Το φαφούτικο, το νέο βιβλίο της Δέσποινας Κοκκίδου, με τις υπέροχες εικόνες της Ελένης Μαργούδη και της Αγγελικής Ρελάκη είναι μια απόπειρα προβολής της διαφορετικότητας μέσα από ένα θέμα που αφορά κάθε παιδί. Ήρωάς της ένα αγόρι που βγάζει ένα δόντι του και δεν ξέρει τι να το κάνει, μιας και σύμφωνα με την παράδοση της χώρας που ζει πρέπει να το πετάξει σε σκεπή με κεραμίδια, κι αυτό δεν έχει. Σε ένα διαπολιτισμικό πλαίσιο παρουσιάζονται τι κάνουν τα δόντια που βγάζουν τα παιδιά σε διάφορες χώρες του κόσμου, για να καταλήξουμε τελικά πως δε μας καθορίζει η παράδοση της χώρας όπου ζούμε, αλλά έχουμε την ελευθερία να κάνουμε εμείς αυτό που θέλουμε με το δόντι μας και γενικά με το σώμα μας.
Μια ιστορία που μας θυμίζει πως σ’ όποιο μέρος της Γης κι αν βρισκόμαστε έχουμε το δικαίωμα να επιλέξουμε τα έθιμα που μας ταιριάζουν όταν αφορούν το δικό μας σώμα. Έχουμε την ελευθερία να φτιάξουμε τα δικά μας έθιμα για τη δική μας ζωή.

Η κυρία Δέσποινα Κοκκίδου συνδέθηκε μαζί μας διαδικτυακά από την Κρήτη όπου βρίσκεται και μας διάβασε το βιβλίο της προβάλλοντας τις εικόνες παράλληλα με κοινή χρήση οθόνης και εμείς την παρακολουθήσαμε με μεγάλη προσοχή από την τάξη μας! Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν  που κάποιος άλλος «μπήκε» στην τάξη μας έστω και με αυτόν τον τρόπο!

Δραστηριότητες

Καθώς με τα δόντια που πέφτουν σχετίζονται έθιμα από διαφορετικά μέρη της Γης αναζητήσαμε, μαζί με τα παιδιά, τέτοια έθιμα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Είναι διαφορετικά; Υπάρχουν κάποια κοινά σε δύο ή περισσότερες χώρες; Τα παιδιά είπαν τι κάνουν με τα δικά τους δόντια ή τι έχουν ακούσει ότι θα κάνουν!

Η συγγραφέας προέτρεψε τα παιδιά να εντοπίσουν στον παγκόσμιο χάρτη τις χώρες που αναφέρονται στην ιστορία, δείχνοντας κάθε φορά μια εικόνα του βιβλίου που  αντιστοιχούσε στο έθιμο. Παρατηρήσαμε την απόσταση μεταξύ τους και αναρωτηθήκαμε: πώς γίνεται να υπάρχει το ίδιο έθιμο σε χώρες όπως η Κολομβία και η Αγγλία, που είναι τόσο μακριά η μία από την άλλη;

Παίρνοντας αφορμή από το έθιμο της Βραζιλίας, όπου τα πουλιά δεν πιάνουν τα δόντια αν δεν είναι καθαρά κάναμε ένα κινητικό παιχνίδι. Εκτυπώσαμε δύο κάρτες που είχαν τα “Δόντια χαρούμενα- λυπημένα”. Βάλαμε το ένα δόντι στη μια πλευρά της αίθουσας και το άλλο στην άλλη. Η συγγραφέας διάβαζε μια πρόταση και τα παιδιά έπρεπε να τρέξουν προς το δόντι που πρέπει. Χαρούμενο αν αυτό που έλεγε κάνει τα δόντια μας γερά και καθαρά, στο λυπημένο αν αυτό που έλεγε δεν κάνει καλό στα δόντια. Κάθε φορά θα επιβεβαίωνε με το αν έχουν δίκαιο και αν όχι, και εξηγούσε το γιατί.

Κλείσαμε την όμορφη παρουσίαση με ένα τελευταίο κινητικό παιχνίδι. Ζήτησε από τα παιδιά να κάνουν έναν κύκλο και τους έλεγε μια πρόταση. Αν συμφωνούσαν θα αλλάζαν θέση στον κύκλο. Φυσικά, παίξαμε και εμείς μαζί τους. Για παράδειγμα ” Κάθε πρωί τρώω γάλα με δημητριακά”. Όσα παιδιά συμφωνούσαν αλλάζαν θέση. Μετά από διάφορες προτάσεις που αναφέρθηκαν σε συνήθεις, έθιμα ή γούστα καταλήξαμε πως μπορεί να μένουμε όλοι κι όλες στον ίδιο τόπο αλλά δεν είμαστε ίδιοι.

Έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε τα έθιμά μας και τις συνήθειες μας.