Ab Imo Pectore

Το είδωλο που εμφανίζεται στον καθρέφτη αναπαριστά την ούτως ή άλλως επίπλαστη εικόνα που επιλέγουμε να βλέπουμε.
Έτσι, άλλοτε, βλέπουμε το ωραιοποιημένο, αψεγάδιαστο, εκτυφλωτικό υπερτονισμένο μας εγώ κι άλλοτε την άσχημη πλευρά του εαυτού μας, τη μη επιθυμητή, τη γεμάτη ατέλειες και στην έσχατη μορφή της, την αποκρουστική.
Σε κάθε περίπτωση η αντανάκλαση της παραποιημένης έως πλήρους διαστρεβλωμένης πραγματικότητας είναι εσφαλμένη.
Για να βγάλουμε συμπεράσματα για την ακριβή μας εικόνα, ίσως πρέπει να την αναζητήσουμε συνθέτοντας τις εικόνες που προβάλλονται μέσα από τα μάτια των άλλων κι ακόμα καθαρότερα βλέποντάς την μέσα από τα μάτια της ψυχής μας.

Το μαγικό σοκάκι

Τι το παράξενο με τούτο το σοκάκι; Μα, κάθε φορά που κάνω προς τα μπρος με οδηγεί πίσω στο χρόνο. Όχι μόνο τον ιστορικό, γιατί συνδέεται με την ιστορία της πόλης μου, καθώς εκεί δεξιά, έξω από την εικόνα, ορθώνεται αγέρωχο το αρχοντικό της Πούλκως, μα κυρίως, γιατί με γυρίζει πίσω, στο δικό μου χρόνο, αυτόν που βίωσα ως παιδί.
Σ’ αυτό το όμορφο οίκημα στο βάθος, που σήμερα στεγάζει τον κόπο και την εξαίρετη λαογραφική συλλογή της Τατιάνας, εγώ τότε περνούσα ώρες ατέλειωτες παιχνιδιού και χαράς με τον αγαπημένο φίλο, το Νώντα, καθώς ήταν το σπίτι του. Χαρά, γέλια, τσακωμοί και παιδικά όνειρα!
Αυτό το σοκάκι, που τότε το περνούσα τρέχοντας αγωνιώντας να φτάσω στο σπίτι μου (ναι οδηγεί στο πατρικό μου κι έφτανα πάντα λαχανιασμένος) είναι τελικά “μαγικό”: Φτάνει από το παρελθόν στο παρόν μα είναι και η δική μου πύλη που με οδηγεί από το παρόν στο παρελθόν.
Να γιατί το αγαπώ!

Καλή χρονιά και μακάρι να αφήσει έντονα όμορφες αναμνήσεις!