ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ
Σε μια κίνηση αγάπης για όσα δεν έζησα ,χαϊδεύοντας το κίτρινιο γατί μου σ΄όλη τη φύση ενωμένη, σ όλο τον κόσμο που άγχεται χωρίς να ξέρει το γιατί , αφιερώνομαι . Το ωροσκόπιο μου, μου μήνυσε να πουλιέμαι κάπως..Δροσοσταλιές, χρυσοσταλιές στα φύλλα της ρίγανης και το σκυλί του τσομπάνου παράμερα ψόφιο το άφησε . Έτσι έμαθε από τη φύση. Του Προφήτη Ηλία ημέρα , μεγάλη η χάρη του, κόσμος μαζεύεται αρκετός , για χωριό εννοώ.Να ανεβαίνεις την ανηφόρα τη χωμάτινη, να βλέπεις το ξωκλήσσι περιποιημένο. Μεγάλη λειτουργία. Χαιρετίσματα ο ένας με τον άλλο, το αντάμωμα το είπανε.. Ο Σύλλογος γυναικών ανέλαβε την πρωτοβουλία για τα κεράσματα. Εκσυχρονιστήκαμε.
Όμως εγώ κάτι θυμάμαι από τα παλιά. Το σπίτι μας .που τώρα δεν υπάρχει πια. Μόνο οι δύο μουριές . Μου είπαν ότι έπεσε και πολλά από τα ερείπιά του τα μάζεψε η κοινότητα. Σπίτι μου αγαπημένο γωνιά μου παντοτεινή,μαζεμένα εκεί ότι αγάπησα, τη μάνα μου την αδελφή μου ,τη γιαγιά ,τη θεία μου ,τους συγγενείς μου που ζούσαμε όλοι στη μεγάλη αυλή., μαζί με το φούρνο και το αλέτρι.. Οι μουριές δύο καταπράσινες δροσερές μουριές . Τα κόκκινα τα τζάνερα , οι τριανταφυλλιές. Το αποχωρητήριο έξω. Δίπλα η μεγάλη πλατεία που παίζαμε παιδιά.Λίγο πιο κάτω ο σιδηροδρομικός σταθμός. Έδινε αξία στο χωριό. Την Κυριακή μαζευόταν κόσμος δίπλα στο δρόμο και το καλοκαίρι ήταν Θεού χαρά. Ο παγωτατζής με το χύμα παγωτό μέσα στο χωνάκι. Ένα αυγό δίναμε και παίρναμε ένα παγωτό.Που να ευχαριστηθείς παιδί με ένα τέτοιο παγωτό.Κλάμα στη γιαγιά για να σου δώσει ένα άλλο αυγό για να αγοράσεις και άλλο.
Η γιαγιά έντονη προσωπικότητα μάζευε τα αβγά σα να ήταν χρήματα.Μετά φάγαμε πολλά παγωτά . Ένα σωρό παγωτά ,τόσα που τα έχω βαρεθεί.Όμως εκείνο το παγωτό ήταν αλλιώς , επιθυμητό.Φύγαμε από το χωριό . Χρόνια πολλά. Όμως παραμένει επιθυμητό. Γι΄αυτή τη ζωή που δεν έζησα εκεί.Ποιός ξέρει πως θα ήταν!!!!!.
ΤΑ ΓΛΑΡΟΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΑΜΟΥ..
»
Ο ΝΕΚΡΩΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ.
Μέρες που είναι ,θέλω να σταθώ λίγο στο πνεύμα τους.
Ο Κανόνας του Μ. Σαββάτου θεωρείται ως ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της εκκλησιαστικής ποίησης. Ποιητές του θεωρούνται ,ο Μάρκος , επίσκοπος Υδρούντος και η Κασσιανή. Η ωδή αυτή ψάλλει την ταφή του Κυρίου και την κάθοδό του στον Άδη. Σε ένα τροπάριο αποκαλεί το Χριστό «νεκρό ζωαρχικώτατο».Πόσο νόημα κρύβουν αυτές οι δυο λέξεις. Πως μπορεί ένας νεκρός να είναι η αρχή της ζωής; Ο θάνατος που δίνει ζωή. Ο θάνατος Του ζωοποιεί την κτίση. Από τον Τάφο αναβλύζει ζωή , ο κόσμος αναπλάθεται και αναδημιουργείται. Αυτό αποτελεί και το άφθαρτο μυστήριο της πίστης.
Σε ένα άλλο τροπάριο αναφέρει « αφυπνώσας υπερφυώς , ύπνο φυσίζωον, και ζωήν εγείρας εξ ύπνου, και της φθοράς ως παντοδύναμος.» ( καταληφθείς από ύπνο που παρέχει ζωή κατά τρόπον υπερφυσικόν και αναστήσας την ζωή από τον ύπνο(τον θάνατο) και την φθορά ως παντοδύναμος). Ο Χριστός κοιμήθηκε όχι ύπνο φυσικό αλλά ύπνον , ο οποίος γεννά και παρέχει ζωή , καταπατώντας τη φθορά και το θάνατο. Η αναμόρφωση της κτίσης οφείλεται σ΄αυτόν τον θάνατο.
Επίσης σ’ ένα άλλο τροπάριο του ιδίου Κανόνος ψάλλεται: « σύ γάρ τεθείς εν τάφω , κραταιέ , ζωαρχική παλάμη τα του θανάτου κλείθρα διεσπάραξας» ( Διότι εσύ δυνατέ , αφού μπήκες στον τάφο, με τη ζωαρχική παλάμη σου συνέτριψες τις κλειδαριές του θανάτου).Ο Χριστός έπιασε με τις ζωαρχικές του παλάμες τις σκουριασμένες κλειδαριές του θανάτου , τις έσφιξε με δύναμη και τις έλιωσε. Η εξουσία του θανάτου καταλύθηκε. Ο ίδιος έγινε « πρωτότοκος των νεκρών».
«Ο Άδης τέτρωται , έν τη καρδία δεξάμενος , τον τρωθέντα λόγχη την πλευράν , και στένει πυρί θείω δαπανώμενος.» ( Ο Άδης έχει τραμαυτιστεί , αφού δέχτηκε στην καρδιά εκείνον του οποίου τραυματίστηκε με λόγχη η πλευρά και στενάζει λιώνοντας στη φωτιά της θεότητος. Από την τρωθείσα πλευρά του Κυρίου προήλθε το ρεύμα της ζωής και από τον τρωθέντα Άδη βγήκε το αίμα –δηλητήριο της φθοράς.
Ο ιερός αυτός κανόνας είναι πραγματικά μια εξαίσια ωδή για την ταφή του Χριστού. Μια ταφή η οποία έφερε τη νέκρωση του θανάτου. Μια ταφή που νίκησε τα καταχθόνια. Ο Μεγάλος Νεκρός που μας απάλλαξε από τον ζυγό της φθοράς και μας οδηγεί στο μυστήριο της πίστης: σε μια ζωή αιώνια και άφθαρτη.
ΕΛΕΝΗ ΜΟΥΛΙΑΝΟΥ
Ο ΝΕΚΡΩΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ.
Μέρες που είναι ,θέλω να σταθώ λίγο στο πνεύμα τους.
Ο Κανόνας του Μ. Σαββάτου θεωρείται ως ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της εκκλησιαστικής ποίησης. Ποιητές του θεωρούνται ,ο Μάρκος , επίσκοπος Υδρούντος και η Κασσιανή. Η ωδή αυτή ψάλλει την ταφή του Κυρίου και την κάθοδό του στον Άδη. Σε ένα τροπάριο αποκαλεί το Χριστό «νεκρό ζωαρχικώτατο».Πόσο νόημα κρύβουν αυτές οι δυο λέξεις. Πως μπορεί ένας νεκρός να είναι η αρχή της ζωής; Ο θάνατος που δίνει ζωή. Ο θάνατος Του ζωοποιεί την κτίση. Από τον Τάφο αναβλύζει ζωή , ο κόσμος αναπλάθεται και αναδημιουργείται. Αυτό αποτελεί και το άφθαρτο μυστήριο της πίστης.
Σε ένα άλλο τροπάριο αναφέρει « αφυπνώσας υπερφυώς , ύπνο φυσίζωον, και ζωήν εγείρας εξ ύπνου, και της φθοράς ως παντοδύναμος.» ( καταληφθείς από ύπνο που παρέχει ζωή κατά τρόπον υπερφυσικόν και αναστήσας την ζωή από τον ύπνο(τον θάνατο) και την φθορά ως παντοδύναμος). Ο Χριστός κοιμήθηκε όχι ύπνο φυσικό αλλά ύπνον , ο οποίος γεννά και παρέχει ζωή , καταπατώντας τη φθορά και το θάνατο. Η αναμόρφωση της κτίσης οφείλεται σ΄αυτόν τον θάνατο.
Επίσης σ’ ένα άλλο τροπάριο του ιδίου Κανόνος ψάλλεται: « σύ γάρ τεθείς εν τάφω , κραταιέ , ζωαρχική παλάμη τα του θανάτου κλείθρα διεσπάραξας» ( Διότι εσύ δυνατέ , αφού μπήκες στον τάφο, με τη ζωαρχική παλάμη σου συνέτριψες τις κλειδαριές του θανάτου).Ο Χριστός έπιασε με τις ζωαρχικές του παλάμες τις σκουριασμένες κλειδαριές του θανάτου , τις έσφιξε με δύναμη και τις έλιωσε. Η εξουσία του θανάτου καταλύθηκε. Ο ίδιος έγινε « πρωτότοκος των νεκρών».
«Ο Άδης τέτρωται , έν τη καρδία δεξάμενος , τον τρωθέντα λόγχη την πλευράν , και στένει πυρί θείω δαπανώμενος.» ( Ο Άδης έχει τραμαυτιστεί , αφού δέχτηκε στην καρδιά εκείνον του οποίου τραυματίστηκε με λόγχη η πλευρά και στενάζει λιώνοντας στη φωτιά της θεότητος. Από την τρωθείσα πλευρά του Κυρίου προήλθε το ρεύμα της ζωής και από τον τρωθέντα Άδη βγήκε το αίμα –δηλητήριο της φθοράς.
Ο ιερός αυτός κανόνας είναι πραγματικά μια εξαίσια ωδή για την ταφή του Χριστού. Μια ταφή η οποία έφερε τη νέκρωση του θανάτου. Μια ταφή που νίκησε τα καταχθόνια. Ο Μεγάλος Νεκρός που μας απάλλαξε από τον ζυγό της φθοράς και μας οδηγεί στο μυστήριο της πίστης: σε μια ζωή αιώνια και άφθαρτη.
ΕΛΕΝΗ ΜΟΥΛΙΑΝΟΥ
ΗΛΙΕ ΜΟΥ
Ήλιε μου ,
μεγάλε μου αφέντη
του κόσμου παρηγοριά,
ζωγράφισε το πρόσωπό μου
κάντο μου κόκκινο
σαν κεράσι του Μάη
σαν παπαρούνα της άνοιξης
σαν αίμα του Χριστού
επάνω σε πασχαλιάτικο αβγό.
Ήλιε μου
και δική μου παρηγοριά
μέσα από τη λάμψη σου
φώτισε τα μάτια μου
κάντα ένα αστέρι
λαμπερό,
μια σπίθα
της μεγάλης φωτιάς,
μια αντανάκλαση ζωής.
Συνάντησέ με μέσα στα στάχυα.