math-parea-gym-naxou's blog

Τα πουλιά του παραδείσου είναι μέλη της οικογένειας Paradisaeidae της τάξης Passeriformes. Η πλειοψηφία των ειδών βρίσκονται στην Νέα Γουινέα και γειτονικά νησιά, με λίγα είδη στους νήσους Μαλούκου και στην Ανατολική Αυστραλία. Η οικογένεια έχει 41 είδη σε 14 γένη. Τα μέλη αυτής της οικογένειας είναι ίσως περισσότερο γνωστά για το φτέρωμα των αρσενικών του είδους, ιδίως τα ιδιαίτερα επιμήκη και περίτεχνα φτερά που εκτείνονται από το ράμφος,τις φτερούγες ,την ουρά ή το κεφάλι. Επί το πλείστον περιορίζονται σε βιότοπο πυκνού τροπικού δάσους. Η διατροφή όλων των ειδών αποτελείται κυρίως από φρούτα και σε ένα μικρότερο βαθμό αρθρόποδα. Ορισμένα είδη απειλούνται από το κυνήγι και την απώλεια ενδιαιτημάτων.

Τα πουλιά του παραδείσου μοιάζουν με κοράκια σε εξωτερική εμφάνιση και στην πραγματικότητα συγγενεύουν με αυτά . Κυμαίνονται σε μέγεθος από το βασιλικό πουλί του παραδείσου μόλις 15 εκατοστά μήκος και 50 γραμμάρια βάρος μέχρι το μαύρο sicklebill  που με τη μακριά ουρά του αγγίζει τα 110 εκατοστά. Στα περισσότερα είδη, οι ουρές των  αρσενικών είναι μεγαλύτερες και μακρύτερες από των  θηλυκών, οι διαφορές κυμαίνονται από ελάχιστες σε ακραίες . Τα φτερά είναι στρογγυλεμένα και σε ορισμένα είδη έχουν δομικά τροποποιηθεί στα αρσενικά προκειμένου να παράγουν ήχο. Τα ράμφη επίσης διαφέρουν από είδος σε είδος με μερικά είδη να έχουν χοντρά και κυρτά ράμφη όπως τα sicklebills και τα riflebirds ,ενώ άλλα λεπτά και μικρά όπως τα astrapias .

Το κέντρο της ποικιλομορφίας των πουλιών του Παραδείσου είναι το μεγάλο νησί της Νέας Γουινέας : όλα εκτός από δύο γένη βρίσκονται εκεί. Τα είδη που δεν βρίσκονται στη Νέα Γουινέα ανήκουν στα γένη Lycocorax και Semioptera, τα οποία είναι ενδημικά στις Νήσους Μαλούκου, στα δυτικά της Νέας Γουινέας. Από τα riflebirds του γένους Ptiloris, δύο είναι ενδημικά στα παράκτια δάση της Ανατολικής Αυστραλίας, ένα απαντάται στην Αυστραλία και στη Νέα Γουϊνέα, και ένα βρίσκεται μόνο στην Νέα Γουινέα. Το μόνο άλλο γένος που περιλαμβάνει κάποιο είδος που δεν βρίσκεται στην Νέα Γουινέα είναι το γένος Manucodia, ένας εκπρόσωπος του οποίου βρίσκεται στο βόρειο άκρο της Κουήνσλαντ. Τα υπόλοιπα είδη περιορίζονται σε Νέα Γουινέα και στα γύρω νησιά.Η πλειοψηφία των πουλιών του παραδείσου ζει σε τροπικά δάση , και τα περισσότερα είναι δενδρόβια .Τα περισσότερα είδη έχουν περίτεχνα τελετουργικά ζευγαρώματος. Τα αρσενικά , επιδεικνύοντας τα πολύχρωμα φτερά τους , πραγματοποιούν «χορούς» για να εντυπωσιάσουν τα θηλυκά.

Το μεγάλο πουλί του παραδείσου επιδεικνύει τα φτερά του.

Η αθάνατη μέδουσα (Turritopsis dohrnii),  είναι ένα είδος μικρής μέδουσας  που βρίσκεται στη Μεσόγειο Θάλασσα και στα ύδατα της Ιαπωνίας. Είναι μοναδική στο ότι παρουσιάζει μια ορισμένη μορφή «αθανασίας»: είναι η μόνη γνωστή περίπτωση ενός ζώου που μπορεί να επανέλθει  πλήρως στην μορφή του πολύποδα  αφού έχει φθάσει στην πλήρη ωριμότητα.

Όπως τα περισσότερα άλλα υδρόζωα, οι αθάνατες μέδουσες αρχίζουν τη ζωή τους ως μικροσκοπικές προνύμφες  που κολυμπούν ελεύθερες  γνωστές  ως «planula». Ως προνύμφη ηρεμεί και δίνει αφορμή για μια αποικία πολυπόδων που προσκολλούνται στο βυθό της  θάλασσας. Οι πολύποδες μετά μέσω μιας μορφής κυτταρικής διαίρεσης παράγουν εξογκώματα από τα οποία αναπτύσσονται και βγαίνουν οι μέδουσες, οι οποίες τότε έχουν μήκος μόλις 1mm,και συνεχίζουν τη ζωή τους σε μια μορφή που κολυμπά ελεύθερα, και τελικά γίνονται ενήλικα. Όλοι οι πολύποδες και οι μέδουσες που προκύπτουν από μία και μόνο «planula» είναι γενετικά πανομοιότυποι κλώνοι. Εάν μία«αθάνατη» μέδουσα εκτίθεται σε περιβαλλοντικό στρες , σωματική επίθεση, ή είναι άρρωστηή ηλικιωμένη, μπορεί να επανέλθει στο στάδιο πολύποδα, σχηματίζοντας μια νέα αποικία πολυπόδων. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω μιας διαδικασίας της ανάπτυξης των κυττάρων η οποία μεταβάλλει τη διαφοροποιημένη κατάσταση των κυττάρων και τα μετατρέπει σε νέους τύπους κυττάρων.

Θεωρητικά, αυτή η διαδικασία μπορεί να συνεχιστεί  επ ‘αόριστον, καθιστώντας ουσιαστικά τη μέδουσα βιολογικά αθάνατη, αν και, στη φύση, οι περισσότερες είναι πιθανό να υποκύψουν στην θήρευση ή ασθένεια στο στάδιο της μέδουσας, χωρίς να επανέλθουν στη μορφή πολύποδα.

Η αθάνατη μέδουσα είναι σε σχήμα καμπάνας, με μέγιστη διάμετρο περίπου 4,5 χιλιοστά και το μήκος της είναι περίπου ίσο με το πλάτος της. Το σχετικά μεγάλο στομάχι είναι έντονο κόκκινο και έχει σταυροειδές σχήμα σε εγκάρσια τομή. Νεαρά δείγματα διαμέτρου 1 mm έχουν μόνο οκτώ πλοκάμια ομοιόμορφα κατανεμημένα κατά μήκος της άκρης, ενώ τα δείγματα των ενηλίκων έχουν 80-90 πλοκάμια.

Μέχρι την πρόσφατη γενετική μελέτη, θεωρήθηκε ότι η μέδουσα Turritopsis rubra και η αθάνατη μέδουσα ήταν η ίδια. Δεν είναι γνωστό κατά πόσον ή όχι η μέδουσα Turritopsis rubra  μπορεί επίσης να επανέλθει πίσω στη μορφή του πολύποδα.

Αν και τα περισσότερα είδη μεδουσών έχουν μια σχετικά σταθερή διάρκεια ζωής, η οποία ποικίλλει ανάλογα με το είδος από ώρες έως πολλούς μήνες  η αθάνατη  μέδουσα είναι η μόνη μορφή που είναι γνωστό ότι έχει αναπτύξει την ικανότητα να επιστρέψει σε μια κατάσταση πολύποδα, με μια ειδική διαδικασία μετασχηματισμού που απαιτεί την παρουσία ορισμένων τύπων κυττάρων. Προσεκτικά εργαστηριακά πειράματα αποκάλυψαν ότι όλα τα στάδια των μεδουσών , από νεαρά σε πλήρως ώριμα άτομα, μπορούν να μετατραπούν ξανά σε πολύποδες. Αυτή η ικανότητα να αντιστρέψει το βιοτικό κύκλο  είναι ίσως το μοναδικό στο ζωικό βασίλειο, και επιτρέπει στις μέδουσες να παρακάμψουν  το θάνατο, καθιστώντας  τες βιολογικά αθάνατες. Μελέτες που έγιναν στο εργαστήριο έδειξαν ότι το 100% των δειγμάτων θα μπορούσε να επανέλθει στο στάδιο πολύποδα, αλλά μέχρι στιγμής η διαδικασία δεν έχει παρατηρηθεί στο φυσικό τους περιβάλλον, εν μέρει επειδή η διαδικασία είναι αρκετά γρήγορη και η παρατήρηση της  τη σωστή στιγμή είναι σχεδόν απίθανη. Παρά την αξιοσημείωτη ικανότητα, οι περισσότερες μέδουσες είναι πιθανό να πέσουν θύματα στους γενικούς κινδύνους της ζωής όπως να φαγωθούν από άλλα αρπακτικά ζώα ή να υποκύψουν σε ασθένεια.

Η αθάνατη μέδουσα έχει εμπνεύσει τους επιστήμονες να βρουν έναν τρόπο να φτιάξουν βλαστοκύτταρα χρησιμοποιώντας  αυτή τη διαδικασία για την ανανέωση των κατεστραμμένων ή νεκρών ιστών σε ανθρώπους. 

https://www.youtube.com/watch?v=ogr1dkDhpGo

Τα συναισθήματα θλίψης, θυμού και απογοήτευσης συναντώνται πολύ συχνά στους εφήβους. Καθημερινά βλέπουμε εφήβους που περνούν ατελείωτες ώρες απομονωμένοι, ξαπλωμένοι, αισθανόμενοι ένα κενό, μια «βαρεμάρα», όπως τη χαρακτηρίζουν. Άλλες φορές πάλι επαναστατούν ενάντια στην κοινωνία, αμφισβητούν τις αξίες με τις οποίες έχουν μεγαλώσει, προκαλούν τον περίγυρό τους να τους δώσει απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα της ζωής: Γιατί υπάρχω; Έχει νόημα η ζωή; Τι είναι αγάπη;  Συχνά ανακαλύπτουμε πως οι σκέψεις αυτές υποκρύπτουν συναισθήματα απαξίωσης του εαυτού, ενοχής, ματαιότητας, συναισθήματα που υπάρχουν και στην κατάθλιψη.

Τι ωθεί όμως έναν έφηβο να αισθάνεται έτσι; Οι εκδηλώσεις αυτές είναι συχνά αναπόσπαστο κομμάτι της ωρίμανσης προς την ενήλικη ζωή. Διότι η εφηβεία αποτελεί ακριβώς αυτό: Ένα πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή. Και αυτό το πέρασμα, όπως κάθε μεταβατική περίοδος – και ίσως η εφηβεία να είναι η σημαντικότερη- δεν είναι ποτέ εύκολο. Εφηβεία χωρίς αλλαγή δε νοείται. Ο έφηβος πρέπει να πάρει τη θέση των γονιών κάτι που θεωρείται από τη φύση του «πράξη επιθετική»

Σ΄ αυτή τη φάση λοιπόν οι ισορροπίες της παιδικής ηλικίας διαταράσσονται πλήρως και ο έφηβος καλείται να ιδιοποιηθεί αυτές τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα του και που έχουν πολλαπλές επιπτώσεις στις σχέσεις του με το περιβάλλον το οικογενειακό, το σχολικό, το φιλικό. Δεν είναι πια παιδί αλλά ούτε ενήλικος με αποτέλεσμα να λειτουργεί σαν παιδί και να προσπαθεί συγχρόνως να φερθεί ως ενήλικος. Διχάζεται, δυσκολεύεται και παλεύει με αντιφατικές επιθυμίες, από τη μια να μη χάσει την παντοδυναμία και την ανεμελιά της παιδικότητας και από την άλλη να μεγαλώσει, να είναι ανεξάρτητος και να αυτενεργεί.

Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες στις σύγχρονες κοινωνίες που δυσκολεύουν ιδιαίτερα τους σημερινούς εφήβους. Η κρίση της οικογένειας και το φαινόμενο του διαζυγίου, η έντονη πίεση από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και το διαδίκτυο, η προβολή συγκεκριμένων προτύπων, η μετανάστευση, οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες, το φάσμα της ανεργίας και η υπεραπασχόληση των γονέων με αποτέλεσμα την απουσία τους από το σπίτι, σίγουρα δημιουργούν συνθήκες που περιπλέκουν την πολύπλοκη πραγματικότητα της εφηβείας. Επιπλέον, το χάσμα γενεών φαίνεται πως επιτείνεται, αφού οι νέοι υιοθετούν εύκολα τις νέες τεχνολογίες, ενώ οι γονείς δυσκολεύονται να προσαρμοστούν. Υπάρχει ακόμη μια διαφοροποίηση της κοινωνικής συνεκτικότητας, δηλαδή μικρές οικογένειες χωρίς βοήθεια από επικουρικά μέλη (π.χ. γιαγιάδες, θείοι κ.λπ.) σε μεγάλες και απρόσωπες κοινωνίες, με αποτέλεσμα την έλλειψη επικοινωνίας και ενδιαφέροντος εν γένει. Έλλειψη φυσικών χώρων, χώρων άσκησης και ψυχαγωγίας στις μεγάλες πόλεις και έλλειψη ενδιαφερόντων, τρόπων ψυχαγωγίας και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων για τα παιδιά στην επαρχία οδηγούν συχνά σε αδιέξοδο και υπερβολές στις επιλογές. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ.) οι δείκτες της ποιότητας ζωής των εφήβων σήμερα στην Ευρώπη δεν είναι ικανοποιητικοί, και η κατάθλιψη θα αποτελέσει σημαντική αιτία νοσηρότητας στα χρόνια που έρχονται.

Ονόματα συμμετεχόντων μαθητών:

Ποντικιάν Παρασκευή

Ποντικιάν Ειρήνη-Σοφία

Κάβουρα Μαρία-Ιωάννα

Μαργαρίτη Σπυριδούλα

Μαυρομμάτη Καλλιόπη

Γρατσία Σοφία

Γρατσία Αικατερίνη

Μαργαρίτη Αικατερίνη

Κουτελιέρη Καλλιόπη

Αλιμπέρτης Ιωάννης

Κατερίνη Βασιλική

Βασιλάκη Μαρία

Κονδύλη Χρυσοβαλάντου

Σέργη Ζαφειρία

Ναυπλιώτη Ραφαηλία

Πετσίτη Κυριακή

Υπεύθυνη Καθηγήτρια:

Λυκουροπούλου Δέσποινα

Αξιοθαύμαστα είναι εκτός από τα ζώα και τα φυτά του Βόρνεο, τα οποία είναι από τα πιο παράξενα στον κόσμο!

Σίγουρα το πιο εντυπωσιακό όμως είναι η ραφλέσια, ένα λουλούδι γιγαντίων διαστάσεων! Τα πέταλά της έχουν διάμετρο σχεδόν ενάμισι μέτρο σε μήκος και ζυγίζει έως επτά κιλά! Υπάρχουν 16 είδη ραφλέσιας και βρίσκονται στη Σουμάτρα τη Μαλαισία και το Βόρνεο. Το είδος πήρε το όνομα του από τον φυσιοδίφη Stamford Raffles ο οποίος την ανακάλυψε το 1818. Οπωσδήποτε η ραφλέσια είναι φανταστικό και όμορφο λουλούδι. Παρόλα αυτά όμως λέγεται επίσης και “ψόφιο λουλούδι” εξαιτίας της αποπνικτικής μυρωδιάς που αναδύει με σκοπό να προσελκύσει μύγες για γονιμοποίηση.

Το 2012 ομάδα επιστημόνων έκανε νέες έρευνες στο νησί φέρνοντας στο φως νέα είδη φυτών και ζώων. Εκεί συνέλεξαν περίπου 3.500 δείγματα DNA από 1.400 είδη ζώων, φυτών και μυκήτων, ενώ από τα δείγματα αυτά βρήκαν 160 νέα είδη, άγνωστα στην επιστήμη μέχρι σήμερα.

Ένα από αυτά τα είδη ήταν τα εντυπωσιακά μανιτάρια που φωσφορίζουν το πράσινό τους χρώμα στο σκοτάδι! «Κατά τη διάρκεια της ημέρας κάποιος μπορεί να περάσει από δίπλα τους ή ακόμα και να τα φωτογραφίσει χωρίς να το ξέρει, όμως μόνο μια νυχτερινή εξόρμηση αποκαλύπτει το μοναδικό φαινόμενο», λέει ο Λουίς Μοργκάδο, ένας εκ των ερευνητών της αποστολής.

Κατά την εξόρμησή τους αυτή βρήκαν επίσης και το φυτό Nepenthes lowii το οποίο τρέφεται με τις ακαθαρσίες μικρών ζώων. Προκειμένου να προμηθευτεί το άζωτο που χρειάζεται για την επιβίωσή του, το φυτό – τουαλέτα, απελευθερώνει μία μυρωδιά που προσελκύει τα μικρά θηλαστικά και στη συνέχεια τα ταΐζει με νέκταρ, ενώ καθώς αυτά απολαμβάνουν το γεύμα τους, οι ακαθαρσίες τους πέφτουν στην υποδοχή του φυτού και τρέφεται παράλληλα και αυτό.

Στη μακροσκελή λίστα ανθρώπων και ζώων που δεν συμπαθούν τα κουνούπια προστέθηκαν τα σαρκοφάγα φυτά Nepenthes bicalcarata του Βόρνεο. Οι προνύμφες των κουνουπιών κλέβουν τα θρεπτικά συστατικά από την «κοιλιά» των σαρκοφάγων φυτών, η οποία είναι γεμάτη με νεκρά ζωύφια. Ευτυχώς σπεύδουν σε βοήθεια τα μυρμήγκια Camponotus schmitzi, τα οποία κυνηγούν τα κουνούπια, διατηρώντας παράλληλα καθαρό το σαρκοφάγο φυτό Nepenthes bicalcarata.

Μπανακάκης Γιάννης, Α2

Από τα πιο κοινά είδη του νησιού είναι οι πίθηκοι ουρακοτάγκοι , με το χαρακτηριστικό κοκκινωπό τρίχωμα και τα εντυπωσιακά μακριά χέρια που έχουν για να μετακινούνται από δέντρο σε   δέντρο στα τροπικά δάση όπου ζουν.

Άλλο ένα αρκετά διαδεδομένο στις ζούγκλες είδος πιθήκου είναι και ο γίββονας , πλάσμα που αναγνωρίζεται εύκολα κατά την περίοδο  αναπαραγωγής από τα καλέσματα που βγάζουν τα αρσενικά για να προσελκύσουν τα θηλυκά, ήχους που ακούγονται  από απόσταση ενός χιλιομέτρου.

Ένα από τα πιο περίεργα ζώα στον πλανήτη ζει επίσης στη νήσο του Βόρνεο. Οι πίθηκοι με προβοσκίδα ζουν στα μαγκρόβια δάση του νησιού (τα μαγκρόβια είναι υδρόφιλα δέντρα, γνωστά για την ικανότητά τους να αναπτύσσουν ένα τεράστιο πλέγμα επιφανειακών ριζών) και στα χαμηλά τμήματα των δασών της βροχής που βρίσκονται κοντά στις ακτές. Αυτό που κάνει μοναδικά αυτά τα ζώα είναι η ύπαρξη μια μακριά μύτης (ιδιαίτερα στα αρσενικά) η οποία τις περισσότερες φορές φτάνει ως το σαγόνι τους και η δυσανάλογη, σε σχέση με σώμα τους, στρογγυλή κοιλιά τους.

Σπάνιο αλλά γνωστό στο νησί είδος είναι η νεφελώδης λεοπάρδαλη. Η λεοπάρδαλη του Βόρνεο, επιστημονικά Neofelis diardi, είναι το μεγαλύτερο αρπακτικό του νησιού, και οι κυνόδοντές της είναι αναλογικά οι μεγαλύτεροι στην οικογένεια των αιλουροειδών. Σε σχέση με τη λεοπάρδαλη τη νεφελώδη που ζει στη Νοτιοανατολική Ασία, την  Neofelis nebulosa, έχει πιο γκρι και πιο σκούρο τρίχωμα, περισσότερα στίγματα μέσα στις κηλίδες της γούνας που μοιάζουν με σύννεφα, καθώς και μια διπλή ράβδωση κατά μήκος της πλάτης.

Το σπανιότερο θηλαστικό εδώ είναι η αγριόγατα του Βόρνεο, μοναδική στον κόσμο! Είναι επίσης η πιο σπάνια γάτα του κόσμου! Αποκαλούμενη και χρυσή γάτα λόγω της χρυσής γούνας της αλλά και λόγω της σπανιότητά της αυτή η γάτα τρέφεται με μικρά ζώα κυρίως σαύρες και τρωκτικά. Παρόλο που πρόκειται για ένα άγριο είδος η αγριόγατα του Βόρνεο δεν είναι μεγαλύτερη από μία κοινή γάτα.

Εδώ ακόμη συναντάει κανείς τους μικρότερους ελέφαντες του κόσμου!  Οι πυγμαίοι ελέφαντες του Βόρνεο μπορεί να είναι οι τελευταίοι επιζώντες ενός είδους που θεωρείται ότι έχει εκλείψει, αυτό των ελεφάντων της Ιάβας. Σύμφωνα με έρευνα επιστημόνων στην Ινδονησία, δεν υπάρχουν αποδείξεις για μακρόχρονη παρουσία ελεφάντων στο Βόρνεο, ενώ οι εξετάσεις DΝΑ έδειξαν ότι οι ελέφαντες αυτοί είναι τελείως διαφορετικοί από κάθε άλλο ασιατικό είδος!

Από τα πιο αξιοπερίεργα ερπετά στο νησί είναι ο ιπτάμενος δράκος, μία σαύρα που… πετάει! Προκειμένου να μετακινούνται από το ένα μέρος στο άλλο οι ιπτάμενοι δράκοι απλώνουν τα πτερύγια κατά μήκος της κοιλιάς τους και γλιστρούν ανάμεσα από τα δέντρα. Όταν ο δράκος είναι έτοιμος να απογειωθεί, το κεφάλι του δείχνει προς το έδαφος.

Μπανακάκης Γιάννης, Α2