Αναστασία Ιορδανίδου
Χιροσίμα, 10-05-1955
Σήμερα, επισκέφθηκα τον θείο της κολλητής
μου, της Ασούκα, στην Χιροσίμα. Με την Ασούκα
γνωριστήκαμε σε ένα ταξίδι που είχαμε κάνει στο
Βερολίνο την περίοδο της έκρηξης! Ο θείος της
δεν μπορούσε να έρθει λόγω δουλειάς και έμεινε
στην Ιαπωνία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είναι
ένα από τα χιλιάδες θύματα αυτού του τραγικού
συμβάντος. Σήμερα λοιπόν, πήγαμε να τον δούμε
και να τον γνωρίσω. Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο,
είδα τον θείο της σε πάρα πολύ άσχημη
κατάσταση, παραμορφωμένος και
ταλαιπωρημένος. Το σώμα του είχε πρηστεί πάρα
πολύ, ενώ το κεφάλι του είχε γίνει μικρό σαν
μωρού παιδιού. Είχε πολλά εγκαύματα σε διάφορα
σημεία του σώματος του και δεν είχε πλέον
καθόλου τρίχες. Μόλις με είδε, με
καλωσόρισε πολύ θερμά με την τρεμουλιαστή
φωνή του , που με κόπο έβγαζε. Η θλίψη που
ένιωθα ήταν απερίγραπτη. Ένιωθα κατ’ αυτόν τον
τρόπο διότι αναρωτιόμουν από μέσα μου «Σε τι
φταίνε αυτοί οι άνθρωποι, γιατί πληρώνουν τόσο
σκληρά την απάνθρωπη πράξη ενός λαού;».
Ταυτόχρονα, όμως, ένιωθα θαυμασμό από το πόσο
δυνατοί ήταν οι άτυχοι αυτοί άνθρωποι, που παρ’
όλη την ταλαιπωρία που έχουν περάσει,
εξακολουθούν να παλεύουν και να είναι αισιόδοξοι
και χαρούμενοι. Ξαφνιάστηκα μπορώ να πω από
την θερμή στάση που είχε, έκανε πλάκες, γελούσε
και γενικά φαινόταν ξέγνοιαστος. Εγώ όμως δεν
μπορούσα να ηρεμήσω, είχα ένα αίσθημα οργής
μέσα μου προς τους ανθρώπους που έριξαν την
βόμβα. Πώς είναι δυνατόν να ήταν τόσο απάνθρωποι
και τόσο τέρατα που μπόρεσαν να κάνουν κάτι τέτοιο;
Δεν είχαν τύψεις; Ήμουν και θα είμαι εξαγριωμένη με τους
¨ανθρώπους¨ αυτούς. Η αλήθεια είναι πως ένιωθα
πως πρέπει να δράσω. Ρώτησα ευγενικά την
Ασούκα αν θα μπορούσα να μιλήσω λίγο στον θείο
της. Τον πλησίασα και του είπα κάτι πολύ
αποφασισμένη. Του υποσχέθηκα να κάνω ό,τι
καλύτερο μπορώ για να μάθει ο κόσμος τι ακριβώς
συνέβη στη Χιροσίμα. Αυτή μου η απόφαση, ήταν
πολύ γρήγορη και αυθόρμητη, ήξερα πως αν αυτό
το γεγονός δεν μαθευτεί, θα επαναληφθεί , και θα
ήταν πολύ κρίμα άλλοι τόσοι άνθρωποι να
υποφέρουν τόσο! Ο θείος της Ασούκα, αλλά και η
ίδια η Ασούκα συγκινήθηκαν πολύ και φαινόταν ότι
με ευγνωμονούσαν με την ψυχή τους!
Σου γράφω το ίδιο βράδυ και νιώθω τελείως
διαφορετικός άνθρωπος σε σχέση με το πρωί.
Σταμάτησα να τα έχω όλα δεδομένα και
συνειδητοποίησα πόσο ‘’βρώμικη’’ είναι η κοινωνία
που ζούμε. Ας ελπίσουμε να μην ξανασυμβεί κάτι
τόσο φρικιαστικό γιατί θα ήταν πολύ στενάχωρο.
