Αλίκη Καλαϊτζίδου
Χιροσίμα, 6-8-45
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Περπατούσα στη πόλη και θαύμαζα τον καταγάλανο ουρανό της. Σήκωσα το βλέμμα
μου για να απολαύσω τις λαμπερές ακτίνες του ήλιου. Είδα κάτι περίεργο να κινείται στον
ουρανό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν.
Οι κινήσεις μου φαίνονταν περίεργες. Ενιωσα ότι κάτι δε πήγαινε καλά. Μέσα σε
δευτερόλεπτα όλα χάθηκαν. Ακούστηκε ένας δυνατός ασυνήθιστος θόρυβος. Ο ουρανός
σκοτείνιασε. Η ατμόσφαιρα επίσης. Απορούσα τι συνέβη.
Δεν φανταζόμουν ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο. Ξαφνιάστηκα. Εκλαιγα. Το μόνο πράγμα που
μπορούσα να σκεφτώ ήταν το άμα θα μπορέσω να επιβιώσω ή όχι. Είχα ταραχτεί, ένιωθα
φόβο… Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Παντού υπήρχε καπνός. Ευτυχώς, βρέθηκε ένας
περαστικός, με έπιασε απ’ το χέρι και με πήγε σε ένα ασφαλές μέρος. Με προστάτεψε. Τον
ευγνωμονώ στ’ αλήθεια. Δεν μου είχε απομείνει μυαλό για να σκεφτώ. Στο δρόμο έβλεπα
σκιές να τρέχουν. Ετρεχα κι εγώ. Εβλεπα ανθρώπους να εξαφανίζονται λες και ήταν απλά
ένα πούπουλο που το πήρε ο αέρας. Ολα είχαν γκρεμιστεί, δεν έμεινε σχεδόν τίποτα παρά
σκόνη από τα σπίτια και τις πολυκατοικίες. Πάνε όλα. Οι περιουσίες μας χάθηκαν. Οι ζωές
μας καταστράφηκαν.
Ολα χάθηκαν στη Χιροσίμα,πλέον τοξική ατμόσφαιρα από μια βόμβα. Στεναχωριόμουν,
γιατί ήξερα αν οι δικοί μου ζούσαν. Τι απέγιναν… Εχω έναν στόχο πια. Θέλω να μάθουν όλοι για το
συμβάν στη πόλη μας, θέλω να γνωρίσουν όλοι τι νιώσαμε και τι νιώθουμε, θέλω να
καταδικαστούν οι ΗΠΑ γι’ αυτό που έγινε, θέλω τη Χιροσίμα μου όπως παλιά.
