Γεωργία Κιοσόγλου
6/8/1945
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα σου γράφω για ένα γεγονός που με στοίχειωσε και με άφησε άφωνη. Δεν
ξέρω από που να ξεκινήσω, μου είναι δύσκολο να το περιγράψω. Ετοιμαζόμουν μια
καθημερινή ηλιόλουστη μέρα να πάω στην δουλειά κατά τις 8 το πρωί – όλα
κυλούσαν ομαλά, αλλά ο πόλεμος συνεχιζόταν. Αρχισαν να ακούγονται αεροπλάνα,
αλλά δεν ξέραμε από ποια κατεύθυνση ερχόντουσαν. Ο θόρυβος γινόταν όλο και
πιο δυνατός πράγμα που μας ανησύχησε. Κάτι λεπτά αργότερα συνέβη το τρομερό
γεγονός. Μια βόμβα έσκασε και εκεί είναι που τα είδαμε όλα. Ολόκληρη η Χιροσίμα
ισοπεδώθηκε, έγινε ένα με το έδαφος.
Το σοκ και ο τρόμος που ένιωσα δεν συγκρίνεται με τίποτα. Ήταν
πραγματικά απίστευτο το τι έγινε μέσα σε λίγα λεπτά. Οταν συνειδητοποίησα τι είχε
συμβεί, εκεί είναι που όλα τα συναισθήματα με χτύπησαν ακαριαία. Ή αγωνία για
τα χιλιάδες θύματα αλλά ταυτόχρονα ο ‘’θαυμασμός’’ για το τι μπορεί να κάνει ο
άνθρωπος με μία βομβά με κυρίευσαν. Τώρα που τα γράφω όλα αυτά μου
φαίνονται τόσο σουρεαλιστικά σαν να ανήκουν σε ένα όνειρο.
Μετά από αυτό το συνταρακτικό γεγονός, νιώθω την ανάγκη να προσφέρω
ό,τι μπορώ σε αυτούς που επιβίωσαν. Δεν έχω πολλά, αλλά ελπίζω να είναι αρκετά
για αυτούς που τα έχασαν όλα.
