Ολοκληρώσαμε το 1ο εργαστήριο δεξιοτήτων και συγκεκριμένα τον θεματικό κύκλο: « ΖΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ – ΕΥ ΖΗΝ» και την ενότητα: «Είμαι εγώ, είμαι μοναδικός!
Στόχος του προγράμματος είναι ν’ αναπτύξουν τα παιδιά ικανότητες αυτογνωσίας και δεξιότητες ενσυναίσθησης. Να συνειδητοποιήσουν τη μοναδικότητά τους κατανοώντας την έννοια της διαφορετικότητας. Να σέβονται και ν’ αποδέχονται την ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου, η οποία μπορεί να είναι σωματική, κοινωνική, πολιτισμική, γνωστική ή συναισθηματική, αναπτύσσοντας συμπεριφορές αποδοχής αυτής. Να προβληματίζονται σε ποικίλες καταστάσεις , να κάνουν υποθέσεις και να καταλήγουν σε συμπεράσματα, μέσα από το διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων. Ν’ αναπτύξουν το συναίσθημα και τη φαντασία τους, υποδυόμενοι άλλα πρόσωπα. Να εκφραστούν εικαστικά και να νιώσουν τη χαρά της δημιουργίας.
Μέσα από διάφορες δραστηριότητες τα παιδιά κλήθηκαν να καλλιεργήσουν δεξιότητες συνεργασίας, εμπιστοσύνης και ενσυναίσθησης. Μέσω υλικού πληροφορήθηκαν για τα άτομα με αναπηρία και τις ιδιαίτερες δεξιότητες που μπορεί αυτά να έχουν.
Ξεκινήσαμε περιγράφοντας ο καθένας τον εαυτό του, αρχικά σε ότι αφορά αυτά που βλέπουμε, τα εξωτερικά μας χαρακτηριστικά, όπου διαπιστώσαμε ότι έχουμε κάποια κοινά (χρώμα μαλλιών, ύψος, χρώμα δέρματος κλπ) και κάποια διαφορετικά, στη συνέχεια τα εσωτερικά μας χαρακτηριστικά (λίγο πιο δύσκολο), όπως τα καταλαβαίνουμε (σκεφτόμαστε διαφορετικά, αγαπάμε διαφορετικά κλπ). Τα εσωτερικά μας χαρακτηριστικά μπορεί να μη φαίνονται αλλά και αυτά συνθέτουν τη μοναδικότητά μας. Είμαστε όλοι μοναδικοί και διαφορετικοί, αλλά είμαστε όλοι ίσοι.
Αφού είδαμε και παρατηρήσαμε μια αληθινή αστυνομική ταυτότητα…..
φτιάξαμε τις δικές μας ταυτότητες , με τα μοναδικά χαρακτηριστικά μας, κυρίως εξωτερικά, τη φωτογραφία μας, την υπογραφή μας και φυσικά το μοναδικό μας αποτύπωμα. Αυτές τις ταυτότητες χρησιμοποιούμε στη δανειστική βιβλιοθήκη και ίσως αν χρειαστεί θα τις χρησιμοποιήσουμε και κάπου αλλού.
Ζωγραφίσαμε στη συνέχεια την παλάμη μας σε χρωματιστό χαρτί της αρεσκείας μας. Γράψαμε τα ονόματα μας επάνω και αφού τις βάλαμε σ’ ένα καλαθάκι τις ανακατέψαμε και παίξαμε ένα παιχνίδι. Ένα ένα τα παιδιά σήκωναν από το καλάθι μια παλάμη διάβαζαν τ όνομα του παιδιού που ήταν γραμμένο και έλεγαν σε όλους μας τι αγαπούν (θετικά στοιχεία) στο παιδί που γράφει η παλάμη. Τέλος φτιάξαμε μια γλάστρα με λουλούδια αυτές τις παλάμες, για να στολίσουμε την τάξη. Η γλάστρα είναι όμορφη γιατί τα «λουλούδια» είναι διαφορετικά και έχουν πολλά χρώματα (αναρωτηθήκαμε αν θα ήταν το ίδιο όμορφη , αν όλα τα «λουλούδια» είχανε ένα χρώμα και ένα μέγεθος και απαντήσαμε ομόφωνα , φυσικά και ΟΧΙ).
Μιλήσαμε για τα άτομα με αναπηρία. Είδαμε εικόνες με παιδιά σε αναπηρικά αμαξίδια να παίζουν μπάσκετ, λίγο διαφορετικά από εμάς αλλά το ίδιο ευτυχισμένα! Παιδιά να περπατούν με μπαστούνι γιατί δεν βλέπουν. Ανθρώπους να μιλούν με τα χέρια τους γιατί δεν ακούν και δεν μιλούν. Προσπαθήσαμε και εμείς να έρθουμε στη θέση τους, να κατανοήσουμε πως είναι να μη βλέπεις. Κλείσαμε τα μάτια μας και πιάσαμε αντικείμενα να δούμε αν μόνο με την αφή μπορούμε ν αναγνωρίσουμε τι έχουμε στα χέρια μας. Περπατήσαμε με τα μάτια κλειστά και συζητήσαμε για τα συναισθήματα που μας προκαλούνται.
Βάλαμε μαντήλια στα μάτια μας και ζωγραφίσαμε «με τα μάτια κλειστά». Πρωτόγνωρο το συναίσθημα, εντυπωσιακό το αποτέλεσμα.
Είδαμε φωτογραφίες με αθλητές παραολυμπιακών αγώνων. Παρατηρήσαμε αθλητές χωρίς χέρια να πηδάνε άλμα εις ύψος, αθλητές χωρίς πόδια σε αναπηρικά αμαξίδια να παίζουν τένις, τυφλούς να τρέχουν αγώνα δρόμου, βοηθούμενοι (πιασμένοι στα χέρια) από οδηγούς τυφλών κλπ. Αυτοί λοιπόν οι αθλητές με αναπηρία συμμετέχουν σε αγώνες και κατακτούν μετάλλια αντάξια της μεγάλης προσπάθειάς τους. Ναι και αυτοί οι αθλητές, κάνουν ακριβώς ότι κάνουν και οι υπόλοιποι αρτιμελείς αθλητές…. λίγο διαφορετικά βέβαια, αλλά είναι το ίδιο άξιοι και αυτοί!
Ήρθαμε και εμείς για λίγο στη θέση ενός τυφλού αθλητή. Κάναμε και αγώνες προσποιούμενοι τους τυφλούς. Χωριστήκαμε σε ζευγάρια. Ένα παιδί έκανε τον τυφλό αθλητή και άλλο παιδί τον οδηγό του, πιασμένοι από το χέρι προσπάθησε το παιδί αθλητής, σύμφωνα με τις οδηγίες του παιδιού οδηγού, να μην πέσει πάνω τα εμπόδια που υπήρχαν στη διαδρομή τους.
Είδαμε μια ταινία με τίτλο «Η Αργυρώ γελάει». Η ταινία μας συστήνει την Αργυρώ, ένα κοριτσάκι περίπου στην ηλικία μας, η οποία συμμετέχει σε διάφορες δραστηριότητες όπως εμείς, κάνει ακριβώς ότι κάνουμε και εμείς, με μια διαφορά, η Αργυρώ βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, το γεγονός αυτό όμως δεν της στερεί τίποτα από όλα αυτά που κάνουν τα παιδιά της ηλικίας της. Ίσως να τα κάνει λίγο διαφορετικά , αλλά σημασία έχει ότι ζει όλα αυτά που ζουν τα παιδιά της ηλικίας της!
Στη συνέχεια συζητήσαμε για την ανάγκη όλων των ανθρώπων, να επικοινωνήσουν, είτε με τον προφορικό λόγο είτε με τον γραπτό. Πώς γράφουν και διαβάζουν όμως τα άτομα που δεν βλέπουν; Πώς επικοινωνούν άνθρωποι που δεν ακούν και δεν μιλούν ; Μάθαμε για την γραφή braille, είδαμε φωτογραφίες από τις παράξενες τελίτσες που για τους τυφλούς είναι γράμματα. Με τα δάχτυλα μας (αφή) μας ακουμπήσαμε γράμματα της γραφής braille σε κουτιά φαρμάκων.
.
9
Επίσης μιλήσαμε για τη νοηματική, τη γλώσσα των κωφών συνανθρώπων μας. Είδαμε το αλφάβητό τους το οποίο σχηματίζουν με τα δάχτυλά των χεριών τους. Είπαμε και εμείς τα ονόματα μας στη νοηματική και διάφορες άλλες λέξεις, σχηματίζοντας με τα δάχτυλα μας, ένα ένα τα γράμματα.
Μέσα από όλες αυτές τις δραστηριότητες τα παιδιά ενίσχυσαν την ομαδικότητα και τη συνεργασία τους, καλλιέργησαν τον προφορικό τους λόγο, κατανόησαν τη μοναδικότητα τους, ανέπτυξαν την ενσυναίσθηση τους και τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, η οποία δεν αποτελεί εμπόδιο, αλλά δύναμη. Δύναμη η οποία γίνεται ανίκητη, όταν όλοι είμαστε ενωμένοι και αλληλέγγυοι τόσο στο περιβάλλον του σχολείου με τους ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ μας όσο και γενικά στη ζωή μας, με όλους τους ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ μας!
