Κατά τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου μιλήσαμε για την έννοια της Δημοκρατίας, της ειρήνης, της ελευθερίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήσαμε το πλούσιο υλικό που υπάρχει στο διαδίκτυο, τραγούδια, πολύ ωραία βιβλία, κατάλληλα για την ηλικία των παιδιών μας, που προσφέρονται για κουκλοθέατρο, δραματοποίηση και συζήτηση.

Αρχικά διαβάσαμε το παραμύθι «Η κυρά Δημοκρατία», συζητήσαμε και ανταλλάξαμε απόψεις για την ιστορία του παραμυθιού και μετά προσπαθήσαμε να αντιστοιχίσουμε τα γεγονότα και τους ήρωες του παραμυθιού με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Είδαμε εποπτικό υλικό με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και τα παιδιά προσπάθησαν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους ακούγοντας την ιστορία του Πολυτεχνείου.

Ακούσαμε και μάθαμε το τραγούδι «Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο» και είδαμε το τραγούδι σε μορφή εικονοκειμένου

Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο

(Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης)

Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο

δυο καρδιές και έναν ήλιο στη μέση,

παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω

την αγάπη και μου λες … πως σ’ αρέσει.

Τα παιδιά τραγουδάνε στους δρόμους

κι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει

τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα

λουλουδίζει σαν ανθός … στο περβάζι

Ένα σύννεφο είν’ η καρδιά μου

κι η ζωή μου γιορτή σε πλατεία

σ’ αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος

πόσο μοιάζει με μικρή … πολιτεία.

Και στη συνέχεια παίξαμε με τους στίχους του τραγουδιού: Τα παιδιά καθώς άκουγαν το τραγούδι  θα έπρεπε να βρουν τις κατάλληλες εικόνες που είχαμε ετοιμάζει και να τις σειροθετήσουν.

Έπειτα τα παιδιά ζωγράφισαν και αυτά δυο καρδιές και έναν ήλιο στη μέση.

Με αφορμή  το ραδιοφωνικό σταθμό που λειτουργούσε μέσα από το Πολυτεχνείο με τη γνωστή φράση «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων», φέτος σαν κατασκευούλα φτιάξαμε ραδιοφωνάκια.

Την 17^η Νοεμβρίου στο Νηπιαγωγείο μας επιλέξαμε να παίξουμε κουκλοθέατρο στα παιδιά το παραμύθι «Ντενεκεδούπολη» της Ευγενίας Φακινού.

Λίγα λόγια για το παραμύθι: Η Ντενεκεδούπολη είναι μια πολιτεία αλλιώτικη απ’ τις άλλες. Δεν είναι φτιαγμένη από τούβλα, πέτρες, τσιμέντο ή γυαλί. Είναι ολόκληρη φτιαγμένη από ντενεκέδες. Και μένουν σ’ αυτή, τι… άλλο; Ντενεκεδάκια. Άδεια, σκουριασμένα, παλιά ντενεκεδάκια. Βρέθηκαν όλα πεταμένα σ’ ένα σκουπιδότοπο κι αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους πολιτεία, για να μένουν μόνα τους και να ‘χουν την ησυχία τους.
Τα ντενεκεδάκια που μένουν εδώ έχουν περίεργα ονόματα: Σαρδέλας, Μηλίτσα, Βουτυρένιος, Σοφός, Οκέυ-μπαμ-μπαμ. Ο Σαρδέλας είχε πριν τον πετάξουν σαρδέλες, η Μηλίτσα είχε κομπόστα μήλο, ο Βουτυρένιος βούτυρο, ο Οκέυ-μπαμ-μπαμ είχε κόκα-κόλα κι ο Σοφός είχε μέσα του καφέ.
Ζούσαν όλα πολύ ευτυχισμένα στην Ντενεκεδούπολη, ώσπου μια μέρα… ήρθε ο Λαδένιος, έγινε αρχηγός τους και άρχισε να τους διατάζει… τα τενεκεδάκια προσπαθούσαν με διάφορους τρόπους να τον διώξουν αλλά δεν τα κατάφερναν… μέχρι που όλα μαζί ενωμένα κατάφεραν και τον έδιωξαν.

Οι ήρωες του παραμυθιού…  

Επίσης ακούσαμε το τραγούδι της Ντενεκεδούπολης