Γιορτάσαμε σήμερα μαζί με το Δημοτικό Σχολείο, την επέτειο του Πολυτεχνείου με λόγια, μουσική και χρώματα που έμοιαζαν να ξυπνούν μνήμες. Οι μαθητές έγιναν αφηγητές μιας ιστορίας που συνεχίζει να ανασαίνει· μιας ιστορίας γεμάτης νεανικά όνειρα, φωνές που δεν φοβήθηκαν το σκοτάδι και καρδιές που χτυπούσαν για ελευθερία.
Στην αίθουσα ένιωθες την ενέργεια εκείνων των ημερών: σαν ένα ψιθύρισμα που μας θυμίζει πως η δημοκρατία χρειάζεται πάντα φύλακες.
Και έτσι, μέσα από τραγούδια, ποιήματα και μικρές θεατρικές στιγμές, η γιορτή μας έγινε υπόσχεση — πως δεν θα σταματήσουμε ποτέ να πιστεύουμε, να ελπίζουμε και να υψώνουμε τη δική μας φωνή όταν χρειάζεται.
