Από τα αρχαία χρόνια το Φθινόπωρο είναι η περίοδος συγκομιδής της Ελιάς, του Ευλογημένου αυτού καρπού. Έτσι και φέτος, αρχές του Νοέμβρη, οι κάτοικοι των Αρχαίων Κλεωνών, ξεκίνησαν το λιομάζωμα.
Αυτό έδωσε την αφόρμηση στα παιδιά να θέλουν να μάθουν περισσότερα γύρω από το μάζεμα της Ελιάς, αλλά και για τα προϊόντα της.
Μέσα από εικόνες γνωρίσαμε την Ελιά και τον τρόπο συγκομιδή της, τόσο στα παλιά χρόνια, όσο και στα νεότερα. Μάθαμε λοιπόν ότι παλαιότερα χρησιμοποιούσαν ραβδιά, αλλά σήμερα έχουμε τα χτένια αλλά και μηχανικά μέσα με διάφορους τύπους ελαιοραβδιστικών. Σαν πέσουν στα λιόπανα οι ελίτσες μας τις τοποθετούμε μαζικά σε διάφορα τελάρα πλαστικά ή ξύλινα, καθώς και σε γιούτινα ή πλαστικά διχτυωτά σακιά που θα επιτρέπουν στον καρπό της ελιάς να αερίζεται, ώστε να μη χαλάσει.
Παρατηρήσαμε όμως και τις ελιές που συνορεύουν με τον προαύλιο χώρο του Νηπιαγωγείου μας και επειδή όταν τις μάζευαν έπεσαν πολλοί καρποί στν χώρο μας τους μαζέψαμε σε μια μεγάλη σακούλα και τους δώσαμε στον παραγωγό που ανήκαν.
Ελιά ονομάζεται το υπεραιωνόβιο δέντρο και κάθε μέρος του είναι χρήσιμο.Εκτός από τον καρπό της, που μας δίνει το ελαιόλαδο και που μπορούμε να τον φάμε, μπορούμε να κάψουμε το ξύλο της ώστε να ζεσταθούμε, ενώ από τον πυρήνα της δηλαδή το κουκούτσι, μπορούμε να παράξουμε το πυρηνέλαιο και καύσιμη ύλη.
Παρατηρήσαμε το χρώμα του ελαιόλαδου, το μυρίσαμε…
δοκιμάσαμε το ελιόψωμο,
και για να γίνουμε ειδικοί στις ελιές είδαμε το παρακάτω βίντεο για το πως από την ελιά παίρνουμε το ελαιόλαδο…
Γνωρίσαμε το μύθο της Θεάς Αθηνάς και του Ποσειδώνα μέσα από το παρακάτω βίντεο ⇓
Φυσικά μάθαμε το πρώτο γράμμα της Ελιάς, το οποίο πήρε και τη θέση που του αρμόζει στο μολυβόδεντρό μας.
Επί της ευκαιρία αυτής ακούσαμε και το γνωστό τραγούδι: “Ντίλι , ντίλι, το καντήλι”
Ακούστε το
Επιπλέον κάναμε υποθέσεις για το αν το ελαιόλαδ0 και το νερό ανακατεύονται. Παρατηρήσαμε ότι δεν ανακατεύονται και ότι λάδι πάντα επιπλέει.
Και κλείσαμε τη θεματική μας δημιουργώντας τη δική μας ομαδική κατασκευή για να θυμόμαστε όσα μάθαμε για την ελιά. Έμνευσή μας δεν ήταν άλλο από το έργο του Χατζημιχαήλ Θεόφιλου “Λιομάζεμα”.
