Αθήνα
ακόμα διαμαντόπετρα;
Το δακτυλίδι εσκούριασε
μα το διαμάντι μένει
και καρτερά τον τεχνικό
το μάγο αυτόν του χρόνου
που θα του δώσει τη θωριά
του μέλλοντος αιώνος.
Όχι πως ξεχαστήκανε
του Πλάτωνα τα έργα
και του Σωκράτη η αγορά
που πια κόσμο δεν μαζεύει.
Όχι πως οι πολιτικοί
ξανά δε ρητορεύουν
και νίκες δεν ξεπρόβαλαν
των στρατηγών καμάρι.
Είναι που καρτερά
ένας λαός ποτάμι
πολύχρωμος στο ντύσιμο
διάφορος στη σκέψη
το νέο θαύμα να γενεί
της δόξας το στεφάνι.
Και μες τον ήλιο της ξανά
βασιλοπούλα πρώτη
νέο χορό να τραγουδά
στου κόσμου το περβάζι
πανέμνοστη , ασπροστράγαλη
και ομορφομαλλούσα
θεά στο σύμπαν δείχνοντας
τη λαμπερή θωριά της.
Σκέψου τους άλλους
Την ώρα που ετοιμάζεις το πρωινό σου σκέψου τους άλλους.
Μη ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια.
Την ώρα που διευθύνεις τους πολέμους σου σκέψου τους άλλους.
Μην ξεχνάς αυτούς που θέλουν ειρήνη.
Την ώρα που πληρώνεις το λογαριασμό του νερού σκέψου τους άλλους.
Αυτούς που δεν έχουν πάρα μόνο τα σύννεφα για νερό.
Καθώς πηγαίνεις στο σπίτι σου
Μην ξεχνάς αυτούς που ζουν σε σκηνές.
Την ώρα που κοιμάσαι και μετράς τους πλανήτες σκέψου τους άλλους.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πού να κοιμηθούν.
Και όπως απελευθερώνεσαι μιλώντας με μεταφορές
Σκέψου αυτούς που έχουν χάσει το δικαίωμα να μιλούν.
Κι έτσι όπως θα σκέφτεσαι τους άλλους σκέψου τον εαυτό σου
Και πες «θα ήθελα να είμαι ένα κερί μες στο σκοτάδι»
Mahmoud Darwish
Σας αφιερώνω αυτό το ποίημα.
Όλα του κόσμου τα πουλιά όπου κι αν φτερουγίσαν,
όπου κι αν χτίσαν τη φωλιά, όπου κι αν κελαηδήσαν,
εκεί που φτερουγίζει ο νους, εκεί που ξημερώνει,
μαργώνουν τα πουλιά της γης κι ούτ’ ένα δε ζυγώνει.
Ανάσα είναι καυτερή και στέπα του Καυκάσου
η σκέψη που παραμιλά και λέει τα όνειρά σου.
Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει.
“Αερικό”, Θ. Παπακωνσταντίνου
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΜΥΓΔΑΛΙΑΣ
(Για τα Κανάλια του Βόλου.).
Θ α έρθω να συναντήσω
τις μυγδαλιές
τις κυράδες του κάμπου
τις όμορφες αρχόντισσες
του Φλεβάρη
μονάχη μου
εγώ κι΄αυτές
αγκαλιάζοντας τες
μέσα σ΄ένα χορό
από άσπρα φύλλα
που ενώνει τους αγίους
μαζί με τα ξωτικά.
Εκεί επάνω στον τοίχο
της μικρής εκκλησιάς
της κρυμμένης μέσα στους ανθούς.
ο Ά γιος της μυγδαλιάς θα γράψω,
Παράξενο καβαλάρη
του ονείρου μπροστάρη.
Θα σε ανταμώσω.
Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΜΑΣ
Αναβλύζουσα δύναμη ζωής. Βλαστήσεις , γεννήσεις,δημιουργίες.
Ακατάλυτη, ζωαρχική πηγή.Πλούτος της γης,της πανάρχαιας τροφού του ανθρώπου και πάντων των εμβίων όντων.Πλημμυρίδα ζωντάνιας,απαρχή καρποφορίας, συνεχής εγρήγορση. Χρώματα , κίτρινες μαργαρίτες,κόκκινες παπαρούνες,άσπρα χαμομήλια μέσα σε τόσες αποχρώσεις του πράσινου. Στεφάνια στις πόρτες των ανθρώπων.Ξύπνημα αγώνα.
Η γιορτή έχει την προέλευσή της από τα αρχαία Αδώνεια, σειρά γιορτών που γίνονταν για να τιμηθεί η αναγέννηση της φύσης.
Σήμερα η Πρωτομαγιά είναι και η Διεθνής ημέρα των εργαζομένων.
Η Αμερικάνικη Ομοσπονδία εργαζομένων ενέκρινε ένα ιστορικό ψήφισμα που διακήρυξε ότι «οκτώ ώρες θα αποτελούν τη νόμιμη εργασία μιας ημέρας από την πρώτη Μαϊου 1886 και μετά».
Ενώθηκαν όλοι , άντρες και γυναίκες, άσπροι και μαύροι, ντόπιοι και μετανάστες στο Σικάγο.Οι απεργοί συνταράσσουν την πόλη. Παρά τις διακηρύξεις τους ότι «είναι ειρηνικοί» η αστυνομία τους επετέθηκε με γκλοπς και περόστροφα.
Υπήρξαν νεκροί και τραυματίες. Ηταραχή συνεχίστηκε καθώς μία βόμβα ρίχτηκε στις τάξεις των αστυνομικών.Υπήρξαν και εκεί επίσης νεκροί και τραυματίες. Η αστυνομία αντεπετέθηκε και πόσοι πληγώθηκαν και τραυματίστηκαν δεν εξακριβώθηκε ποτέ.
Από το 1889 η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα των εργαζομένων
Στην Ελλάδα η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση έγινε το 1892 στο χώρο του Σταδίου από τον σοσιαλιστή Σταύρο Καλλέργη. Η πιο αιματιβαμένη Πρωτομαγιά ήταν εκείνη του 1944 όταν 200 αγωνιστές οδηγήθηκαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς.
Μάιος, ο τελευταίος μήνας της άνοιξης. Η πρώτη του μήνα συμβολίζει την αναγέννηση της φύσης και του συνεχούς αγώνα του ανθρώπου. Για τη νίκη της ζωής.
ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ
Σε μια κίνηση αγάπης για όσα δεν έζησα ,χαϊδεύοντας το κίτρινιο γατί μου σ΄όλη τη φύση ενωμένη, σ όλο τον κόσμο που άγχεται χωρίς να ξέρει το γιατί , αφιερώνομαι . Το ωροσκόπιο μου, μου μήνυσε να πουλιέμαι κάπως..Δροσοσταλιές, χρυσοσταλιές στα φύλλα της ρίγανης και το σκυλί του τσομπάνου παράμερα ψόφιο το άφησε . Έτσι έμαθε από τη φύση. Του Προφήτη Ηλία ημέρα , μεγάλη η χάρη του, κόσμος μαζεύεται αρκετός , για χωριό εννοώ.Να ανεβαίνεις την ανηφόρα τη χωμάτινη, να βλέπεις το ξωκλήσσι περιποιημένο. Μεγάλη λειτουργία. Χαιρετίσματα ο ένας με τον άλλο, το αντάμωμα το είπανε.. Ο Σύλλογος γυναικών ανέλαβε την πρωτοβουλία για τα κεράσματα. Εκσυχρονιστήκαμε.
Όμως εγώ κάτι θυμάμαι από τα παλιά. Το σπίτι μας .που τώρα δεν υπάρχει πια. Μόνο οι δύο μουριές . Μου είπαν ότι έπεσε και πολλά από τα ερείπιά του τα μάζεψε η κοινότητα. Σπίτι μου αγαπημένο γωνιά μου παντοτεινή,μαζεμένα εκεί ότι αγάπησα, τη μάνα μου την αδελφή μου ,τη γιαγιά ,τη θεία μου ,τους συγγενείς μου που ζούσαμε όλοι στη μεγάλη αυλή., μαζί με το φούρνο και το αλέτρι.. Οι μουριές δύο καταπράσινες δροσερές μουριές . Τα κόκκινα τα τζάνερα , οι τριανταφυλλιές. Το αποχωρητήριο έξω. Δίπλα η μεγάλη πλατεία που παίζαμε παιδιά.Λίγο πιο κάτω ο σιδηροδρομικός σταθμός. Έδινε αξία στο χωριό. Την Κυριακή μαζευόταν κόσμος δίπλα στο δρόμο και το καλοκαίρι ήταν Θεού χαρά. Ο παγωτατζής με το χύμα παγωτό μέσα στο χωνάκι. Ένα αυγό δίναμε και παίρναμε ένα παγωτό.Που να ευχαριστηθείς παιδί με ένα τέτοιο παγωτό.Κλάμα στη γιαγιά για να σου δώσει ένα άλλο αυγό για να αγοράσεις και άλλο.
Η γιαγιά έντονη προσωπικότητα μάζευε τα αβγά σα να ήταν χρήματα.Μετά φάγαμε πολλά παγωτά . Ένα σωρό παγωτά ,τόσα που τα έχω βαρεθεί.Όμως εκείνο το παγωτό ήταν αλλιώς , επιθυμητό.Φύγαμε από το χωριό . Χρόνια πολλά. Όμως παραμένει επιθυμητό. Γι΄αυτή τη ζωή που δεν έζησα εκεί.Ποιός ξέρει πως θα ήταν!!!!!.
ΤΑ ΓΛΑΡΟΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΑΜΟΥ..
»
Ο ΝΕΚΡΩΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ.
Μέρες που είναι ,θέλω να σταθώ λίγο στο πνεύμα τους.
Ο Κανόνας του Μ. Σαββάτου θεωρείται ως ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της εκκλησιαστικής ποίησης. Ποιητές του θεωρούνται ,ο Μάρκος , επίσκοπος Υδρούντος και η Κασσιανή. Η ωδή αυτή ψάλλει την ταφή του Κυρίου και την κάθοδό του στον Άδη. Σε ένα τροπάριο αποκαλεί το Χριστό «νεκρό ζωαρχικώτατο».Πόσο νόημα κρύβουν αυτές οι δυο λέξεις. Πως μπορεί ένας νεκρός να είναι η αρχή της ζωής; Ο θάνατος που δίνει ζωή. Ο θάνατος Του ζωοποιεί την κτίση. Από τον Τάφο αναβλύζει ζωή , ο κόσμος αναπλάθεται και αναδημιουργείται. Αυτό αποτελεί και το άφθαρτο μυστήριο της πίστης.
Σε ένα άλλο τροπάριο αναφέρει « αφυπνώσας υπερφυώς , ύπνο φυσίζωον, και ζωήν εγείρας εξ ύπνου, και της φθοράς ως παντοδύναμος.» ( καταληφθείς από ύπνο που παρέχει ζωή κατά τρόπον υπερφυσικόν και αναστήσας την ζωή από τον ύπνο(τον θάνατο) και την φθορά ως παντοδύναμος). Ο Χριστός κοιμήθηκε όχι ύπνο φυσικό αλλά ύπνον , ο οποίος γεννά και παρέχει ζωή , καταπατώντας τη φθορά και το θάνατο. Η αναμόρφωση της κτίσης οφείλεται σ΄αυτόν τον θάνατο.
Επίσης σ’ ένα άλλο τροπάριο του ιδίου Κανόνος ψάλλεται: « σύ γάρ τεθείς εν τάφω , κραταιέ , ζωαρχική παλάμη τα του θανάτου κλείθρα διεσπάραξας» ( Διότι εσύ δυνατέ , αφού μπήκες στον τάφο, με τη ζωαρχική παλάμη σου συνέτριψες τις κλειδαριές του θανάτου).Ο Χριστός έπιασε με τις ζωαρχικές του παλάμες τις σκουριασμένες κλειδαριές του θανάτου , τις έσφιξε με δύναμη και τις έλιωσε. Η εξουσία του θανάτου καταλύθηκε. Ο ίδιος έγινε « πρωτότοκος των νεκρών».
«Ο Άδης τέτρωται , έν τη καρδία δεξάμενος , τον τρωθέντα λόγχη την πλευράν , και στένει πυρί θείω δαπανώμενος.» ( Ο Άδης έχει τραμαυτιστεί , αφού δέχτηκε στην καρδιά εκείνον του οποίου τραυματίστηκε με λόγχη η πλευρά και στενάζει λιώνοντας στη φωτιά της θεότητος. Από την τρωθείσα πλευρά του Κυρίου προήλθε το ρεύμα της ζωής και από τον τρωθέντα Άδη βγήκε το αίμα –δηλητήριο της φθοράς.
Ο ιερός αυτός κανόνας είναι πραγματικά μια εξαίσια ωδή για την ταφή του Χριστού. Μια ταφή η οποία έφερε τη νέκρωση του θανάτου. Μια ταφή που νίκησε τα καταχθόνια. Ο Μεγάλος Νεκρός που μας απάλλαξε από τον ζυγό της φθοράς και μας οδηγεί στο μυστήριο της πίστης: σε μια ζωή αιώνια και άφθαρτη.
ΕΛΕΝΗ ΜΟΥΛΙΑΝΟΥ
Ο ΝΕΚΡΩΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ.
Μέρες που είναι ,θέλω να σταθώ λίγο στο πνεύμα τους.
Ο Κανόνας του Μ. Σαββάτου θεωρείται ως ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της εκκλησιαστικής ποίησης. Ποιητές του θεωρούνται ,ο Μάρκος , επίσκοπος Υδρούντος και η Κασσιανή. Η ωδή αυτή ψάλλει την ταφή του Κυρίου και την κάθοδό του στον Άδη. Σε ένα τροπάριο αποκαλεί το Χριστό «νεκρό ζωαρχικώτατο».Πόσο νόημα κρύβουν αυτές οι δυο λέξεις. Πως μπορεί ένας νεκρός να είναι η αρχή της ζωής; Ο θάνατος που δίνει ζωή. Ο θάνατος Του ζωοποιεί την κτίση. Από τον Τάφο αναβλύζει ζωή , ο κόσμος αναπλάθεται και αναδημιουργείται. Αυτό αποτελεί και το άφθαρτο μυστήριο της πίστης.
Σε ένα άλλο τροπάριο αναφέρει « αφυπνώσας υπερφυώς , ύπνο φυσίζωον, και ζωήν εγείρας εξ ύπνου, και της φθοράς ως παντοδύναμος.» ( καταληφθείς από ύπνο που παρέχει ζωή κατά τρόπον υπερφυσικόν και αναστήσας την ζωή από τον ύπνο(τον θάνατο) και την φθορά ως παντοδύναμος). Ο Χριστός κοιμήθηκε όχι ύπνο φυσικό αλλά ύπνον , ο οποίος γεννά και παρέχει ζωή , καταπατώντας τη φθορά και το θάνατο. Η αναμόρφωση της κτίσης οφείλεται σ΄αυτόν τον θάνατο.
Επίσης σ’ ένα άλλο τροπάριο του ιδίου Κανόνος ψάλλεται: « σύ γάρ τεθείς εν τάφω , κραταιέ , ζωαρχική παλάμη τα του θανάτου κλείθρα διεσπάραξας» ( Διότι εσύ δυνατέ , αφού μπήκες στον τάφο, με τη ζωαρχική παλάμη σου συνέτριψες τις κλειδαριές του θανάτου).Ο Χριστός έπιασε με τις ζωαρχικές του παλάμες τις σκουριασμένες κλειδαριές του θανάτου , τις έσφιξε με δύναμη και τις έλιωσε. Η εξουσία του θανάτου καταλύθηκε. Ο ίδιος έγινε « πρωτότοκος των νεκρών».
«Ο Άδης τέτρωται , έν τη καρδία δεξάμενος , τον τρωθέντα λόγχη την πλευράν , και στένει πυρί θείω δαπανώμενος.» ( Ο Άδης έχει τραμαυτιστεί , αφού δέχτηκε στην καρδιά εκείνον του οποίου τραυματίστηκε με λόγχη η πλευρά και στενάζει λιώνοντας στη φωτιά της θεότητος. Από την τρωθείσα πλευρά του Κυρίου προήλθε το ρεύμα της ζωής και από τον τρωθέντα Άδη βγήκε το αίμα –δηλητήριο της φθοράς.
Ο ιερός αυτός κανόνας είναι πραγματικά μια εξαίσια ωδή για την ταφή του Χριστού. Μια ταφή η οποία έφερε τη νέκρωση του θανάτου. Μια ταφή που νίκησε τα καταχθόνια. Ο Μεγάλος Νεκρός που μας απάλλαξε από τον ζυγό της φθοράς και μας οδηγεί στο μυστήριο της πίστης: σε μια ζωή αιώνια και άφθαρτη.
ΕΛΕΝΗ ΜΟΥΛΙΑΝΟΥ