Νίκος Δημητρίου

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Ο Ιπποκράτης έλεγε ότι κάθε ασθένεια ξεκινά πρώτα από την ψυχή και μετά εκδηλώνεται στο σώμα. Από τότε πληθώρα ερευνών από τις επιστήμες της ψυχολογίας, της νευροψυχολογίας, καθώς και εμπειρίες ψυχοθεραπευτών από ιστορίες πελατών τους βγάζουν στο φως τη δύναμη που έχουν οι σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας πάνω στο σώμα μας και έρχονται με κάποιο τρόπο να επιβεβαιώσουν την Ιπποκρατική θεώρηση των πραγμάτων.

Το μήνυμα της ασθένειας

Η ασθένεια ως μεταφορά, ως συμβολισμός έρχεται περισσότερο να δώσει ένα μήνυμα στο άτομο που νοσεί.

Μήνυμα πιθανόν για εσωτερικές συγκρούσεις που βιώθηκαν και δεν λύθηκαν, για συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν, για σκέψεις που χρωματίστηκαν αρνητικά, για πλευρές εσωτερικές που δεν αναγνωρίστηκαν και για κομμάτια του εαυτού που δε συνδέθηκαν, δε φωτίστηκαν, δεν κατανοήθηκαν και απλά αποσιωπήθηκαν. Τέλος, για σωματικά και ψυχολογικά όρια που πιθανόν ξεπεράστηκαν.

Το σύμπτωμα ως καμπανάκι έρχεται να προειδοποιήσει, να αφυπνίσει και ίσως να προστατέψει το άτομο από ένα μεγαλύτερο «κίνδυνο» ή μια «απειλή». Καμία ασθένεια ψυχική, ψυχοσωματική, σωματική δεν είναι τυχαία. Κανένα όργανο ή μέρος του σώματος που νοσεί δεν είναι τυχαίο.

Η ασθένεια δεν προκύπτει απλά, κατά κάποιο τρόπο την “επιλέγουμε”. Μερικές φορές αυτό που ονομάζουμε πρόβλημα στην πραγματικότητα μπορεί να είναι λύση. 

Όταν το στόμα δεν μιλά….

Όταν το στόμα δε μιλά, αναλαμβάνει να μιλήσει το σώμα και κάποιες φορές με τρόπο σφοδρό.

Κρίσεις πανικού, αυτοάνοσα νοσήματα, μυοσκελετικοί πόνοι, καρδιακές-εγκεφαλικές παθήσεις, καρκίνος είναι μερικές από τις ασθένειες που χτυπούν την πόρτα μας άλλοτε με οξύ τρόπο άλλοτε ως χρόνιες καταστάσεις, ίσως ως μια απέλπιδα προσπάθεια του οργανισμού να «ακουστεί» πρωτίστως από εμάς τους ίδιους και δευτερογενώς από τους σημαντικούς  άλλους. 

Συγκεκριμένα συμπτώματα και πόνοι παίρνουν συμβολικό ρόλο, σχεδόν τελετουργικό και εκφράζουν πιθανές ανάγκες εξωτερίκευσης βαθύτερων συναισθημάτων και αναγκών. 

Μια καρδιά που πονά και “ραγίζει” εκδηλώνει πιθανά καρδιακά προβλήματα, ένας θυμός εγκλωβισμένος καταλήγει σε στομαχικές διαταραχές, δυσκολία ανάληψης αποφάσεων ή/και αίσθηση οτι βαδίζω σε μη λειτουργικά μονοπάτια πιθανόν συνοδεύεται απο πόνους στα άκρα, δυσκολία στην οριοθέτηση και στις σχέσεις με δερματικές παθήσεις κ.α

Νοηματοδοτώντας την ασθένεια

Νοηματοδοτώντας την ασθένεια ως αγγελιοφόρο με σημαντικά για μας μηνύματα, έχουμε την ευκαιρία να δούμε ποιες αλλαγές χρειάζεται να γίνουν στα πιστεύω μας, στη σκέψη μας, στην μέχρι τότε πορεία της ζωής μας, καθώς και στα φυσικά ή ψυχικά μας όρια που πιθανόν ξεπεράσαμε.

Η ίαση μπορεί να επέλθει και στο σώμα μας, όταν αποφασίσουμε να βουτήξουμε σ’ εκείνα τα κομμάτια του εαυτού μας που είναι ασθενή, αδύναμα και τελικά αρρωσταίνουν. Δίνοντας λόγο στην ασθένεια, ανοίγουμε το δρόμο προς την ίαση ή προς τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας.

Η αυτοΐαση είναι ένα σύνθετο θέμα, αλλά υφίσταται μέσα από τους ίδιους μηχανισμούς που μας θέσανε στη θέση του ασθενή, αρκεί όπως λέει και ο Ιπποκράτης: 

«Αν κάποιος επιθυμεί καλή υγεία, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του, είναι αν νοιώθει έτοιμος να απαλλαγεί από τις αιτίες της ασθένειας του. Μόνο τότε είναι δυνατόν να βοηθηθεί».

«Πριν λοιπόν θεραπεύσεις κάποιον, ρώτησε τον εάν είναι πρόθυμος να αφήσει όλα εκείνα που τον κάνουν να αρρωσταίνει» Ιπποκράτης.

ΠΗΓΗ:https://www.psychology.gr/selfhelp/2981-otan-de-milaei-to-stoma-tha-milisei-to-soma.html

επιλογή εικόνας: Νίκος Δημητρίου

Γενικά

«Μπράβο! Πόσο καλά τα κατάφερες! Είσαι φοβερός!». Πολλοί είναι οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι λειτουργοί προσχολικής αγωγής κ.ά. που θεωρούν πως οι συνεχείς έπαινοι και επιβραβεύσεις όχι μόνο τονώνουν αλλά και συμβάλλουν αποφασιστικά στη δημιουργία μιας καλής εικόνας εαυτού στο παιδί, διασφαλίζοντας, με τον τρόπο αυτόν, μια καλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αυτό θα σήμαινε πως πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε στρατιές παιδιών με καλή εικόνα εαυτού και αίσθηση επάρκειας. Ευτυχώς, όμως, που κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να γίνει!!!

Αν ίσχυε ο μύθος αυτός, τότε θα σήμαινε πως είμαστε -ως παιδιά τουλάχιστον- ένα είδος χαμαιλέοντα που χρωματίζεται ανάλογα με το «χρώμα» που του αποδίδει κάθε φορά ο περίγυρός του. Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει πως θα ίσχυε, φυσικά, και το ακριβώς αντίθετο. Με άλλα λόγια, θα ήμασταν έρμαια των κρίσεων και επικρίσεων του καθενός, δηλαδή, ετερόφωτα πλάσματα που, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, θα μπορούσαμε να βρεθούμε από το ζενίθ στο ναδίρ…

Είναι αποδεδειγμένο πως οι συστηματικές επικρίσεις και οι αρνητικοί σχολιασμοί προς το παιδί οδηγούν σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και κακή εικόνα εαυτού. Είναι, όμως, γεγονός αδιαμφισβήτητο πως και οι συνεχείς έπαινοι μπορεί συχνά να αποδειχθούν εξίσου επιβαρυντικοί για την εικόνα εαυτού, δημιουργώντας μια ψευδή εκδοχή του που να μην αντέχει κάτι διαφορετικό πέραν του απόλυτου θαυμασμού και της ανάγκης για συνεχή επιβεβαίωση…

Παλαιότερες δεκαετίες, όπως π.χ. αυτές του -50 και του -60, δεν θεωρούνταν σωστό να επαινούν οι γονείς τα παιδιά τους. Τα πράγματα φαίνεται πως έχουν οδηγηθεί προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, ακολουθώντας το αμερικάνικο παιδαγωγικό μοντέλο που πριμοδοτεί τον έπαινο και τη φιλοσοφία του «Give me five», στοχεύοντας στη δημιουργία μιας αυτοεικόνας και αυτοπεποίθησης δυνατοτήτων παγοθραυστικού που να μπορεί να συνθλίβει και να υπερσκελίζει κάθε εμπόδιο και κάθε δυσκολία…

Και κάτι ακόμα. Πιστεύω πως η πρόθεση των περισσοτέρων γονέων που επαινούν και επιβραβεύουν τα παιδιά τους είναι καλοπροαίρετη. Αρκετές φορές, όμως, πίσω από το πρόσχημα κάποιων από αυτούς πως αποβλέπουν -διαμέσου των συστηματικών τους επαίνων- στη δημιουργία μιας καλής εικόνας εαυτού και αυτοεκτίμησης στο παιδί τους, ελλοχεύει η δική τους ανάγκη να αποδείξουν ή να φανούν πως είναι οι τέλειοι γονείς, αφού έχουν δημιουργήσει ένα τέλειο παιδί…

Η μεγάλη παρεξήγηση

Ποτέ άλλοτε στη ζωή μας -παρά μόνο όταν είμαστε βρέφη- δεν χρειάζεται να καταβάλουμε την παραμικρή προσπάθεια για να εισπράξουμε τόση αποδοχή και θαυμασμό από τον άμεσο περίγυρό μας. Μπορεί απλά να κοιμόμαστε και οι γονείς μας να στέκονται από πάνω μας, θαυμάζοντάς μας με έναν τρόπο λες και βρίσκονται εμπρός στο όγδοο θαύμα της ανθρωπότητας. Αρκεί ένα βαριεστημένο χασμουρητό ή ένα υποτυπώδες χαμόγελό μας για να προκαλέσει, επίσης, χαμόγελα ευτυχίας, γονικής υπερηφάνειας και θαυμασμού.

Δεν περνά, όμως, πολύς καιρός και αρχίζουν να κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνισή τους οι διάφορες κρίσεις και επιβραβεύσεις. «Μπράβο, το μωρό μου, που ήπιε όλο το γαλατάκι του! Πόσο χαίρεται η μανούλα του!», «Τι όμορφο που είναι το μωρό μου με τα ρουχαλάκια που του αγόρασε η μανούλα του!» κ.ά.

Φυσικά και δεν αποτελούν πρόβλημα τέτοιου είδους σχόλια και έπαινοι όταν υπάρχει μέτρο, ιδιαίτερα μετά τον πρώτο χρόνο της ζωής. Σε αντίθετη περίπτωση, το παιδί μπορεί να γίνει ιδιαίτερα ευάλωτο απέναντι ακόμα και στην παραμικρότερη κριτική και να αρχίσει να κατασπαταλά όλη του την ενέργεια, στην προσπάθειά του να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες του περίγυρού του. Ένα άλλο πιθανό ενδεχόμενο είναι η σταδιακή δημιουργία ενός μεγαλειώδους εαυτού και άκρατου εγωκεντρισμού που το μόνο που επιδιώκουν και ανέχονται είναι η συνεχής επιβεβαίωση της υπεροχής τους έναντι των άλλων…

Αυτό που, περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο, χρειάζεται ένα παιδί είναι η ύπαρξη ενός τουλάχιστον ενήλικου ατόμου -κατά προτίμηση του γονέα του- που να το αποδέχεται πλήρως ως το μοναδικό άτομο που είναι, με όλα τα χαρίσματα και τις όποιες «ελλείψεις» ή ανεπάρκειες τυχόν έχει, όπως, λίγο έως πολύ, ο καθένας μας. Μια ευκαιριακά κλονισμένη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση μπορεί να τονωθεί ευκαιριακά από έναν αντικειμενικά αιτιολογημένο έπαινο ή ακόμα και από μία τεκμηριωμένη και καλοπροαίρετη κριτική. Εάν, όμως, αποβλέπουμε στη δημιουργία μιας μακροπρόθεσμα σταθερής και καλής αυτοεικόνας και αυτοεκτίμησης στο παιδί μας, τότε η μέθοδος αυτή αντενδείκνυται.

Ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος επιθυμεί να επιβραβεύει ένα παιδί με βάση τις επιδόσεις του, θα πρέπει να έχει υπόψη πως αυτό θα πρέπει να γίνεται με αφετηρία τις προϋποθέσεις που διαθέτει το συγκεκριμένο παιδί. Εάν πέσει στην παγίδα των προδιαγεγραμμένων απαιτήσεων που έχει θέσει ένας συγκεκριμένος χώρος ή περιβάλλον (π.χ. ένα αθλητικό σωματείο, σχολείο κ.τ.λ.) ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας ανισομερούς κατανομής των επιβραβεύσεων. Οι καλύτεροι, δηλαδή, εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος, οι δε λιγότερο καλοί την παρηγοριά ή τα ψίχουλα, με κίνδυνο να χάσουν κάθε κίνητρο να συνεχίσουν να προσπαθούν.

Όλοι μας, ασχέτως ηλικίας, έχουμε την ανάγκη να ακούσουμε κάποιες φορές πως τα καταφέραμε καλά και να εισπράξουμε ένα γενναιόδωρο «Μπράβο!». Αυτό, όμως, θα πρέπει να συνοδεύεται και με τη βεβαιότητα πως είμαστε το ίδιο αγαπητοί και αποδεκτοί, ακόμα και όταν αποτυγχάνουμε σε κάτι στη ζωή μας… 

Το παιδί θα πρέπει να αποκτήσει μια, κατά κύριο λόγο, αυτορρυθμιζόμενη εικόνα εαυτού

Ως γονείς, δεν έχουμε τη δυνατότητα -και δεν θα έπρεπε- να προστατεύουμε τα παιδιά μας από κάθε δυσκολία που θα αντιμετωπίσουν στη ζωή τους. Αυτό, όμως, που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα βοηθήσουμε να εξελίξουν μια καλή αυτοεκτίμηση και εικόνα εαυτού, αποτελώντας, πρωτίστως, εμείς οι ίδιοι τα θετικά πρότυπα που έχουν ανάγκη και στα οποία να θέλουν να μοιάσουν, οικειοποιώντας όλα εκείνα τα στοιχεία που εκτιμούν και θαυμάζουν σε εμάς, που τους δημιουργούν μια αίσθηση εσωτερικής ασφάλειας και που έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά και δημιουργικά στην πράξη.

Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν πως για να γίνει ένα παιδί ισορροπημένο και ευτυχισμένο άτομο, αρκεί να του δείξουμε απεριόριστη αγάπη. Όμως, η αγάπη από μόνη της δεν αρκεί για κάτι τέτοιο. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όλοι οι γονείς αγαπούν πραγματικά τα παιδιά τους. Σε αυτό που  διαφέρουν είναι ο τρόπος που ο καθένας τους εκφράζει αυτήν του την αγάπη. Η αγάπη δεν βοηθά από μόνη της, εάν ένας γονιός -εξαιτίας προσωπικών του βιωμάτων- δεν την εκφράζει με τρόπο που να κάνει το παιδί να νιώθει πως αγαπιέται για αυτό που είναι, χωρίς προαπαιτούμενα…

Δύο μεγάλες έρευνες επί του θέματος, που έγιναν πρόσφατα στις Η.Π.Α. και στην Ολλανδία, κατέδειξαν πως τα παιδιά, που εισπράττουν συστηματικά επιβράβευση για κάτι συγκεκριμένο που έχουν καταφέρει, είναι πιο πρόθυμα να αντιμετωπίσουν νέες προκλήσεις απ΄ότι παιδιά που έχουν εισπράξει μια πιο γενική και ασαφή επιβράβευση και επαίνους πως είναι πολύ ικανά γενικώς. Αυτό σημαίνει πως, όταν το παιδί μας καταφέρνει κάτι, είναι πολύ γονιμότερο να του πούμε «Πολύ καλά τα κατάφερες!» παρά «Πόσο έξυπνος ή ικανός είσαι!»…

Κάτι άλλο που κατέδειξε μία άλλη έρευνα είναι πως γονείς -που επιβράβευαν κατά δύο φορές περισσότερο τα παιδιά τους, βάσει κάποιων συγκεκριμένων δεδομένων- είχαν παιδιά που, μετά από ψυχολογικά τεστ που τους έγιναν,  διαπιστώθηκε πως διέθεταν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Φυσικά, οι γονείς θεωρούσαν πως το παιδί τους, από τη στιγμή που έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, χρειάζεται μεγαλύτερη επιβράβευση, όμως, αποδεικνύεται πως αυτό όχι μόνο δεν βοηθά αλλά συχνά αναστέλλει ακόμα περισσότερο αυτά τα παιδιά. Σε ανάλογα συμπεράσματα, κατέληξαν και άλλες έρευνες.

Τα παιδιά θέλουν να τα αφιερώνουμε χρόνο και προσοχή για αυτό που είναι και όχι για αυτό που κάνουν. Δυστυχώς, όμως, πολύ συχνά συμβαίνει το δεύτερο. Κάτι άλλο που, επίσης, συμβαίνει αρκετές φορές και που μπορεί να ακυρώσει την ανάγκη του παιδιού να μοιρασθεί και εισπράξει την επιβεβαίωση του γονιού του για τα όσα νιώθει μια συγκεκριμένη στιγμή αποτυπώνεται στο εξής παράδειγμα: ας υποθέσουμε πως το παιδί είναι σε ένα Λούνα Παρκ και οδηγεί ένα αυτοκινητάκι. Η χαρά του είναι πολύ μεγάλη και νιώθει την ανάγκη να τη μοιραστεί με τη μητέρα του. Της φωνάζει λοιπόν: «Μαμά κοίτα!» και αυτή, αντί να του απαντήσει π.χ. «Τι όμορφα που είναι!», του λέει: «Πρόσεχε πως οδηγείς, μη χτυπήσεις!». Η απάντηση αυτή είναι σίγουρα απογοητευτική για το παιδί καθώς η μητέρα του όχι μόνο δεν μοιράζεται και δεν επιβεβαιώνει τα συναισθήματά του αλλά δίνει προτεραιότητα στα δικά της συναισθήματα που, στην προκείμενη περίπτωση, είναι η ανησυχία και το άγχος της.

Αυτό που χρειάζεται κάθε παιδί είναι η συναισθηματική, κυρίως, επιβεβαίωση. Εάν αυτό δεν καταστεί εφικτό, τότε το παιδί δεν αποκτά την εσωτερική εκείνη φωνή που θα του υπενθυμίζει, αργότερα στην ενήλική του ζωή, πως είναι άξιο να αγαπηθεί. Η απουσία της αίσθησης αυτής -ή η ύπαρξη μιας εντελώς αντίθετης- μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικές επιλογές φίλων, ερωτικών συντρόφων, συνεργατών κ.τ.λ. και σε μια αντισταθμιστική ανάγκη απόκτησης μιας προσωπικής αξίας διαμέσου εξωτερικών πραγμάτων (π.χ. χρημάτων, περιουσίας κ.ά.). Ένα τέτοιο άτομο είναι, επίσης, εξαρτώμενο από συνεχείς επιβραβεύσεις και επιβεβαιώσεις.

Επίλογος

Ζούμε σε μια εποχή που πριμοδοτεί και λατρεύει τα διάφορα ταλέντα. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα για να το διαπιστώσουμε άμεσα. Πολλοί γονείς ονειρεύονται και εύχονται πρωτίστως να έχει το παιδί τους κάποιο ξεχωριστό ταλέντο παρά να είναι ένα ισορροπημένο και χαρούμενο άτομο όπως και να είναι.

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως οι έπαινοι και οι επιβραβεύσεις αποτελούν μία μορφή αξιολόγησης και κρίσης του άλλου. Όταν εκφράζονται δε  με έναν εξεζητημένο τρόπο, μπορεί να δημιουργήσουν στο παιδί σύγχυση και άγχος, καθώς πίσω από κάθε έπαινο ελλοχεύει και η πιθανότητα μιας σκληρής κριτικής -σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά- κάτι που ιδιαίτερα ένα ανασφαλές παιδί τρέμει ακόμα και ως ενδεχόμενο. Όταν ένας γονιός, ακόμα και καλοπροαίρετα, επαινεί εξεζητημένα το παιδί του ώστε να του τονώσει την αυτοεκτίμηση, το παιδί μπορεί να αρχίζει να πιστεύει πως οι επιδόσεις του είναι το σημαντικότερο απ΄όλα σε αυτό και, ως εκ τούτου, να αρχίσει να φοβάται την όποια αποτυχία και το ενδεχόμενο να απογοητεύσει το γονιό του, γιατί ίσως έτσι χάσει την αγάπη και το θαυμασμό του.

Αντί, λοιπόν, να μπαίνουμε στη διαδικασία απλά να αξιολογούμε το παιδί μας, είναι πολύ γονιμότερο να δείχνουμε το ενδιαφέρον μας για όσα κάνει και όταν τύχει να ζητά κάποιου είδους ανταπόκριση από εμάς. Έτσι, λοιπόν, αντί να πούμε στο παιδί μας, για παράδειγμα: «Τι υπέροχη ζωγραφιά! Είσαι αληθινός ζωγράφος!», θα ήταν πολύ προτιμότερο να του λέγαμε: «Χαίρομαι πολύ που σου αρέσει να ζωγραφίζεις και που παίρνεις χαρά από αυτό. Για πες μου, τι είναι αυτό που έχεις κάνει και πως το σκέφτηκες;». Με τον τρόπο αυτό, δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για έναν δημιουργικό διάλογο και επικοινωνία που, σε καμία περίπτωση, δεν θα προέκυπταν εάν απλά αξιολογούσαμε χωρίς παράλληλα να δείχνουμε και το ενδιαφέρον μας για αυτό που κάνει το παιδί. Ας μην αντικαθιστούμε, λοιπόν, τη χαρά, την επιθυμία του παιδιού για δημιουργία και την ανάγκη του για μοίρασμα όλων αυτών με επιφανειακούς ή/και υπερ-βολικούς επαίνους…

Η προσπάθεια και επιδίωξή μας ώστε να αποκτήσει το παιδί μας μια καλή εικόνα για τον εαυτό του και, ως εκ τούτου, μια καλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση είναι ταυτόσημη με μια προσπάθεια ώστε να έχει το παιδί μας, στη συνέχεια, μια καλή και ποιοτική ζωή. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε μια υπερπολύτιμη παρακαταθήκη και κληρονομιά, απείρως σημαντικότερη από μια αξιοσέβαστη κινητή και ακίνητη περιουσία…

Dr. Σάββας Ν. Σαλπιστής, M.Sc., Ph.D.
Κλινικός Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Στοκχόλμης ενηλίκων και παίδων

ΠΗΓΗ: https://www.i-psyxologos.gr/epenoi/

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Ίσως η μελέτη στο σπίτι να μην είναι τόσο σημαντική όσο πιστεύουμε. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που γίνεται στην ελληνική πραγματικότητα.

Μην με παρεξηγήσετε, δεν γράφω αυτό το άρθρο επειδή δεν πιστεύω στη δύναμη της εκπαίδευσης. Αντιθέτως, είμαι ένας άνθρωπος που μέχρι σήμερα συνεχίζω να σπουδάζω και να εξειδικεύομαι σε αυτά που αγαπάω να κάνω.

Θεωρώ όμως ότι ως γονείς είναι καλό να είμαστε κοντά στα παιδιά μας και να κατανοούμε τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν, στην προσπάθειά τους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος.

Ο μικρότερος γιος μου με ρώτησε γιατί οι μεγάλοι ξεκουράζονται μετά τη δουλειά και γιατί δεν πρέπει να δουλεύουν στο σπίτι τα Σαββατοκύριακα. Υπάρχουν οφέλη από τη συνεχή εξάσκηση, θα μου πουν κάποιοι.

Αναρωτιέμαι όμως, τι προσφέρει πραγματικά το homework ή αλλιώς η μελέτη στο σπίτι με τη μορφή που εφαρμόζεται σήμερα; Η δική μου γνώμη είναι ότι τα οφέλη της μελέτης στο σπίτι δεν είναι μεγαλύτερα από τη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών μας. Και αυτά δεν τα κερδίζεις από το homework.

Οι πιο συνηθισμένοι μύθοι για τη μελέτη στο σπίτι

Ας δούμε λοιπόν μερικούς από τους πιο συνηθισμένους μύθους για τη μελέτη.

• Μύθος #1: Τα παιδιά που μελετούν στο σπίτι είναι πιο υπεύθυνα.
• Μύθος #2: Τα παιδιά που μελετούν στο σπίτι θα γίνουν πιο επιτυχημένοι και πιο ευτυχισμένοι ενήλικες.
• Μύθος #3: Το διάβασμα είναι απαραίτητο για να βιώσουν τα παιδιά μια κατάσταση άγχους που θα τα προετοιμάσει για τις εξετάσεις και τη μετέπειτα ζωή.
• Μύθος #4: Oι βαθμοί είναι η απεικόνιση της ευφυΐας ενός παιδιού.
• Μύθος #5: Το διάβασμα είναι πιο σημαντικό από το παιχνίδι, την ξεκούραση, τα χόμπι, την κριτική σκέψη και από το να κυνηγήσει κάποιος τα δικά του όνειρα.

Τι πραγματικά ισχύει

Έχοντας διαβάσει αρκετά, αλλά και ως μητέρα τριών παιδιών, μπορώ να σας πω ότι η υπευθυνότητα εμφανίζεται στα παιδιά από μόνη της, αβίαστα, όταν τα ίδια τα παιδιά αισθανθούν εμπνευσμένα από κάποιον και συνδεδεμένα με κάτι. Τα παιδιά μπορούν και δουλεύουν σκληρά σε ό,τι έχει να κάνει με τα δικά τους ενδιαφέροντα και τους δικούς τους στόχους.

Ως γονείς όσο περισσότερο ασχολούμαστε με το να βρουν τα παιδιά τα φυσικά τους ταλέντα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να γίνουν ισορροπημένα παιδιά και αργότερα ενήλικες.

Είναι απαραίτητο να αλλάξει το εκπαιδευτικό μας σύστημα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα παιδιά. Να τα αφήσουμε μετά το σχολείο να παίξουν, να ξεκουραστούν, να σκεφτούν δημιουργικά, ακόμη και να βαρεθούν, να συνδεθούν με φίλους και οικογένεια, να μην τα φορτίζουμε στον βωμό της εξάσκησης ή της αριστείας με 2 και 4 ώρες διαβάσματος το οποίο δεν είναι το ίδιο σημαντικό με το να είναι χαρούμενα.

Τι μπορούμε να κάνουμε ως γονείς για τη μελέτη στο σπίτι

Κατανοώ ότι το σχολείο και το εκπαιδευτικό σύστημα μάλλον δεν θα αλλάξει. Τουλάχιστον όχι σύντομα. Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε εμείς;

1. Να τα βοηθήσουμε να βρουν τι τους αρέσει πραγματικά.
2. Να αναρωτηθούμε τι προσφέρει πραγματικά η μελέτη στο σπίτι με τη μορφή που εφαρμόζεται σήμερα.
3. Να επιτρέπουμε στο παιδί να ξεκουραστεί, να παίξει, να αθληθεί, να επικοινωνήσει με ηρεμία με τους γονείς του.
4. Να ενθαρρύνουμε εξωσχολικά ενδιαφέροντα και εναλλακτικούς τρόπους μελέτης, όπως την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων αυτών που θα επιλέξει το κάθε παιδί μόνο του.

Αλλά αν θέλουμε να εμβαθύνουμε, ο ρόλος ο δικός μας είναι να δείξουμε κατανόηση απέναντι στο συναίσθημα του παιδιού μας, απέναντι στη δυσφορία του να μελετήσεις. Να θυμηθούμε πόσο δύσκολο ήταν και για μας και όχι να του κουνάμε το δάχτυλο για το πόσο μελετούσαμε εμείς. Ας είμαστε κοντά στα παιδιά στο ζήτημα της σχολικής μελέτης, όχι απέναντί τους.

H Εύη Σταθάτου είναι πιστοποιημένη parent coach

ΠΗΓΗ:https://www.ow.gr/living/mia-parent-coach-katarriptei-tous-mithous-gia-ti-meleti-sto-spiti/

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Ο αθλητισμός αποτελεί βασικό μέσο για την ανάπτυξη όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχολογίας των παιδιών. Μέσα απο τα βιβλία της σειράς στοχεύουμε στην ευαισθητοποίηση και την ενημέρωση των μικρών αθλητών σε θέματα τα οποία κάθε παιδί θα πρέπει να γνωρίζει. Επίσης, στοχεύουμε στην κατανόηση της προσπάθειας μέσα απο τον αθλητισμό, όπως και βασικών ψυχολογικών ικανοτήτων.

Μαθαίνουμε να παρατηρούμε και να προετοιμάζουμε την αντιμετώπιση των δύσκολων καταστάσεων και ετοιμάζουμε τις λύσεις πριν προκύψουν οι δυσκολίες. Επίσης, γνωρίζουμε τους κινδύνους που μπορεί να παρουσιαστούν στον αθλητισμό είτε είναι εξωτερικοί είτε αφορούν συναισθηματικές εντάσεις και ψυχολογικές διαταραχές.

athletes_protect_themselves Λήψη

athletes_doping-1Λήψη

ΠΗΓΗ:https://psychinfo.gr/category/

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη…  Οι άνθρωποι όσοι διαφορετικοί και να είμαστε έχουμε περίπου κοινές ανάγκες. Μια από τις ισχυρότερες υπαρξιακές ανάγκες μέσα μας, είναι η ανάγκη για αγάπη, η ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε άνευ όρων, η ανάγκη για συνένωση, όσο και αν αυτό πολλές φορές το κρύβουμε ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Τι είναι στ’ αλήθεια λοιπόν η αγάπη; Eίναι η αγάπη ένα συναίσθημα, μια ενέργεια ή μήπως είναι μια ιδέα; Υπάρχει αγάπη πραγματική και πως μπορεί να καλλιεργηθεί;   

Η επίγνωση του εγώ και η αγάπη 

Τα βρέφη έχουν πολύ περιορισμένη αίσθηση του «διαχωρισμένου εγώ» και βιώνουν να είναι ένα με την μητέρα τους. H αγάπη και η φροντίδα είναι πολύ βασικές για την ψυχοσυναισθηματική τους ανάπτυξη. Με τα χρόνια ο άνθρωπος αποκτά επίγνωση του «εγώ» του κάτι που συνεπώς τον φέρνει αντιμέτωπο με το βίωμα της αίσθησης της μοναχικότητας και διαχωριστηκότητας του από τους άλλους και συνεπώς τον φέρνει μπροστά στην υπαρξιακή του μοναξιά.  

Η αγάπη περικλείει την ενότητα, την συνένωση, την αίσθηση του ανήκειν, την βίωση της ενότητας με τους άλλους και συνεπώς την μείωση της μοναξιάς και του κενού που επιφέρει η διαχωριστηκότητα. Αυτή η ανάγκη για διαπροσωπική συνένωση είναι η ισχυρότερη τάση μέσα στον άνθρωπο.

Μια δύναμη που οδηγεί τον άνθρωπο να υπερβεί το συναίσθημα της απομόνωσης και του διαχωρισμού του από τον κόσμο, επιτρέποντας του όμως να διατηρεί την υπαρξιακή του πληρότητα (Φρομ, 2015). 

Ο πόνος της αγάπης 

Την αγάπη την νιώθουμε στην καρδιά για αυτό και είναι δύσκολο να την ορίσουμε, μπορούμε όμως να την βιώσουμε θα μπορούσαμε να πούμε στο επίπεδο που ο καθένας τολμάει και επιδιώκει να συσχετιστεί μαζί της.

Το λέω αυτό, γιατί μέσα από τις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες των τελευταίων ετών παρατηρώ τους ανθρώπους, τον καθένα ξεχωριστά να έχουν διαμορφώσει την δική τους διαφορετική οπτική στο πως τοποθετούν την αγάπη μέσα τους, πως την ερμηνεύουν και τη στάση που κρατούν απέναντί της, μέσα από τα βιώματα και τις προσωπικές τους εμπειρίες.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν συχνά έρχονται και εναποθέτουν την εμπειρία τους και το βίωμά τους με την αγάπη. Αυτό που διαφαίνεται είναι πως η αγάπη σε πολλές των περιπτώσεων δεν είναι μια εύκολη εμπειρία, αλλά κρύβει πολύ πόνο, δάκρυα και αναστεναγμούς. Η αγάπη που δεν πήρα, η αγάπη που με πλήγωσε, η αγάπη που έφυγε, η αγάπη που με μπερδεύει, η αγάπη που με εξουσιάζει, η αγάπη που δεν έζησα, η αγάπη που με μπλόκαρε κ.α. Ως αποτέλεσμα η αγάπη να συνοδεύεται σε πολλούς ανθρώπους με αισθήματα φόβου, στεναχώριας και καημού… 

Αγάπη και πόνος πάνε μαζί; 

Η αγάπη ως συναίσθημα ταιριάζει με το αίσθημα της έντονης στοργής και αφοσίωσης, της χαράς, της πληρότητας, της ευδαιμονίας.

Που xωρά τόσος πόνος μέσα σε αυτήν την ομορφιά;

Στη φιλοσοφία όπως και στις διάφορες θρησκευτικές δοξασίες, η αγάπη θεωρείται ως ύψιστη αρετή που εκπροσωπεί μια βαθιά ευγένεια και συμπόνια για τους άλλους. Πως μπορεί ένα τόσο ευγενές και ύψιστης σημασία συναίσθημα να συνοδεύεται με τόση δυστυχία;

Μήπως τελικά κάνουμε κάτι λάθος εμείς στον τρόπο που δίνουμε και παίρνουμε την αγάπη με τους γύρω μας; 

Καλλιεργώντας την ικανότητα να αγαπώ  

Συχνά λοιπόν οι άνθρωποι στις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες παρατηρείται πως έρχονται και ακουμπούν τον πόνο τους επειδή δεν αγαπήθηκαν στο βαθμό που ήθελαν ή με τον τρόπο που επιθυμούσαν. Λίγοι μόνο φαίνεται να αναρωτιούνται σε σχέση με την ικανότητά τους οι ίδιοι να αγαπήσουν.

Κάποιοι άλλοι βέβαια με παντελή ειλικρίνεια δηλώνουν πως νιώθουν τελείως παγωμένοι μέσα τους «δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν» λένε και διερωτώνται για την ανικανότητά τους αυτή μένοντας βαθιά πληγωμένοι με τον εαυτό τους. 

Άνθρωποι πληγωμένοι και απογοητευμένοι από την αγάπη που δεν έχουν άλλο να δώσουν σε σχέσεις, που έχουν στερέψει από αγάπη. Οι συνεχείς απογοητεύσεις κάνουν τους ανθρώπους να κλείσουν στην αγάπη να μην έχουν άλλο να δώσουν, αυτό είναι κάτι που τους πληγώνει βαθιά και τους κάνει να νιώθουν απέραντη μοναξιά.

Η Μαρω Βαμβουνάκη στο υπέροχο μυθιστόρημά της «το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» αναφέρει ωστόσο πως η νόσος, η μελαγχολία δεν είναι αποτέλεσμα της αγάπης που δεν λάβαμε αλλά της αγάπης που έχουμε μέσα μας και δεν μπορέσαμε να διοχετεύσουμε στους γύρω μας.  Η αξόδευτη αγάπη μέσα μας είναι εκείνη που μας τυραννά περισσότερο και η αδυναμία μας τελικά να αγαπήσουμε τους άλλους.

Καταλήγει πως τελικά κερδισμένος δεν είναι αυτός που αγαπιέται αλλά αυτός που έχει την ικανότητα να αγαπήσει βαθιά τον άλλο.

Πως μπορώ λοιπόν να διοχετεύσω την αγάπη μου στους άλλους; Η απάντηση είναι να καλλιεργήσω την ικανότητά να αγαπώ. Μια ικανότητα που δεν διδάχθηκα ποτέ στο σχολείο, ούτε την διάβασα σε κάποιο βιβλίο και που καλούμε να την φέρω στην πράξη μέσα από την συνεχή μου αναμέτρηση με τους σημαντικούς άλλους αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό.  

Η αγάπη ξεκινά από τον εαυτό 

Στην προσπάθειά του ο άνθρωπος να υπάρξει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί δημιούργησε διάφορες μορφές αγάπης. Πρέπει να τις ονομάσουμε όλες αγάπη;

Ένα βασικό ερώτημα είναι πως μπορώ να αγαπήσω αληθινά τον άλλο όταν δεν έχω μάθει να αγαπώ τον ίδιο μου τον εαυτό;

Η απάντηση είναι πως μπορώ να αγαπήσω αλλά σε αυτήν την περίπτωση αγαπώ ανώριμα, η αγάπη γίνεται εξαρτητική, κακοποιητική και παραμορφωμένη, κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματική αγάπη.

Αγαπώ τον άλλο με ένα τρόπο ναρκισσιστικό και εγωκεντρικό, αν δεν έχω καλλιεργήσει μια σωστή σχέση με τον εαυτό μου ο άλλος δεν γίνεται παρά μια διαστρεβλωμένη εικόνα στα μάτια μου, που υπάρχει για να καλύπτει τις εγωκεντρικές μου διαθέσεις.

Η Χριστιανική φράση «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» μας διδάσκει την αναγκαιότητα που υπάρχει στο να έχουμε αγαπήσει τον εαυτό μας πρωτίστως για να μπορέσουμε να χωρέσουμε την αγάπη μας για τον άλλο πρόσωπο και αυτή η αγάπη να είναι καθαρή και αυθεντική.

Η εξευγενισμένη αγάπη 

Λίγοι άνθρωποι έχουν ωστόσο την ευκαιρία να βιώσουν την αγάπη στην πιο αγνή και ευγενή της μορφή. Αυτή είναι η ώριμη αγάπη που όπως αναφέρει ο Yalom σε αυτήν την αγάπη υπάρχει μια δυναμική πορεία εξέλιξης και προόδου, σε αυτήν την μορφή αγάπης αγαπώ σημαίνει «φροντίζω για την καλυτέρευση της ζωής και της ανάπτυξης του άλλου».

Ο Φρόμ αναφέρει πως «η ώριμη αγάπη είναι ένωση με την προϋπόθεση ότι ο καθένας διατηρεί την πληρότητα της ύπαρξης του, την ατομικότητα του».

Ο Άγιος Παίσιος ονομάζει αυτήν την μορφή αγάπης, πνευματική αγάπη και αναφέρεται, στην αληθινή, αγνή, και ακριβή μορφή της αγάπης. Έτσι θα λέγαμε πως η αγάπη στην πιο ιδεατή της μορφή είναι κάτι υψηλό, φαντάζει σαν να υπάρχουν πίσω της πολλά σκαλοπάτια που οδηγούν στην κορυφή της.

Δείχνει να έχει πολλές μορφές και διαβαθμίσεις που κανείς προσεγγίζει ανάλογα με την εσωτερική του ωριμότητα και προσωπική του καλλιέργεια και το ψυχικό του σθένος. Το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα από την αγάπη τελικά φαίνεται κανείς πως δεν βαθαίνει μόνο προς τον άλλο αλλά και προς τον ίδιο του τον εαυτό.  

Η αληθινή αγάπη είναι μια τέχνη… 

Η αγάπη όπως την προσεγγίζει ο Έρικ Φρομ στο βιβλίο του δεν είναι αποτέλεσμα τυχαιότητας αλλά μαθαίνεται έτσι όπως ακριβώς μαθαίνεται μια επιστήμη ή μια τέχνη, με επιμέλεια, πειθαρχία, συγκέντρωση, υπομονή και το υπέρτατο ενδιαφέρον και ζήλο του μαθητευόμενου για να φτάσει στο στόχο του. 

Έχεις την υπομονή, την μεθοδικότητα και τον ζήλο να εμβαθύνεις στην αγάπη; Γιατί η αγάπη η πραγματική, είναι μια διαδικασία που απαιτεί τελικά κόπο και προσπάθεια και δεξιοτεχνία. Η αγάπη είναι μια τέχνη στην οποία κανείς θα πρέπει να εντρυφήσει και να επενδύσει.

Οι άνθρωποι διψούν για αγάπη, στη σύγχρονη εποχή ωστόσο της εξέλιξης και της προόδου, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να δώσει κάτι από τον εαυτό του και τον χρόνο του για να αναπτυχθεί στην αγάπη.

Ο ίδιος συγγραφέας παρατηρεί πως οι ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν να έχουν αγοραστική αξία, χωρίς συναίσθημα.

Η εποχή της γρηγοράδας και της ταχύτητας δεν αφήνει περιθώρια στον άνθρωπο να εστιάσει στον άλλο ούτε στον ίδιο του τον εαυτό, να ρισκάρει και να εμβαθύνει στις σχέσεις του, να υπομένει και να ρισκάρει στην αγάπη, να γνωρίσει τον άλλο στο βάθος του.

Οι άνθρωποι επιπλέον φαίνεται να σπαταλούν πολύ ενέργεια, κόπο και χρήμα σε άλλα αντικείμενα όπως την επαγγελματική επιτυχία, την δύναμη, το γόητρο, το χρήμα κ.α.που θα τους κάνουν πιο αξιαγάπητους στην αγορά των σχέσεων.  

Η ίδια θέληση και το ίδιο κίνητρο δεν δίνεται στην κατάκτηση της «τέχνης της αγάπης», με αποτέλεσμα πολύ λίγοι να μπαίνουν στο κόπο να μάθουν τελικά να αγαπούν και να αγαπιούνται με πιο ουσιαστικό τρόπο.   

Η αγάπη είναι ένα δώρο που σου δίνει η ζωή. Εσύ επιλέγεις αν θέλεις να το ζήσεις και σε ποιο βαθμό θέλεις να το βιώσεις.

Η αληθινή αγάπη είναι δώρο υψηλής αξίας και χρειάζεται να εστιάσεις σε αυτήν αν θέλεις να την καλωσορίσεις στην ζωή σου. Χρειάζεται να καλλιεργήσεις πρώτα την σχέση με τον εαυτό σου και έπειτα την ικανότητά σου να αγαπάς τους άλλους.

Εστιάζοντας στην δική σου πρώτα ικανότητα να αγαπήσεις και στην προσωπική σου εξέλιξη που ξέρεις μπορεί να βρεις και άλλους να συμπορευτείς σε αυτό ταξίδι, που θα σε αγαπήσουν και σένα με τρόπο αληθινό και ουσιαστικό και να έχεις την ευκαιρία να μοιραστείς αυτή την όμορφη εμπειρία συναισθηματικής ολοκλήρωσης και συνένωσης.

Βιβλιογραφία:
Ε,.Φρομ (2015),. Η τέχνη της αγάπης,. Εκδόσεις Δίοπτρα
Μ,.Βαμβουνάκη,. (2012),. Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης,. Εκδόσεις Ψυχογιός
Ι., Γιάλομ,.(2003),. Ο δήμιος του έρωτα,.εκδόσεις Άγρα  

ΠΗΓΗ:https://www.psychology.gr/selfhelp/7370-to-ainigma-tis-agapis-poios-tha-to-lysei.html

Επισκεφθείτε τη «ΘΟΛΟ»(http://delphi.tholos254.gr/) και ταξιδέψτε στο ξακουστό μαντείο της αρχαίας Ελλάδας.

Επισκεφθείτε τη «ΘΟΛΟ» και ταξιδέψτε στο ξακουστό μαντείο της αρχαίας Ελλάδας, στο πανελλήνιο ιερό των Δελφών, στον ομφαλό της Γης. Η ιστορία των Δελφών χάνεται στην προϊστορία και στους μύθους των αρχαίων Ελλήνων. Με τη χρήση των νέων τεχνολογιών, οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να περιηγηθούν εικονικά στον Ιερό χώρο των Δελφών, να γνωρίσουν και να θαυμάσουν από κοντά τα σημαντικότερα μνημεία και κτήριά του, όπως τη Σφίγγα των Ναξίων, τα αφιερώματα των Αθηναίων, Σπαρτιατών και Αρκάδων, καθώς και τον θησαυρό των Αθηναίων και των Σιφνίων.

ΠΗΓΗ: https://enallaktikidrasi.com/2023/04/diadarastiki-perihghsh-iero-delfwn/

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

«Και εμείς που φάγαμε ξύλο μικροί, τι πάθαμε;» Κι όμως τελικά, πάθαμε.

Οι γονείς που ασκούν συχνά σκληρή τιμωρία στα μικρά παιδιά τα θέτουν σε σημαντικά μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν μόνιμα προβλήματα ψυχικής υγείας, σύμφωνα με νέα στοιχεία.

Σε μια μελέτη πάνω από 7.500 ιρλανδικών παιδιών, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ και του University College του Δουβλίνου διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που εκτέθηκαν σε “εχθρική” γονική συμπεριφορά στην ηλικία των τριών ετών είχαν 1,5 φορά περισσότερες πιθανότητες από τους συνομηλίκους τους να εμφανίσουν συμπτώματα ψυχικής υγείας που χαρακτηρίζονταν ως “υψηλού κινδύνου” στην ηλικία των εννέα ετών.

Η επιθετική διαπαιδαγώγηση περιλαμβάνει συχνή σκληρή μεταχείριση και τιμωρία και μπορεί να είναι σωματική ή ψυχολογική. Μπορεί, για παράδειγμα, να περιλαμβάνει τακτικές φωνές στα παιδιά, σωματική τιμωρία ρουτίνας, απομόνωση των παιδιών όταν δεν συμπεριφέρονται σωστά, βλάβη της αυτοεκτίμησής τους ή απρόβλεπτη τιμωρία των παιδιών ανάλογα με τη διάθεση του γονέα.

Οι ερευνητές κατέγραψαν τα συμπτώματα ψυχικής υγείας των παιδιών σε ηλικίες τριών, πέντε και εννέα ετών. Μελέτησαν τόσο τα εσωτερικευμένα συμπτώματα ψυχικής υγείας (όπως το άγχος και η κοινωνική απόσυρση) όσο και τα εξωτερικευμένα συμπτώματα (όπως η παρορμητική και επιθετική συμπεριφορά και η υπερκινητικότητα).

Διαπιστώθηκε ότι περίπου το 10% των παιδιών ανήκε σε μια ομάδα υψηλού κινδύνου για κακή ψυχική υγεία. Τα παιδιά που βίωναν επιθετική γονική συμπεριφορά είχαν πολύ περισσότερες πιθανότητες να εμπίπτουν σε αυτή την ομάδα.

Είναι σημαντικό ότι η μελέτη καθιστά σαφές ότι το γονικό στυλ δεν καθορίζει πλήρως τα αποτελέσματα της ψυχικής υγείας. Η ψυχική υγεία των παιδιών διαμορφώνεται από πολλαπλούς παράγοντες κινδύνου, όπως το φύλο, η σωματική υγεία και η κοινωνικοοικονομική κατάσταση.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν, ωστόσο, ότι οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας, οι εκπαιδευτικοί και άλλοι επαγγελματίες θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση για την πιθανή επιρροή της γονικής συμπεριφοράς σε ένα παιδί που δείχνει σημάδια κακής ψυχικής υγείας. Σημειώνουν ότι η πρόσθετη υποστήριξη των γονέων των παιδιών που θεωρούνται ήδη ότι βρίσκονται σε κίνδυνο θα μπορούσε να βοηθήσει στην πρόληψη της ανάπτυξης αυτών των προβλημάτων.

Τη μελέτη εκπόνησαν ο Ιωάννης Κατσαντώνης, διδακτορικός ερευνητής στη Σχολή Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, και η Τζένιφερ Σύμοντς, αναπληρώτρια καθηγήτρια στη Σχολή Παιδαγωγικής του UCD και δημοσιεύεται στο περιοδικό Epidemiology and Psychiatric Sciences.

Το γεγονός ότι ένα στα 10 παιδιά ανήκε στην κατηγορία υψηλού κινδύνου για προβλήματα ψυχικής υγείας είναι ανησυχητικό και οφείλουμε να έχουμε επίγνωση του ρόλου που μπορεί να παίζει η γονική μέριμνα σε αυτό, δήλωσε ο Κατσαντώνης.

Δεν υπονοούμε ούτε για μια στιγμή ότι οι γονείς δεν πρέπει να θέτουν αυστηρά όρια για τη συμπεριφορά των παιδιών τους, αλλά είναι δύσκολο να δικαιολογήσουμε τη συχνή σκληρή τιμωρία, δεδομένων των επιπτώσεων στην ψυχική υγεία.

Η Σύμοντς δήλωσε: Τα ευρήματά μας υπογραμμίζουν ότι είναι σημαντικό να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να διασφαλίσουμε ότι οι γονείς υποστηρίζονται για να προσφέρουν στα παιδιά τους μια ζεστή και θετική ανατροφή, ειδικά αν οι ευρύτερες συνθήκες θέτουν τα παιδιά αυτά σε κίνδυνο κακών αποτελεσμάτων για την ψυχική υγεία. Η αποφυγή ενός εχθρικού συναισθηματικού κλίματος στο σπίτι δεν θα αποτρέψει απαραίτητα την εμφάνιση κακών αποτελεσμάτων στην ψυχική υγεία, αλλά πιθανώς θα τα ενισχύσει.

Αν και η γονική μέριμνα αναγνωρίζεται ευρέως ως παράγοντας που επηρεάζει την ψυχική υγεία των παιδιών, οι περισσότερες μελέτες δεν έχουν διερευνήσει πώς επηρεάζει την ψυχική τους υγεία με την πάροδο του χρόνου ή πώς σχετίζεται τόσο με την εσωτερίκευση όσο και με την εξωτερίκευση των συμπτωμάτων μαζί.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν δεδομένα από 7.507 συμμετέχοντες στη διαχρονική μελέτη “Growing up in Ireland” για παιδιά και νέους. Τα δεδομένα για την ψυχική υγεία καταγράφηκαν με τη χρήση ενός τυποποιημένου εργαλείου αξιολόγησης που ονομάζεται Strengths and Difficulties Questionnaire (Ερωτηματολόγιο Δυνάμεων και Δυσκολιών). Σε κάθε παιδί δόθηκε μια σύνθετη βαθμολογία στα 10 για τα συμπτώματα εξωτερίκευσης και εσωτερίκευσης στις ηλικίες των τριών, πέντε και εννέα ετών.

Μια δεύτερη τυποποιημένη αξιολόγηση χρησιμοποιήθηκε για τη μέτρηση του γονικού στυλ που βίωναν τα παιδιά στην ηλικία των τριών ετών. Οι γονείς σκιαγραφήθηκαν με βάση το κατά πόσο έτειναν προς καθένα από τρία στυλ: θερμή ανατροφή (υποστηρικτική και προσεκτική στις ανάγκες του παιδιού τους), συνεπής (θέτοντας σαφείς προσδοκίες και κανόνες) και εχθρική.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι, με βάση τις τροχιές στις οποίες εξελίχθηκαν τα συμπτώματα ψυχικής υγείας τους μεταξύ των ηλικιών τριών και εννέα ετών, τα παιδιά κατατάχθηκαν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες. Τα περισσότερα (83,5%) ήταν χαμηλού κινδύνου, με χαμηλές βαθμολογίες εσωτερικών και εξωτερικών συμπτωμάτων στην ηλικία των τριών ετών, οι οποίες στη συνέχεια μειώθηκαν ή παρέμειναν σταθερές.

Λίγα (6,43%) είχαν ήπιο κίνδυνο, με υψηλές αρχικές βαθμολογίες που μειώθηκαν με την πάροδο του χρόνου, αλλά παρέμειναν υψηλότερες από την πρώτη ομάδα. Το υπόλοιπο 10,07% ήταν υψηλού κινδύνου, με υψηλές αρχικές βαθμολογίες που αυξήθηκαν μέχρι την ηλικία των εννέα ετών.

Η εχθρική γονική ανατροφή αύξησε τις πιθανότητες ενός παιδιού να ανήκει στην κατηγορία υψηλού κινδύνου κατά 1,5 φορές και στην κατηγορία ήπιου κινδύνου κατά 1,6 φορές, μέχρι την ηλικία των εννέα ετών. Διαπιστώθηκε ότι η συνεπής γονική ανατροφή είχε περιορισμένο προστατευτικό ρόλο, αλλά μόνο έναντι των παιδιών που ενέπιπταν στην κατηγορία “ήπιας επικινδυνότητας”.

Προς έκπληξη των ερευνητών, ωστόσο, η θερμή γονική ανατροφή δεν αύξησε την πιθανότητα τα παιδιά να ανήκουν στην ομάδα χαμηλού κινδύνου, ενδεχομένως λόγω της επιρροής άλλων παραγόντων στην έκβαση της ψυχικής υγείας.

Προηγούμενες έρευνες έχουν αναδείξει τη σημασία αυτών των άλλων παραγόντων, πολλούς από τους οποίους επιβεβαίωσε και η νέα μελέτη. Τα κορίτσια, για παράδειγμα, είχαν περισσότερες πιθανότητες να ανήκουν στην κατηγορία υψηλού κινδύνου από ό,τι τα αγόρια- τα παιδιά με μονογονεϊκές οικογένειες είχαν 1,4 φορές περισσότερες πιθανότητες να ανήκουν στην κατηγορία υψηλού κινδύνου, ενώ τα παιδιά που προέρχονταν από πλουσιότερα περιβάλλοντα είχαν λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν ανησυχητικά συμπτώματα ψυχικής υγείας κατά τη μέση παιδική ηλικία.

Ο κ. Κατσαντώνης δήλωσε ότι τα ευρήματα υπογραμμίζουν τη σημασία της έγκαιρης παρέμβασης και υποστήριξης για τα παιδιά που κινδυνεύουν από δυσκολίες ψυχικής υγείας και ότι αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει εξατομικευμένη υποστήριξη, καθοδήγηση και κατάρτιση για τους νέους γονείς.

Η κατάλληλη υποστήριξη θα μπορούσε να είναι κάτι τόσο απλό όσο η παροχή σαφών, ενημερωμένων πληροφοριών στους νέους γονείς σχετικά με τον καλύτερο τρόπο διαχείρισης της συμπεριφοράς των μικρών παιδιών σε διάφορες καταστάσεις, είπε.

Υπάρχει σαφώς ο κίνδυνος ότι το γονικό στυλ μπορεί να επιδεινώσει τους κινδύνους για την ψυχική υγεία. Αυτό είναι κάτι που μπορούμε εύκολα να λάβουμε μέτρα για την αντιμετώπισή του.

Έρευνα: Population heterogeneity in developmental trajectories of internalising and externalising mental health symptoms in childhood: differential effects of parenting styles

ΠΗΓΗ:https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/oikogeneia-kai-paidi/goneiki-anatrofi/13154-i-skliri-timoria-afksanei-ton-kindyno-ta-paidia-na-anaptyksoun.html

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Η ανάγκη του ανήκειν βρίσκεται στο DNA μας.

Η αποδοχή αποτελεί μια σχεδόν οικουμενική ανθρώπινη επιθυμία. Εξάλλου, εξελιχθήκαμε με τέτοιο τρόπο που επιβιώνουμε μόνο σε ομάδες, μέσα στις οποίες η προσαρμογή, ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για την επιτυχία. Η ανάγκη του ανήκειν βρίσκεται στο DNA μας.

Εντούτοις, ορισμένες φορές αυτή η ανάγκη λαμβάνει κεντρικό ρόλο στη ζωή μας, τόσο που μπορεί να μας αποπροσανατολίσει πλήρως. Μπορεί να αναλύουμε κάθε βλέμμα και κάθε λέξη που έχει αποδέκτες εμάς. Να προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε αν οι άλλοι μας κρίνουν θετικά ή αρνητικά. Κάποιος που μπορεί να περάσει χωρίς να μας χαιρετήσει μπορεί να μας πείσει ότι δεν αξίζουμε προσοχής. Και σ’ αυτή μας την προσπάθεια να αρέσουμε, βάζουμε πάντα τους άλλους σε προτεραιότητα, κυνηγώντας έναν έπαινο, πιεζόμαστε να γίνουμε επιτυχημένοι, ελκυστικοί και εργατικοί, ώστε να νιώσουμε ότι αξίζουμε. Αλλά τι βρίσκεται πίσω από αυτό το άγχος να αρέσουμε και γιατί κάποιοι είναι πιο επιρρεπείς σε αυτό από άλλους;

Σε πολλές περιπτώσεις, πρόκειται για μια ηχώ από το παρελθόν, όπου κάτι ή κάποιος μας προσέφεραν την τρυφερότητα και τη σύνδεση μόνο υπό όρους, για τα οποία έπρεπε να παλέψουμε σκληρά και που δεν τα αξίζαμε πραγματικά. Έτσι, δημιουργήθηκε μια αίσθηση ντροπής, αφού αναπόφευκτα συνειδητοποιήσαμε δεν ήμασταν τέλειοι. Ή ίσως ο άνθρωπος που σας φρόντιζε, όταν ήσασταν παιδιά ήταν συναισθηματικά απόμακρος, σωματικά ή λεκτικά κακοποιητικός και σας έθετε ανεκπλήρωτους όρους. Πιθανώς να είχατε υποστεί bullying στο σχολείο ή να μην νιώθατε ότι είχατε μια θέση μέσα στην ανταγωνιστική κουλτούρα που μας περιβάλλει.

Ή ίσως και να μην μπορείτε να βρείτε κάποια εξήγηση. Αυτό που απλά γνωρίζετε είναι ότι νιώθετε ανασφαλείς και ανάξιοι και αυτό σας οδηγεί στο να βασίζεστε στους άλλους για επιβεβαίωση. Βεβαίως, το να θέλουμε να μας βλέπουν οι άλλοι θετικά δεν είναι απαραίτητα κακό. Όλοι χρειαζόμαστε μια αντίληψη του πώς οι άλλοι μας βλέπουν και το πώς τους επηρεάζουμε. Αλλά αν προβληματιζόμαστε υπερβολικά για το τι οι άλλοι πιστεύουν για εμάς, θα καταλήξουμε να γίνουμε αυτό που μόνο οι άλλοι θέλουν και όχι ο,τι εμείς επιθυμούμε να είμαστε. Και η ειρωνεία εδώ είναι ότι με αυτό τον τρόπο αν και αναζητάμε την ευτυχία μέσω της αποδοχής, στο τέλος καταλήγουμε στο ακριβώς αντίθετο, στη δυστυχία.

Διαμορφώνοντας μια νέα στάση ζωής

Αν αναγνωρίζετε ότι είστε αγχώδεις για το αν αρέσετε, υπάρχουν κάποια μικρά βήματα που μπορείτε να κάνετε για να επαναφέρετε τις σχέσεις σας με τον εαυτό και τους άλλους σε υγιή επίπεδα.

1. Δείτε τα πράγματα από την σωστή οπτική γωνία

Λέγεται ότι οι άνθρωποι θα ενδιαφέρονταν πολύ λιγότερο για το τι πιστεύει ο κόσμος γι΄ αυτούς, αν γνώριζαν το πόσο λίγο οι άλλοι πραγματικά τους σκέφτονται. Κι αυτό είναι αλήθεια. Όλοι έχουμε πολλά ζητήματα που απασχολούν το νου μας. Έχουμε επίσης και τις δικές μας ανασφάλειες. Αν ανησυχείτε για το πώς φανήκατε σε κάποιον που μόλις γνωρίσατε, έχετε υπόψη σας ότι και εκείνος μάλλον σκέφτεται ακριβώς το ίδιο.

2. Αμφισβητήστε τις σκέψεις σας

Οι άνθρωποι τείνουμε εύκολα προς τις γνωστικές διαστρεβλώσεις και προς τα μοτίβα αρνητικών σκέψεων που μπορεί να βλάψουν τη διάθεση ή τη συμπεριφορά μας. Για παράδειγμα, υποθέτουμε το χειρότερο ή αφαιρούμε τα καλά στοιχεία από μια κατάσταση και εστιάζουμε στα κακά. Ή μπορεί να υπεραναλύουμε και να βγάζουμε βιαστικά και αυθαίρετα συμπεράσματα. Δώστε την απαιτούμενη προσοχή στις σκέψεις σας και αμφισβητήστε τις, για να μη μένετε με λανθασμένες εντυπώσεις. Πιθανώς να ανακαλύψετε ότι τρώγεστε με κάτι που τελικά δεν υφίσταται.

3. Ξεχάστε την τελειότητα

Είναι δύσκολο να αποτινάξουμε από πάνω μας την αντίληψη αυτή, ότι αν τα κάνουμε όλα σωστά, θα αγαπηθούμε και θα θαυμαστούμε. Αλλά αυτή είναι μια άκαρπη προσπάθεια, όχι μόνο επειδή η τελειότητα αποτελεί μια ψευδαίσθηση, αλλά και επειδή αυτό που οι άνθρωποι σκέφτονται για εσάς έχει περισσότερο να κάνει με εκείνους παρά με εσάς.

4. Γνωρίστε τον εαυτό σας

Τι είναι αυτό που πραγματικά σας αρέσει; Και το οποίο επιθυμείτε αληθινά; Κάνετε επιλογές για την καριέρα, τις σχέσεις και το παρελθόν σας επειδή τις θέλετε ή επειδή ευχαριστούν ή εντυπωσιάζουν κάποιον άλλο; Αφήστε τον εαυτό σας να επιχειρήσει νέα πράγματα και αναρωτηθείτε «Τι είναι αυτό που θα αναζητούσα και θα απολάμβανα, αν δεν ανησυχούσα ότι θα κριθώ από άλλους;».

5. Βρείτε τους πραγματικούς σας φίλους

Κάπου εκεί έξω, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ταυτιστούν μαζί σας και να σας εκτιμήσουν γι’ αυτό ακριβώς που είστε. Μη σπαταλάτε το χρόνο σας επιμένοντας με εκείνους που αναμένουν να ικανοποιείτε συνεχώς τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους. Καλλιεργείστε την αυθεντικότητα και θα βρεθείτε με άτομα που προορίζονται για εσάς. Γιατί το πραγματικό ανήκειν εκπληρώνεται μόνο όταν είμαστε οι πραγματικοί, αυθεντικοί εαυτοί μας με τους άλλους και μόνο όταν έχουμε επιτεύξει την αυτο-αποδοχή.

6. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να είναι ευάλωτος

Μπορεί να είναι τρομακτικό να πάτε ενάντια στο ρεύμα, να αντισταθείτε, να πάρετε το ρίσκο ή να γευτείτε την αποδοκιμασία των άλλων. Αλλά αποφασίστε τι είναι αυτό που αξίζει για εσάς, εμπιστευτείτε τον εαυτό σας και τολμήστε το. Δεν εξελισσόμαστε, παίζοντας πάντα εκ του ασφαλούς· αλλά επιτρέποντας και στον εαυτό μας κάποιες φορές να αποτύχει.

7. Δεχτείτε ένα χέρι βοηθείας

Το άγχος που νιώθετε για το τι σκέφτονται οι άλλοι, μπορεί ορισμένες φορές να ξεπεραστεί με λίγη αυτεπίγνωση. Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, ειδικά για εκείνους που αντιμετωπίζουν κάποιο ψυχικό τραύμα ή διαταραχή, η επαγγελματική βοήθεια θα σας βοηθήσει να φτάσετε στη ρίζα του προβλήματος και των συναισθημάτων σας. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να λάβει τη φροντίδα που χρειάζεται, αντί να παρατείνετε τον πόνο σας.

8. Γίνετε φίλος με εσάς

Είναι σκληρό για να το αποδεχτείτε, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να κάνετε κάποιον να είναι σαν και εσάς, ό,τι και αν κάνετε. Όμως, δείτε και τη θετική πλευρά: Κανείς άλλος δεν πρόκειται να το καταφέρει επίσης. Επομένως, αποδεχτείτε τον πόνο της απογοήτευσης που αναπόφευκτα θα νιώσετε, όταν συνειδητοποιήσετε ότι δεν έχετε συνδεθεί απόλυτα με κάποιον και εστιάστε σε έναν στόχο που θα σας οδηγήσει να γίνετε το άτομο που θέλετε να είστε- μάθετε να αγαπάτε εσάς, με τα μειονεκτήματά σας.

ΠΗΓΗ:https://enallaktikidrasi.com/2023/03/oloi-theloume-aresoume-alla-auto-synodeuetai-panta-sunepeies/

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Ως  εκφοβισμός ορίζονται οι επαναλαμβανόμενες επιθετικές συμπεριφορές οι οποίες ενέχουν την πρόθεση πρόκλησης ψυχικού και σωματικού πόνου, την πρόκληση αδυναμίας απέναντι σε ένα άτομο που δεν δύναται να προστατεύσει τον εαυτό του. Επιπρόσθετα χαρακτηριστικά του φαινομένου του εκφοβισμού είναι η ανισορροπία δύναμης καθώς και η συστηματική κατάχρηση εξουσίας.

Ποιες είναι οι μορφές του εκφοβισμού

Αναφορικά με τις μορφές που μπορεί να λάβει αυτές περιλαμβάνουν τον σωματικό, τον λεκτικό, τον κοινωνικό και – στις  μέρες μας- τον ηλεκτρονικό εκφοβισμό.

Πιο αναλυτικά, ο σωματικός εκφοβισμός αφορά χτυπήματα, κλωτσιές, σπρωξίματα, φτυσίματα, κλεψιές και καταστροφή πραγμάτων από το θύτη προς το θύμα.

Ο λεκτικός εκφοβισμός αφορά καταστάσεις όπου το άτομο που έχει την εξουσία κοροϊδεύει, προσβάλλει, βρίζει ή κάνει σεξουαλικά υπονοούμενα και χειρονομίες έναντι του αδυνάμου.

Ο κοινωνικός εκφοβισμός περιγράφει τις περιπτώσεις όπου υφίστανται εκβιασμοί, απειλή σωματικής βίας, διάδοση φημών, κοινωνικός αποκλεισμός και προσβλητικά μηνύματα.

Τέλος, η συχνή -στις μέρες μας- μορφή εκφοβισμού, ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός, λαμβάνει χώρα μέσω του διαδικτύου ή του κινητού τηλεφώνου μέσω των οποίων πραγματοποιούνται απειλές, δυσφήμιση, κοινωνική απομόνωση, δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων/φωτογραφιών χωρίς άδεια, ενώ σε ακραίες περιπτώσεις οι θύτες κατασκευάζουν μια ψεύτικη ταυτότητα στα διαδικτυακά μέσα με στόχο να εκμαιεύσουν πληροφορίες εις βάρος του θύματος.

Εκφοβισμός ή Σύγκρουση; 

Ωστόσο, συχνά υπάρχει σύγχυση μεταξύ εκφοβισμού και σύγκρουσης. Προκειμένου να τα αναγνωρίσουμε και να τα κατανοήσουμε είναι βασικό να μπορέσουμε να τα διαφοροποιήσουμε.

Αρχικά, σε μια σύγκρουση υπάρχει μια ισότιμη σχέση μεταξύ των μελών μεταξύ των οποίων υφίσταται, συνήθως, μια σχέση φιλική, (π.χ δύο φίλοι που έχουν μια διαφορά και μαλώνουν) ενώ στον εκφοβισμό η κατανομή δύναμης είναι άνιση και δεν υπάρχει φιλία.

Επιπροσθέτως, η σύγκρουση δεν έχει τη συχνότητα του εκφοβισμού, καθώς ο τελευταίος έχει συστηματικό και επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα. Μια σύγκρουση δεν επιφέρει σημαντικές συνέπειες στο θύμα ενώ ο εκφοβισμός μπορεί να έχει σοβαρές- τόσο σωματικά όσο και ψυχικά- συνέπειες στο θύμα. Μια σημαντική διαφορά, επίσης, έγγυται στο ότι στην περίπτωση της σύγκρουσης ακολουθεί μεταμέλεια και ανάληψη ευθύνης από το θύτη, ενώ στον εκφοβισμό αυτό που κυριαρχεί είναι η επίρριψη ευθυνών στο θύμα.

Η εις βάθος κατανόηση του φαινομένου του εκφοβισμού που θα οδηγήσει στη πρόληψη και την αντιμετώπισή του, μας οδηγεί στο να εξετάσουμε συνολικά τον κύκλο του εκφοβισμού καθώς και όλα εκείνα τα μέλη που εμπλέκονται πέραν του θύτη και του θύματος.

Σε αυτά τα μέλη συγκαταλέγονται οι παρατηρητές που είναι είτε οι βοηθοί του θύτη (άτομα δίπλα στο θύτη που τον υποστηρίζουν και ενίοτε τον βοηθούν), οι ενισχυτές (άτομα που υποστηρίζουν -λίγο πιο ενεργητικά- το θύτη και του δίνουν θετική ανατροφοδότηση), οι αμέτοχοι (τα άτομα που παραμένουν ουδέτερα και δεν παίρνουν θέση) και, τέλος, οι υπερασπιστές (μια μικρή μειοψηφία ατόμων που αποδοκιμάζουν σθεναρά τη συμπεριφορά του θύτη και παρηγορούν το θύμα).

Από τη στιγμή που ο εκφοβισμός είναι συχνό φαινόμενο στο σχολικό περιβάλλον, εκπαιδευτικοί και γονείς οφείλουν να είναι σε ετοιμότητα ώστε να αναγνωρίζουν τις μορφές του εκφοβισμού αλλά και να μπορούν να παρεμβαίνουν στις κατηγορίες εκείνες των παιδιών που έχουν το ρόλο του παρατηρητή και καταλαμβάνονται από αισθήματα φόβου και ντροπής.

Ο κύκλος του εκφοβισμού είναι δυνατόν να σπάσει όταν οι ομάδες που είναι ουδέτερες και οι ομάδες που ενισχύουν τον θύτη από φόβο μη βρεθούν στη θέση του θύματος, προσεγγίσουν και υπερασπιστούν το θύμα.

Τι μπορούν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί

Από τη  μεριά των εκπαιδευτικών βοηθητικές πρακτικές έναντι του φαινομένου του εκφοβισμού είναι η δημιουργία θετικού κλίματος στο σχολείο και τη τάξη, η ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ των μαθητών όπως και η αποφυγή περιθωριοποίησης και στιγματισμού των μαθητών.  

Το τελευταίο είναι εφικτό μέσω της ευαισθητοποίησης του συνόλου της σχολικής κοινότητας σε θέματα διαφορετικότητας με στόχο την καλλιέργεια μιας στάσης σεβασμού.  

Η ενίσχυση της συνεργατικότητας και της συντροφικότητας αποτελεί σημαντικό παράγοντα στη πρόληψη του φαινομένου, όπου οι εκπαιδευτικοί καλούνται να εργαστούν.

Βιωματικές ασκήσεις και παίξιμο ρόλων με επίκεντρο το θέμα του εκφοβισμού συμβάλλουν σημαντικά στο να αναγνωρίσουν τα παιδιά τις επιπτώσεις τέτοιων συμπεριφορών και ανακαλύψουν τρόπους επίλυσης των μεταξύ τους συγκρούσεων.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς

Αναφορικά με το ρόλο των γονέων, εκεί σημαντικό ρόλο παίζει η δεξιότητά τους να είναι παρατηρητές τυχόν αλλαγών στη συμπεριφορά των παιδιών τους και να ενθαρρύνουν την επικοινωνία.

Ακόμη, είναι βασική  η δημιουργία μιας στενής και ασφαλούς σχέσης με τα παιδιά,  όπου τα παιδιά μπορούν να εκφράζονται χωρίς φόβο για ο,τιδήποτε τους απασχολεί  και να αναφέρουν τυχόν συμπεριφορές εκφοβισμού εναντίον τους.

Κρίνεται σημαντικό πέρα από τις παραπάνω δεξιότητες, οι ίδιοι οι γονείς να αναγνωρίζουν και να αντιμετωπίζουν τυχόν δικιές τους επιθετικές συμπεριφορές, από τη στιγμή που αποτελούν τους σημαντικούς άλλους για τα παιδιά τους και είναι τα πρότυπα που τα παιδιά μιμούνται.

Κλείνοντας, η συνεργασία οικογένειας και σχολείου είναι ιδιαίτερα σημαντική στην πρόληψη και αντιμετώπιση εκφοβιστικών φαινομένων ώστε να μη στιγματίζονται εμπλεκόμενα άτομα, να παρέχεται η κατάλληλη ψυχολογική στήριξη είτε προς το θύμα, είτε προς το θύτη και να ενισχύονται κοινωνικά αποδεκτοί τρόποι επίλυσης συγκρούσεων.

Βιβλιογραφία:
Houndoumadi, A., & Pateraki, L. (2001). Bullying and bullies in Greek elementary schools: pupils’ attitudes and teachers’/parents’ awareness. Educational Review, 53(1), 19–26. doi.org/10.1080/00131910120033619

Menesini, E. & Salmivalli, C. (2016). Bullying in schools: the state of knowledge and effective interventions. Psychology, Health and Medicine, 22(1), 240-253.  10.1080/13548506.2017.1279740

Olweus, D. (1995). Peer abuse or bullying at school: Basic facts and a school-based intervention programme. Prospects, 25(1), 133–139. doi.org/10.1007/BF02334290

ΠΗΓΗ: https://www.psychology.gr/sholiki-psychologia/7302-ekfovismos-morfes-tropoi-prolipsis.html