ΑΡΘΡΑ

 

4.

Όλα ξεκινούν ένα πρωινό το οποίο προορίζεται να στιγματίσει την επόμενη δεκαετία και βάλε της ζωής σου. Σε ξυπνάνε σχεδόν με το ζόρι από τα πουπουλένια σου όνειρα, σε δασκαλεύουν να είσαι φρόνιμο παιδί και φορτωμένο το δύσμοιρο με μία τσάντα μεγαλύτερη από το μπόι σου, ξεκινάς για την ξενιτειά της πρώτης μέρας στο σχολείο.

Μπορεί να κλάψεις φωναχτά μήπως και σε λυπηθούν ή μπορεί να καθαρίσεις όλα τα πατώματα, μέχρι να πειστείς να περάσεις το κατώφλι.

Αφού όμως στερέψουν όλα τα ουρλιαχτά του στιλ «Θέλω τη μαμά μου» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, διαπιστώνεις ότι ο χώρος είναι γεμάτος με πολλά μικρά ζιζάνια σαν και του λόγου σου, σύμμαχοι στη μάχη κατά της δικτατορίας του πρωινού ξυπνήματος και κυρίως μαθήματος.

Μπορεί ο τίτλος του διπλανού να άλλαξε όνομα και φύλο στη διάρκεια των χρόνων, όμως ο ρόλος του σύμμαχου παρέμεινε ίδιος και απαράλλαχτος. Τυχεροί όσοι κάθε πρωί είχαν κάποιον να τους καλωσορίζει στο θρανίο με μια καλημέρα και ένα ζεστό χαμόγελο.

Ήταν εκείνοι που δε βαρέθηκαν ποτέ στο μάθημα γιατί είχαν κάποιον να μοιραστούν την ανία τους μέχρι να τους χωρίσει η αγανάκτηση του  διδάσκοντα. Εσείς δεν είστε για να κάθεστε μαζί!

Από τα μικροσκοπικά καρεκλάκια του νηπιαγωγείου ως και τα έδρανα του πανεπιστημίου, το ταξίδι στη γνώση απαιτεί και λίγο χαβαλέ, γιατί αλλιώς γίνεται καταναγκασμός. Οι παρέες του σχολείου, αν δε δέσουν για τα καλά, είναι καταδικασμένες να λησμονηθούν στο συρτάρι με σκονισμένα άλμπουμ φωτογραφιών. Το ίδιο και το άτομο που τόσα χρόνια μοιράστηκες πολλά περισσότερα από ένα θρανίο.

Μοιράστηκες τη νύστα σου, τις παραξενιές σου και άπειρα εσωτερικά αστεία. Χωρίσατε το κολατσιό σας στα δυο, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά, αλλά και το απροειδοποίητο τεστ μαθηματικών που όλως τυχαίως έγερνε λιγάκι προς τα δίπλα.

Οι προσδοκίες και ο φόβος για το μέλλον ελαφραίνουν όταν τους μοιράζεσαι. Από το γνωστό «εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω…» μέχρι όντως να τα καταφέρεις, περνάνε άπειρες ώρες μέσα στη σχολική τάξη, διαγωνίσματα και εκδρομές. Θα τα κατάφερνες μόνος;

Ήταν εκείνη η σφιχτή αγκαλιά, όταν πάτωσες στο διαγώνισμα της κατεύθυνσης ή το ιδρωμένο χέρι που κρατούσες λίγο πριν τις πανελλαδικές. Ήταν το ίδιο πρόσωπο με το οποίο κλάψατε παρέα τη μέρα των αποτελεσμάτων μαζί, αλλά για διαφορετικούς λόγους.

Τα ονόματα από τα πρώτα καρδιοχτύπια γράφονται με μολύβι στα σχολικά θρανία. Στην ηλικία που ξεπερνιέται το σύνθημα «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες», η διπλανή είναι εκείνη που θα μάθει για τον πρώτο σου έρωτα και θα φροντίσει να σε κάνει ρεζίλι κάθε φορά που περνάει μπροστά σου ο εκλεκτός. Σημειωματάκια κάτω από τη μύτη του καθηγητή, παιχνιδιάρικα σκουντήματα και εκείνα τα βλέμματα όλο νόημα προς εξυπηρέτηση της μουγκής συνεννόησης.

Τα σχολικά χρόνια τελειώνουν, ο καθένας ακολουθεί τη δική του πορεία. Είναι κρίμα λοιπόν εσείς οι δύο να χωρίσετε τις ζωές σας όπως κάνατε με το θρανίο στο δημοτικό. Κι αν οι δρόμοι σας φέρουν ξανά στα παλιά λημέρια, χτυπήστε το κουδούνι για έναν καφέ στα γρήγορα.

Περάστε μαζί ακόμα ένα διάλειμμα για να αναπολήσετε μερικά από τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής σας! Εξάλλου, αξίζει να χτίζουμε το παρόν μας πάνω σε χαρούμενες αναμνήσεις του παρελθόντος.

3

 

αφιερωμένο σ ‘αυτούς  τους μαθητές μου ,τους  πιο αγαπημένους μου…τους ξεχωριστούς

2.

Μαγκιά δεν είναι να αντιγράφεις την αλητεία αλλά το παράδειγμα.
Μαγκιά δεν είναι το βρομόστομα αλλά το να ξέρεις να μιλάς.
Μαγκιά δεν είναι να χτυπήσεις κάποιον για να γελάσεις αλλά να υπερασπιστείς το παιδί που το κοροϊδεύουν για τα κιλά του ή την αδυναμία του.
Μαγκιά δεν είναι να σπάσεις τα θρανία της τάξης σου αλλά να διεκδικήσεις μαζί με τους συμμαθητές σου την επισκευή του κτιρίου.
Μαγκιά δεν είναι να αυθαδιάζεις στον/η δάσκαλο/α σου αλλά να πεις ένα αστείο που θα τον/την κάνεις να γελάσει.
Μαγκιά δεν είναι να κάνεις κοπάνα από το σχολείο αλλά να παρουσιάσεις εκεί μια κατασκευή σου.
Μαγκιά δεν είναι να φορτώσεις το φταίξιμο σε άλλον αλλά να αναλάβεις τις ευθύνες σου.
Μαγκιά δεν είναι να απομονώσεις τον ξένο μαθητή αλλά να καθίσεις μαζί του στο διάλειμμα.
Μαγκιά δεν είναι το θράσος αλλά το θάρρος.
Μαγκιά δεν είναι το bullying αλλά η μεγαλοψυχία.
Μαγκιά δεν είναι να λερώσεις με μπογιά το σχολείο σου αλλά να ζωγραφίσεις κάτι όμορφο στον τοίχο της αυλής.
Μαγκιά δεν είναι να καπνίζεις κρυφά αλλά να σε χειροκροτούν στα φανερά.
Μαγκιά δεν είναι αυτό που σε κάνει να ντρέπεσαι αλλά αυτό που σε κάνει περήφανο για τον εαυτό σου.
Μαγκιά δεν είναι αυτό που κάνουν όλοι αλλά αυτό που θα κάνει τη διαφορά.

Κάνε τη διαφορά! Γίνε η διαφορά!

1.

Να μην σβήσει ποτέ ο παιδαγωγικός μου έρως. Να μην θεωρήσω ποτέ τη σχέση με τη διδασκαλία δεδομένη.

 

Γράφει ο Δημήτρης Τσιριγώτης

 

 

Να χαμογελώ με νόημα όταν κάποιοι συγκρίνουν τη δουλειά του εκπαιδευτικού με εκείνη του θεατρικού ηθοποιού. Δεν έχουν άδικο. Η διαφορά είναι ότι ενώ ο ηθοποιός παίζει ένα ρόλο, ο εκπαιδευτικός καλείται να παίξει τόσους ρόλους όσοι είναι και οι θεατές.

Να μην ξεχνώ ποτέ, ότι η παράσταση είναι παιδική και ας έχει νοήματα μεγάλων.

Να μην ψαλιδίζω τη φαντασία των παιδιών ώστε να πλησιάζει στη δική μου λογική.

Να αντιστέκομαι στη  δόξα που μου δίνει η «σκηνή» και να δίνω απλόχερα το ρόλο του πρωταγωνιστή στα παιδιά.

Να  ενθαρρύνω τα παιδιά να παίρνουν ρίσκα  και να αγαπούν τα λάθη τους: αυτόν  τον μονόδρομο της μάθησης. Να κυνηγούν με πάθος τη βελτίωση αλλά να φυλάγονται από της τελειότητας την παγίδα.

Να βλέπω τη τάξη σαν αγρό με του κόσμου τα διαφορετικά λουλούδια και να σταματήσω να ρίχνω εκείνο το σπόρο που μόνο γρασίδι βγάζει.

Να συνεχίσω να αφηγούμαι τα ίδια παραμύθια έτσι που να μοιάζουν διαφορετικά. Για να συνεχίσουν να εκπλήσσουν, μαζί με τα παιδιά, και εμένα.

Να έχω έμπνευση να βελτιώσω τα ταχυδακτυλουργικά μου κόλπα γιατί το σημερινό κοινό είναι πολύ απαιτητικό. Να έχω λόγο ασυνήθιστο αλλά όχι περίπλοκο.

Να μην παρασύρομαι να βλέπω τα παιδιά σαν άλογα κούρσας, αλλά σαν πουλάρια  που τώρα δοκιμάζουν τα πόδια τους.

Να συνεχίσω να  βλέπω την δουλειά μου σαν κοινωνική αποστολή  και να αντιμάχομαι, με σθένος, την επιχειρούμενη προσπάθεια υποτίμησής της.

Αν και λαχταρώ και ξέρω ότι δικαιούμαι λίγη αναγνώριση παραπάνω να λέω: δεν πειράζει αφού κάνω αυτό που αγαπώ.

Κάνε να μην σβήσει ποτέ η φλόγα των δικών μου ματιών γιατί είναι το προσάναμμα που ανάβει και τη φλόγα στων παιδιών τα μάτια.

Να συνεχίσω να βλέπω τις ομορφιές που κρύβει ο κόσμος μας για να τις ζωγραφίζω για τους  μαθητές μου και να τους εμπνέω  αισιοδοξία και χαρά για τη ζωή.

Να μην ξεχνώ ότι η «ύλη» (που δεν βγαίνει με τίποτα) είναι μόνο η πρόφαση και το πνεύμα ο αληθινός ο στόχος.

Να προσέχω λίγο παραπάνω τους αδύναμους μαθητές και ας με κουράζουν λίγο  παραπάνω.

Να δέχομαι την αξιολόγηση μέσα από τα φωτεινά μάτια των παιδιών και όχι μέσα  από τα ανήλιαγα συρτάρια των ειδικών.

Κλείνοντας της αίθουσας την πόρτα να αφήνω απ’ έξω τις δικές μου σκοτούρες, έγνοιες και σκιές και να τις αγνοώ όταν θα τη γρατζουνάνε για να ξαναμπούνε μέσα.

Να αντέχω την αμφισβήτηση των παιδιών απέναντι και στο πρόσωπο μου ως απαραίτητη για το δικό τους μεγάλωμα. Δύσκολο αυτό.

Να αντέχω, για το καλό των παιδιών, να είμαι μερικές φορές απέναντι αν και η καρδιά μου λαχταρά δίπλα. Να έχω τη δύναμη να μην τους χαϊδεύω τα αυτιά με λάφυρο την αγάπη τους. Να μπορώ να διαφωνώ έντονα μαζί τους όταν χρειάζεται. Σαν να είμαι  το ακόνι που,με τη κόντρα του, τροχίζει το  μυαλό και τη  γλώσσα τους και τα κάνει κοφτερά. Με τέτοια όπλα δεν θα  έχουν τίποτα στη ζωή να φοβηθούν.

Να κόψω την κακιά συνήθεια να είμαι ο καταθέτης στους λογαριασμούς των μαθητών και αυτοί απλοί  αποταμιευτές  των  δικών μου γνώσεων και λογικών.

Να δείχνω στους μαθητές μου προς τα που να κοιτάξουν, αλλά να μην τους λέω και τι να βλέπουν.

Να μην ξεχνάω πως τα παιδιά μπορεί μεν να είναι οι καλύτεροι δέκτες αλλά είναι και οι χειρότεροι αποκωδικοποιητές. Να μην νιώθω αδικημένος λοιπόν τις φορές που δεν νιώθουν την αγωνία μου για εκείνα.

Να  βλέπω τους μαθητές όχι μόνο σαν δέκτες αλλά κυρίως σαν πομπούς, παρόλο που μερικές φορές, μπορεί το σήμα τους, να με αποσυντονίζει.

Να μην μετατρέπω το σχολείο σε φροντιστήριο αν και θα με βόλευε έτσι περισσότερο. Να μην με στροβιλίζει και μένα των εξετάσεων η δίνη.

Να βλέπω τους συνάδελφους μου σαν συμπαίκτες, ειδικά τώρα, που θέλουν να μας κάνουν μονομάχους.

Να μην καταφεύγω στη κατάχρηση της εξουσίας που μου δίνει ο ρόλος μου. Και αν χρειάζεται τιμωρία να δίνεται με αγάπη. Να κόψω τη κακή συνήθεια να περνάω το δικό μου, με τον κατάλογο στο χέρι, σαν όπλο που σημαδεύει.

Να νοιάζομαι. Να νιώθω ευθύνη για αυτά. Μεγάλες κουβέντες. Δύσκολο.

Να μην δίνω μασημένη τροφή στους μαθητές αλλά να τους εμπνέω το πάθος της μάθησης μέσα από τη χαρά της ανακάλυψης.

Να τους πείσω να στέκουν με κριτική ματιά απέναντι στην πραγματικότητα και να αναζητούν με αποφασιστικότητα την δική τους αλήθεια. Έτσι θα δέχονται και τις αλήθειες των άλλων.

Να χτίσω φράγμα δυνατό  για το χείμαρρο της βαθμοθηρίας που, τώρα πλέον, απειλεί να παρασύρει και τους εκπαιδευτικούς λόγω και της δικής τους αξιολόγησης.

Να  μάθω τους μαθητές  να αγαπάνε τη διαφορετικότητά τους, ως το μέσο που θα τους κάνει να περάσουν αύριο από το «εγώ» στο «εμείς».

Να μην ταυτίζω το καλό με την αδράνεια των μαθητών και το κακό με τη ζωηράδα τους.

Θα ήθελα τα παιδιά να συνεχίσουν να ονειρεύονται ότι θα  αλλάξουν το κόσμο (όχι να τον γκρεμίσουν) και ας φοβάμαι ότι αυτός ο νέος κόσμος μπορεί να αφήσει εμένα απ’ έξω.

Να μην ξεχνώ ότι και ας μοιάζουν οι αίθουσες φυλακές, εκεί μέσα, γεννιέται η δίψα για ελευθερία και δημοκρατία.

Πάνω από όλα θέλω να μην σβήσει ποτέ ο παιδαγωγικός μου έρως. Να μην θεωρήσω ποτέ τη σχέση με τη διδασκαλία  δεδομένη  και να τη διεκδικώ κάθε μέρα, με μια γλυκιά δόση ανασφάλειας, σαν να είναι η πρώτη μου μέρα στη τάξη.