moulianou’s blog

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ

Σε  μια κίνηση αγάπης  για όσα δεν έζησα  ,χαϊδεύοντας το κίτρινιο  γατί μου  σ΄όλη τη φύση ενωμένη, σ  όλο τον κόσμο που άγχεται χωρίς να ξέρει το γιατί , αφιερώνομαι . Το ωροσκόπιο μου, μου μήνυσε να πουλιέμαι κάπως..Δροσοσταλιές, χρυσοσταλιές  στα φύλλα της  ρίγανης  και το σκυλί του τσομπάνου  παράμερα ψόφιο το άφησε . Έτσι έμαθε από τη φύση. Του Προφήτη Ηλία  ημέρα , μεγάλη η χάρη του, κόσμος μαζεύεται αρκετός , για χωριό εννοώ.Να ανεβαίνεις  την ανηφόρα τη  χωμάτινη, να βλέπεις το ξωκλήσσι περιποιημένο. Μεγάλη λειτουργία. Χαιρετίσματα ο ένας με τον άλλο, το αντάμωμα το είπανε.. Ο Σύλλογος γυναικών ανέλαβε την πρωτοβουλία   για τα κεράσματα. Εκσυχρονιστήκαμε.

Όμως εγώ κάτι θυμάμαι από τα παλιά. Το σπίτι μας .που τώρα δεν υπάρχει πια. Μόνο οι δύο  μουριές . Μου είπαν ότι έπεσε  και πολλά από τα ερείπιά του τα μάζεψε  η κοινότητα. Σπίτι μου αγαπημένο γωνιά μου παντοτεινή,μαζεμένα εκεί ότι αγάπησα, τη μάνα μου την αδελφή μου ,τη γιαγιά ,τη θεία μου ,τους συγγενείς μου που ζούσαμε όλοι στη μεγάλη αυλή., μαζί με το φούρνο και το αλέτρι.. Οι μουριές δύο καταπράσινες δροσερές μουριές . Τα κόκκινα τα τζάνερα , οι τριανταφυλλιές. Το αποχωρητήριο έξω. Δίπλα η μεγάλη πλατεία που παίζαμε παιδιά.Λίγο πιο κάτω ο σιδηροδρομικός σταθμός. Έδινε αξία στο χωριό. Την Κυριακή μαζευόταν κόσμος  δίπλα στο δρόμο και το καλοκαίρι ήταν Θεού χαρά. Ο παγωτατζής με το χύμα παγωτό μέσα στο χωνάκι. Ένα αυγό δίναμε και παίρναμε  ένα παγωτό.Που να ευχαριστηθείς παιδί με ένα τέτοιο παγωτό.Κλάμα στη γιαγιά για να σου δώσει ένα άλλο αυγό για να αγοράσεις και άλλο.

 Η γιαγιά έντονη προσωπικότητα μάζευε τα αβγά  σα να ήταν χρήματα.Μετά φάγαμε πολλά παγωτά . Ένα σωρό παγωτά ,τόσα που τα έχω βαρεθεί.Όμως εκείνο το παγωτό ήταν αλλιώς , επιθυμητό.Φύγαμε από το χωριό . Χρόνια πολλά. Όμως παραμένει επιθυμητό. Γι΄αυτή τη ζωή που δεν έζησα εκεί.Ποιός ξέρει πως θα ήταν!!!!!.