Η Τζίλιαν είναι ένα επτάχρονο κορίτσι που δεν μπορεί να καθίσει στο σχολείο. Σηκώνεται συνεχώς, αποσπάται η προσοχή της, πετάει αλλού … με σκέψεις της και δεν παρακολουθεί τα μαθήματα. Οι δάσκαλοί της ανησυχούν για αυτήν, την τιμωρούν, τη μαλώνουν, επιβραβεύουν τις λίγες φορές που είναι προσεκτική, αλλά τίποτα. Η Τζίλιαν δεν ξέρει πώς να κάθεται και δεν μπορεί να είναι προσεκτική.
Όταν γυρίζει σπίτι, την τιμωρεί και η μητέρα της. Έτσι, όχι μόνο η Τζίλιαν έχει κακούς βαθμούς και τιμωρίες στο σχολείο, αλλά υποφέρει από αυτά και στο σπίτι.
Μια μέρα, η μητέρα της Τζίλιαν καλείται στο σχολείο. Η κυρία, λυπημένη καθώς θα την πει άσχημα νέα, την παίρνει από το χέρι και πηγαίνει στην αίθουσα συνεντεύξεων. Οι δάσκαλοι μιλούν για αρρώστια, για εμφανή διαταραχή. Ίσως είναι υπερκινητικότητα ή ίσως χρειάζεται κάποιο φάρμακο.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης καταφθάνει ένας ηλικιωμένος δάσκαλος που γνωρίζει το κοριτσάκι. Ζητά από όλους τους ενήλικες, μητέρα και συναδέλφους, να τον ακολουθήσουν σε ένα διπλανό δωμάτιο από όπου φαίνεται η Τζίλιαν. Μπαίνει μέσα μόνος και καθώς φεύγει, λέει στην Τζίλιαν ότι θα επιστρέψει σύντομα και ανοίγει ένα παλιό ραδιόφωνο με μουσική.
Καθώς το κορίτσι είναι μόνο του στο δωμάτιο, σηκώνεται αμέσως και αρχίζει να ανεβοκατεβαίνει κυνηγώντας τη μουσική στον αέρα με τα χέρια και την καρδιά της. Ο δάσκαλος χαμογελά καθώς οι συνάδελφοι και η μητέρα την κοιτάζουν ανάμεσα σε σύγχυση και συμπόνια. Λέει λοιπόν:
“Βλέπεις; Η Τζίλιαν δεν είναι άρρωστη, η Τζίλιαν είναι χορεύτρια!”
Συνιστά στη μητέρα της να την πηγαίνει σε μια σχολή χορού και να την βάζουν οι συνάδελφοί του να χορεύει από καιρό σε καιρό. Η Τζίλιαν παρακολουθεί το πρώτο της μάθημα και όταν γυρίζει σπίτι λέει στη μητέρα της:
«Όλοι είναι σαν εμένα, κανείς δεν μπορεί να κάτσει εκεί!».
Το 1981, μετά από μια καριέρα ως χορεύτρια, ανοίγοντας τη δική της ακαδημία χορού και έλαβε διεθνή αναγνώριση για την τέχνη της, η Gillian Lynne έγινε η χορογράφος του μιούζικαλ «Cats».
Ας ελπίσουμε ότι όλα τα «διαφορετικά» παιδιά θα βρουν ενήλικες ικανούς να τους καλωσορίσουν για αυτό που είναι και όχι για αυτό που τους λείπει.
Ζήτω οι διαφορές, το μικρό μαύρο προβατάκι και οι παρεξηγημένοι. Είναι αυτοί που δημιουργούν ομορφιά σε αυτόν τον κόσμο.
