“Συναισθηματική Επιχείρηση”
Θεματικός κύκλος: “Ενδιαφέρομαι και Ενεργώ- Κοινωνική Συναίσθηση και Ευθύνη”: Υποθεματική 3: Συμπερίληψη: Αλληλοσεβασμός, διαφορετικότητα
τίτλος: “Συναισθηματική Επιχείρηση”
Άραγε, τι είναι τα συναισθήματα;
Ο καλύτερος βοηθός δεν μπορεί να είναι άλλος από ένα τερατάκι…. που μεταξύ άλλων μας βοήθησε μέσα από διάφορα παραδείγματα και φωτογραφίες να συζητήσουμε για τα συναισθήματα, τι μπορεί να μας τα προκαλέσε, τρόπους διαχείρισης και πολλά άλλα. Παίξαμε με αυτά, κοιταχτήκαμε στον καθρέπτη, μαντέψαμε και κατασκεύασε ο καθένας έναν πίνακα με φωτογραφίες που δείχνουν το προσωπό του ανάλογα το πως νιώθει.
εεε συμμετείχαμε και στην εβδομάδα ρομποτικής….
και …. ήρθε η ώρα για νέα βιβλία όπως “Η τελεία”
Γνωρίσαμε την καλλιτέχνιδα Γιαγιόι ΚΟυσάμα και μεσα από τη συζήτηση για το γλυπτό της δημιουργήσαμε την πρώτη συναισθηματική μας ιστορία, που αφορούσε τη χαρά.
Μια χαρούμενη νέα οικογένεια
(με αφορμή τον πίνακα ζωγραφικής της Γιαγιόι Κουσάμα, «κολοκύθα» και το συναίσθημα της χαράς)
Μια φορά κι έναν καιρό, στην Ιαπωνία, έμενε για κυρία που ήταν ζωγράφος και την έλεγαν Γιαγιόι Κουσάμα. Ήταν μια ζωγράφος διαφορετική αφού σε όλους τους πίνακες ζωγραφικής έβαζε βούλες. Μικρές, μεγάλες, πολύχρωμες ή με ένα χρώμα, τεράστιες αλλά και μικροσκοπικές.
Μία μέρα, ήταν Δευτέρα, αποφάσισε να πάει εκδρομή σε ένα αγρόκτημα. Να περπατήσει , να δει τα ζωάκια, να αναπνεύσει καθαρό αέρα. Εκεί που προχωρούσε σε έναν χωμάτινο δρόμο, πετάχτηκε μπροστά της ένας ποντικός που έτρεχε γρήγορα γρήγορα με τα πέντε μικρά του ποντικάκια. Στην αρχή, η κυρία Γιαγιόι τρόμαξε αλλά μετά αποφάσισε να τον ακολουθήσει. Καθώς έτρεχε και αυτή, έφτασαν σε ένα χωράφι γεμάτο πορτοκαλί κολοκύθες. Τα ποντικάκια άρχισαν να ψάχνουν για να φάνε, όμως όλες οι κολοκύθες ήταν γεμάτες τρύπες. Αχ! πόσο πεινασμένα ήταν τα καημένα και ο μπαμπάς ποντικός έψαχνε να βρει έστω ένα μικρό κομμάτι κολοκύθα για να τους δώσει αλλά τίποτα. Τότε η Γιαγιόι το αποφάσισε. Τους πρότεινε να πάνε μαζί της μέχρι το αγρόκτημα και αυτά δέχτηκαν. Άνοιξε την μεγάλη τσέπη που είχε το κόκκινο φόρεμά της με τις ροζ πουα βούλες , έσκυψε στο χώμα και αμέσως τα ποντικάκια μπήκαν μέσα.
Όταν έφτασαν , στο σπίτι του αγροκτήματος η Γιαγιόι ζήτησε από τον αγρότη λίγο τυρί, το έβαλε στην τσέπη της και τα χαρούμενα ποντικάκια άρχισαν να τρώνε. Όμως, σκέφτηκε πως τα ποντικάκια θα πεινούσαν και τις υπόλοιπες μέρες. Τότε, τους πρότεινε να πάνε μαζί της στο δικό της σπίτι και να μείνουν όλοι μαζί. Και ο μπαμπάς ποντικός με τα ποντικάκια δέχτηκαν αμέσως.
Την επόμενη μέρα, στο μεγάλο της σπίτι, η Γιαγιόι πήρε μια χαρτόκουτα και την έβαψε κίτρινη με καφέ βούλες. Την έκοψε και δημιούργησε ένα πανέμορφο σπίτι για τα ποντικάκια. Το βράδυ, έβαλε μια χαρούμενη μουσική στο ραδιόφωνο και τα ποντικάκια άρχισαν να χορεύουν χαρούμενα δεξιά και αριστερά. Η Γιαγιόι έπιασε τα πινέλα της και αποφάσισε να ζωγραφίσει έναν πίνακα ζωγραφικής με το αγαπημένο τους φαγητό, την μεγάλη πορτοκαλί κολοκύθα που έχει γεμίσει τρύπες από τις δαγκωματιές, που μοιάζουν σαν βούλες. Έτσι, έζησαν όλοι μαζί και έγιναν η πιο χαρούμενη οικογένεια.
