Ab Imo Pectore

Θυμάμαι τον καστανά, που ερχόταν έξω από την αυλή του Δημοτικού Σχολείου κρατώντας στον ώμο του ένα σακί μισογεμάτο βρασμένα κάστανα.
Τα πουλούσε 2 δραχμές τη μερίδα. Η μερίδα καθοριζόταν από το πόσο μπορούσε να χωρέσει το παλιό, σχεδόν σκουριασμένο τσίγκινο κονσερβοκούτι, που έμπαινε στο σακί άδειο και αναδυόταν γεμάτο μεγάλα, ζεστά και πεντανόστιμα κάστανα.
Ουρά κάναμε, για να τα αγοράσουμε.
Ακόμα έχω στα αυτιά μου τη χαρακτηριστική φωνή του (καλή του ώρα εκεί που είναι!), που αντηχούσε σχεδόν τραγουδιστά αμέσως μόλις χτυπούσε το κουδούνι για το διάλειμμα:
“Ζεστούτσικα, μαλακούτσικα…Ελάτε στον πάππο”.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Η φωνή κι η εικόνα του καστανά, η μυρωδιά, η θέρμη κι η γεύση απ’ τα κάστανα (κι οι πέντε αισθήσεις παρούσες συγχρόνως!) είναι ακόμα ζωντανά.
Κάθε φορά που βλέπω κάστανα, εκεί γυρίζω.
Στα παιδικά μου χρόνια στη Σιάτιστα…