Μαριάννα Δημητρίου
ΙΑΠΩΝΙΑ, 6/8/1956
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Μερικά χρόνια μετά την ρίξη της ατομικής βόμβας, κανείς δεν ξέρει με
βεβαιότητα πόσοι σκοτώθηκαν στην Χιροσίμα τον Αύγουστο του 1945, όταν οι
Αμερικανοί μας έριξαν την θανατηφόρα βόμβα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή, όταν είδα την βόμβα να πέφτει
μπροστά στα μάτια μου, έμοιαζε σαν ένα γιγάντιο μανιτάρι. Ήταν πραγματικά φρικτό
να βλέπεις να πεθαίνουν άνθρωποι ή να γλιτώνουν από τον θάνατο με σοβαρά
σωματικά αλλά και ψυχικά τραύματα. Θυμάμαι έντονα τα παιδιά που μετά την βόμβα
έμειναν μόνα, αβοήθητα και χωρίς γονείς.
Συνολικά 250.000 περίπου άνθρωποι πέθαναν, χιλιάδες εξαϋλώθηκαν από την
έκρηξη και τα ίχνη τους δεν βρέθηκαν ποτέ και για αυτούς που επέζησαν η ζωή τους
ήταν μαρτυρική για τα επόμενα χρόνια, υπέφεραν από καρκίνο ή έζησαν με τον φόβο
μήπως δεν μπορέσουν να κάνουν δικά τους παιδιά.
Ήταν τρομακτικό και πολύ δύσκολο για μένα, ήμουν μόνο 15 ετών.
Προσπάθησα να μείνω ψύχραιμη και γενναία, έτσι στάθηκα στα πόδια μου και
βοήθησα τραυματίες με τρομερά εγκαύματα με ελάχιστο νερό και σχεδόν καθόλου
τρόφιμα. Δεν έχω πάει στην κόλαση ούτε ξέρω πώς είναι εκεί, αλλά πρέπει να μοιάζει
με αυτό που βιώσαμε. Κι ενώ η ανάμνηση της Χιροσίμα χάνεται σιγά σιγά, το μέλλον
είναι στα χέρια μας, πέθαναν πολλοί άνθρωποι χωρίς να μπορέσουν να μιλήσουν για
αυτά τα πράγματα και για αυτό μιλάω εγώ. Θα ήθελα να κάνω και εγώ κάτι ώστε τα
παιδιά και τα εγγόνια μας, που είναι το μέλλον μας, να μπορούν να ζήσουν σε έναν
κόσμο όπου θα μπορούν να χαμογελούν κάθε μέρα. Έλεγαν πως δεν θα ξανά
φυτρώσουν δέντρα ούτε λουλούδια εδώ ποτέ, αλλά η Χιροσίμα ξαναγεννήθηκε και
είναι μια πόλη με υπέροχο πράσινο και όμορφα ποτάμια!
Αγαπητό μου ημερολόγιο, καθημερινά προσεύχομαι η ανθρωπότητα να μην
ξαναζήσει παρόμοιο όλεθρο και αγωνίζομαι κάθε μέρα με όλες τις δυνάμεις μου για
την ειρήνη!
