Μέσα από τη συγκεκριμένη δράση του Ενεργού Πολίτη, τα νήπια κατανόησαν την έννοια της ισότητας αλλά και της διαφορετικότητας και πρότειναν το σύνθημα «ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ», το οποίο συνέδεσαν με τον τίτλο της δράσης “Μια γειτονιά για όλους”! Τα παιδιά κατάλαβαν ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσα δικαιώματα στη συμμετοχή και το παιχνίδι, και ότι η γειτονιά πρέπει να είναι φτιαγμένη για να εξυπηρετεί τις ανάγκες όλων. Αντιλήφθηκαν τη σημασία του σεβασμού στη διαφορετικότητα, βλέποντας άτομα με κινητικά προβλήματα ή προβλήματα όρασης ως σούπερ ήρωες, αναγνωρίζοντας έτσι τη δύναμη και τις ικανότητες αυτών των ατόμων.

Αναζητήσαμε εικόνες στο διαδίκτυο προκειμένου να δημιουργηθεί έντυπο υλικό ενημερωτικού χαρακτήρα και ευαισθητοποίησης, ώστε να απλωθεί η πληροφορία και έξω από την τάξη μας.

Δημιουργία Υλικού και Διάχυση

Για την επικοινωνία και τη διάχυση των μηνυμάτων τους, τα νήπια δημιούργησαν ποικίλο υλικό:

1. Φυλλάδια και Αφίσα: Δημιουργήθηκαν αφίσες και φυλλάδια με απλά μηνύματα και σχέδια των παιδιών. Στο υλικό αυτό συμπεριλήφθηκε το σύνθημα «ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ» και φωτογραφία των νηπίων που το έδειχναν στη νοηματική γλώσσα.
2. 
3. Κατασκευές: Κατασκευάστηκε ένα αναπηρικό αμαξίδιο από καπάκια μπουκαλιών, τονίζοντας με απτό τρόπο την ανάγκη για προσβάσιμους χώρους.
4. Εικονογράφηση: Το έντυπο υλικό εμπλουτίστηκε με εικόνες ατόμων με αναπηρία ως «σούπερ ήρωες», καθώς και με σχετικές ζωγραφιές των παιδιών.

   Το σύνολο του υλικού είχε ως σκοπό την ενημέρωση των γονέων και των μαθητών/τριών του Δημοτικού Σχολείου Δημητσάνας.

Δημοσιοποίηση

Η δράση δημοσιοποιήθηκε μέσω φωτογραφιών, βίντεο  στην ιστοσελίδα/blog του σχολείου, ολοκληρώνοντας έτσι τη δράση ως «Ενεργοί Πολίτες». Τα νήπια έδειξαν πώς η ευαισθητοποίηση και η δράση μπορούν να κάνουν τη γειτονιά τους ένα καλύτερο μέρος για όλους.

Στην τάξη μας αφιερώσαμε τον χρόνο που απαιτείται για να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε όσα μάθαμε μέσω της δράσης του ενεργού πολίτη «Μια Γειτονιά για Όλους», κατά την οποία τα παιδιά κατανόησαν τι σημαίνει να ζεις σε έναν κόσμο χωρίς εμπόδια.

Στη Θέση του Άλλου: Ενσυναίσθηση σε Δράση

Ξεκινήσαμε με βιωματικές ασκήσεις, όπως η Δραματοποίηση με αμαξίδιο ή η «τυφλή διαδρομή». Αυτές οι δράσεις είχαν ως στόχο την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης, καθώς τα παιδιά βίωσαν πρακτικά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι άνθρωποι με κινητικές ή άλλες αναπηρίες. Ήταν μια συγκινητική στιγμή όπου ένιωσαν πόσο δύσκολη μπορεί να είναι μια απλή διαδρομή.

Σχεδιάζοντας έναν Καλύτερο Κόσμο: Η Μακέτα της Δημητσάνας

Στη συνέχεια, εργαστήκαμε συλλογικά για να φτιάξουμε τη Μακέτα της «Ιδανικής Γειτονιάς». Ο στόχος μας ήταν η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης και της συλλογικότητας. Τα παιδιά σχεδίασαν μια γειτονιά που να είναι προσβάσιμη για όλους, προσθέτοντας ράμπες, ειδικές διαβάσεις και χώρους στάθμευσης ΑμεΑ, μαθαίνοντας έτσι τους βασικούς κανόνες της Καθολικής Προσβασιμότητας.

Τέχνη, Τεχνολογία και Μουσική

• Χρησιμοποιήσαμε την Τεχνητή Νοημοσύνη (ΑΙ) για να συνθέσουμε τους δικούς μας στίχους. Η δράση αυτή στόχευε στην ενίσχυση της δημιουργικότητας και τη σύνδεση της τεχνολογίας με κοινωνικά θέματα, δίνοντας στα παιδιά τη δυνατότητα να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
  Οι στίχοι του τραγουδιού μας είναι οι παρακάτω:

  Με βήμα ίσως πιο αργό, μα καρδιά δυνατή, κρατούν τη φλόγα της ζωής με άδολη πνοή. Στον κόσμο αυτόν τον άστατο, που βιάζεται πολύ, μας δείχνουν το νόημα της κάθε αληθινής στιγμής.
  Στα μάτια τους φωλιάζει μια αγάπη καθαρή, που σπάει κάθε εμπόδιο, κάθε γκρίζα γραμμή.
  Δεν είναι η αναπηρία που ορίζει την ψυχή, μονάχα η αντοχή τους σε κάθε δυσκολία.
  Ζητούν απ’ όλους σεβασμό, ισότιμη ματιά, να πέσουν οι αόρατοι τοίχοι, η  σκιά.
  Γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα στη χαρά, και η διαφορετικότητα είναι μόνο ομορφιά.

• Ακολουθήσαμε τον ρυθμό του τραγουδιού μας με τίτλο “Δύναμη Ψυχής” με τα μουσικά όργανα της τάξης, ενισχύοντας τον συντονισμό και την ομαδικότητα μέσω της μουσικής έκφρασης.

Ο Τοίχος του Αναστοχασμού: Η Δύναμη της Φωνής

Κλείσαμε τη δράση μας με τον «Τοίχο Αναστοχασμού», όπου τα παιδιά κατέγραψαν τα συναισθήματά τους. Σκοπός αυτής της διαδικασίας ήταν η ενθάρρυνση της έκφρασης συναισθημάτων και η συνειδητοποίηση της αξίας της δράσης τους.

Η περηφάνια ενός παιδιού αποτυπώθηκε στη φράση: «Νιώθω περήφανος που φτιάξαμε σε μακέτα τη Δημητσάνα και μπορούμε να δείξουμε ότι μπορούν να γίνουν αλλαγές στη γειτονιά μας για να μπορούν άνθρωποι με δυσκολίες να την γνωρίσουν.»

Είναι σαφές ότι τα παιδιά όχι μόνο κατανόησαν την έννοια της προσβασιμότητας, αλλά ένοιωσαν και τη δύναμη που έχουν να προτείνουν και να δημιουργούν έναν καλύτερο κόσμο για όλους!

Σήμερα στην τάξη μας κάναμε ένα φανταστικό ταξίδι! Εξερευνήσαμε τον Κύκλο του Νερού, αυτόν τον ατέλειωτο χορό που κάνει το νερό στη Γη μας.

Ο Χορός της Σταγόνας 

Είδαμε όμορφες εικόνες και περιγράψαμε τι συμβαίνει:

1. Ο Ήλιος Ζεσταίνει: Οι ζεστές ακτίνες του ήλιου πέφτουν στο νερό των λιμνών, των ποταμιών και των θαλασσών. Αυτή η θερμότητα κάνει το νερό να εξατμίζεται, δηλαδή να μετατρέπεται σε αόρατο υδρατμό, σαν καπνό, και να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό.
2. Γεννιέται το Σύννεφο: Όσο οι υδρατμοί ανεβαίνουν, συναντούν κρύο αέρα και μαζεύονται μαζί, μετατρέπονται πάλι σε μικροσκοπικές σταγόνες νερού, δημιουργώντας τα σύννεφα (αυτό λέγεται συμπύκνωση).
3. Η Επιστροφή (Βροχή): Όταν τα σύννεφα γεμίσουν πολύ με νερό, το αφήνουν να πέσει στη Γη με τη μορφή βροχής, χιονιού ή χαλαζιού. Και πάλι το νερό επιστρέφει στην πηγή του—στη λίμνη, στο ποτάμι, στη θάλασσα—για να ξεκινήσει ο κύκλος ξανά!

Αυτή η διαδικασία είναι τόσο σημαντική γιατί μας βοηθά να καταλάβουμε από πού έρχεται το νερό που πίνουμε και πώς ανανεώνεται στη φύση.

Το Νερό… Είναι Ζωή! 

Τα νήπια μας αναζήτησαν τις πηγές του νερού και μίλησαν για τον πολύτιμο ρόλο και τη σημασία του. Συζητήσαμε γιατί το χρειαζόμαστε: πίνουμε νερό για να ζήσουμε, μαγειρεύουμε με αυτό, πλενόμαστε για να είμαστε καθαροί, και ποτίζουμε τα φυτά και τα δέντρα. Κάθε ζωντανός οργανισμός—τα ζώα, τα φυτά, οι άνθρωποι—έχει ανάγκη τη μαγική αυτή ουσία. Το νερό είναι ζωή!

Παίζουμε και Μαθαίνουμε 

• Μουσική & Κίνηση: Ακούσαμε το τραγούδι της σταγόνας και το μιμηθήκαμε με το σώμα μας, νιώθοντας πως ανεβαίνουμε ψηλά (εξάτμιση) και πως πέφτουμε κάτω (βροχή).
• Τεχνολογία & Δημιουργία: Χρησιμοποιώντας coding δημιουργήσαμε μια ψηφιακή σταγόνα, βάζοντας έτσι τη φαντασία μας και τη λογική μας σε δράση.
  
  
• Ζωγραφική: Δώσαμε χρώμα σε εικόνες που σχετίζονταν με το νερό.
  

Αντιλαμβανόμενοι την πολυπαραγοντική αιτιολογία της παιδικής παχυσαρκίας, την ανάγκη έγκαιρης πρόληψης από τα πρώτα χρόνια ζωής των παιδιών, καθώς και τον κομβικό ρόλο του σχολείου για τη διαμόρφωση των συμπεριφορών υγείας, το πρόγραμμα “Τροφή για Δράση” αποσκοπεί να αποτελέσει βασικό πυλώνα της Εθνικής Δράσης.

Στο Νηπιαγωγείο μας, σε συνεργασία με την Α’ Τάξη του Δημοτικού, ξεκινήσαμε ένα υπέροχο ταξίδι στον κόσμο της υγείας και της ευεξίας, συμμετέχοντας στο πρόγραμμα «Τροφή για Δράση». Στόχος μας είναι να μάθουν τα παιδιά, με διασκεδαστικό τρόπο, πώς να υιοθετούν υγιεινές συνήθειες στη διατροφή και τη σωματική τους δραστηριότητα, επικεντρώνοντας σε τέσσερις βασικούς πυλώνες: την κατανάλωση νερού, τη μείωση του καθιστικού χρόνου, την αξία του πρωινού και των υγιεινών ενδιάμεσων γευμάτων, καθώς και την αύξηση της σωματικής δραστηριότητας.

Σήμερα, λοιπόν, τα νήπια μας έκαναν το πρώτο τους βήμα, γνωρίζοντας τη μαγική πυραμίδα της διατροφής, ώστε να κατανοήσουν τη δομή της και τη σημασία της ως οδηγό για ισορροπημένη διατροφή. Συζητήσαμε για το αγαπημένο τους φαγητό, ενθαρρύνοντας την έκφραση προσωπικών προτιμήσεων και συναισθημάτων γύρω από το φαγητό σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Έπειτα, μάθαμε ποια φαγητά είναι «φίλοι» μας και μας δίνουν δύναμη (υγιεινά) και ποια είναι «λιγότερο καλοί φίλοι» (ανθυγιεινά), με σκοπό να διακρίνουν και να ονομάζουν τις υγιεινές και ανθυγιεινές τροφές, αναπτύσσοντας κριτική σκέψη για τις διατροφικές επιλογές. Σε ένα διασκεδαστικό φύλλο εργασίας, τα ομαδοποιήσαμε τα φαγητά, εφαρμόζοντας τη νέα γνώση μέσω πρακτικής δραστηριότητας, ενισχύοντας τη λογικομαθηματική τους σκέψη και την ικανότητα κατηγοριοποίησης. Φυσικά, δεν έλειψαν τα παιχνίδια και ο χορός της σωστής διατροφής, συνδυάζοντας τη μάθηση με την κίνηση και το παιχνίδι, προάγοντας τη χαρά της συμμετοχής και την κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη.

Αρχικά, καθίσαμε όλοι μαζί και συζητήσαμε το μεγάλο ερώτημα: «Τι πρέπει να κάνουμε για να περπατούν όλοι εύκολα;» Αυτό ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσει ο σχεδιασμός της δράσης μας.
Έτσι, γίναμε οι μικροί μηχανικοί της γειτονίας μας. Τα βήματα που ακολουθήσαμε ήταν τα παρακάτω:

1. Οργάνωση Βόλτας μέσω Google Maps και Χαρτογράφηση Εμποδίων: Οργανώσαμε μια «περιπολία» στην κοινότητά μας με τη χρήση του Η/Υ της τάξης. Στόχος μας ήταν να εντοπίσουμε όλα τα εμπόδια που δυσκολεύουν τους ανθρώπους (π.χ. αναπηρικά αμαξίδια, γονείς με καρότσια, ηλικιωμένους, ανθρώπους που δεν βλέπουν καλά). Όλα αυτά τα καταγράψαμε προσεκτικά στον δικό μας «Χάρτη Εμποδίων»!
   
   
   
2. Ερωτήσεις για Λύσεις: Προετοιμάσαμε μια λίστα με σημαντικές ερωτήσεις που θα θέσουμε στον Δήμο μας ή σε άτομα με αναπηρία. Για παράδειγμα, σκεφτήκαμε: «Πώς μπορούμε να βάλουμε ράμπες σε όλα τα μαγαζιά, ώστε να μπορούν να μπαίνουν όλοι;»
   Στη λίστα των ερωτήσεων σκοπός μας ήταν να εντοπίσουμε αν η Δημητσάνα είναι προσβάσιμη σε όλους. Δημιουργήθηκε λοιπόν “Ο Χάρτης Προσβασιμότητας”, για να μπορούν όλοι να περιηγηθούν στη Δημητσάνα με ασφάλεια!Αυτός περιείχε τις εξής οδηγίες: Όταν βρίσκουμε κάτι που βοηθάει βάζουμε ✓. Όταν βρίσκουμε κάτι που δυσκολεύει βάζουμε ✗ και σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε! Καταγράψαμε όσα εντοπίσαμε ότι βοηθούν αλλά και όσα χρειάζονται βελτίωση.
   
3. Σχεδιασμός Μακέτας: Η πιο δημιουργική στιγμή! Αποφασίσαμε να φτιάξουμε τη μακέτα της ιδανικής, προσβάσιμης γειτονιάς. Διαλέξαμε ποιοι δρόμοι θα μπουν στη μακέτα, πού θα είναι τα σπίτια, πού θα τοποθετηθούν οι ράμπες και πού θα φτιαχτούν ειδικοί χώροι στάθμευσης.
   
4. Συλλογή Υλικών: Για να φτιάξουμε τη μακέτα, συγκεντρώσαμε υλικά που υπήρχαν στο σχολείο: χαρτόκουτα, ρολά χαρτιού, πολύχρωμα χαρτιά, τουβλάκια πλαστικά και ξύλινα, τέμπερες, νερομπογιές.

Η δράση υλοποιήθηκε σε τρεις φάσεις (τρεις διδακτικές ώρες), αξιοποιώντας τα λογοτεχνικά βιβλία «Μερικές φορές…» και «Η παλέτα των συναισθημάτων».
Ο σκοπός των δράσεων αφορούσε στην αναγνώριση, έκφραση και κατανόηση της έντασης των συναισθημάτων. Στην ανάπτυξη δεξιοτήτων αυτορρύθμισης και ενσυναίσθησης στις κοινωνικές σχέσεις.

1. 10/10/2025 (Εισαγωγή): Παρουσίαση του «Μερικές φορές…» για την αναγνώριση και ονομασία των βασικών συναισθημάτων. Οι μαθητές/τριες συμμετείχαν μέσω μίμησης εκφράσεων και σύντομων αφηγήσεων.
2. 13/10/2025 (Αποχρώσεις): Αξιοποίηση της «Παλέτας των συναισθημάτων» για την κατανόηση της έντασης και της ποικιλίας. Ακολούθησε δημιουργική δραστηριότητα (ζωγραφική) για την απεικόνιση της δικής τους συναισθηματικής παλέτας.
3. 14/10/2025 (Διαχείριση): Συζήτηση για την διαχείριση δύσκολων συναισθημάτων (π.χ. θυμός). Διεξαγωγή δραστηριοτήτων ρόλων (role-playing) για την ενίσχυση της ενσυναίσθησης και την κοινωνική λειτουργία των συναισθημάτων.

Σύντομη Αποτίμηση

Η δράση είχε εξαιρετικά θετική ανταπόκριση. Οι μαθητές/τριες συμμετείχαν με ενθουσιασμό, ιδιαίτερα στις μιμητικές ασκήσεις και στο role-playing. Παρατηρήθηκε ενεργοποίηση του συναισθηματικού λεξιλογίου τους και εμφανής προσπάθεια για κατανόηση των άλλων μέσω της ενσυναίσθησης. Η οπτικοποίηση των αποχρώσεων μέσω της ζωγραφικής αποδείχθηκε αποτελεσματική. Συνολικά, οι στόχοι της αυτορρύθμισης και της κοινωνικής ευαισθητοποίησης τέθηκαν σε γερές βάσεις.

Δημιουργήθηκε υπερσύνδεσμος στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο όπου έχει αναρτηθεί υλικό από τη δράση: https://grafis.sch.gr/index.php/s/dXdPSxLaZYrLKN6

Λήψη αρχείου

Οι δραστηριότητές μας στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Δεξιοτήτων της θεματικής ενότητας Ευ Ζην – «Είμαι Εγώ! Είμαι Μοναδικός!», συνδέθηκαν με τη δράση του ενεργού πολίτη, η οποία στοχεύει να ευαισθητοποιήσει τα νήπια σε θέματα αναπηρίας, ευαλωτότητας και προσβασιμότητας στον αστικό χώρο.

Τα παιδιά, έχοντας ήδη βιωματικές εμπειρίες κατανόησης των κινητικών και αισθητηριακών δυσκολιών μέσα από προηγούμενες δραστηριότητες όπως ζωγραφική με το στόμα ή με κλειστά μάτια, γραφή Braille και Νοηματική, καθώς και μέσα από τη δράση «Το Βάζο με τις Ευγενικές Λέξεις», είχαν ήδη αναπτύξει αίσθημα σεβασμού, αποδοχής και αλληλεγγύης απέναντι σε άτομα με ιδιαιτερότητες.

Στο επόμενο στάδιο, προσεγγίσαμε το θέμα «Μια γειτονιά για όλους». Αρχικά, πραγματοποιήθηκε διερεύνηση με τη βοήθεια φωτογραφιών που απεικόνιζαν άτομα σε αναπηρικά αμαξίδια ή με μπαστούνι λευκό να προσπαθούν να κινηθούν στην πόλη. Μέσα από συζήτηση, προέκυψαν ερωτήματα που τα ίδια τα παιδιά διατύπωσαν και αποτέλεσαν τον νοητικό μας χάρτη:

• Τι είναι τα ανάγλυφα πλακάκια ή η απτική λωρίδα;

• Ποιους βοηθούν;

• Τι δυσκολεύει τα άτομα με δυσκολία στην όραση;

• Μπορούν όλοι να ανεβαίνουν τα σκαλιά;

• Τι είναι η ράμπα; Ποιους διευκολύνει;

• Τι είναι η κουπαστή; Με ποιον τρόπο βοηθάει και ποιούς;

Καθώς επεξεργαζόμασταν τις εικόνες, προκλήθηκε έντονος προβληματισμός στα παιδιά. Αναρωτήθηκαν αν στο σχολείο και στη γειτονιά της Δημητσάνας υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για άτομα με αναπηρία. Παρατήρησαν ότι τα πεζοδρόμια είναι στενά και ανηφορικά, ότι λείπουν ράμπες και οδηγοί τυφλών, και διαπίστωσαν πως «οι άνθρωποι με αμαξίδιο σίγουρα θα δυσκολεύονται στους δρόμους του χωριού.

Μέσα από τη συζήτηση ενισχύθηκαν οι παιδαγωγικοί στόχοι της δράσης:

• Ανάπτυξη ενσυναίσθησης, μέσα από τη βιωματική κατανόηση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία.

• Καλλιέργεια κοινωνικής υπευθυνότητας, καθώς τα παιδιά πρότειναν να ενημερώσουν τους μεγάλους για την ανάγκη δημιουργίας ραμπών και ειδικών διαδρομών.

• Ενδυνάμωση της συνεργασίας και της επικοινωνίας, μέσα από τον διάλογο, τη λήψη αποφάσεων και τον σχεδιασμό προτάσεων.

• Ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και της αποδοχής της διαφορετικότητας, καθώς τα παιδιά συνειδητοποίησαν ότι όλοι έχουμε ανάγκη από κατανόηση και σεβασμό.

Η φάση της διερεύνησης ολοκληρώθηκε με τη σκέψη ότι μπορούμε, ως μικροί ενεργοί πολίτες, να προτείνουμε λύσεις στους μεγάλους, ώστε η γειτονιά μας να γίνει πιο φιλική και προσβάσιμη για όλους, αφού προηγηθεί μια πιο συγκεκριμένη καταγραφή των προβλημάτων της γειτονιάς μας.

Η 10η Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, μια όμορφη ευκαιρία να μιλήσουμε στα παιδιά για τη σημασία των συναισθημάτων. Από πολύ μικρή ηλικία, είναι σημαντικό τα νήπια να μάθουν να αναγνωρίζουν πώς νιώθουν – να καταλαβαίνουν πότε είναι χαρούμενα, λυπημένα, θυμωμένα ή φοβισμένα. Όταν ένα παιδί μαθαίνει να εκφράζει τα συναισθήματά του με λόγια ή μέσα από το παιχνίδι, αναπτύσσει τον συναισθηματικό του γραμματισμό, δηλαδή την ικανότητα να αναγνωρίζει, να ονομάζει και να διαχειρίζεται όσα νιώθει.

ΛΥΠΗ

ΘΥΜΟΣ

ΧΑΡΑ

Μέσα από δραστηριότητες όπως η παλέτα των συναισθημάτων ή το παιχνίδι με τις καρτέλες έκφρασης, τα παιδιά μαθαίνουν να συνδέουν το κάθε συναίσθημα με χρώματα, εκφράσεις και καταστάσεις. Έτσι ενισχύεται η αυτογνωσία τους και η ενσυναίσθηση, δηλαδή η ικανότητα να καταλαβαίνουν πώς νιώθουν και οι άλλοι γύρω τους. Όταν ένα παιδί αναγνωρίζει ότι κάποιος φίλος του είναι λυπημένος και θέλει να τον παρηγορήσει, τότε καλλιεργείται η κοινωνική του ανάπτυξη και η ικανότητα συνεργασίας.

Τα παραμύθια που μιλούν για τα συναισθήματα, όπως αυτό που διαβάσαμε στην τάξη με τίτλο “Μερικές φορές”, βοηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν πως η καρδιά μας μοιάζει με κύμα — άλλοτε ανεβαίνει με τη χαρά κι άλλοτε λυγίζει με τη λύπη. Μέσα από τη λογοτεχνική εμπειρία, τα παιδιά αναγνωρίζουν ότι όλα τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και πολύτιμα. Μαθαίνουν ότι κανένα συναίσθημα δεν είναι «κακό», αλλά ότι όλα μάς βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

Όταν ένα νήπιο μπορεί να πει «τώρα είμαι θυμωμένο» ή «φοβήθηκα», κάνει ένα σημαντικό βήμα για την ψυχική του ανθεκτικότητα και την εσωτερική του ισορροπία. Μέσα από τη συζήτηση, τη ζωγραφική και το παιχνίδι ρόλων, καλλιεργεί τη δεξιότητα της επικοινωνίας και μαθαίνει να βρίσκει τρόπους να ηρεμεί και να εκφράζεται με υγιή τρόπο.

Η ψυχική υγεία ξεκινά από τα πρώτα χρόνια της ζωής. Και κάθε φορά που ένα παιδί μαθαίνει να ακούει την καρδιά του, να κατανοεί και να εκφράζει τα συναισθήματά του, βάζει τις βάσεις για έναν ενήλικα που θα ζει με επίγνωση, αγάπη και ισορροπία.

Σήμερα, στην τάξη, βάλαμε τους εαυτούς μας στη θέση κάποιου που αντιμετωπίζει δυσκολίες.

Αρχικά, δοκιμάσαμε να ζωγραφίσουμε κρατώντας το πινέλο με το στόμα, μια διαδικασία που μας έφερε αμέσως σε επαφή με τις κινητικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κάποιοι άνθρωποι. Όπως ήταν φυσικό, δεν ήταν καθόλου εύκολο.

Στη συνέχεια, κλείσαμε τα μάτια μας και συνεχίσαμε το έργο, βιώνοντας έστω και για λίγο την απουσία της όρασης. Πάλι δυσκολευτήκαμε, αλλά η επιμονή μας έφερε κάποια αποτελέσματα, μαθαίνοντας να μην τα παρατάμε στην πρώτη αποτυχία.

Και εκεί ήρθε η στιγμή της συνεργασίας: Ζητήσαμε από τον διπλανό μας να μας καθοδηγήσει με ανοιχτά μάτια, ενώ εμείς συνεχίζαμε στα τυφλά. Με αυτόν τον τρόπο, ενεργοποιήσαμε την αλληλοβοήθεια, όπου ο ένας γινόταν τα “μάτια” του άλλου.

Ολοκληρώνοντας, δεν κρατούσαμε απλώς μια ζωγραφιά, αλλά ένα μεγάλο μάθημα: Πόσο σημαντικό είναι να αναγνωρίζουμε την αξία της προσφοράς και να στεκόμαστε δίπλα στον συνάνθρωπο που μας έχει ανάγκη, αλλά και πόσο λυτρωτικό είναι να μην φοβόμαστε να ζητάμε εμείς βοήθεια όταν τη χρειαζόμαστε.