Το ότι θα έβγαινα ποτέ και θα έλεγα, πως είμαι πολύ δυσαρεστημένος, που έχουμε άλλο ένα χρυσό μετάλλιο και μάλιστα ευρωπαικού βεληνεκούς, αυτό δεν το φανταζόμουνα ποτέ.
Κι όμως τα τελευταία χρόνια η χώρα μας καταφέρνει να μονοπωλεί την πρώτη θέση το τεράστιο πρόβλημα της παιδικής παχυσαρκίας. Και παιδική παχυσαρκία σημαίνει αυριανή ενήλικη παχυσαρκία και βεβαίως ένα σωρό από σημαντικά προβλήματα υγείας, που σχετίζονται μαζί της και μπορεί να είναι από το διαβήτη, τα προβλήματα κίνησης, τα καρδιοαγγειακά νοσήματα, τα προβλήματα μυοσκελετικής αντοχής μέχρι τα ψυχολογικά, που κάτι τέτοιο συνεπάγεται, ακόμα και σε παιδιά πολύ μικρής ηλικίας.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που τα υπέρβαρα παιδιά απέχουν από τα σπορ και τα παιχνίδια, μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις της φυσικής κατάστασης, αλλά κυρίως τα πολύ σκληρά σχόλια των συνομηλίκων τους. Άρα αγαπημένοι γονείς και κυρίως λατρεμένοι παππούδες και γιαγιάδες το σημερινό στομαχάκι ας πάψουμε πάντα να το αντιμετωπίζουμε σαν το αυριανό μας μπόι, γιατί πιστέψτε μας γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους, που θα έπρεπε να είναι σαν το Φασούλα στο ύψος και όμως δεν είναι.
Αν θα μπορούσε να περάσει κάποιος μια μέρα μαζί μου στα σχολεία, που ζω και επισκέπτομαι τα τελευταία χρόνια ανά την Ελλάδα, θα τρόμαζε πραγματικά στη θέα των όσων εμφανίζονται, όταν ανοίγει μια σχολική παιδική τσάντα και φυσικά εννοώ σε επίπεδο φαγητού. Και για να μη βιαστείτε να συμπεράνετε, πως μιλάω για κρουασάν και τυρόπιττες, σας απαντάω απλά, πως αυτά είναι η ελαφριά εκδοχή του προβλήματος, αφού πάρα πολλοί από τους μαθητές μας ξεκινάνε την ημέρα τους διατροφικά με μία γενναία ποσότητα αναψυκτικών. Πώς βρέθηκαν όμως όλα αυτά εκεί? Όμως ακόμα και αν δεν τα έβαλε το χέρι μας, σκεφτείτε ότι μπορεί να τα έβαλε επιδέξια το παράδειγμά μας. Τα παιδιά είναι κατ’εξοχήν μιμητικά όντα και μάλιστα απέναντι σε ανθρώπους, που αγαπάνε και εμπιστεύονται. Άρα δεν πείθουμε πολύ ένα νέο να φάει φρούτα, όταν εμείς δεν τα βάζουμε στο στόμα μας, ούτε φυσικά και να μην καπνίζει, όταν εμείς του δίνουμε χρήματα να μας αγοράσει τα τσιγάρα μας.
Όμως έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει πραγματικά παιδική παχυσαρκία?
Γνωρίζουμε, ότι ένας στους έξι εφήβους είναι σήμερα υπέρβαρος, ποσοστό τριπλάσιο σε σχέση με τους σημερινούς πενηντάρηδες και πως το 80% αυτών θα γίνουν αύριο υπέρβαροι ενήλικες?
Γνωρίζουμε, πως η γενιά των ‘90ς και των ‘00ς θα ζήσουν λιγότερο από τους γονείς τους λόγω βάρους?
Γνωρίζουμε, ότι για πρώτη φορά έχει καταγραφεί μέσος όρος ηλικίας μικρότερος από αυτόν της προηγούμενης γενιάς?
Γνωρίζουμε, ότι το λίπος μέσα στο σώμα δημιουργεί φλεγμονές και λειτουργεί κάπως σαν μαινόμενη φωτιά μέσα μας?
Γνωρίζουμε, ότι τα αγόρια τείνουν να γίνουν κορίτσια ορμονικά και το αντίθετο? Το λίπος μετατρέπεται σαν ένα άλλο όργανο μέσα στο σώμα, το οποίο χρειάζεται οιστρογόνα, με αποτέλεσμα να μετατρέπει την τεστοστερόνη των αγοριών σε οιστρογόνα και στα κορίτσια να ανεβάζει συνεχώς τα επίπεδα ινσουλίνης?
Γνωρίζουμε ότι τα μόρια ζάχαρης μέσα στο αίμα κυκλοφορούν και ξύνουν συνεχώς σαν θραύσματα από γυαλί τα τοιχώματα των αρτηριών μας?
Γνωρίζουμε ότι το λίπος της κοιλιάς στέλνει χημικές ουσίες στο ήπαρ, ερεθίζοντάς το, με αποτέλεσμα ό,τι δεν προλαβαίνει πια να το επεξεργαστεί, το αποθηκεύει ως λίπος?
Έχουμε δημιουργήσει ένα περιβάλλον, που ευνοεί την παχυσαρκία.
Κι εδώ έρχεται το κύριο ερώτημα. Τι ρόλο παίζει η άσκηση?
Σπουδαίο και αυτή τη στιγμή δεν μιλάω ως αθλητής, που μπορεί κάποιες φορές να περνάω και στη σφαίρα της υπερβολής. Όμως άσκηση δεν σημαίνει πρωταθλητισμός, ούτε το κυνήγι της επίδοσης και της πρωτιάς. Άσκηση σημαίνει βόλτα, περπάτημα, τρέξιμο και παιχνίδι, ποδήλατο, κολύμβηση το καλοκαίρι, ανέβασμα σκάλας, προτίμηση ποδαρόδρομου αντί αυτοκινήτου, χαρά, διασκέδαση, ανάπτυξη ορμονών μέσα μας, που σχετίζονται με τη χαρά και την ευθυμία και που παράγονται μόνο από τη φυσική δραστηριότητα. Άσκηση σημαίνει κοινωνικοποίηση, αποδοχή ιδιαιτεροτήτων, σεβασμός του άλλου, σημαίνει σεβασμός του ίδιου μας του εαυτού και του θαυμαστού εργαλείου μας, που είναι το σώμα μας. Θα βάζαμε άραγε ποτέ μέσα στο ακριβό αυτοκίνητό μας, που ήταν το όνειρο της ζωής μας, καύσιμο αμφίβολης ποιότητας? Τότε πώς τολμάμε και το κάνουμε στο σπουδαιότερο αγαθό, που μας έχει δοθεί και είναι η ίδια μας η ζωή και η ζωή των παιδιών μας?
Ας σκεφτούμε για τελευταία φορά , πως το προσδόκιμο ζωής ενός υπέρβαρου εφήβου είναι όσο ενός πενηντάρη καρκινοπαθή και ας πράξουμε αναλόγως.
Τίποτα δεν συγκρίνεται με την ευχαρίστηση, που σου δίνει ένα σώμα, καλοκουρδισμένο και γεμάτο με καλές πρώτες ύλες.
ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΝΑ…
- γυμναστείτε το πρωί. Η πρωινή άσκηση καίει λίπος τα πρώτα 15 λεπτά της διάρκειάς της. Η ίδια σε ένταση και διάρκεια απογευματινή μετά τα πρώτα 45!!!
- γυμναζόσαστε με μια διαρκώς αυξανόμενη δυσκολία στην καθημερινή σας ρουτίνα. Θυμηθείτε το πρόγραμμά μας πρέπει να είναι προκλητικό, αλλά πάντα εφικτό.
- δημιουργήσετε την διανοητική κατάσταση ενός αθλητή, που σημαίνει βαδίζω πάνω σε ξεκάθαρους στόχους, επικεντρώνομαι σε αυτούς, προσφέρω κάθε μέρα στον εαυτό μου ένα νέο μικρό σκαλοπάτι για να φτάσω στον τελικό μου στόχο. Τα όνειρα δεν γίνονται πραγματικότητα αυτόματα.
- δημιουργήστε τη υποστηρικτική σας ομάδα από ανθρώπους, που σκέφτονται θετικά, ενστερνίζονται τους στόχους σας και σας ενθαρρύνουν να τους πραγματοποιήσετε. Γυμναζόμενοι με παρέα είναι πάντα ευκολότερο και πιο διασκεδαστικό.
- κρατείστε σημειώσεις και γύρω από αυτά, που θέλετε να πετύχετε και γύρω από αυτά, που έχετε ήδη κατακτήσει. Κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσετε, πόσο δρόμο έχετε διανύσει και πόσο περήφανοι πρέπει να είσαστε γι’αυτό. Η ανατροφοδότηση είναι μεγάλο μέρος της επιτυχίας σας.
Όταν όλα αυτά γίνουν τρόπος ζωής μας τότε είναι σίγουρο, πως και τα παιδιά μας θα μας ακολουθήσουν. Είναι πολύ σημαντικό να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να βρουν το άθλημα που τα εκφράζει και τα ευχαριστεί. Είναι σίγουρο, πως μένουμε πιο εύκολα προσαρτημένοι στο στόχο μας, όταν κάνουμε κάτι που μας ευχαριστεί. Και είναι επίσης σίγουρο, πως δίνοντας περισσότερες προσλαμβάνουσες στα παιδιά μας, τόσο περισσότερο ανοίγουμε το εύρος των επιλογών τους. Και επιλογή των παιδιών μας δεν σημαίνει απαραίτητα και δική μας επιλογή, ούτε ικανοποίηση των αποθυμένων μας.
Όμως είναι πολύ καλό να ξέρουμε, πως όσο πιο μικρό το παιδί, τόσο περισσότερο η ενασχόληση με ένα άθλημα πρέπει να πλησιάζει στην αίσθηση του παιχνιδιού και λόγω ψυχολογικών αιτιών και λόγω σωματικής αντοχής. Αθλήματα όπως ο στίβος και οι εξειδικεύσεις του (άλματα, ταχύτητες, ρίψεις) απευθύνονται σε μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά. Η άρση βαρών επίσης ενδέχεται να καθυστερήσει ή και να εμποδίσει την μυοσκελετική ανάπτυξη ενός πολύ νεαρού ατόμου. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με δυναμικά αθλήματα, όπως η ενόργανη και η ρυθμική γυμναστική, με τη διαφορά όμως, πως σε αυτά τα αθλήματα η ενασχόληση σε πολύ νεαρή ηλικία σε επίπεδο πρωταθλητισμού είναι απαραίτητη. Η κολύμβηση είναι ένα άθλημα καταλληλότατο για μικρά και πολύ μικρά παιδιά. Η αντίσταση στο νερό γυμνάζει ομοιόμορφα και δεν εγκυμονεί τραυματισμούς, ενώ ταυτόχρονα φέρνει σε επαφή τα παιδιά με το φυσικό τους στοιχείο, το νερό. Αθλήματα επίσης μη διαδεδομένα όπως οι πολεμικές τέχνες, η σκοποβολή και η τοξοβολία είναι θαυμάσια κυρίως σε διανοητικό επίπεδο, κυρίως λόγω του ότι εντυπωσιάζουν τα παιδιά, τα κάνουν εξαιρετικά υπεύθυνα, επιβάλλουν ησυχία και τα συγκεντρώνουν στο αντικείμενό τους, κάτι που είναι πολύ σημαντικό σε μια φάση ζωής, που χαρακτηρίζεται από διάσπαση προσοχής.
Ας βγάλουμε όλοι λοιπόν από το ψυγείο μας τους ‘’Πέντε σωματοφύλακες..’’, που κρύβονται μέσα και ας κάνουμε πραγματικότητα το τρίπτυχο ‘’ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΘΕΛΩ ΜΠΟΡΩ’’.
Τα όρια τα βάζουμε εμείς στον εαυτό μας και είναι πάντα εκεί για να τα ξεπερνάμε!!!
