τ’ αυτιά του δεν άκουγαν.

Δόντια δεν είχε. Κι όταν έτρωγε, του χυνόταν το φαγητό. O γιος του και η νύφη του

δεν τον έβαζαν πια μαζί τους στο τραπέζι,

αλλά του έδιναν να φάει πάνω στη μεγάλη χτιστή χωριάτικη θερμάστρα όπου πλάγιαζε.

Κάποτε που του βάλανε να φάει στο πήλινο πιάτο, του ξέφυγε από τα χέρια,

έπεσε κι έσπασε.

Η νύφη του άρχισε τότε να τον μαλώνει πως όλα τα χαλάει στο σπίτι

και σπάει τα πιάτα.

Τέλος του είπε πως από’ δω και πέρα θα του έδιναν να τρώει στην ξύλινη γαβάθα.

O παππούς αναστέναξε μόνο και δεν είπε τίποτα.

Μια μέρα ο άντρας με τη γυναίκα του παρακολουθούσαν

που ο γιος τους μαστόρευε κάτι σκαλίζοντας ένα μικρό κούτσουρο.

O πατέρας λοιπόν τον ρώτησε:

«Τι φτιάχνεις εκεί, Μίσα;».

Κι ο Μίσα απαντά:

«Φτιάχνω μια μεγάλη γαβάθα, πατερούλη.

Όταν εσύ κι η μάνα μου γεράσετε, θα σας ταΐζω σ’ αυτήν τη γαβάθα».

O άντρας κι η γυναίκα του κοιτάχτηκαν και δάκρυσαν.

Ένιωσαν ντροπή που είχαν προσβάλει τον παππού.

Κι από τότε τον βάλανε να τρώει μαζί τους στο τραπέζ

ι και τον πρόσεχαν όπως πρέπει.”

       (Λ. Τολστόι, Διηγήματα, μύθοι και παραμύθια, μτφρ. Π. Ανταίος, Ωκεανίδ)