Ζωγράφική: Ντίνος Παπασπύρου ,Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, τέμπερα
αν είναι να χαθούμε για πάντα στο σκοτάδι,
τότε γιατί ανοίγει μέρα και νύχτα ο ουρανός.
γιατί η ψυχή μας δειλά προφέρει τα μυστικά
φωνήεντα, γιατί αλάνθαστα γνωρίζει την
πατρίδα.
αν είναι να χαθούμε για πάντα στο
σκοτάδι, γιατί ο δρόμος με τα χίλια αινίγματα,
η μουσική, τα χρώματα, η ποίηση γιατί. αν
είναι να χαθούμε για πάντα στο σκοτάδι,
τότε γιατί μας δόθηκε το φως
Τόλης Νικηφόρου
Ήταν η πρώτη μέρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Ποιος να το περίμενε λίγο καιρό πριν;
«Με εντολή της κυβερνήσεως απαγορεύεται η κυκλοφορία εκτός…»
Αυτήν την πρωτάκουστη είδηση, την άκουσε το προηγούμενο βράδυ στο ραδιόφωνο, από τα χείλη ενός νεαρού μουσικού παραγωγού που αστειευόταν με το γεγονός, και εμψύχωνε τους ακροατές γιατί όπως έλεγε “ότι και να γίνει το ελληνικό καλοκαιράκι είναι δικό μας.”
Πέρα όμως από την επιπόλαιη αντιμετώπιση του νεαρού, το γεγονός ήταν πως από τις έξι το πρωί της επομένης, με εντολή του πρωθυπουργού είχε απαγορευθεί η ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών εκτός ειδικών εξαιρέσεων. Μετά την υιοθέτηση των αυξημένων περιοριστικών μέτρων που είχε λάβει η κυβέρνηση λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, σε όλη την χώρα απαγορεύονταν οποιαδήποτε άσκοπη κίνηση. Οι παραβάτες θα τιμωρούνταν με χρηματικό πρόστιμο 150 € και με αυστηρότατες διοικητικές κυρώσεις στην περίπτωση διασποράς του ιού. Λίγο αργότερα θα ανακοινώνονταν και οι ειδικές διαδικασίες που θα έπρεπε να ακολουθήσει κάποιος για να μπορεί να βγει για ειδικούς και μόνο λόγους.
Για εκείνη ήταν σαν να μην άκουσε αυτή την είδηση, σαν να μην την αφορούσε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα πιθανά, ζωής ή θανάτου…
Διήγημα του Τάσου Βαλμά
“Ιστορίες της Απομόνωσης”
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ http://tasosv.blogspot.com/2020/03/blog-post.html
Η συγγραφή αυτού του διηγήματος ξεκίνησε λίγο πριν την ανακοίνωση από τον πρωθυπουργό της απαγόρευσης της κυκλοφορίας λόγω του πανδημικού ιού COVID 19. Eίναι αφιερωμένο σε μια νεαρή κοπέλα που βασανίστηκε από τον καρκίνο για χρόνια. Τυχαία πριν δυο μήνες, καθώς περίμενα μέσα σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων, διάβασα την συνέντευξη αυτής της γυναίκας όπου εξιστορούσε όλη αυτήν την πορεία πόνου, μα και δύναμης, θέλησης για την ζωή. Ανέφερε ότι το Πάσχα του 2020, ο γιατρός την προετοίμασε ότι ίσως δεν θα το προλάβαινε. Καθώς όλοι συζητούσαν στην χώρα ότι θα απαγορευθεί η ελεύθερη κυκλοφορίας μας και θα έπρεπε οικειοθελώς να κλειστούμε στα σπίτια μας άγνωστο πόσο, η σκέψη μου έτρεξε σε εκείνη. Ελπίζω με όλη μου την ψυχή να ζει και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ένα ιατρικό θαύμα να της δώσει πολλά πολλά χρόνια ακόμη…
