουν τη διερεύνηση.

Είναι οι δραστηριότητες της δημιουργικής γραφής παράγοντας  ανάπτυξης της φιλαναγνωσίας;