1.Κατάρα
Η λέξη κατάρα σημαίνει κακή ευχή και προφέρεται με σκοπό να πάθει κάποιος κακό. Είναι προσευχή που βασίζεται στη μαγική δύναμη του λόγου για να πληγεί ο καταραμένος από συμφορές. Είναι ο μαγικός λόγος που σε κατάσταση οργής ξεστομίζεται εναντίον κάποιου ώστε να τον βρει μεγάλο κακό. Αυτός που εκφέρει την κατάρα αναμένει να τεθούν οι αόρατες δυνάμεις στην υπηρεσία του, να δράσουν, επιφέροντάς του το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ετυμολογικά, προέρχεται από την αρχαία λέξη «αρά» (ομηρική αρή), που αρχικά σήμαινε ευχή. Όμως, η Αρά ήταν η προσωποποίηση της θεάς του ολέθρου και της εκδίκησης. Έτσι, με τα χρόνια η σημασία της περιορίστηκε στην έννοια της κακής ευχής, της «κακής αράς».
2.Μοίρα
Η ονομασία ” Μοίρα” σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη “μέρος “.
Ο όρος Μοίρες, προέρχεται από τήν λέξη μοίρα, που σημαίνει το μέρος, το μερίδιο. Εννοείται το μερίδιο από τα αγαθά της ζωής, που αντιστοιχεί στον κάθε άνθρωπο.
3.Τύχη
Ο προσωκρατικός φιλόσοφος, Δημόκριτος έλεγε πως: «Οι άνθρωποι έπλασαν το είδωλο της τύχης, ως πρόφαση και δικαιολογία για την δική τους αβουλία. Γιατί σπάνια μάχεται η τύχη με τη φρόνηση, ενώ, στις περισσότερες περιπτώσεις, η συνετή διορατικότητα κατευθύνει τη ζωή».
Πολλές φορές μας δίνει την απάντηση η ίδια ετυμολογία των λέξεων, καθώς η λέξη τύχη προέρχεται από το απαρέμφατο του αορίστου τύχειν του ρήματος τυγχάνω που σημαίνει πετυχαίνω κάτι, απολαμβάνω κάτι. Για να φτάσει ένας άνθρωπος στο σημείο να πετύχει κάτι, σημαίνει πως αρχικά έχει βάλει στόχο σε αυτό. Έπειτα το απολαμβάνει γιατί ο στόχος του ήταν συνειδητός, εν ολίγοις ήξερε τι ήθελε και πάλεψε για αυτό.
4.Ψυχή
Η λέξη ψυχή, ετυμολογικά, προέρχεται από το ρήμα «ψύχω» που σημαίνει αναπνέω. Έτσι παρατηρούμε πωε κατ’ αρχήν, η λέξη «ψυχή», ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την αναπνοή, εξού και άμεσα συνδέθηκε με την έννοια της ζωής.
Στην Εβραϊκή γλώσσα η αντίστοιχη λέξη προφέρεται νέφες, όπως μαθαίνουμε από την Μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄). Και στην περίπτωση αυτή, όπως ακριβώς και με την Ελληνική λέξη «ψυχή», η λέξη «νέφες», προέρχεται ετυμολογικά από το ρήμα «ναφάς», που σημαίνει «αναπνέω».
5.ετυμολογία και η ονοματολογία των ευρωπαϊκών πρωτευουσών
6.ετυμολογικό λεξικό χημικών όρων
7.ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΟΡΩΝ
8.
9 ΘΑΛΑΣΣΑ
Τα ονόματα της θάλασσας στην αρχαία Ελλάδα ανάλογα της καταστάσεώς της από την επίδραση του ανέμου στην επιφάνειά της.
Με άνεμο 0 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Γαλήνη”.
Με άνεμο 1 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Αλσάλος”.
Με άνεμο 2 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν ” Θάλαττα ή Θάλασσα”.
Με άνεμο 3 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Μύρα” έτσι γεννιούνται οι λέξεις Λατ. Ιταλ: Mare, Γαλ: Mer, Ισπ. Πορτ.: Mar, Γερ: Meer, Ρωσ.: Mope, Φινλ.: Meri, Σλοβάκ.: Mora, Σλοβέν.: Morje, αλλά και Marin, Marina, Miror…. αλλά και Μαίρα (Νηρηίδα), από αυτή και το εβραϊκό Μυριάμ = κυρα τής θάλασσας. Σαν αντιδάνειο, το όνομα Μαρία η συλλογική μνήμη το μετέτρεψε νεότερα σε “Μαίρη”, που είναι και ό αστέρας Σείριος. Μαρία, Μαρίνα, = θάλασσα. Από την ίδια λέξη και ρίζα της “Μύρα”, έχουμε τις ” Μύριοι” πολλοί όπως η θάλασσα, αλλά και “Μυρμιδόνες”.
Με άνεμο 4 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Πέλαγος” έτσι έχουμε τις ονομασίες “Πελασγός” = πελαγίσιος, ταξιδευτής, Πελαγονία, Πελαγονική Χερσόνησος …….
Με άνεμο 5 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Πόρος”, από το αρχ. Ελλ. ρήμα “Πείρω” = διαπερνώ, μεταβαίνω απέναντι, περνώ θάλασσα. Αλλά με τι περνώ την θάλασσα; Με πλωτό “Μέσον” Ναῦς… Από το αρχ. Ελλ. ρήμα “Πείρω” έχουμε και τις “Πειρατής” “Πειρατεία”. Πόροι Αλός” λέγονται οι θαλάσσιοι δρόμοι. Όποιος ήταν μέσα στον “Πόρο” (στο πέρασμα, στον θαλασσινό δρόμο) και η πρόθεση που το δηλώνει αυτό είναι το “εν” (εντός) ήταν “έν-πορος”.”έμπορος” Από εκεί ξεκινά το εμπόριο. Γινόταν “Εύ-Πορος” πλούσιος δηλαδή ή αν δεν μπορούσε να ασχοληθεί με την θάλασσα ήταν “Ά-πορος” δηλ. χωρίς τα πλούτη που προσφέρει η θάλασσα. Σε μια αρχαιοτάτη καταγραφή στις πινακίδες της Γραμμικής Β’ (Η Γραμμική Β είναι η πρώτη γραφή της ελληνικής γλώσσας, μεταγενέστερη μορφή της Γραμμικής Α, και χρησιμοποιήθηκε στη Μυκηναϊκή Περίοδο, από το 17ο ως τον 13ο αι. π.Χ.) εντοπίζουμε την λέξη “ΤΑ “- “ΛΑ”- “ΣΟ” – “ΠΟ” – “ΡΟ”. Εναλλαγή των Του – Δου – Θου οδοντικών άηχων συμφώνων, είναι ο “Θαλασσοπόρος”.
Με άνεμο 6 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Πόντος” έτσι έχουμε το “Ποντο-Πόρο” πλοίο, Πόντιους….
Με άνεμο 7 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Κλύδων” έτσι έχουμε τον κλυδωνισμό…..
Με άνεμο 8 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Άχα”. Το Χάος (>χάfος), κατά τους Στωικούς εκ του Χέω = χύνω, άχα. Έτσι λοιπόν ταξιδεύει η λέξη και γίνεται Σουηδ. Δαν.: hav, Λατιν.: Aqua
Με άνεμο 9 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Ρόθιον”.
Με άνεμο 10 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Δόν – Δάν”. Δόν -Δάν = Δόνησις. Ταξιδεύει και αυτή η λέξη και έχουμε την Τούρκ.: deniz , αλλά και εκ της “Σείσεως” συνώνυμο της “Δονήσεως” έχουμε Αγγλ.: “Sea”, Ολλανδ.: “Zee”, Νορβ.: Sjø
Με άνεμο 11 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Βρύξ”.
Με άνεμο 12 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν “Βρύχα” αυτός που ήταν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ήταν “Υπό Βρύχα”, έτσι έχουμε το υποβρύχιο κλπ.
Όσο και αν καταστρέφουμε την ομορφότερη και πληρέστερη γλώσσα του κόσμου, ευτυχώς υιοθετήθηκε και από αλλοδαπούς και μας θυμίζει πάντα πως είναι η καλλίτερη μάνα και παιδαγωγός.
