επιλογή φωτογραφίας : Νίκος Δημητρίου
«Χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, 8 αγκαλιές την ημέρα για να συντηρηθούμε και 12 αγκαλιές την ημέρα για να αναπτυχθούμε» – Virginia Satir
Πριν από λίγο καιρό πανικοβλήθηκα. Συνειδητοποίησα ότι για ολόκληρες μέρες ασχολιόμουν τόσο διεκπεραιωτικά με τα παιδιά, σαν οτιδήποτε τα αφορούσε να ήταν ένα ακόμα «tusk» μέσα στο καθημερινό ατελείωτο ωράριο μιας εργαζόμενης μαμάς: Τι θα φάνε, τι θα ξαναφάνε, τι θα φορέσουν, αν έχουν διαβάσει αγγλικά, αν έχουν λύσει τις ασκήσεις, αν έχουν πλύνει τα δόντια, αν κανόνισαν κάπου να παίξουν…. Πού ήταν η χαρά της σύνδεσης; Πού ήταν οι στιγμές της χαράς και της περηφάνειας για τα μικρές ή μεγάλες καθημερινές τους νίκες; Πού ήταν η εμπιστοσύνη, η εξομολόγηση, η παρεϊτσα, η ζεστασιά και η γλυκύτητα;
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο και σε καμία σχέση. Για να μείνουν οι σχέσεις ζωντανές χρειάζεται να τους αφιερώσουμε χρόνο κι ένα κομμάτι απ΄την ψυχή μας. Ακούγεται σαν υπερπαραγωγή, αλλά δεν είναι. Θέλει δουλειά, προθυμία και μέθοδο και να υιοθετήσουμε νέες συμπεριφορές και «έξυπνες» συνήθειες, που θα μας κρατούν σαν γονιούς «ζεστούς», εμπνευσμένους και συναισθηματικά γενναιόδωρους . Να μερικές ιδέες:
1. Βάλε στόχο να «κατακτήσεις» τις 12 αγκαλιές τη μέρα: Αγκαλιά για πρωϊνό ξύπνημα, αγκαλιά για αποχαιρετισμό, αγκαλιά για καλωσόρισμα στην επιστροφή από το μπάσκετ, αγκαλιά για καληνύχτα και αγκαλιές ανάμεσα στις διάφορες δραστηριότητες της ημέρας. Όσο περισσότερες αγκαλιές τόσο πιο θερμές οι καρδιές!
2. Αφιέρωσε λίγο αποκλειστικό χρόνο για σύνδεση πριν από κάποια αλλαγή: Όταν λέμε αλλαγή δεν εννοούμε κάτι δραματικό, απλά η μετάβαση από τη μία κατάσταση στην άλλη. Για παράδειγμα, η μετάβαση του παιδιού από τον βραδινό ύπνο στην εγρήγορση για να ετοιμαστεί για το σχολείο, η επιστροφή από την παιδική χαρά στο σπίτι, η διαδικασία για να προλάβετε ένα ιατρικό ραντεβού κοκ. Τα παιδιά ζορίζονται με τις αλλαγές του ρυθμού τους μέσα στην καθημερινότητα, γι΄αυτό προετοίμασέ τα με τον σωστό τρόπο: Κοίταξέ τα στα μάτια, εξήγησέ τους με απλά λόγια, παίξε λίγο μαζί τους, μίλησε για κάτι όμορφο που απασχολεί τον κόσμο τους, «γέμισε» το ποτήρι της αυτοεκτίμησής τους για να έχουν το απόθεμα αυτοπεποίθησης που θα τα βοηθήσει να διαχειριστούν τη διαφορετική κατάσταση που ακολουθεί. Προσοχή: Αν ο γονιός έχει άγχος και ήδη πιέζεται από το χρόνο, η σύνδεση τινάζεται στον αέρα, γιατί ακριβώς δεν είναι σύνδεση, είναι απλώς διεκπεραίωση μιας ακόμα δουλειάς. Τα παιδιά τα πιάνουν κάτι τέτοια στον αέρα και φυσικά δεν συνεργάζονται.
3. Γίνε λίγο παιχνιδιάρα – παιχνιδιάρης: Συχνά ο γονιός έχει τόσο πολλά να κάνει που ξεχνά τη βασική εξίσωση: παιδί = γέλιο + χαρά. Πέτα τη μάσκα της σοβαροφάνειας, η γη γυρίζει χωρίς εσένα. Αντί να δίνεις θυμωμένες διαταγές του τύπου «φόρα το μπουφάν σου, θα αργήσουμε στο μάθημα», άρχισε να μιλάς με τη φωνή στου Σκούμπι Ντου, φόρεσε ένα χαζό καπέλο, παίξε ένα γύρο με τις τάπες του παιδιού, τέλος πάντων σπάσε τη ρουτίνα με λίγη τσαχπινιά, θα νιώσεις κι εσύ άλλος άνθρωπος! Και το παιδί θα είναι αληθινά πρόθυμο να σε ακολουθήσει.
4. Τη στιγμή που αλληλεπιδράς με το παιδί σου, η τεχνολογία δεν έχει θέση: Όταν μιλάς με την κόρη σου για τις παρέες της στο σχολείο, δεν θα κοιτάς το κινητό ή δεν θα ακούς δυνατά μουσική. Το παιδί σου έχει ανάγκη να νιώσει πως στη ζωή σου είναι η απόλυτη προτεραιότητα, χωρίς περισπασμούς και συμβιβασμούς. Όταν είστε στον ίδιο χώρο είναι επίσης πολύ σημαντική και η επαφή με τα μάτια, τον καθρέφτη της ψυχής.
5. Καλωσόρισε τα συναισθήματα, όποια κι αν είναι αυτά, απ΄όπου κι αν προέρχονται: Δυστυχώς έχουμε στρεβλά εκπαιδευτεί να απωθούμε τα έντονα συναισθήματα, ενώ έχουμε εθιστεί στα «χλιαρά’ και «ανώδυνα». Όμως τα παιδιά μας είναι ζωντανές ορμητικές ψυχές, βιώνουν με πάθος και ένταση τον αποχωρισμό από το φίλο τους στην παιδική χαρά, ας πούμε, ή το ότι δεν τους έπαιξε το γειτονόπουλο ή ότι δεν περίσσεψε λίγο από το αγαπημένο τους γλυκό… Αποδέξου λοιπόν τα συναισθηματικά τους σκαμπανεβάσματα, μην τα δραματοποιείς παραπάνω, επίτρεψέ τους να θυμώνουν και να κλαίνε… Ποτέ μην τα ειρωνευτείς γι’ αυτό που νιώθουν, ποτέ να μην υποτιμήσεις το βίωμά τους ειδικά εκείνη την κρίσιμη στιγμή που νιώθουν πληγωμένα ή ευάλωτα.
Προσοχή, sos: Στην πορεία θα πατηθούν με μαθηματική ακρίβεια τα δικά σου συναισθηματικά κουμπιά, θα βγουν σφοδρά στην επιφάνεια τα δικά σου απωθημένα, που δεν ήξερες καν ότι είχες. Ναι, αυτό είναι το δυσκολότερο κομμάτι τού να είσαι γονιός: Χρειάζεται να διαχειρίζεσαι με συμπόνοια και επίγνωση και τα δικά σου συναισθήματα, απ΄όπου κι αν προέρχονται!
Όπως καταλάβατε, το θέμα σηκώνει μεγάλη συζήτηση, γι΄αυτό θα επανέλθω με το Δεύτερο Μέρος σύντομα. Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας!
( τέλος 1ου μέρους )
Πηγές: 1. Pam Leo, Connection Parenting: Parenting through connection instead of coercion, through love instead of fear (Whyatt – MacKenzie Publishing, 2005) 2. Laura Markham, Peaceful Parent, Happy Kids (Penguin Group, 2012)
ΠΗΓΗ : newagemama.com
