Νίκος Δημητρίου

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Μεγαλώνοντας παιδιά και πασχίζοντας να ενισχύσουμε την ομαλή ανάπτυξη και την επίτευξη στόχων, ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι να επενδύσουμε στο συναίσθημα της χαράς.  

Το παιδί δε πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει την ανάγκη να βιώνει τη χαρά μέσα από τις καθημερινές του ασχολίες και να μαθαίνει πως αυτή όπως και τα υπόλοιπα θετικά συναισθήματα θα ενισχύονται.

Εάν αυτό το θεμελιώδες συναίσθημα θυσιαστεί στο βωμό των υποχρεώσεων κινδυνεύουμε να συντελέσουμε στην καλλιέργεια συναισθημάτων φυγοπονίας και αποθάρρυνσης, κάτι που όπως είναι ξεκάθαρο θα φέρει αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά ως προς τους στόχους και στις επιδιώξεις των διάφορων αναπτυξιακών σταδίων.

Πως όμως επενδύεις στη χαρά όταν με βάση το πρότυπο των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών, μαθαίνουμε να εστιάζουμε σε γνωρίσματα όπως ο ανταγωνισμός, η τελειοθηρία, το κυνήγι της επιτυχίας και του απόλυτα λειτουργικού ατόμου, πολλές φορές και σε περιστάσεις που το άτομο απλά δε δύναται να λειτουργήσει επαρκώς.

Όταν αυτό το πρότυπο αναπόφευκτα επηρεάζει τον τόσο ευαίσθητο και ακόμη «άγουρο» ψυχισμό του παιδιού, πόσο εύκολο είναι να το προστατέψουμε; Aς αναγάγουμε αρχικά το θέμα που διαπραγματευόμαστε σε έναν ενήλικα, αυτό το πρότυπο ταλανίζει ανθρώπους κάθε ηλικίας, κάθε εθνικότητας και κάθε προσωπικότητας. «Ψυχικά υγιείς» άνθρωποι και μη θα επηρεαστούν λίγο ή πολύ από την πίεση και τις ευθύνες που αυτή φέρει.

Τώρα ας σκεφτούμε τα παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας, αναπτυξιακού, νοητικού επιπέδου, όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από τη ψυχική ή τη νοητική κατάσταση και ανεξάρτητα από τον τύπο της προσωπικότητας τους αντλούν γνώση, ικανοποίηση, αυτονομία, σιγουριά μέσω του παιχνιδιού, μέσω των ψυχαγωγικών ερεθισμάτων, μέσω της τέχνης και πολλών άλλων δραστηριοτήτων που σε κάθε περίπτωση περιέχουν το γνώρισμα της χαράς και της ξεγνοιασιάς. Ανθίζουν και διαμέσου αυτού μπορούν να πετύχουν στόχους, να χτίσουν τη προσωπικότητα τους, να μιμηθούν, να παραδειγματιστούν, να ανακαλύψουν και να επεξεργαστούν τα συναισθήματα τους αρνητικά και θετικά αλλά και να λάβουν σημαντική γνώση αφουγκραζόμενα τα συναισθήματα των σημαντικών άλλων.

Η χαρά είναι όμως ευαίσθητη, απαλή σαν χάδι, όπως ακριβώς και η επίδραση που έχει αυτή σε εμάς. Είναι επίσης ευμετάβλητη και συχνά ευεπηρέαστη από τα συναισθήματα που μπορούν να τη πολεμήσουν. Για να τη διασφαλίσουμε πρέπει να τη «ποτίζουμε» να τη «καλλιεργούμε» συστηματικά όπως ένα φυτό που οι ρίζες του χρειάζονται φροντίδα, χρόνο και υπευθυνότητα για να συνεχίζει να ανθίζει. Το παιδί συν τοις άλλοις είναι σε προτεραιότητα να καλλιεργήσει αυτόν τον τόσο σημαντικό «σπόρο» που αποτελεί έναν τόσο θεμελιώδη προστατευτικό παράγοντα για όλη τη πορεία της ζωής.

Σαν τροφή για σκέψη θα παραθέσω την εξής υπόθεση.

Τα παιδιά εκ των πραγμάτων βιώνουν πιο εύκολα το συναίσθημα της χαράς, πιο εύκολα και πιο πηγαία πολλές φορές πιο, επίμονα άλλες. Πολλοί ενήλικες επίσης αλλά το ίδιο πολλοί απέχουν από αυτή τη χαρά που φέρει η παιδικότητα. Σε συνάρτηση με τα παραπάνω είναι ασφαλές να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι είναι πολύ πιο καλή η πρόβλεψη για ένα «χαρούμενο» και «προστατευμένο» παιδί, να εξελιχθεί σε έναν χαρούμενο, πιο ενδυναμωμένο ενήλικα. Αυτός ο ενήλικας μοιάζει να είναι πιο κοντά, σίγουρα σε αυτό το τόσο αμφιλεγόμενο «κυνήγι» της ευτυχίας.

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω, ανοίγεται άλλο ένα θέμα, αυτό των προστατευτικών παραγόντων. Σίγουρα όπως είπαμε το να μπορεί ένας άνθρωπος να νιώσει σαν μικρό παιδί το συναίσθημα της χαράς, θα ήταν πολύ ευχάριστο αλλά αυτό μοιάζει αδύνατο για αρκετούς ανθρώπους. Ακόμη και από τις αναφορές του Φρουντ καταλαβαίνουμε πόσο θεμελιώδη είναι από τα πρώτα βήματα το παιδι να αντλεί μια ικανοποίηση που πρωταρχικά έρχεται από την αλληλεπίδραση με τους γονείς. Η υπερβολή αλλά και η αποστέρηση αυτής της ικανοποίησης έχουν συνέπειες στον χαρακτήρα του ενήλικα.

Σημαντική αναλόγως και το ηλικιακό στάδιο, είναι και η λήψη αποφάσεων π.χ. ένα παιδί 8 χρόνων να μπορεί να επιλέξει μόνο του τι και αν θα του άρεσε να ξεκινήσει κάποια δραστηριότητα, άθλημα, ξένες γλώσσες ή ο,τιδηποτε άλλο.

Ορισμένοι γονείς ξεχνούν ή νομίζουν ότι το παιδί δεν είναι ακόμη έτοιμο για να αποφασίσει μόνο του και όμως στατιστικές μελέτες στην αθλητική ψυχολογία δείχνουν ότι όταν ένα παιδί επιλέξει μόνο του το άθλημα που το ενδιαφέρει δεσμεύεται παραπάνω σε αυτό.

Οι προσδοκίες των γονέων όμως από όποιο άθλημα και εάν επιλέξει το παιδί μπορούν να έχουν συνέπειες στη διάθεση του εάν αυτές δεν αντιστοιχούν στις δικές του επιθυμίες ή στις αποδόσεις του. Για ένα μικρό παιδί ένα άθλημα, όπως και αν εξελιχθεί αργότερα, είναι στην ουσία η χαρά, που αντλεί από αυτό και η συμβολή του στη διαμόρφωση χαρακτήρα είτε είναι ατομικό είτε ομαδικό.

Ο ανταγωνισμός στην άγουρη ψυχή ενός παιδιού εάν δεν καλλιεργηθεί πολύ από εξωτερικούς παράγοντες δεν θα είναι τόσο έντονος, άρα το άθλημα θα μπορεί να είναι κατά κύριο λόγο μια δραστηριότητα χαράς και ανεμελιάς στο δρόμο της οποίας το ίδιο θα καθορίσει τη πορεία του.

Ωστόσο να αναφερθούμε και για να κλείσουμε με αυτό, προστατευτικοί παράγοντες για τη προσέγγιση της ικανοποίησης και της ισορροπίας είναι οι στόχοι, η αυτονομία, το πλαίσιο υποστήριξης και αποδοχής, παράγοντες που μικροί και μεγάλοι αξίζει να προσεγγίζουν.
Βιβλιογραφία
Να χτίσουμε τον κόσμο που ταιριάζει στο παιδί, Maria Montessori
Το μυστικό της παιδικής ηλικίας
Το βιβλίο της χαράς
Ο Φρουντ για παιδιά
ΠΗΓΗ: https://www.psychology.gr/psychologia-paidiou/7658-to-xaroumeno-paidi.html

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Πολλά από τα πράγματα που μαθαίνουμε στη ζωή μας, συμπεριλαμβανομένων και του τρόπου έκφρασης και ελέγχου των συναισθημάτων μας, προέρχονται από την παρατήρηση των άλλων, μια διαδικασία που κατά κύριο λόγο λαμβάνει χώρα στην παιδική μας ηλικία.

Η συμπεριφορά των γονέων μας διαδραματίζει, ίσως, τον πιο σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς μας, για αυτό το λόγο είναι σημαντική η διερεύνηση των οικογενειακών μοτίβων για την βελτίωση και αλλαγή τυχόν δυσλειτουργικών συμπεριφορών, με σκοπό τη ψυχική ευημερία μας.

Σε περίπτωση που αναγνωρίζετε ότι είστε ένας αρκετά αγχώδης άνθρωπος, είναι πολύ πιθανό κάποιος από τους γονείς σας να ήταν επίσης αγχώδης. Αυτή η υπόθεση μπορεί να βασιστεί σε δύο βασικούς άξονες. Από τη μια πλευρά, μπορεί να υποστηριχθεί ότι μοιραζόμαστε κάποια ίδια γονίδια με τους βιολογικούς μας γονείς, τα οποία μπορεί να συσχετίζονται με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης στρες και άγχους. Από την άλλη, είναι επίσης πιθανό να έχουμε αποκτήσει παρόμοιες συμπεριφορές με εκείνες των γονέων μας, οι οποίες συμβάλλουν στην αύξηση του επιπέδου του άγχους μας.

Για την καλύτερη διαχείριση και αντιμετώπιση του άγχους, είναι σημαντική η συνειδητοποίηση και η αναγνώριση της επίδρασης των γονικών προτύπων, ειδικά ως προς τον τρόπο που επηρεάζουν τη δική μας διαχείριση του άγχους. Μήπως άραγε οι δικές μας προσεγγίσεις μοιάζουν με εκείνες των γονιών μας;

Σε μια έρευνα, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Childhood and Adolescent Psychiatry, βρέθηκε ότι η θεραπεία σε γονείς παιδιών με υψηλά επίπεδα άγχους, ήταν το ίδιο βοηθητική με τη θεραπεία του ίδιου του παιδιού. Το εύρημα αυτό στηρίζεται στο γεγονός ότι οι γονείς έμαθαν πιο υγιείς τρόπους απόκρισης στο άγχος των παιδιών τους, δίνοντάς τους παράλληλα ένα καλύτερο παράδειγμα μέσω της συμπεριφοράς τους.

Για παράδειγμα, σε περιπτώσεις στις οποίες οι γονείς φαίνονταν πιο ανήσυχοι και προστατευτικοί ακόμα και σε πιο απλές καθημερινές καταστάσεις, τα παιδιά φάνηκε να μεταφράζουν τα ερεθίσματα σε παράγοντα κινδύνου, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το επίπεδο τους άγχους τους.

Σκεφτείτε ένα μικρό παιδί που παίζει στην παιδική χαρά, το οποίο ξαφνικά χάνει την ισορροπία του και πέφτει στο έδαφος. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σηκώνεται όρθιο, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και συνεχίζει το παιχνίδι του. Σε περιπτώσεις, όμως, που ο γονέας θα τρέξει τρομαγμένος για να βεβαιωθεί ότι το παιδί του είναι καλά, το τελευταίο δύναται να αισθανθεί τον κίνδυνο και να αρχίσει να κλαίει.

Αυτό είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα του τρόπου, με τον οποίο οι αντιδράσεις των γονέων μπορούν να επηρεάσουν το άγχος των παιδιών τους, καθώς τα τελευταία τείνουν να παρατηρούν τους γονείς τους και τα άλλα σημαντικά για αυτά πρόσωπα για να μάθουν πως πρέπει να ανταποκρίνονται στις εκάστοτε συνθήκες.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η ίδια αρχή ισχύει και για τους ενήλικες. Παρατηρούμε τον τρόπο αντίδρασης των άλλων σε στρεσογόνες συνθήκες. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε ασυνείδητο επίπεδο, το συναίσθημα μπορεί να είναι και «μεταδοτικό».

Με ποιο τρόπο οι γονείς μας, μάς διδάσκουν το άγχος:

Ακολουθούν βασικοί τρόποι, σύμφωνα με τους οποίους τα γονικά πρότυπα δύναται να επηρεάσουν τις αντιδράσεις μας απέναντι στο άγχος.

• Παρατηρούμε πως αντιδρούν οι ίδιοι οι γονείς μας σε δικές τους στρεσογόνες συνθήκες:

Ας επιχειρήσουμε να θυμηθούμε πώς αντιδρούσαν οι γονείς μας όταν έκαναν κάποιο λάθος. Το ξεπερνούσαν άμεσα και συνέχιζαν ό,τι έκαναν ή αντιδρούσαν έντονα; Ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τους γονείς μας να αντιδρούν σε συνθήκες άγχους είναι και αυτός που κατά πάσα πιθανότητα θα υιοθετήσουμε και εμείς για τη διαχείριση αντίστοιχων καταστάσεων στη μετέπειτα ζωή μας.

• Τους παρατηρούμε για δούμε πώς εμείς πρέπει να αντιδράσουμε σε δικές μας καταστάσεις άγχους:

Όταν ήμασταν παιδιά και μας συνέβαινε ένα αναπάντεχο και ξαφνικό γεγονός, κατά πάσα πιθανότητα θα απευθυνόμασταν στους γονείς μας για να τους ζητήσουμε συμβουλές. Αν εκείνοι αντιδρούσαν υπερβολικά σε κάθε μας πρόβλημα τότε είναι πολύ πιθανό να έχουμε μάθει να κάνουμε και εμείς το ίδιο.

• Μαθαίνουμε τους δικούς τους τρόπους υγιούς συμπεριφοράς (διατροφή, ύπνος, άσκηση):

Η σωματική υγεία επηρεάζει εξίσου σημαντικά τα επίπεδα άγχους και στρες που βιώνουμε. Η φροντίδα της σωματικής υγείας μπορεί επίσης να επηρεαστεί άμεσα από τα γονικά πρότυπα, καθώς μεγαλώνουμε τρώγοντας ό,τι τρώνε οι γονείς μας, μαθαίνουμε εάν και κάθε πότε χρειάζεται να γυμναζόμαστε και ακολουθούμε παρόμοιο πρόγραμμα ύπνου. Επιπλέον, είναι πιθανό να υιοθετήσουμε και συμπεριφορές χρήσης αλκοόλ ή άλλων ουσιών, τις οποίες είχαν οι γονείς μας όταν μας μεγάλωναν. Όλα τα παραπάνω μπορεί να επηρεάσουν είτε άμεσα είτε έμμεσα τη σωματική και ψυχική μας υγεία.

• Μαθαίνουμε από εκείνους πώς να αξιοποιούμε τον ελεύθερο χρόνο μας:

Η ύπαρξη ελεύθερου χρόνου στην καθημερινότητα αποτελεί κομβικό σημείο για τη διαχείριση του άγχους. Αν δε γνωρίζουμε τα προσωπικά μας όρια δύναται να φτάνουμε συχνά στο σημείο της εξάντλησης. Πώς περνούσαν οι γονείς σας τον ελεύθερο χρόνο τους; Πώς ανακουφίζονταν από το άγχος; Οι τρόποι απόκρισής τους είναι πιθανό να έχουν επηρεάσει και τον τρόπο που εσείς επιλέγετε για να αποφορτιστείτε από αυτό.

Κλείνοντας είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους τα γονεϊκά πρότυπα μπορεί να έχουν επηρεάσει τις αντιδράσεις μας απέναντι στο άγχος. Μπορούμε τελικά να ελέγξουμε τα επίπεδα άγχους και στρες που βιώνουμε και αν όχι, με ποιον τρόπο άραγε θα μπορούσε η συμπεριφορά των γονέων μας να έχει επηρεάσει τις δεξιότητες ή την έλλειψη αυτοελέγχου μας;

Τροφή για σκέψη!

ΠΗΓΗ:https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/oikogeneia-kai-paidi/goneiki-anatrofi/7238-i-goniki-epirroi-sti-diaxeirisi-tou-agxous.html

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Τα παιδιά συχνά αντλoύν ισχυρές κοινωνικές ή αντικοινωνικές ιδέες από παιδικές ταινίες και κινούμενα σχέδια. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, όλες οι μορφές βίας (σωματικές βλάβες, ληστείες, χρήση όπλων, βιασμοί, εκφοβισμοί) μεταξύ ανηλίκων παρουσιάζουν αυξητική τάση την τελευταία πενταετία. 

Η βία επηρεάζει τις ζωές περίπου ενός δισεκατομμυρίων παιδιών παγκοσμίως, με μακροχρόνιες συναισθηματικές, ψυχολογικές και ψυχοκοινωνικές συνέπειες (Unicef, 2020).

Αναμφίβολα, η παρακολούθηση κινουμένων σχεδίων αποτελεί δημοφιλές μέσο ψυχαγωγίας σε παιδιά ανά τον κόσμο.

Τα παιδιά συχνά θαυμάζουν τους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων που προτιμούν και τους μιμούνται ή επιδιώκουν να είναι σαν αυτούς (Parvin & Islam, 2020).

Πολλές έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι η συμπεριφορά των παιδιών αλλάζει καθώς παρακολουθούν βίαιες εκπομπές κινουμένων σχεδίων.

Από την άλλη, το εκπαιδευτικό και ενημερωτικό περιεχόμενο ενισχύει τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους (Mahmood et. al., 2020).

Επιπρόσθετα, υπάρχουν ψυχαγωγικά προγράμματα που συμβάλλουν άμεσα στη γλωσσική, συμπεριφορική και εκπαιδευτική ανάπτυξη (Parvin & Islam, 2020). 

Η επιδραστικότητα στον ψυχισμό των παιδιών, που κατά τα πρώιμα αναπτυξιακά στάδια τους έρχονται σε επαφή με τη βία, σχετίζεται με τις διαπροσωπικές τους σχέσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Συχνά, παρατηρούνται συμπτώματα όπως: υπερβολική ευερεθιστότητα, ανώριμη συμπεριφορά, διαταραχές ύπνου, συναισθηματική δυσφορία, έντονος φόβος να παραμένει μόνο το άτομο, αναπτυξιακή οπισθοδρόμηση ή παλινδρόμηση σε ούρηση και αφόδευση και στην εκφορά ή/και χρήση της γλώσσας (Osofsky, 1999).

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) (2020) προσδιορίζει έξι μορφές βίας κατά των παιδιών:

1) σωματική κακομεταχείριση και παραμέληση

2) εκφοβισμό

3) βία στους νέους

4) βία από στενούς συντρόφους

5) σεξουαλική βία και

6) συναισθηματική και ψυχολογική βία. Σε αυτές περιλαμβάνονται: η σωματική τιμωρία, η κακομεταχείριση, η σκληρή γονική μέριμνα, ο εκφοβισμός και ο διαδικτυακός εκφοβισμός, η βία συμμοριών και η βία στην κοινότητα, η βία από στενούς συντρόφους, η βία με βάση το φύλο, ο γάμος παιδιών, η σεξουαλική κακοποίηση, ο βιασμός, η παρενόχληση, η ηδονοβλεψία, η διαδικτυακή εκμετάλλευση και η συναισθηματική κακοποίηση, η ψυχολογική κακοποίηση και η βία μάρτυρα (Cappa & Jijon, 2021; Ferrara et. al., 2019).

Η βία μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο, τραυματισμούς και αναπηρίες

Tα παιδιά που εκτίθενται στη βία τίθενται σε αυξημένο κίνδυνο ψυχικών διαταραχών, σε συμπεριφορές υψηλού κινδύνου, όπως η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, το κάπνισμα και οι μη ασφαλείς σεξουαλικές συναναστροφές, χρόνια νοσήματα όπως καρκίνοι, διαβήτης, καρδιακές παθήσεις και μολυσματικές ασθένειες, όπως ο HIV.

Επιπρόσθετα, είναι συχνότερη η εμπλοκή τους σε βίαιες συμπεριφορές και παρουσιάζουν τάσεις παραβατικότητας και εγκληματικότητας (Unisef, 2020).

Συμπερασματικά, τα παιδιά και νήπια ενδέχεται να έρθουν σε επαφή με διάφορες μορφές βίας μέσω παιδοψυχαγωγικών προγραμμάτων ή/και με ψυχοπαιδαγωγικά μηνύματα, τα οποία πιθανόν να επιδράσουν στην ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη και ψυχική ευεξία και να τα οδηγήσουν σε αντικοινωνικές συμπεριφορές και βλαπτικότητες ως προς τους εαυτούς τους ή/και τρίτους.    

Η βία και χρήση αυτής ως μέσο ψυχαγωγίας και χλευασμού των θυμάτων σε νήπια και παιδιά

Αφορμή για το παρόν, μια παιδική κουκλοπαράσταση, σ’ ένα κατάμεστο θέατρο, με θεατές κυρίως νήπια και παιδιά δημοτικού.

Η κούκλα, το κουκλάκι, το αυτοκινητάκι, οποιοδήποτε παιχνίδι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο/αντικείμενο ταύτισης και εξερεύνησης του κόσμου που περιβάλλει το παιδί. Συνήθως, ένα αντικείμενο αποτελεί ευχείριστο μέσο προβολής, έκφρασης και ταύτισης του εσωτερικού του κόσμου.

Συναισθήματα και πράξεις που “απαγορεύονται” ή φέρουν ενοχικά αισθήματα μπορούν πιο εύκολα να υπάρξουν μέσω των αντικειμένων.

Μάλιστα, η αβίαστη χρήση τους λειτουργεί και ως αγχολυτικό, καθώς προσφέρει τη δυνατότητα στο παιδί να εκφραστεί και να εκφράσει ασυνείδητες, συνηθέστερα, επιθυμίες και επιδιώξεις, φέροντάς τες σε μια φαντασιακή εκπλήρωση. Τα εκάστοτε αντικείμενα, διατηρώντας την ασφάλεια ότι πρόκειται για αντικείμενα, μπορούν να λάβουν διαφορετικές μορφές και να μεταμφιεστούν στον φαντασιακό κόσμο του παιδιού ως γονιός, σώμα, παιδί κτλ. Επιπρόσθετα, καθόσον πρόκειται για αντικείμενα που μπορούν να χειριστούν από το παιδί όπως εκείνο επιθυμεί, δεν είναι ικανά να δράσουν ή να έχουν τις δικές τους επιθυμίες, εκτός και αν ένα έτερο υποκείμενο τα χρησιμοποιήσει. 

Ο παιδοψυχαγωγός πέραν της ψυχαγωγίας που προσφέρει (γέλιο, χορό, τραγούδι κτλ) ενδέχεται να προσπαθήσει να περάσει ορισμένα παιδαγωγικά ή και ψυχοπαιδαγωγικά μηνύματα στους θεατές του. Κάτι που το συναντάμε συχνά στα παραμύθια, αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις και στα παιδικά θέατρα, σε κουκλοθέατρα, παιδικές ταινίες και εκπομπές κινουμένων σχεδίων.

Τι συμβαίνει όμως, όταν για παράδειγμα, οι φιγούρες του παιδοψυχαγωγού βιαιοπραγούν και ευτελίζουν έτερες φιγούρες, τρομάζουν και επιτίθενται στο διαφορετικό, λογίζοντάς το ως περίεργο, κακό, επικίνδυνο, άσχημο; ή όταν βιαιοπραγούν, καθυβρίζουν και υποβιβάζουν έτερες φιγούρες, οι οποίες παρουσιάζονται συχνά πυκνά με “χαμηλό δείκτη νοημοσύνης”;   

Βέβαια, η προβληματική δεν έγκειται στο ότι παρουσιάζονται τέτοιου είδους θεματολογίες, συμπεριφορές, τάσεις και γνωσίες, άλλα στο πώς, εάν και κατά πόσο, φέρουν με τρόπο παιδαγωγικό και ψυχοπαιδαγωγικό το κατάλληλο μήνυμα. Διότι, εάν οι ήρωες σιγοντάρουν και προωθούν ή παραμένουν αμέτοχοι σε ανάλογες ρατσιστικές και εκφοβιστικές εκφορές, τι ψυχοκοινωνικό μήνυμα τελικά περνά; 

Βιβλιογραφία
Cappa, C. and Jijon, I., 2021. COVID-19 and violence against children: A review of early studies. Child Abuse & Neglect, 116, p.105053.
Ferrara, P., Franceschini, G., Villani, A. and Corsello, G., 2019. Physical, psychological and social impact of school violence on children. Italian journal of pediatrics, 45(1), pp.1-4.
Mahmood, T., Iftikhar, U. and Bhatti, M.A., 2020. Impact of Violent Cartoons on the Behaviour of Children: A case study of South Punjab. Journal of Business and Social Review in Emerging Economies, 6(2), pp.689-702.
Osofsky, J.D., 1999. The impact of violence on children. The future of children, pp.33-49.
Parvin, F. and Islam, S., 2020. The impact of cartoon programs on children’s physical health, intelligence, behavior and activities. European Journal of Physiotherapy and Rehabilitation Studies, 1(1).
Unicef, 2020. Global status report on preventing violence against children 2020

ΠΗΓΗ:https://www.psychology.gr/psychologia-paidiou/7815-i-via-stin-paidopsyxagogia.html

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Τα λόγια μας έχουν βαθύτατο αντίκτυπο στην αυτοεκτίμηση και την προσωπική ανάπτυξη ενός παιδιού. Τρυπώνουν στην καρδούλα τους και είτε μπορεί να τα πληγώσουν ανεπανόρθωτα είτε να τους δώσουν φτερά για να πετύχουν στη ζωή τους και να είναι ευτυχισμένα.

Η αυτοπεποίθηση χτίζεται στο παιδί όσο ακόμα αυτό είναι σε πολύ μικρή ηλικία και εμείς, ως γονείς, παίζουμε σημαντικό ρόλο σ’ αυτό.

Τα παιδιά που γνωρίζουν τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους και τα έχουν καλά με τον εαυτό τους καταφέρνουν καλύτερα να διαχειρίζονται τις κρίσεις και πατούν γερά στα πόδια τους. Ενθαρρυντικές φράσεις, γεμάτες αγάπη και υποστήριξη μπορούν να λειτουργήσουν ως ισχυρό αντίδοτο στην αυτοαμφισβήτηση και τον δισταγμό. Διαβάστε ποιες είναι και ξεκινήστε να τους τις λέτε από σήμερα!

Είναι σημαντικό τα παιδιά να καταλάβουν ότι πιστεύετε στις δυνάμεις και το μυαλό τους. Αυτό τους κάνει να νιώθουν ασφάλεια και αυτοπεποίθηση, ακόμα και όταν καλούνται να διαχειριστούν δύσκολες καταστάσεις.

«Μπορείς να τα καταφέρεις»

Όταν λέτε αυτές τις λέξεις εκφράζετε ουσιαστικά την εμπιστοσύνη στην ικανότητα των παιδιών σας να λύνουν τα προβλήματά τους και να χειρίζονται μόνα τους αγχωτικές καταστάσεις.

«Τα πήγες περίφημα»

Κάθε φορά που βλέπετε το παιδί σας να κάνει μια ειλικρινή προσπάθεια επαινέστε το λέγοντας του αυτή τη φράση. Η εκτίμησή σας και η ειλικρινής υποστήριξή σας είναι βέβαιο ότι θα βοηθήσει στο να πάρει το μικρό σας… τα πάνω του!

«Πώς το σκέφτηκες αυτό;»

Δείξτε ενδιαφέρον και κάντε ερωτήσεις, ειδικά αν βλέπετε ότι το παιδί δυσκολεύεται! Ρωτήστε το πώς σκέφτεται ή γιατί επιλέγει να δοκιμάσει έναν συγκεκριμένο τρόπο. Το  παιδί έτσι, επικοινωνεί τη σκέψη του και μαθαίνει να υποστηρίζει τη γνώμη του.

«Είμαστε όλοι τόσο περήφανοι για σένα»

Τα παιδιά δεν χορταίνουν να ακούν αυτά τα λόγια! Η αυτοπεποίθηση είναι παιδί της αποδοχής και ο σημαντικότερος «αποδέκτης» ενός παιδιού είναι οι γονείς του. Ένα παιδί με αυτοπεποίθηση είναι ένα παιδί που πριν απ’ όλα, νιώθει τη στήριξη και την εμπιστοσύνη των δικών του ανθρώπων. 

«Δεν πειράζει να κάνεις λάθος»

Σε κανέναν δεν αρέσει να αποτυγχάνει, αλλά είναι αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής. Αυτό που έχει σημασία είναι πώς αντιμετωπίζετε αυτές τις αποτυχίες. Μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας να αποκτήσει αυτοπεποίθηση διδάσκοντάς το να μαθαίνει από τα λάθη του και να βλέπει τις αποτυχίες ως ευκαιρίες για ανάπτυξη. Όταν κάνει ένα λάθος, βοηθήστε το να καταλάβει τι πήγε στραβά και πώς μπορεί να το αποτρέψει από το να ξανασυμβεί.

«Πες μου πώς νιώθεις»

Ένας άλλος σημαντικός τρόπος για να βοηθήσετε το παιδί σας να αποκτήσει αυτοπεποίθηση είναι να το ενθαρρύνετε να εκφράζει τα συναισθήματά του, καθώς μόνο έτσι θα νιώσει ότι έχει τον έλεγχο και τη δύναμη σε όσα το απασχολούν.

ΠΗΓΗ: https://www.mama365.gr/52205/7-magikes-fraseis-poy-tononoyn-thn-aytopepoithhsh.html

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Η παραμονή σε εξωτερικούς χώρους έχει αποδειχθεί ότι μειώνει το στρες, την αρτηριακή πίεση και τους καρδιακούς παλμούς.

Η παραμονή σε εξωτερικούς χώρους έχει αποδειχθεί ότι μειώνει το στρες, την αρτηριακή πίεση και τους καρδιακούς παλμούς, ενώ παράλληλα αυξάνει τη διάθεση και βελτιώνει την ψυχική υγεία. Και είτε περπατάτε, είτε τρέχετε, είτε σκάβετε τα ζιζάνια του κήπου, η παραμονή στο ύπαιθρο συνταγογραφείται όλο και περισσότερο από τους επαγγελματίες υγείας για τη βελτίωση της ευεξίας των ανθρώπων.

Αν έχετε νιώσει ποτέ καλύτερα μετά από μια βόλτα, θα ξέρετε ότι το να περνάτε χρόνο έξω -ιδιαίτερα σε χώρους πρασίνου- είναι ένας από τους ταχύτερους τρόπους για να ενισχύσετε την υγεία και την ευτυχία σας.

“Το να περνάμε χρόνο σε εξωτερικούς χώρους είναι μια πλήρης αισθητηριακή εμπειρία, η οποία μας αγκυροβολεί στην παρούσα στιγμή και μας βοηθά να νιώθουμε συνδεδεμένοι, γειωμένοι και μέρος κάτι πολύ μεγαλύτερου από εμάς τους ίδιους”, λέει ο Lee Chambers, περιβαλλοντικός ψυχολόγος και σύμβουλος ευεξίας.

“Αποκομίζουμε τα οφέλη του ηλιακού φωτός, τιμώντας τον κιρκάδιο ρυθμό μας και διεγείροντας την έκκριση σεροτονίνης. Βρισκόμενοι σε εξωτερικούς χώρους, είναι πιθανό να κινούμαστε, γεγονός που έχει την ικανότητα να ανεβάζει τη διάθεσή μας”, λέει. “Είναι επίσης πιθανό να αλληλεπιδρούμε με ένα φυσικό περιβάλλον και να μην βομβαρδιζόμαστε με ερεθίσματα, τα οποία μπορούν να μειώσουν τα επίπεδα κορτιζόλης και να μας δώσουν ευχάριστα βιοφιλικά μοτίβα και χρώματα για να επικεντρωθούμε”.

Γιατί μας κάνει τόσο καλό το να βρισκόμαστε σε εξωτερικούς χώρους;

Η σωματική άσκηση είναι γνωστό ότι απελευθερώνει χημικές ουσίες στον εγκέφαλο, όπως οι ενδορφίνες, οι οποίες βοηθούν στην ανακούφιση από τη δυσφορία και στην τόνωση της διάθεσής μας. Ωστόσο, οι έρευνες δείχνουν ότι η απλή παραμονή σε έναν χώρο πρασίνου και η επανασύνδεση με τη φύση μπορεί να κάνει θαύματα για την υγεία μας.

Το 2022, μια μελέτη διαπίστωσε ότι ένας περίπατος μιας ώρας στη φύση μειώνει το στρες περισσότερο από ό,τι το περπάτημα μιας ώρας στην πόλη1. Μια μελέτη του 2018 από το King’s College του Λονδίνου διαπίστωσε ότι η έκθεση στα δέντρα, στον ουρανό και στο κελάηδισμα των πουλιών είναι ευεργετική για την ψυχολογική μας υγεία2. Και δεν χρειάζεται ούτε πολύς χρόνος για να αποκομίσετε τα οφέλη της υπαίθρου. Το 2020, ερευνητές του Πανεπιστημίου Cornell διαπίστωσαν ότι μόλις 10 λεπτά σε ένα φυσικό περιβάλλον μπορούν να μας βοηθήσουν να νιώσουμε πιο ευτυχισμένοι και να μειώσουμε τις επιπτώσεις τόσο του σωματικού όσο και του ψυχικού στρες3.

Στην πραγματικότητα, η παραμονή στην ύπαιθρο μας κάνει τόσο καλό που η αρχαία ιαπωνική παράδοση του “λουτρού στο δάσος” έχει γίνει όλο και πιο δημοφιλής στη Δύση τα τελευταία χρόνια. Γνωστή στην Ιαπωνία ως shinrin yoku, αυτή η απλή μέθοδος της ηρεμίας και της ησυχίας ανάμεσα στα δέντρα, της παρατήρησης της φύσης γύρω σας και της βαθιάς αναπνοής μπορεί να μας βοηθήσει να αποφορτιστούμε με φυσικό τρόπο.

Υπάρχουν επίσης ολοένα και περισσότερες ενδείξεις ότι η κηπουρική είναι ιδιαίτερα θεραπευτική, καθώς συνδυάζει τη σωματική δραστηριότητα με την έκθεση στο φως του ήλιου και τη φύση4.

Μια στιγμή ηρεμίας

“Οι περισσότεροι από εμάς θα λέγαμε ότι το να βρισκόμαστε έξω απλώς μας κάνει να αισθανόμαστε πιο ήρεμοι, και γνωρίζουμε ότι η μείωση του στρες έχει σημαντικό αντίκτυπο στην ευημερία”, λέει η Sally Brown, εγγεγραμμένη θεραπεύτρια στο BACP. “Άλλες θεωρίες αναφέρουν ότι τα δέντρα απελευθερώνουν συγκεκριμένα φυτονοσίδια – χημικές ουσίες που εκπέμπουν τα φυτά στον αέρα – τα οποία όταν τα εισπνέουμε έχουν παρόμοια επίδραση με την αρωματοθεραπεία στο σώμα, ενισχύοντας το ανοσοποιητικό σύστημα.

“Μπορεί επίσης να υπάρχει μια επίδραση της ενσυνειδητότητας – ίσως είναι πιο πιθανό να δώσουμε προσοχή στο περιβάλλον μας όταν βρισκόμαστε κάπου πράσινα και ευχάριστα που απομακρύνει την προσοχή μας για λίγο από τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας”.

Ακόμη και η πράξη της μετακίνησης από τον εσωτερικό στον εξωτερικό χώρο – και η εμπειρία του καθαρού αέρα – μπορεί να έχει συμβολική σημασία για εμάς, λέει η Alivia Rose, ψυχοθεραπεύτρια και εκπρόσωπος του Βρετανικού Συμβουλίου Ψυχοθεραπείας. Ουσιαστικά, εξηγεί, το να βρισκόμαστε έξω μας επιτρέπει να απομακρυνθούμε από τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας, όταν βλέπουμε τον ευρύτερο κόσμο.

“Μας βοηθά να βγούμε από την εσωτερική συναισθηματική και υπερβολικά σκεπτόμενη ψυχική μας ζωή, συνδέοντάς μας περισσότερο με το σώμα μας”, λέει. “Μας βοηθά να αλλάξουμε την προοπτική και την αίσθηση της ευεξίας μας, με τη συνειδητοποίηση ότι υπάρχει ένας μεγαλύτερος κόσμος εδώ έξω – μεγαλύτερος από τον εσωτερικό, πιο δύσκολο κόσμο μας. Βοηθά στην αλλαγή της ενδοσκόπησής μας”.

Πώς να περνάτε περισσότερο χρόνο στην ύπαιθρο

Δεν έχουν όλοι πρόσβαση στον δικό τους ιδιωτικό κήπο για να τον απολαύσουν, αλλά υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να περνάτε περισσότερο χρόνο έξω.

Δοκιμάστε την κηπουρική

Η κηπουρική μας κάνει καλό για πολλούς λόγους. Πρώτον, η κηπουρική είναι μια βαθιά προσεκτική δραστηριότητα που απαιτεί να συγκεντρωθούμε και να είμαστε στη στιγμή, επιτρέποντάς μας να αφήσουμε τις ανησυχίες και το άγχος. Η καλλιέργεια φυτών είναι επίσης μια δημιουργική διέξοδος που προσφέρει επίσης ικανοποίηση. Το να βλέπεις έναν σπόρο να μεγαλώνει σε λουλούδι ή ένα φυτό που φέρνει λαχανικά είναι ικανοποιητικό και ικανοποιητικό, είτε στον δικό σου πίσω κήπο ή στον κοινοτικό κήπο, είτε βρωμίζοντας τα χέρια σου γεμίζοντας μερικά παραθυρόφυλλα.

“Σύμφωνα με την υπόθεση της βιοφιλίας, οι άνθρωποι έχουν εξελιχθεί φυσικά να περνούν χρόνο σε χώρους πρασίνου, ώστε να λειτουργούμε καλύτερα κοντά στη φύση”, λέει ο Brown. “Η κηπουρική σημαίνει ότι είμαστε πολύ κοντά στη φύση με φυσικό τρόπο. Είναι ίσως η απόλυτη δραστηριότητα “γείωσης”. Αισθάνεσαι επίσης σαν ένας ασφαλής χώρος για να βρίσκεσαι έξω, ειδικά αν είσαι μόνος σου, αφαιρώντας κάθε άγχος για το ποιον μπορεί να συναντήσεις, τι πρέπει να φορέσεις ή πώς θα δείχνεις”.

Αν δεν έχετε δικό σας κήπο, σκεφτείτε να ενταχθείτε στους περίπου 300.000 κατόχους οικοπέδων σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο – ενώ το ενδιαφέρον και οι λίστες αναμονής έχουν αυξηθεί, ειδικά μετά την πανδημία, το ενοίκιο είναι φθηνό και είναι διαθέσιμα με αρκετά σύντομες αναμονές σε ορισμένα μέρη της χώρας. Και βέβαια έχετε το πρόσθετο πλεονέκτημα της ένταξης σε μια ομάδα ομοϊδεατών ενθουσιωδών που συχνά συμβάλλουν σε ένα πραγματικό κοινοτικό πνεύμα.

Περπατήστε

Το περπάτημα σε ένα καταπράσινο πάρκο είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ασκηθείτε και να αποκτήσετε τα οφέλη της παραμονής στην ύπαιθρο. Αναζητήστε κοντινές διαδρομές που σας οδηγούν μέσα από χώρους πρασίνου, λουλούδια και δέντρα και προσπαθήστε να μείνετε στη στιγμή καθώς περιπλανιέστε. Ακόμη και ένας σύντομος περίπατος στο μεσημεριανό σας διάλειμμα μπορεί να είναι αρκετός για να τονώσει τη διάθεσή σας.

Το να ζει κανείς κοντά στη φύση και να περνάει χρόνο έξω έχει σημαντικά και εκτεταμένα οφέλη για την υγεία, μειώνοντας τον κίνδυνο διαβήτη τύπου 2, καρδιαγγειακών παθήσεων, πρόωρου θανάτου, άγχους και υψηλής αρτηριακής πίεσης. Ορισμένες έρευνες δείχνουν ακόμη ότι οι χώροι πρασίνου συνδέονται με χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης ψυχιατρικών διαταραχών.

Αναφορές

1. Sudimac et al: How nature nurtures: Amygdala activity decreases as the result of a one-hour walk in nature.

2. Mechelli et al: Study suggests exposure to trees, the sky and birdsong in cities beneficial for mental wellbeing.

3. Meredith et al: Spending time in nature reduces stress.

4. Thompson: Gardening for health: a regular dose of gardening.

ΠΗΓΗ:https://enallaktikidrasi.com/2023/10/giati-pernate-xrono-ypaithro-mporei-veltiosei-ygeia/

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Είναι λίγο το διάστημα που έχει ξεκινήσει η νέα σχολική χρονιά. Είναι μία περίοδος προσαρμογής, για τα παιδιά, για τους εκπαιδευτικούς και για τους γονείς. Νέο πρόγραμμα, νέο σχολικό περιβάλλον, νέα σχολική αίθουσα, νέοι συμμαθητές και εκπαιδευτικοί, καινούριες εξωσχολικές δραστηριότητες και μαθήματα.

Όλα καινούρια! Μια νέα αρχή για όλους!

Παρακάτω θα βρείτε μερικές συμβουλές βοηθητικές για την οργάνωση και το διάβασμα των παιδιών

Όσο πιο νωρίς μάθουν τα παιδιά να διαβάζουν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο τόσο πιο εύκολο θα είναι γι’ αυτά όσο περνούν τα σχολικά χρόνια. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά να τα βοηθήσουμε να υιοθετήσουν έναν πιο αποδοτικό τρόπο μελέτης.

Εύκολοι τρόποι για αποδοτικό διάβασμα

1. Σταθερή ώρα διαβάσματος σε σταθερό χώρο

Το παιδί χρειάζεται να έχει μία καθημερινή ρουτίνα για νιώθει ασφάλεια και σιγουριά.
Το παιδί χρειάζεται να γνωρίζει για παράδειγμα ότι θα διαβάζει στο δωμάτιό του κάθε μέρα από τις 3-5 με τη μητέρα του ή με τη δασκάλα που έρχεται στο σπίτι και το βοηθάει.

2. Οργάνωση χώρου

Όσο λιγότερα αντικείμενα – ερεθίσματα έχει το γραφείο που διαβάζει το παιδί, τόσο πιο εύκολα συγκεντρώνεται. Αν πάνω το γραφείο έχει για παράδειγμα 3 ροζ μολύβια, το ένα με πελεκάνο, το άλλο με το αγαπημένο του παιδικό και το άλλο φωσφορίζει, κάποια στιγμή θα αποδιοργανωθεί.

Πριν ξεκινήσει το διάβασμα, βρίσκει το μολύβι και τη γόμα που θα χρησιμοποιήσει. Όταν θα καθίσει να διαβάσει, το γραφείο να έχει πάνω μόνο το μάθημα με το οποίο ασχολείται εκείνη την ώρα. π.χ. μόνο τα Μαθηματικά. 

3. Συχνά διαλείμματα

Κάθε μάθημα που ολοκληρώνει το παιδί μπορεί να κάνει και 5 λεπτά διάλειμμα. Η μέγιστη ώρα χωρίς διάλειμμα καλό είναι να μην ξεπερνάει τα 45 λεπτά. Και το διάλειμμα να κυμαίνεται από 5 έως 10 λεπτά το πολύ.

Κατά την διάρκεια των διαλειμμάτων μπορεί να σηκωθεί να πιει νερό ή να πάει στην τουαλέτα ή να χαζέψει από το παράθυρο.
Όχι τηλεόραση, τάμπλετ ή άλλη ηλεκτρονική συσκευή σε επαφή κατά τη διάρκεια του διαλείμματος γιατί τα 5 λεπτά θα γίνουν 15 και θα έχει ανάγκη και παραπάνω χρόνο να συγκεντρωθεί ξανά στο διάβασμα.

4. Σωστή διαχείριση χρόνου

Κάθε μέρα το παιδί έχει μία ρουτίνα.
Το παιδί γυρνάει από το σχολείο χαλαρώνει, τρώει μεσημεριανό, λέει τα νέα του
Αρχίζει διάβασμα, μία συγκεκριμένη ώρα κάθε μέρα.

5. Ενδιαφέροντα κίνητρα

Το κάθε παιδί είναι μοναδικό, οπότε μαθαίνουμε με το χρόνο τι το κινητοποιεί και κινούμαστε αναλόγως.
Η ανταμοιβή από εμάς με την προσθήκη ενός αυτοκόλλητου στη συλλογή του μπορεί να είναι κίνητρο.

Η λεκτική επιβράβευση και ένα μπράβο μπορεί να αποτελεί κίνητρο.

Ο ποιοτικός χρόνος που θα περάσουμε μαζί του όταν τελειώσει εγκαίρως μπορεί να είναι ένα κίνητρο. Η βόλτα στο πάρκο μπορεί να είναι ένα κίνητρο.

6. Κατάλληλη διατροφή & ύπνος

Η κατάλληλη διατροφή για ένα παιδί είναι να τρώει όλα του τα γεύματα και να είναι υγιεινά. Όλα τα φαγητά επιτρέπονται στις κατάλληλες ποσότητες πάντα.

Το παιδί για να κάνει αποδοτικό διάβασμα, χρειάζεται να είναι χορτάτο από φαγητό και να έχει κάνει έναν ποιοτικό ύπνο.
Ο ύπνος διαφέρει φυσικά σε κάθε ηλικία. Το παιδί χρειάζεται να κοιμάται νωρίς το βράδυ χορτάτο και καθαρό στο κρεβάτι του και η ώρα αφύπνισης να είναι για αυτό όσο το δυνατόν ευχάριστη.

Κάποια παιδιά είτε κατά τα πρώτα τους σχολικά χρόνια είτε κατά την εφηβεία, έχουν ανάγκη από έναν μικρό μεσημεριανό υπνάκο. Αν υπάρχει η δυνατότητα και είναι ρουτίνα καλό είναι να είναι σύντομος, δηλαδή 20-30 λεπτά ώστε να μην πέσει μετά το παιδί σε βαθύ ύπνο και δυσκολεύεται να ξυπνήσει.

7.  Αποφυγή ερεθισμάτων και ηλεκτρονικών συσκευών

Τα παιδιά από πολύ μικρά έρχονται σε επαφή με ηλεκτρονικές συσκευές. Καλό και ωφέλιμο για αυτά είναι να ασχολούνται με αυτές το Σαββατοκύριακο και πάντα με όριο ανάλογα την ηλικία του παιδιού

Σε ένα παιδί στο τέλος του δημοτικού ή του γυμνασίου που συνήθως έχει επικοινωνία και με τις παρέες του καλό είναι να το έχει σε άλλο χώρο από το χώρο διαβάσματος και κλειστό ή αθόρυβο. Είναι πολύ εύκολο ένα μήνυμα από ένα φίλο ή από μία ομάδα  που μπορεί να είναι μέλος να του αποσπάσει τόσο την προσοχή που να υπάρξουν μεγάλες καθυστερήσεις στην μελέτη. Σε αυτή  την περίπτωση ας δει τα μηνύματά του όταν έχει τελειώσει με την καθημερινή του μελέτη ή πριν πάει για παράδειγμα στο ποδόσφαιρο.

8. Πρόγραμμα ημέρας & οργάνωση διαβάσματος

Το παιδί γνωρίζει από πριν τις δραστηριότητες της ημέρας για να μάθει να διαχειρίζεται το χρόνο του και να μη σαστίζει αν του θυμίσετε ξαφνικά ότι στις 6 έχει μπαλέτο ή αγγλικά.

Βλέπετε μαζί το σχολικό πρόγραμμα της επόμενης ημέρας ή μόνο του ανάλογα με την ηλικία και την αυτονομία του παιδιού. Οργανώνει μόνο του ή μαζί σας τη μελέτη του και την ώρα που χρειάζεται να έχει τελειώσει προκειμένου να πάει στις απογευματινές του δραστηριότητες ή να έχει χρόνο να ξεκουραστεί ή να κάνετε κάτι μαζί.

9. Μικροί στόχοι, πιο εφικτοί στόχοι

Η οργάνωση της μελέτης και τα μικρά διαλείμματα βοηθούν το παιδί να θέσει τους στόχους της καθημερινής του μελέτης.

Μπορούμε να το βοηθήσουμε να μάθει να ξεκινάει από το πιο βαρετό ή το πιο δύσκολο μάθημα για εκείνο, προκειμένου όταν θα είναι πιο κουρασμένο να μπορεί να αποδώσει καλύτερα σε κάτι που του είναι και πιο εύκολο, πιο εφικτό.

Αν έχει μία αντιγραφή και μία έκθεση για παράδειγμα, μπορεί αυτά τα δύο να τα χωρίσει μεταξύ τους με ένα πεντάλεπτο διάλειμμα. Λίγο και πάλι στο χρόνο του παιδιού και στις δυνατότητές του, πάντα οριοθετημένα.

10.  Ώρα εκτόνωσης της έντασης

Αυτό μπορεί άνετα να αποτελεί και ένα κίνητρο για το παιδί να συγκεντρωθεί και να τελειώσει το συντομότερο το διάβασμα.

Η ώρα εκτόνωσης μπορεί να αποτελεί ρουτίνα. Μπορεί να είναι το άθλημα, η ζωγραφική, η μουσική, η βόλτα στο πάρκο. Μπορεί να είναι οτιδήποτε ευχαριστεί το παιδί και το χαλαρώνει. Όπως να χοροπηδάει στο κρεβάτι ή σε ένα τραμπολίνο.

Να έχει μέσα στο σπίτι μια μικρή σκηνή και να παίζει μόνο ή με τα αδέρφια του.

 Ότι και να είναι για το κάθε παιδί εκτόνωση της έντασης της ημέρας, είναι λυτρωτικό για αυτό, αλλά και για το γονιό. Γιατί έχοντας το παιδί έναν σταθερό τρόπο εκτόνωσης της έντασης της ημέρας μειώνονται και οι εντάσεις στο σπίτι. Αυτό γιατί όσο κυλάει η μέρα τόσο πιο κουρασμένα είναι όλα τα μέλη της οικογένειας, μικροί και μεγάλοι, και τόσο λιγότερα αποθέματα αντοχής υπάρχουν από όλους και για όλους.

ΠΗΓΗ:https://www.psychology.gr/sholiki-psychologia/7751-eykoloi-tropoi-gia-na-diavazei-sygkentromena-to-paidi-sou.html

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Τίποτα από όσα κάνουν οι άλλοι δεν γίνεται εξαιτίας σας. Ό,τι οι άλλοι λένε και κάνουν είναι προβολές του δικού τους ονείρου. Όταν έχετε ανοσία στις γνώμες και στις πράξεις των άλλων, δεν είστε πια θύμα ενός αιώνιου βασανιστηρίου.

Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω σας, δεν πρέπει να το παίρνετε προσωπικά. Για παράδειγμα, αν σας συναντήσω στον δρόμο και σας πω ότι είστε βλάκας, χωρίς να σας γνωρίζω, το πρόβλημα δεν το έχετε εσείς, αλλά εγώ. Αν το πάρετε προσωπικά, τότε ίσως πιστέψετε ότι είστε βλάκας.

«Πώς το ξέρει;» θα σκεφτείτε. «Έχει μαντικές ικανότητες ή είναι τόσο ολοφάνερο ότι είμαι βλάκας;»

Το πρόβλημα της προσωπικής σπουδαιότητας

Το παίρνετε προσωπικά επειδή συμφωνείτε με ό,τι ακούσατε. Από τη στιγμή που συμφωνείτε με ό,τι ακούσατε, από τη στιγμή που συμφωνείτε το δηλητήριο σας διαποτίζει και βρίσκεστε παγιδευμένοι στο όνειρο της κόλασης. Εκείνο που σας παγιδεύει είνα αυτό που εγώ αποκαλώ προσωπική σπουδαιότητα.

Η προσωπική σπουδαιότητα, το να παίρνουμε δηλαδή τα πράγματα προσωπικά, είναι η μέγιστη εκδήλωση εγωισμού, επειδή υποθέτουμε ότι τα πάντα στρέφονται γύρω από εμάς.

Μαθαίνουμε να τα παίρνουμε όλα προσωπικά κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης ή της «εξημέρωσής» μας. Πιστεύουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι για τα πάντα. Το εγώ μας κυριαρχεί.

Οι άλλοι δεν κάνουν τίποτα εξαιτίας σας

Όμως, οι άλλοι δεν κάνουν τίποτα εξαιτίας σας. Το κάνουν για δικούς τους λόγους. Όλοι οι άνθρωποι ζουν στο δικό τους όνειρο, εγκλωβισμένοι στον δικό τους νου: Βρίσκονται σ΄έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο απ΄αυτόν που ζούμε εμείς. Όταν παίρνουμε κάτι προσωπικά, είναι σαν να υποθέτουμε ότι οι άλλοι γωνρίζουν από τι αποτελείται ο κόσμος μας και προσπαθούμε να επιβάλουμε αυτόν τον κόσμο στον δικό τους.

Ακόμα κι όταν μια κατάσταση φαίνεται απόλυτα προσωπική, όταν για παράδειγμα κάποιοι σας προσβάλλουν άμεσα, πάλι η προσβολή δεν έχει καμία σχέση μ΄εσάς. Ό,τι κι αν κάνουν, ό,τι κι αν πουν, όποια άποψη κι αν εκφράσουν, θα είναι με γνώμονα τις παραδοχές που έχουν στο δικό τους μυαλό.

Αν κάποιος εκφράσει τη γνώμη του και σας πει, «Είσαι πολύ χοντρός/ή», εσείς μην το πάρετε προσωπικά, επειδή η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος αυτός είναι αντιμέτωπος με τα δικά του συναισθήματα και τις δικές του πεποιθήσεις. Ο άνθρωπος αυτός επιχείρησε να σας δηλητηριάσει και, αν το πάρετε προσωπικά, τότε οικειοποιείστε το δικό του δηλητήριο.

Με το να παίρνετε κάτι προσωπικά, γίνεστε εύκολη λεία για τους κυνηγούς. Μπορούν να αιχμαλωτίσουν την προσοχή σας με μία μόνο άποψη και να ενσταλάξουν μέσα σας όσο δηλητήριο επιθυμούν, ακριβώς επειδή εσείς πήρατε προσωπικά αυτό που σας είπαν.

Φορτώνεστε, έτσι, όλα τα συναισθηματικά τους σκουπίδια. Αν, όμως, δεν παίρνατε τίποτα προσωπικά, θα ήσαστε προστατευμένοι κι ας βρισκόσαστε στη μέση της κόλασης.

Οι πεποιθήσεις μας αφορούν εμάς

Όταν παίρνετε κάτι προσωπικά, τότε νιώθετε προσβεβλημένοι και η αντίδρασή σας είναι να υπερασπιστείτε τις πεποιθήσεις σας δημιουργώντας έτσι εντάσεις. Μεγαλοποιείτε κάτι ασήμαντο, επειδή νιώθετε την ανάγκη να έχετε εσείς δίκιο κι όλοι οι άλλοι άδικο. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, τους μεταφέρετε τις δικές σας απόψεις. Με τον ίδιο τρόπο, ό,τι νιώθετε ή κάνετε δεν είναι παρά μια προβολή του προσωπικού σας ονείρου, μια αντανάκλαση των δικών σας παραδοχών.

Ό,τι λέτε, ό,τι πράττε, ότι πιστεύετε βασίζονται στις παραδοχές που έχετε κάνει- συνεπώς, οι απόψεις σας δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμένα!

Εγώ δε δίνω σημασία στη γνώμη που έχετε για το άτομό μου και δεν παίρνω προσωπικά την άποψή σας. Δεν το παίρνω προσωπικά, όταν κάποιοι μου λένε: «Μιγκέλ, είσαι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει», όπως δεν το παίρνω προσωπικά, όταν κάποιοι μου λένε το αντίθετο. Ξέρω πολύ καλά πως όταν κάποιος είναι ευτυχισμένος, θα μου πει: «Μιγκέλ, είσαι υπέροχος άνθρωπος», ενώ όταν ο ίδιος αυτός άνθρωπος θυμώσει μαζί μου, θα μου πει «Μιγκέλ, είσαι ανυπόφορος! Πώς τολμάς να λες τέτοια πράγματα;»

Εγώ δεν επηρεάζομαι σε καμία από τις δύο περιπτώσεις, γιατί γνωρίζω τι είμαι. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη της αποδοχής. Δεν αποζητώ την καλή γνώμη κάποιου ούτε με φοβίζει η κακή του γνώμη.

Αν οι άλλοι σας πουν πόσο καταπληκτικοί είστε, δεν το λένε για εσάς. Εσείς ξέρετε πόσο καταπληκτικοί είστε. Δεν χρειάζεται να πιστέψετε άλλους που σας λένε πως είστε καταπληκτικοί.

Μην παίρνετε προσωπικά τις απόψεις σας για εσάς

Ούτε οι απόψεις που οι ίδιοι έχετε για τον εαυτό σας είναι απαραίτητα αληθινές -δεν υπάρχει λόγος να παίρνετε προσωπικά ο,τιδήποτε ακούτε να σας λέει ο νους σας. Ένα μέρος του νου φέρνει αντιρρήσεις σε κάποιες σκέψεις ή πράξεις, ενώ κάποιο άλλο τις υποστηρίζει.

Όλα, λοιπόν, αυτά τα μικρά όντα δημιουργούν μια εσωτερική σύγκρουση, επειδή είναι ζωντανά κι έχουν το καθένα τη φωνή του. Μονάχα αν κάνουμε μια απογραφή των συμφωνιών μας θα μπορέσουμε να ξεσκεπάσουμε όλες τις συγκρούσεις του νου και να μετατρέψουμε το χάος σε τάξη.

Ο εθισμός στα προβλήματα

Οι άνθρωποι είναι εθισμένοι στην οδύνη σε διαφορετικά επίπεδα και σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, αλλά υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον, ώστε να διατηρηθεί αυτός ο εθισμός.

Οι άνθρωποι συμφωνούν να βοηθούν ο ένας τον άλλον να υποφέρει. Αν έχετε την ανάγκη να σας κακομεταχειρίζονται, θα βρεθούν πολλοί πρόθυμοι να το κάνουν.

Από την άλλη, αν είστε κοντά σε ανθρώπους που έχουν την ίδια ανάγκη, κάτι μέσα σας θα σας σπρώξει να τους φερθείτε άσχημα. Είναι σαν να έχουν μια ταμπέλα κρεμασμένη στην πλάτη, που να γράφει «Σε παρακαλώ, χτύπησέ με».

Ο εθισμός τους σε αυτά τα βάσανα δεν είναι παρά μια σύμβαση την οποία ενισχύουν καθημερινά.

Αναγνωρίστε τα ψέματα

Όπου κι αν πάτε, θα βρείτε ανθρώπους που ψεύδονται και, καθώς αναπτύσσεται η αυτογνωσία σας, θα διαπιστώσετε ότι κι εσείς λέτε ψέματα στον εαυτό σας. Μην περιμένετε οι άλλοι να σας πουν την αλήθεια, γιατί κι εκείνοι λένε ψέματα στον εαυτό τους. Πρέπει να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας και να επιλέγετε αν θα πιστέψετε ή όχι κάτι που σας λένε.

Όταν βλέπουμε τους άλλους όπως στ’ αλήθεια είναι χωρίς να το παίρνουμε προσωπικά, ποτέ δεν πρόκειται να πληγωθούμε από κάτι που θα πουν ή θα κάνουν. Ακόμα κι όταν κάποιος σας λέει ψέματα, δεν πειράζει. Καταφεύγει στο ψέμα, επειδή φοβάται. Φοβάται ότι θα ανακαλύψετε πως δεν είναι τέλειος. Είναι επώδυνη η αφαίρεση αυτής της κοινωνικής μάσκας.

Αν ένας άνθρωπος λέει κάτι και κάνει κάτι άλλο, τότε εσείς λέτε ψέματα στον εαυτό σας αν δεν «ακούτε» τις πράξεις του. Αν, όμως, είστε ειλικρινής με τον εαυτό σας, θα τον απαλλάξετε από πολύ συναισθηματικό πόνο.

Αφήστε τους κύκλους να κλείσουν

Αν κάποιος δεν συμπεριφέρεται με αγάπη και σεβασμό, τότε θα πρέπει να είστε ευγνώμονες αν τον δείτε να απομακρύνεται από κοντά σας. Αν δεν το κάνει, είστε καδικασμένοι να υποφέρετε πολλά χρόνια εξαιτίας αυτού του ατόμου.

Ο χωρισμός από ένα τέτοιο άτομο μπορεί να είναι προσωρινά επώδυνος, αλλά τελικά η καρδιά σας θα θεραπευτεί. Τότε μόνο θα επιλέξετε τι πραγματικά θέλετε. Τότε θα ανακαλύψετε ότι οι σωστές επιλογές δεν εξαρτώνται από την εμπιστοσύνη που τρέφετε στους άλλους, αλλά από το πόσο εμπιστεύεστε τον εαυτό σας.

Να θυμάστε πως ποτέ δεν είστε υπεύθυνοι για τις πράξεις των άλλων – ευθύνη έχετε μόνο για τις δικές σας πράξεις. Όταν το κατανοήσετε πραγματικά αυτό και πάψετε να παίρνετε τα πάντα προσωπικά, τότε δύσκολα θα μπορούν να σας πληγώσουν τα λόγια ή οι πράξεις των άλλων.

ΠΗΓΗ: https://www.psychology.gr/selfhelp/5326-min-pairnete-tipota-prosopika.html

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Εγώ σου χρωστάω, γιατί μέσα από εσένα έμαθα πολλά και ήσουν το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου.

Πολλές φορές οι γονείς θεωρούν πως “χρειάζεται” να θυμίσουν και να τονίσουν στα παιδιά τους τα πόσα έχουν κάνει για αυτά, πόσες θυσίες και πόσα ίσως πράγματα στερήθηκαν για να τα μεγαλώσουν, για να τα σπουδάσουν και γενικά για να τους παρέχουν όσα χρειάζονται. Οι λόγοι για τους οποίους γίνεται αυτό ποικίλουν, αλλά κυρίως ίσως είναι ο φόβος πως τα παιδιά με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουν να εκτιμήσουν ίσως ή θα έχουν στο μυαλό τους όλα αυτά και δε θα τους αφήσουν όταν το έχουν κι εκείνοι ανάγκη.

Η αλήθεια όμως, είναι ότι τα παιδιά και βλέπουν και κατανοούν και εκτιμούν και ας μη γίνεται αυτή η “υπενθύμιση”. Εξάλλου όποιος είναι να κάνει κάτι θα το κάνει, χωρίς να χρειάζεται να του το ζητήσεις. Τότε είναι που έχει και νόημα άλλωστε. Κάθε παιδί προσφέρει αντίστοιχα στους γονείς από αμοιβαία αγάπη, όχι επειδή χρωστάει κάτι. Δεν εξαγοράζεται η αγάπη, δεν είναι αγοροπωλησία. Κανένα παιδί δε χρωστάει τίποτα στον γονιό του. Ο κάθε γονιός κάνει το παιδί του επειδή θέλει. Ακόμα και αν δεν το είχε “προγραμματίσει”, έχει επιλέξει να το φέρει στον κόσμο και είναι πλήρως υπεύθυνος για αυτό. Όλα όσα προσφέρει πρέπει να τα κάνει ανιδιοτελώς, να ξέρει ότι τα κάνει χωρίς να περιμένει κάποιο αντάλλαγμα.

«Ναι, παιδί μου, καλά ακούς δε μου χρωστάς εσύ. Εγώ σου χρωστάω, γιατί μέσα από εσένα έμαθα πολλά και ήσουν το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου. Μέσα από εσένα έμαθα καλύτερα τον εαυτό μου, βελτιώθηκα σαν άνθρωπος, καθώς έμαθα να αγαπάω χωρίς όρια, να νοιάζομαι για κάποιον άλλον πιο πολύ από τον εαυτό μου. Κατάφερα να μηδενίσω τον εγωισμό μου και να αγωνίζομαι για να σε βλέπω να χαμογελάς. Με έκανες να νιώσω πάλι παιδί και να συνειδητοποιήσω ότι έχω μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι πίστευα ότι έχω.

Με έκανες να καταλάβω τη δύναμη που μπορεί να έχει ένα φιλί, μία αγκαλιά, ένα απλό τηλεφώνημα με ένα ασήμαντο άλλες φορές «είμαι καλά». Με φούσκωσες από περηφάνια κάθε φορά που έβλεπα να πετυχαίνεις κάτι που ήθελες πολύ, πρόσεχε όχι κάτι που ήθελα εγώ, αλλά εσύ. Βλέπεις μπορεί να μοιάζουμε τόσο εμφανισιακά, αλλά είμαστε τελικά τόσο διαφορετικοί άνθρωποι. Ξέρω ότι όλη την αγάπη που δέχτηκες τη μετέτρεψες σε φτερά για να πετάξεις όσο πιο ψηλά γίνεται και για’ μένα το πιο σημαντικό είναι ότι πετώντας γυρνούσες και κοιτούσες πίσω.

Κοιτούσες να δεις αν σε θαυμάζουμε, αν είμαστε ακόμα εκεί, όπως κάθε φορά και αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για εμάς , τους γονείς σου. Απόλαυσε το ταξίδι σου, έχοντας για πυξίδα τις συμβουλές μας, ώστε να μη χαθείς ποτέ και το μεγαλύτερο δώρο σου δε θα είναι τίποτα παραπάνω από ένα μια ζεστή και αληθινή αγκαλιά, ένα γλυκό φιλί και ένα ποτήρι κρασί που πίνοντας το θα μας λες πώς αυτά που πήρες μεγαλώνοντας σε έκαναν ευτυχισμένο και καλό άνθρωπο, έναν άνθρωπο με αξίες, που έμαθε να αγαπά, να νοιάζεται , να κυνηγάει τα όνειρα του και να πατάει γερά στα πόδια του.

Με αγάπη, Οι γονείς σου»

ΠΗΓΗ: https://enallaktikidrasi.com/2023/08/oxi-paidi-mou-den-xrostas-ego-xrostaw/

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Όποιος θέλει να είναι ευτυχισμένος, μπορεί. Ακολουθούν πέντε πραγματικοί, πρακτικοί και απλοί τρόποι να αναγκάσουμε το μυαλό μας να σταματήσει να μας κοροϊδεύει.

Για αιώνες στη λίστα των αναπάντητων ερωτημάτων της ανθρωπότητας ήταν το «τι είμαστε;» με την απάντηση «χώμα και νερό» να μην καλύπτει τη βαθύτερη ανάγκη της κατανόησης της ύπαρξής μας. Ή του λόγου αυτής.

Τα τελευταία χρόνια –του άπειρου και διαρκούς άγχους– προκύπτει ότι τελικά είμαστε η κορτιζόλη μας. Που όταν απελευθερώνεται σε κατάλληλες ποσότητες, είναι ζωτικής σημασίας ορμόνη για την επιβίωσή μας, με πολλά ευεργετικά αποτελέσματα. Όταν όμως, τελούμε, υπό συνθήκη διαρκούς στρες μάς καταστρέφει.

Η παρατεταμένη έκθεση σε υψηλά επίπεδα, αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα, προάγει τη στένωση των αιμοφόρων αγγείων και ενισχύει τις επιδράσεις άλλων ορμονών που αυξάνουν την αρτηριακή πίεση, διεγείρει την παραγωγή γλυκόζης και μειώνει την πρόσληψή της από τους ιστούς μας (έτσι αυξάνονται τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα), ενώ μπορεί και να προκαλέσει μυϊκή απώλεια, αδυναμία, αυξημένη ευαισθησία σε τραυματισμούς, διαταραχές στο πεπτικό σύστημα και διαταραχές στον ύπνο (βασικός πυλώνας της υγείας μας) και στη διάθεση (μπορεί να φτάσουμε ακόμα και σε κατάθλιψη).

Πώς μπορούμε να διατηρήσουμε σε καλά επίπεδα την κορτιζόλη;

Θα σου έλεγα με το να μην αγχωνόμαστε, αλλά θα έπρεπε να σου ζητήσω 50 ευρώ. Δωρεάν θα σου πω ότι η δουλειά μπορεί να γίνει με το να βρούμε τη χαρά. Πράγματα που μας βοηθούν να «σπάσουμε» τη ρουτίνα στην οποία εγκλωβιζόμαστε, για τον όποιο λόγο. Συνήθως, επειδή νιώθουμε πως βολεύει, χωρίς να είναι απαραίτητα αυτή η αλήθεια.

Η χαρά ευνοεί την έκκριση της σεροτονίνης, του νευροδιαβιβαστή της καλής διάθεσης, που συμβάλλει στο συναίσθημα της ευτυχίας, στην καλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος, στην υγεία των οστών, στην καρδιαγγειακή υγεία, στη γνωστική λειτουργία, ενώ ρυθμίζει τον ύπνο και την όρεξη.

Η ερώτηση «πού μπορούμε να βρούμε τη χαρά;» σε έναν κόσμο με ατελείωτες προκλήσεις έχει ξεκάθαρη απάντηση. ‘Όσο και αν δυσκολευόμαστε να τη δούμε.

Δεν είμαστε «κατασκευασμένοι» για να είμαστε ευτυχισμένοι

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε όντα που έχουν «κατασκευαστεί» για να είναι χαρούμενα. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που διευκρίνισε στο Big Think η Δρ Laurie Santos, γνωστική ερευνήτρια και καθηγήτρια ψυχολογίας στο Yale και παραγωγός του podcast με τίτλο “The Happiness Lab”.

Πρόσθεσε πως το λυπηρό της υπόθεσης είναι ότι «δεν είμαστε πραγματικά ‘γεννημένοι’ για την ευτυχία. Η φυσική επιλογή δεν ενδιαφέρεται για τοn συναισθηματικό μας κόσμο. Το μόνο που θέλει από εμάς είναι να επιβιώνουμε και να αναπαραγόμαστε».

Η θεωρία της φυσικής επιλογής διατυπώθηκε το 1858 από τον Κάρολο Δαρβίνο. Υποστηρίζει ότι οι οργανισμοί που είναι καλύτερα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον αφήνουν περισσότερους απογόνους από εκείνους που είναι λιγότερο προσαρμοσμένοι.

«Οι σύγχρονοι άνθρωποι είμαστε λιγότερο χαρούμενοι από ό,τι ήταν οι πρόγονοι μας», λέει η Δρ Santos. Υπάρχουν χαρακτηριστικές μελέτες που αναφέρουν μεγάλα ποσοστά ανθρώπων που νιώθουν πολύ πεσμένοι ψυχολογικά για να λειτουργήσουν τις περισσότερες ημέρες.

«Κάτι κάνουμε λάθος. Έχουμε όλες αυτές τις παρανοήσεις σε ό,τι αφορά τα απλά πράγματα που όλοι μπορούμε να κάνουμε, προκειμένου να αισθανθούμε καλύτερα», εξηγεί η ειδικός.

Τι μπορύμε να κάνουμε, λοιπόν, για να είμαστε ευτυχισμένοι;

Η ερευνήτρια της επιστήμης της ευτυχίας έδωσε τον σχετικό οδηγό:

1) Tο φαινόμενο του miswanting

«Για να αισθανθούμε χαρούμενοι, αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να αποδεχθούμε το γεγονός ότι το μυαλό μας μάς λέει ψέματα».

Oι ψυχολόγοι έχουν περιγράψει ως miswanting την τάση που έχουμε να επιθυμούμε πράγματα που πιστεύουμε πως θα μας κάνουν χαρούμενους, αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι δεν συμβαίνει αυτό. Τα πράγματα αυτά δεν μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους ή δεν μας βοηθούν να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι μακροπρόθεσμα.

«Με απλά λόγια, οι άνθρωποι νομίζουμε ότι θέλουμε κάτι, αλλά μόλις το αποκτήσουμε ανακαλύπτουμε πως δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες μας».

«Το φαινόμενο αυτό έχει να κάνει με τα ενοχλητικά χαρακτηριστικά του μυαλού μας, τα οποία έχουν ως συνέπεια να αντιλαμβανόμαστε λάθος την ευτυχία. Όλοι έχουμε αυτά τα ένστικτα ως προς το είδος των πραγμάτων που θα έπρεπε να κάνουμε, ώστε να αισθανθούμε καλύτερα. Οι μελέτες, όμως, δείχνουν πως πολλά από τα ένστικτά μας είναι λανθασμένα».

»Πάρτε για παράδειγμα τα χρήματα. Πολλοί πιστεύουμε ότι αν είχαμε περισσότερα χρήματα, θα αισθανόμασταν πιο ευτυχισμένοι. Αν έχεις χρήματα που σου επιτρέπουν να εξασφαλίσεις πως έχεις ένα τούβλο πάνω από το κεφάλι σου και φαγητό κάθε μέρα στο τραπέζι σου, τότε ναι. Τα περισσότερα χρήματα, όμως, δεν θα σε κάνουν πιο ευτυχισμένο. Αυτή είναι η αλήθεια και για πολλά άλλα πράγματα, όπως μια προαγωγή, την απόκτηση υλικών αγαθών, τον γάμο. Το πρόβλημα είναι ότι αν αποκτήσουμε αυτό που λέμε πως θέλουμε, το πιθανότερο είναι ότι πάλι δεν θα γίνουμε πιο ευτυχισμένοι, καθώς θέλουμε τα λάθος πράγματα».

2) Δεν θα γίνουμε πιο ευτυχισμένοι αν συγκρινόμαστε διαρκώς με τους άλλους

«Oι άνθρωποι έχουμε την τάση να συγκρίνουμε ό,τι έχουμε στη ζωή μας με αυτά που έχουν άλλοι. Ας πάρουμε για παράδειγμα την εμφάνισή μας. Ή τον μισθό μας. Ή το πόσο χαρούμενοι είμαστε στη σχέση μας, ακόμα και το πόσο σεξ κάνουμε.

»Αυτό είναι πρόβλημα. Βλέπετε, σημαίνει ότι ενώ μπορεί αντικειμενικά να τα πηγαίνουμε καλά στη ζωή μας, όσο υπάρχει εκεί έξω κάποιος που περνάει καλύτερα (και πάντα θα υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θα περνάει καλύτερα), νιώθουμε άσχημα».

3) Συνήθεια, αυτή η μάστιγα

«Το μυαλό μας έχει την τάση να συνηθίζει πράγματα και καταστάσεις. Την πρώτη φορά που ζούμε την όποια εμπειρία, είναι κάτι σπουδαίο. Κάθε φορά που επαναλαμβάνεται, μειώνεται και ο ενθουσιασμός μας, ώσπου τη συνηθίζουμε και περνάει ως απαρατήρητη.

»Οι ερευνητές αποκαλούν αυτό το φαινόμενο “ηδονική προσαρμογή”. Αυτό σημαίνει πως τα πράγματα που αρχικά επηρεάζουν πολύ την ευτυχία μας, σταματούν να έχουν την ίδια επιρροή με τον χρόνο.

»Το θέμα της ηδονικής προσαρμογής έχει ένα επιπρόσθετο πρόβλημα: δεν ξέρουμε πραγματικά πως μας συμβαίνει. Αυτό οδηγεί σε μια ακόμα προκατάληψη, η οποία είναι γνωστή ως μεροληψία επιρροής».

4) Προσδοκίες, αυτές οι άτιμες

«Υποθέτουμε πως αν συμβεί κάτι καλό, θα επηρεάσει πολύ την ευτυχία μας για ένα πραγματικά μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα ευρήματα μελετών δείχνουν πως δεν ισχύει αυτό. Είμαστε προκατειλημμένοι για τον συγκεκριμένο αντίκτυπο που μπορεί να έχει οποιοδήποτε γεγονός στην ευτυχία μας».

Πέντε τρόποι για να μπερδέψουμε το μυαλό μας που μας κοροϊδεύει (και να αγγίξουμε την ευτυχία)

Η Δρ Laurie Santos ενημερώνει πως όσα διάβασες έως εδώ και μας αφορούν όλους, είναι στη φύση μας. Για την ακρίβεια, στη φύση του μυαλού μας που μας οδηγεί αναπόφευκτα στο miswanting.

O μόνος τρόπος που υπάρχει για να εμποδίσουμε τα ένστικτά μας να μας οδηγήσουν σε διαδρομές που δεν μας κάνουν καλό, είναι να συμπεριφερθούμε διαφορετικά.

Υπάρχει μια σειρά από πρακτικές τις οποίες η ειδικός ονομάζει rewirements. Σκέψου το ως αλλαγή των καλωδιώσεων του μυαλού σου.

«Όλοι μας μπορούμε να ασχοληθούμε με την αλλαγή της καλωδίωσης των συνηθειών μας, ώστε να αλλάξουμε συμπεριφορές και να νιώσουμε καλύτερα», λέει η Δρ Santos, πριν προτείνει πέντε απλούς, πρακτικούς και ρεαλιστικούς τρόπους να το κάνουμε πράξη.

#1

Όταν σκεφτόμαστε ποιες συμπεριφορές θα ήταν χρήσιμο να αλλάξουμε για να βρούμε τη χαρά, υπάρχει μια που ξεχωρίζει: αυτή είναι οι κοινωνικές επαφές.

Κάθε διαθέσιμη έρευνα που υπάρχει με αντικείμενο την ευτυχία, προτείνει πως οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι πιο κοινωνικοί. Περνούν φυσικά περισσότερο χρόνο παρέα με άλλους ανθρώπους και έχουν την τάση να θέτουν σε προτεραιότητα τον χρόνο τους με φίλους και συγγενείς.

Η έλλειψη της κοινωνικής επαφής προκύπτει από το γεγονός ότι θεωρούμε πως δεν έχει σημασία.

Ο Nick Epley (καθηγητής συμπεριφορικής επιστήμης) έχει αναφέρει το φαινόμενο undersociality. Συστηματικά δεν εκτιμούμε σωστά πόσο καλό μας κάνει το να νιώθουμε την κοινωνική επαφή.

Αντί των scrolls στα social media, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το τηλέφωνό μας για να κάνουμε μια κλήση σε κάποιον που νοιαζόμαστε.

Απλές πράξεις σύνδεσης ιδανικά στην πραγματική ζωή και ιδιαίτερα σε πραγματικό χρόνο, μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά την ευημερία μας.

#2

Μια άλλη συμπεριφορά που μπορούμε να «πειράξουμε» για να αισθανθούμε πιο χαρούμενοι, είναι το να κάνουμε καλά πράγματα για άλλους ανθρώπους.

«Nα στρέψουμε δηλαδή, λίγο περισσότερο την προσοχή μας στους άλλους. Πρόκειται για ένα θέμα στο οποίο έχουμε σοβαρά λανθασμένα ένστικτα. Συχνά πιστεύουμε πως η φροντίδα του εαυτού μας είναι ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στην ευτυχία. Τα στοιχεία των μελετών αναφέρουν ότι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ασχολούνται περισσότερο με τους άλλους. Για παράδειγμα, δίνουν περισσότερα χρήματα σε φιλανθρωπίες, περνούν χρόνο σε εθελοντική προσφορά, κάνουν περισσότερα κοπλιμέντα».

#3

Προς την αναζήτηση της ευτυχίας βοηθά και η αλλαγή στον τρόπο που σκεφτόμαστε. «Μήπως συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε καταρχάς όλα τα αρνητικά πράγματα, όλους τους αγώνες που δίνουμε στη ζωή μας; Ή επικεντρώνουμε περισσότερο σε πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες; Πολλά ευρήματα ερευνών δείχνουν πως οι χαρούμενοι άνθρωποι κάνουν focus σε όσα τους κάνουν να νιώθουν ευγνώμονες».

Αν αυτό είναι κάτι που δεν μας βγαίνει φυσικά, μπορούμε να το «δουλέψουμε». Ένας υπέροχος τρόπος, σύμφωνα με την ειδικό, είναι να γράφουμε κάθε βράδυ σε ένα χαρτί από 3 έως 5 πράγματα για τα οποία είμαστε ευγνώμονες. Πρόκειται για πρακτική που μπορεί να βελτιώσει την ευημερία μας, σε διάστημα μόλις 2 εβδομάδων, σύμφωνα με την ίδια.

#4

Θα ευεργετηθούμε επίσης αν αρχίσουμε να δίνουμε σημασία στα καλά πράγματα που μας συμβαίνουν. «Ένας από τους λόγους που οι καλές συνθήκες δεν οδηγούν απαραίτητα στην ευτυχία, είναι η τάση μας να μην τις προσέχουμε. Αγοράζουμε για παράδειγμα, έναν γευστικό καφέ που κανονικά θα έπρεπε να απολαύσουμε και αυτό που κάνουμε είναι απλά να πίνουμε γουλιές, με τον ίδιο τρόπο που τσεκάρουμε τα emails μας».

Η πράξη της απόλαυσης σχετίζεται με το να προσέχουμε λίγο περισσότερο, κάθε τι καλό που συμβαίνει στη ζωή μας.

#5

Ο τελευταίος τρόπος που μπορούμε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας, ώστε να γίνουμε πιο χαρούμενοι είναι το σώμα μας. «Δεν θυμόμαστε πάντα πως το σώμα μας συνδέεται άρρηκτα με το μυαλό μας. Αυτό σημαίνει ότι ένας πραγματικά γρήγορος τρόπος να αλλάξουμε το πώς αισθανόμαστε συναισθηματικά, είναι να κουνήσουμε το σώμα μας λίγο περισσότερο».

Η άσκηση είναι πολύπλοκα συνδεδεμένη με τη ψυχική μας υγεία.

Δεν χρειάζεται να τρέξουμε σε μαραθώνιο. Αρκεί να κουνηθούμε λίγο περισσότερο από ό,τι συνήθως. Ακόμα και 20 λεπτά την ημέρα μπορούν να βελτιώσουν πραγματικά την ευημερία μας, λέει η ειδικός και δεν έχουμε λόγο να μην την πιστέψουμε.

ΠΗΓΗ: https://www.ow.gr/psychologia/boreis-na-eisai-eftixismenos-arkei-na-xereis-ton-tropo/

επιλογή εικόνας : Νίκος Δημητρίου

Εσύ παίρνεις κάθε χρόνο προαγωγή στη δουλειά σου; Οπότε αφού δεν παίρνεις είναι κάθε χρονιά σου αποτυχημένη; Κάθε χρόνο δουλεύεις προς έναν στόχο; Για να πάρεις προαγωγή, να φροντίσεις την οικογένειά σου, να φροντίσεις το σπίτι σου.

Δεν είναι αποτυχία, αλλά ένα βήμα προς την επιτυχία…
Πάντα υπάρχουν βήματα. Ο Michael Jordan έπαιξε 15 χρόνια και κατέκτησε 6 πρωταθλήματα. Τα άλλα 9 χρόνια απέτυχε;

Δεν υπάρχει αποτυχία στον αθλητισμό. Υπάρχουν καλές και κακές μέρες. Κάποιες φορές είναι πετυχημένος, κάποιες όχι. Κάποιες φορές είναι η σειρά σου, κάποιες φορές όχι. .. Αυτός είναι ο αθλητισμός. Δεν νικάς πάντα. Φέτος θα νικήσει κάποιος άλλος.

Είχαμε 50 χρόνια να κατακτήσουμε πρωτάθλημα στο Μιλγουόκι. Ήταν 50 χρόνια αποτυχίας; Όχι, απλώς ήταν βήματα προς την επιτυχία…»

Άραγε, αυτά τα λόγια του Γιάννη Αντετοκούμπο μάς βοηθούν να χτίσουμε φιλοσοφία για την επιτυχία ή είναι μία δικαιολογία για την αποτυχία;

Και τελικά, πώς ορίζεται η αποτυχία και πώς ορίζεται η επιτυχία;

Είναι άραγε τα λόγια του μία διαχείριση της αποτυχίας, ή είναι τελικά ένα χτίσιμο φιλοσοφίας ζωής;

Και άραγε, θα μπορούσαμε να την ορίσουμε ως επιτυχημένη αποτυχία;

Έχω χάσει περισσότερα από 9.000 σουτ στην καριέρα μου. Έχω χάσει περίπου 300 παιχνίδια. Με εμπιστεύτηκαν 26 φορές για να δοκιμάσω το σουτ που θα κέρδιζε τον αγώνα και απέτυχα. Έχω αποτύχει ξανά και ξανά και ξανά στη ζωή μου. Και αυτός είναι ο λόγος που πέτυχα – είχε δηλώσει στο παρελθόν ο Michael Jordan.

Και η αλήθεια είναι, ότι τα λόγια του Γιάννη Αντετοκούμπο μου έφεραν στο μυαλό μου τα λόγια του Michael Jordan.

Γιατί, όμως, δεν θυμόμαστε τις αποτυχίες του Michael Jordan; Και άραγε, εκείνος τις θυμάται; Τον επηρέασαν στα επόμενά του παιχνίδια ; Τον σταμάτησαν από το κρίσιμο τελευταίο σουτ του αγώνα; Τον έκαναν να σκέφτεται τον εαυτό σαν αποτυχημένο;

Μάλλον όχι…Μάλλον ποτέ δεν άφησε τον εαυτό του να εστιάσει σε ένα κακό αποτέλεσμα και ποτέ δεν συνέδεσε ένα κακό αποτέλεσμα με το χαρακτηρισμό «αποτυχία ή αποτυχημένος».

Αποτυγχάνοντας, λοιπόν, πετυχαίνουμε

Για ποιο λόγο, όμως, τελικά αθλητές όπως ο Γιάννης Αντετοκούμπο και ο Michael Jordan δίνουν τόση μεγάλη βαρύτητα στην αποτυχία;

Για ποιο λόγο να μην εστιάζουν στο όφελος ενός καλού αποτελέσματος;

Προφανέστατα, γιατί εστιάζουν στο γνωστικό, στο συναισθηματικό και στο ψυχικό όφελος της αποτυχίας. Και γιατί οι αθλητές χτίζουν μία φιλοσοφία, μια νοοτροπία για τη διαχείριση της απώλειας, που πλέον καλούμαστε και εμείς να μάθουμε από αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι θα ήταν ιδανικό να είχαμε μία ζωή γεμάτη μόνο με επιτυχίες, όμως ας το σκεφτούμε εναλλακτικά…το πιο πιθανό είναι ότι τις επιτυχίες θα τις ξεχνούσαμε κάποια στιγμή, θα υπήρχαν σαν τρόπαια στη βιβλιοθήκη μας, όμως δεν θα είχαν τίποτα για να μας διδάξουν. Γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πλασμένος με τέτοιο τρόπο, που ο αντίκτυπος των αρνητικών γεγονότων είναι μεγαλύτερος από αυτό των θετικών.

Ένα κακό σουτ, μία κακή διαχείριση, μία λανθασμένη επιλογή συντρόφου, μία κακή απόδοση σε μία συνέντευξη επιλογής, μία κακή μέρα στη δουλειά, μία λανθασμένη επιλογή φορέματος, ένας καυγάς με τον καλύτερό μας φίλο, μία υπερκατανάλωση αλκοόλ είναι τελικά εμπειρίες, οι οποίες θα μας συντροφεύσουν για μεγαλύτερο καιρό από μία καλή μέρα.

Το στοίχημα πίσω από το κακό αποτέλεσμα

Το στοίχημα όμως είναι να μην αφήσουμε την αποτυχία να μας κυριεύσει.

Το στοίχημα είναι να διαχειριστούμε τη διάρκεια που θα έχει η απήχηση της αποτυχίας επάνω μας, να μην αφήσουμε την άποψη που θα έχουν οι άλλοι για την κακή μας απόδοση ή για ένα κακό αποτέλεσμα.

Ουσιαστικά, δηλαδή, η πρόκληση είναι να μην αντιμετωπίσουμε το κακό αποτέλεσμα ως μία αποτυχία, αλλά ως μία κακή μέρα και ως ένα βήμα για την επιτυχία.

Η πρόκληση είναι να διαφοροποιήσουμε εμείς οι ίδιοι μέσα μας τον αντίκτυπο της αποτυχίας, να αποφύγουμε τις ταμπέλες και τη δραματοποίηση ενός αποτελέσματος.

Συνεπώς, ο τρόπος με τον οποίο ουσιαστικά θα μεταφράσουμε ένα γεγονός, είναι κυρίαρχος στη δημιουργία των αντίστοιχων συναισθημάτων.

Όμως, ας μην βολευτούμε κιόλας, γιατί η ζώνη άνεσης (comfort zone) θα μπορούσε να είναι κάτι εξίσου πολύ ελκυστικό και δελεαστικό. Η αποτυχία, ή ένα κακό αποτέλεσμα, μπορεί να γίνει το πρώτο σκαλοπάτι για την επιτυχία μόνο αν συνεχίσουμε να δουλεύουμε με τον εαυτό μας, μόνο αν δεν φοβηθούμε τον εαυτό μας, μόνο αν εξακολουθούμε να μαθαίνουμε μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, μόνο αν συνεχίσουμε να προπονούμαστε, μόνο αν ξεβολευτούμε, μόνο αν δεν αποφύγουμε όσα μας αγχώνουν, μόνο αν δραστηριοποιηθούμε και συμπεριφερθούμε ως πρωταθλητές.

Ας μην τη φοβόμαστε, λοιπόν, την αποτυχία. Ή για να είμαστε πιο ειλικρινείς, ας μην τη θεωρούμε τόσο καταστροφική, όσο θα την είχαμε στο μυαλό μας…

Αποτυγχάνοντας, επιτυγχάνουμε.

ΠΗΓΗ: https://www.psychology.gr/thetiki-psychologia/7517-apotygxanontas-petyxaineis.html