ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Που’ σουν Λάζαρε, που είναι η φωνή σου

που σε γύρευαν η μάνα κι η αδελφή σου.

Είμουνα στη γη στη γη βαθιά χωμένος

κι από τους εχθρούς, εχθρούς βαλαντωμένος.

Βάγια βάγια των βαγιών τρώμε ψάρι και κολιό

και ως την άλλη Κυριακή τρώμε το παχύ τ΄αρνί.

2 σχόλια στο “ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Τα σχόλια είναι κλειστά.