All of Me by John Legend

Aπό τις πρώτες σκηνές, γίνεται φανερό ότι ο Ryan Googler θέλει να δημιουργήσει μια χημεία μεταξύ της νέας γενιάς (δηλαδή του πολύ καλού Michael B. Jordan) και της παλιάς, με τον Sylvester Stallone να είναι πραγματικά υπέροχος και να δίνει ίσως την καλύτερη του ερμηνεία στην καριέρα μετά τις πρώτες ταινίες και φυσικά το υποτιμημένο Copland.

To Creed καταφέρνει για μεγάλο διάστημα να έχει καλό ρυθμό (με μερικά προβληματάκια δυστυχώς σε κάποια σημεία), ενώ παράλληλα να δώσει μια ομαλή ροή σε αυτά τα νέα δεδομένα και να μην πιέσει καταστάσεις, απλά για να «βγει» η ταινία.

Το πρώτο μέρος χτίζει τον κεντρικό χαρακτήρα και οι σκηνές με την γνωριμία του με τον Rocky Balboa είναι καλογυρισμένες, με σεβασμό, δυνατές ατάκες αλλά και πινελιές χιούμορ όπου χρειάζεται. Φυσικά δεν λείπει και το love story, αλλά με μέτρο.

Στο δεύτερο κομμάτι και όσο πλησιάζουμε προς το τέλος έχουμε ολοένα και κλιμάκωση της έντασης της ταινίας, με δυναμικά πλάνα (εξαιρετική η σκηνοθεσία), μια αρκετά σημαντική ανατροπή και φυσικά μια εξέλιξη, η οποία έχει αρκετό ενδιαφέρον.

Γενικά πάντως, το Creed είναι αρκετά ωραία σκηνοθετημένο, στο πρώτο μέρος έχει κάποια κενά όμως και σίγουρα σε μερικά σημεία θα μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα το υλικό του και αυτό είναι ένα μειονέκτημα που δεν μπορεί να την ανεβάσει επίπεδο.

Πωλείται και το σπίτι μου
Γιατί θυμίζει εκείνη….

Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο
Με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο
Πωλείται και το δίνω όσο κι όσο
Φθάνει θεέ μου από ’κείνη να γλιτώσω

Κι απόψε μες το σπίτι μου
Μονάχος τριγυρίζω
Τον εαυτό μου τώρα πια
Δεν τον αναγνωρίζω
Αφού αυτή δεν νοιάζεται
Πωλείται δε χρειάζεται

Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο
Με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο
Πωλείται και το δίνω όσο κι όσο
Φθάνει θεέ μου από ’κείνη να γλιτώσω

Θα πάω σ’ άλλη γειτονιά
Που αυτή δεν τη φαντάζεται
Κι άλλη αγάπη τις χαρές
Μαζί μου θα μοιράζεται
Αφού αυτή δεν νοιάζεται
Πωλείται δε χρειάζεται

Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο
Με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο
Πωλείται και το δίνω όσο κι όσο
Φθάνει θεέ μου από ’κείνη να γλιτώσω.

Κάλεσμα στον κόσμο να στηρίξει την προσπάθεια του Ολυμπιακού στο ματς της Πέμπτης με την Άντερλεχτ έκανε ο Τσόρι Ντομίνγκες, τονίζοντας πως «ερυθρόλευκοι» θα πρέπει να ψάξουν περισσότερα από δύο γκολ για να έχουν… ήσυχο το κεφάλι τους.

 Ο Τσορι ανακοινωσε:<<Στόχος μας είναι να συνδυάζουμε τις νίκες με το καλό θέαμα. Να πετύχουμε παραπάνω από δύο γκολ. Ξέρουμε ότι το παιχνίδι αυτό είναι σαν τελικός για εμάς. Το πιο σημαντικό είναι ότι πρέπει να μιλήσουμε μέσα στο γήπεδο.  Θέλουμε τον κόσμο πάλι δίπλα μας. Πάμε όλοι μαζί για την ανατροπή. Θα κάνουμε τα πάντα για να πάρουμε την πρόκριση» σχολίασε ο Αργεντινός άσος στην εφημερίδα «Γαύρος».

Ήταν ένας ελέφαντας και ένα μυρμήγκι και είχαν μόνο ένα εισητήριο για το σινεμά.
– Μην σε νοιάζει, λέει ο ελέφαντας, θα σε κρύψω πίσω από το αυτί μου για να μην σε δουν.
Πάει ο ελέφαντας να μπει στο σινεμά:
– Γειά σας, λέει ο τύπος που ελέγχει τα εισητήρια.
– Γειά σας, λέει ο ελέφαντας.
– Μόνος σας είστε;
– Ναι, είμαι μόνος μου.
– Και αυτός πίσω από το αυτί σας ποιός είναι;
Πάνε πάλι πίσω.
– Θα σε κρύψω στην προβοσκίδα μου, λέει ο ελέφαντας.
Ξαναπηγαίνουν στο σινεμά:
– Γειά σας, λέει ο τύπος που ελέγχει τα εισητήρια.
– Γειά σας, λέει ο ελέφαντας.
– Μόνος σας είστε;
– Ναι, είμαι μόνος μου.
– Και αυτός στην προβοσκίδα σας ποιός είναι;
Πάνε πάλι πίσω.
– Να δοκιμάσουμε να σε κρύψω εγώ κάπου; ρωτάει ο μυρμήγκι.
– Ναι, αλλά δεν νομίζω να πετύχει, λέει ο ελέφαντας.
Πιάνει το μυρμήγκι και τυλίγει τον ελέφαντα με αλουμινόχαρτο.
Πάνε πάλι στο σινεμά:
– Γειά σας, λέει ο τύπος που ελέγχει τα εισητήρια.
– Γειά σας, λέει το μυρμήγκι.
– Μόνος σας είστε;
– Ναι, είμαι μόνος μου.
– Και αυτό εδώ τί είναι;
– Μυστήριος είσαι, ρε φίλε! λέει το μυρμήγκι. Να μην φέρω και ένα σαντουιτσάκι για το διάλλειμα;

Η μυστηριώδης νήσος (L’Île mystérieuse) είναι μυθηστόρημα του Ιούλιου  Βερν, το οποίο εκδόθηκε το 1874 από τις εκδόσεις Hetzel και εικονογραφημένο από τον Ιούλιο Φέρα. Το μυθιστόρημα αποτελεί συνέχεια των διάσημων έργων του Βερν 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα και Τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ.

                      -ΥΠΟΘΕΣΗ-

Κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, στις 20 Μαρτίου του 1865 και ενώ η πόλη Ρίτσμοντ πολιορκούνταν από τους Βορείους, πέντε άντρες οι οποίοι ήταν αιχμάλωτοι των Νοτίων σχεδίαζαν να δραπετεύσουν με αερόστατο. Ήταν ο μηχανικός του στρατού των Βορείων Κύρος Σμιθ, ο δημοσιογράφος Γεδεών Σπίλετ, ο ναυτικός Πένκροφ, ο νεαρός Χάρμπερτ Μπράουν (προστατευόμενος του Πένκροφ) και ο Ναμπ (μαύρος υπηρέτης του μηχανικού Κύρου Σμιθ).

Η ευκαιρία για την απόδραση δόθηκε σε μια στιγμή που, λόγω φοβερής καταιγίδας, το αερόστατο με το οποίο ο Τζόναθαν Φόρστερ, φανατικός αυτονομιστής των Νοτίων, θα περνούσε πάνω από τις γραμμές των πολιορκητών του Ρίτσμοντ, έμεινε αφρούρητο λόγω της καταιγίδας. Οι πέντε τολμηροί Αμερικανοί παίρνοντας μαζί τους και τον Τοπ, τον πιστό σκύλο του μηχανικού Σμιθ, μπαίνουν στο αερόστατο και απογειώνονται ενώ η καταιγίδα μαίνεται.

Μετά από τέσσερις ημέρες ταξίδι στο άγνωστο, το αερόστατο έπεσε στη θάλασσα, ταλαιπωρημένο από την λαίλαπα, κοντά σε μια ακτή. Παλεύοντας με τα κύματα το πλήρωμα του αερόστατου κατόρθωσε να φτάσει στην ακτή. Εκεί ανακάλυψαν ότι η στεριά στην οποία είχαν βρεθεί ναυαγισμένοι ήταν ένα άγνωστο και ακατοίκητο νησί του Ειρηνικού.

Από την πρώτη στιγμή, ο μηχανικός Σμιθ φροντίζει να δημιουργήσει μια εγκατάσταση όσο το δυνατόν πιο τέλεια, σαν να μην επρόκειτο να φύγουν ποτέ. Μέρα με τη μέρα αντιμετωπίζονταν αποτελεσματικά οι διάφορες ανάγκες σε φαγητό και σε στέγη. Άγρια ζώα, ψάρια και πτηνά αποτελούν το φαγητό τους και μια μεγάλη και απρόσιτη σπηλιά το σπίτι τους. Μια μέρα μέσα στη λιμνούλα, η οποία ήταν σχηματισμένη δίπλα στη σπηλιά τους, ξεπρόβαλε ένα ντιγκόνγκ, δηλαδή μια θαλάσσια αγελάδα, που επιτέθηκε στον Τοπ. Όλοι θεωρούσαν τον Τοπ χαμένο, ώσπου τον είδαν να εκσφενδονίζεται έξω από το νερό, σα να τον είχε πετάξει ένα χέρι. Συγχρόνως τα νερά της λιμνούλας κοκκίνιζαν από αίμα.

Οι πέντε άντρες σκέφτονταν ότι κάποιο μυστήριο υπήρχε σ’ αυτό το νησί. Αναρωτιούνταν ποιος είχε σώσει το μηχανικό Σμιθ από τα κύματα, όταν ναυάγησαν, ποιος είχε εκσφενδονίσει τον Τοπ και ποιος είχε μαχαιρώσει το θαλάσσιο τέρας.

Αλλά στο μυστηριώδες αυτό νησί, οι εκπλήξεις συνεχίζονται. Είχαν ήδη περάσει επτά μήνες από τότε που οι πέντε τολμηροί Αμερικανοί έπεσαν στο άγνωστο και έρημο νησί, όταν σκοτώνοντας ένα αγριογούρουνο βρήκαν στο κρέας του ένα σκάγι. Κάποιος πυροβολισμός είχε πέσει στο νησί Λίνκολν, όπως είχαν ονομάσει το νησί τους. Κι αυτό τους έκανε να νομίσουν πως είχαν αποβιβαστεί πειρατές.

Έφτιαξαν σύντομα μία πιρόγα για να εκτελέσουν τον περίπλου του νησιού. Όταν γύρισαν, είδαν στη θάλασσα δύο βαρέλια σε ένα κιβώτιο. Ανοίγοντάς τα, είδαν έκπληκτοι ότι περιείχε όπλα, εργαλεία, ρουχισμό, όργανα ναυσιπλοΐας, χάρτες και βιβλία, ανάμεσα στα οποία υπήρχε και μία Αγία Γραφή. Ξεφυλλίζοντάς την, είδαν να είναι υπογραμμισμένη από κάποιον αυτή η φράση: «Πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει». Οι πέντε άντρες απορούσαν για το ποιος τους είχε αφήσει εκεί το φορτίο και ποιος είχε υπογραμμίσει τα λόγια της Αγίας Γραφής.

Αφού ο μηχανικός Σμιθ φρόντισε να υπολογίσει τις ακριβείς συντεταγμένες της Νήσου Λίνκολν (34°57′S 150°30′W), με τον εξάντα που είχαν βρει στο κιβώτιο, αποφάσισαν να εξερευνήσουν το νησί ώστε να φτάσουν στη δυτική ακτή του, πλέοντας στον ποταμό που περνούσε δίπλα από την κατοικία τους με την πιρόγα που είχε κατασκευάσει ο Πένκροφ. Εκεί έδεσαν την πιρόγα τους σε μια όχθη, για να την πάρουν μετά και βρήκαν έναν ποταμό που τους οδήγησε δυτικά. Στο γυρισμό, όμως, καθώς έφτασαν στον ποταμό που είχαν αρχίσει δεν μπορούσαν να περάσουν στην απέναντι όχθη, αλλά τότε είδαν έκπληκτοι την πιρόγα τους παρασυρμένη από το ρεύμα να έρχεται προς αυτούς. Το σκοινί της ήταν κομμένο και το ότι βρέθηκε μπροστά τους εκείνη την στιγμή αποτελούσε μια παράξενη σύμπτωση…

Όταν επέστρεψαν στο σπίτι τους, αντιλήφθηκαν πως η ανεμόσκαλα που οδηγούσε εκεί έλειπε. Ξαφνικά, εμφανίστηκε πλήθος ουρακοτάγκων στο σπίτι τους και οι ναυαγοί άρχισαν να τους πυροβολούν. Αφού έφυγαν όλοι, εκείνη την στιγμή η ανεμόσκαλα ξετυλίχτηκε μπροστά τους. Προσεκτικά μπήκαν μέσα στην κατοικία τους. Τότε άκουσαν μια κραυγή από κάπου. Ήταν ένας ουρακοτάγκος που είχε ξεμείνει. Έτσι, αποφάσισαν να τον κάνουν υπηρέτη τους και τον ονόμασαν Ζουπ, δηλαδή Ζούπιτερ.

Ποιος άραγε είχε κόψει το σκοινί της πιρόγας τους και ποιος είχε ξετυλίξει την ανεμόσκαλα όταν έφτασαν στην κατοικία τους;

Μετά από μήνες, οι ναυαγοί βρήκαν ένα σημείωμα το οποίο έγραφε πως ένας ναυαγός υπήρχε στο νησί Ταμπόρ, νοτιοδυτικά του νησιού Λίνκολν. Αμέσως έσπευσαν να πάνε και, αφού κατασκεύασαν ένα καράβι που το ονόμασαν «Καλότυχο», τον βρήκαν εξαθλιωμένο και, κατόπιν, τον έφεραν στο νησί τους. Όταν, όμως, το ρώτησαν αν είχε γράψει το σημείωμα με τις συντεταγμένες του νησιού Ταμπόρ, εκείνος απάντησε αρνητικά.

Στα τέλη του ίδιου χρόνου, εμφανίστηκε ένα πλοίο στα ανοιχτά. Μετά, όμως, αντιλήφθηκαν ότι ήταν ένα πειρατικό μπρίκι. Ο ναυαγός του νησιού Ταμπόρ, ο Έυρτον αποπειράθηκε να το ανατινάξει, μα γύρισε άπραγος. Αργότερα, καθώς αποβιβάζονταν μερικοί πειρατές στο νησί, ξάφνου το πλοίο τους ανατινάχτηκε στον αέρα και οι ναυαγοί απόρησαν ποιος το έκανε.Τελικά έμαθαν ότι ήταν ο πλοίαρχος Νέμο από τις 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα, ο οποίος τους αποκάλυψε το μυστικό του ότι ήταν ο Ινδός πρίγκηπας Ντακάρ.

Η μαρμελάδα λεμόνι είναι ένας πολύ γευστικός τρόπος για να κάνετε ξεχωριστό το πρωινό σας. Το ξέρουν και τα μικρά παιδιά. Το μυστικό της επιτυχίας της, φυσικά, είναι στην επιλογή των φρούτων. Αλλά όχι μόνο…

Εάν θέλετε μία διαφορετική μαρμελάδα λεμόνι, δείτε πως μπορείτε να φτιάξετε μερικά βαζάκια “αξέχαστης” μαρμελάδας που μία μικρή της ποσότητα, “στην άκρη του μαχαιριού”, πάνω σε ένα κομμάτι ωριμασμένο τυρί, μπορεί να κάνει τους γευστικούς σας θύλακες να αρχίσουν να …χορεύουν.

Πριν από ‘μέρες γύρισα από την Ιθάκη φορτωμένος με ένα κοντέινερ λεμονιών. Αρωματικών και γευστικότατων. Όταν, λοιπόν, τα αράδιασα πάνω στον πάγκο της κουζίνας, τέθηκε το μέγα ερώτημα; Τι τα κάνουμε τώρα όλα αυτά; Έψαξα να βρω κάτι που θα κέντριζε το ενδιαφέρον μου (η δημιουργικότητα είναι πάντα συνδεδεμένη είτε με το ενδιαφέρον είτε με την ανάγκη. Ανάγκη δεν υπάρχει, το ενδιαφέρον, λοιπόν, είναι το ζητούμενο…). Να τα βάλουμε στο ψυγείο, περιμένοντας να καταναλωθούν σε κοτόπουλα λεμονάτα ή δροσερές λεμονάδες, θα πιάναμε χριστούγεννα και δεν θα είχαν τελειώσει. Να έφτιαχνα limoncello, ήταν μία σκέψη, πρόσφατα όμως είχα φτιάξει λικεράκι από βερύκοκκα και δεν λέει να το παρακάνουμε με τα αλκοολούχα. Άσε που και σαν δώρο δεν είναι πλέον και τόσο …original.

Και τότε, σαν από μηχανής Θεά, η έμπνευση μου ήρθε από μία κυρία-μέλος του site και από τη συζήτηση μαζί της για μία μαρμελάδα λεμόνι με κάπως διαφορετική “ταυτότητα”, με γεύση λίγο …“τσιμπημένη”

Έτσι, αποκλείοντας τα λεμονάτα φαγητά, το limoncello και τις λεμονάδες, σκέφθηκα να ετοιμάσω μία μαρμελάδα λεμόνι “έτσι και αλλιώς”, που να μπορείς να την απολαύσεις αλειμμένη, σαν κάθε άλλη μαρμελάδα, πάνω σε μία φέτα ψωμί ή σε μία φρυγανιά, αλλά και, με δύο μικρές προσθήκες, να μπορεί να συνοδέψει ορεκτικά, όπως το τυρί ή και αλλαντικά. Μία μαρμελάδα με “δύο πρόσωπα”. Για δείτε…

ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ:

1. Πλένουμε πολύ καλά τα λεμόνια., κάτω από τρεχούμενο νερό και βουρτσίζοντας, τρίβοντας, καλά την φλούδα τους. Ασφαλώς και θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε λεμόνια που δεν έχουν υποστεί στίλβωση, κέρωμα, κλπ, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν θα παραλείψουμε να τα καθαρίσουμε και εμείς καλά.
2. Αφού τα πλύνουμε, σκουπίζουμε τα λεμόνια καλά, να στεγνώσουν και τα τοποθετούμε πάνω στην επιφάνεια εργασίας μας. Με τη βοήθεια του γνωστού εργαλείου αποφλοίωσης αφαιρούμε την φλούδα τους. Προσεκτικά, για να μην αφαιρέσουμε μαζί και το λευκό, πορώδες, στρώμα που βρίσκεται εσωτερικά της, διαφορετικά θα μεταφέρουμε και όλη την πικράδα του. Σε κάθε περίπτωση, τις φλούδες θα τις ζεματίσουμε δυό ή και τρεις φορές, για να πάρουμε κάθε ίχνος πικρής γεύσης και να σιγουρευθούμε ότι δεν θα πικρίσει η μαρμελάδα μας.
3. ΠΡΟΣΟΧΗ; Στη φλούδα των εσπεριδοειδών υπάρχει μεγάλη ποσότητα πηκτίνης. Όταν λοιπόν βάλουμε τη μαρμελάδα μας να βράσει, πρέπει να προσέξουμε γιατί πήζει πολύ γρήγορα, συνεπώς πρέπει να έχουμε το νου μας στον χρόνο βρασμού.
4. Επιστρέφουμε στις φλούδες μας και, με ένα κοφτερό μαχαίρι, κόβουμε τα άμορφα κομμάτια που πήραμε από το ξεφλούδισμα, σε πολύ λεπτές λωριδούλες (κάτι σαν julienne). Όχι όλες, ίσως είναι υπερβολική η αναλογία τους μέσα στη μαρμελάδα. Ας πούμε από το 1/3 της ποσότητας των λεμονιών (δηλαδή από 700 γραμμάρια στην περίπτωσή μας)
5. Τις λεπτές αυτές λωρίδες τις ρίχνουμε σε μία κατσαρόλα με κρύο νερό και τις ζεματίζουμε για λίγα λεπτά. Μόλις το νερό αρχίσει να αναταράσσεται, τις βγάζουμε με μία τρυπητή κουτάλα, αλλάζουμε το νερό της κατσαρόλας με άλλο κρύο και επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία για δεύτερη φορά)
6. Μόλις ξαναπιάσει τη θερμοκρασία βρασμού, τις σουρώνουμε και πάλι και τις ρίχνουμε για τρίτη φορά, και πάλι σε κρύο νερό, αυτή τη φορά, όμως, με λίγη ζάχαρη (1 γεμάτη κουταλιά). Μόλις ξαναπιάσει τη θερμοκρασία βρασμού, αποσύρουμε την κατσαρόλα από το μάτι, ξανασουρώνουμε τις φλούδες και τις αφήνουμε σε ένα μπολάκι να κρυώσουν, σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Είδατε πόσο λίγο μας πήρε; Σε αντίθετη περίπτωση, θα έπρεπε να αφήσουμε τις φλούδες σε κρύο νερό, σκεπασμένες, να μουλιάσουν και να ξεπικρίσουν για 48 ώρες, αλλάζοντάς τους ενδιάμεσα το νερό με καινούργιο.
7. Τι θα κάνουμε τώρα; Θα ολοκληρώσουμε το καθάρισμα των λεμονιών. Από το λευκό πορώδες εσωτερικό στρώμα τους αυτή τη φορά. Με ένα κοφτερό μαχαίρι αφαιρούμε όσο περισσότερο από αυτή τη λευκή στρώση μπορούμε, χωρίς όμως να …“σκάσουμε” και ιδιαίτερα. Στη συνέχεια θα περάσουμε τα κομμένα φρούτα από τον μύλο των λαχανικών, που θα φροντίσει αυτός να κατακρατήσει ό.τι από λευκή αυτή στρώση (αλλά και όσα από τα κουκούτσια) μας “έχουν ξεφύγει”.
8. Πάνω από ένα ευρύχωρο μπολ (για να μαζεύουμε όλο το χυμό που θα χύνεται), κόβουμε τα καθαρισμένα λεμόνια σε φέτες. Εάν τα βρίσκουμε ανάμεσα στα δάκτυλά μας, αφαιρούμε και κουκούτσια. Για τα υπόλοιπα, θα φροντίσει ο μύλος των λαχανικών να μας απαλλάξει από την παρουσία τους και θα μείνει μόνο η απαραίτητη σάρκα, για να κάνουμε τη μαρμελάδα.
9. Α, τώρα θα χρειασθούμε μία ζυγαριά. Για να μετρήσουμε το βάρος της καθαρής σάρκας των λεμονιών. Όσο, λοιπόν, είναι το καθαρό βάρος των λεμονιών, θα υπολογίσουμε το μισό του σε ζάχαρη.
10. Διαλέγουμε τώρα μία κατσαρόλα με χοντρό πάτο. Την πιο …“χοντρόπατη” που έχουμε. Ρίχνουμε εκεί μέσα τα καθαρισμένα και κομμένα λεμόνια, μαζί με τη ζάχαρη.
11. Αυτή είναι μία μαρμελάδα που …“θέλει παρέα”. Δεν θα την αφήσουμε στιγμή από τα μάτια μας. Ανακατεύουμε καλά τα λεμόνια με τη ζάχαρη και τα βράζουμε για 30 λεπτά, επαναλαμβάνοντας το ανακάτεμα κάθε τόσο, με μια ξύλινη κουτάλα.
12. Έχουμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας για να αποστειρώσουμε τα βάζα. Υπάρχουν πολύ καλές οδηγίες αποστείρωσης στο site για το πώς το πετυχαίνουμε αυτό, είτε με την υγρή είτε με τη στεγνή μέθοδο. Όταν είναι έτοιμα, τα τοποθετούμε αναποδογυρισμένα πάνω σε μία καθαρή πετσέτα.
13. Όταν πια περάσουν τα 30 λεπτά, αποσύρουμε την κατσαρόλα από το μάτι και περνούμε τα μαλακωμένα λεμόνια από το μύλο των λαχανικών. Αυτός θα κατακρατήσει ό,τι υπολείμματα από τη λευκή πορώδη εσωτερική στρώση αλλά και όσα κουκούτσια είχαν “ξεφύγει” προηγουμένως και θα αφήσει να περάσει μόνο καθαρός πολτός λεμονιού.
14. Αυτόν, λοιπόν, τον καθαρό πολτό λεμονιών τον ξαναβάζουμε στην κατσαρόλα, προσθέτουμε και τις ζεματισμένες φλούδες και ξανα-ανεβάζουμε την κατσαρόλα στο μάτι, να βράσουν για άλλα 20 λεπτά, πάντα ανακατεύοντας κάθε τόσο, για να μη μας κολλήσει η μαρμελάδα.
15. Στην αρχή αυτής της δεύτερης φάσης βρασμού προσθέτουμε στον πολτό των λεμονιών και μία καυτερή πιπερίτσα, από την οποία έχουμε αφαιρέσει τα σποράκια της (ίσως όχι όλα, εάν “το λέει η καρδιά σας”) και την οποία την έχουμε ψιλοκόψει σε πολύ ψιλά-ψιλά κομματάκια. ΤΟ ΒΗΜΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ, εάν θέλετε μία “συμβατική” μαρμελάδα λεμόνι, το αποφεύγετε εντελώς.
16. Προς το τέλος και αυτού του δεύτερου βρασμού (στα 15 λεπτά ή λίγο πριν), προσθέτουμε στη μαρμελάδα ένα κουταλάκι σκόνη μουστάρδας (!!!), διαλυμένο σε ένα μικρό φλυτζανάκι του καφέ (ή και λιγότερο) νερό. Καλό, δυνατό, ανακάτεμα και αφήνουμε τη μαρμελάδα να ολοκληρώσει το βρασμό της (φροντίζοντας πάντα να την ανακατεύουμε μην κολλήσει). ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ και πάλι, εάν θέλετε μία “συμβατική” μαρμελάδα λεμόνι, το παραλείπετε εντελώς.
17. Μία τελευταία προσθήκη (αλλά πόσο αρωματική!!!). Βάζουμε σε κάθε βαζάκι, στον πάτο του, από ένα φυλλαράκι μέντας (πλυμένο και στεγνωμένο). Μμμμμ τι άρωμα! Που και να πέσει η ζεστή μαρμελάδα πάνω του, εκεί να δείτε…
18. Γεμίζουμε τα βαζάκια μέχρι πάνω, μέχρι 1 εκατοστό από τα χείλη τους. Αυτή η μαρμελάδα (λόγω της μικρής σχετικά ποσότητας ζάχαρης αλλά και του σύντομου βρασμού της) χρειάζεται και δεύτερη αποστείρωση.
19. Τουμπάρουμε λοιπόν τα βαζάκια, για να δημιουργηθεί κενό αέρα και τα αφήνουμε εκεί μέχρι να κρυώσουν.
20. Τα επαναφέρουμε σε ορθή θέση και τα τυλίγουμε με πετσέτες, έτσι ώστε να μη κτυπούν μεταξύ τους, και τα βάζουμε σε κατσαρόλα με βραστό ζερό, να βράσουν για ένα 20λεπτο και να αποστειρωθούν οριστικά. Αποσύρουμε την κατσαρόλα από το μάτι και αφήνουμε τα βαζάκια να κρυώσουν μέσα στην κατσαρόλα.
21. Τα αφήνουμε σε σκοτεινό, στεγνό και δροσερό μέρος να ξεκουρασθούν και να ωριμάσουν τα αρώματά της μαρμελάδας. Θα είναι έτοιμη να την καταναλώσουμε μετά οπό 15 με 20 ημέρες. Όσο αντέξουμε, δηλαδή, να περιμένουμε….

Υλικά:

Την επιστροφή του Μπρούνο Ζουκουλίνι στην Αγγλία, προκειμένου να εξεταστεί και εκεί το κάταγμα πέμπτου μετατάρσιου στο αριστερό πόδι που υπέστη στην προπόνηση της Δευτέρας, ζήτησαν οι άνθρωποι της Σίτι από την ΑΕΚ.
Οι δύο πλευρές ήταν δεδομένο πως θα έρχονταν σε επικοινωνία, καθώς υπήρχε όρος στο πλαίσιο του εξάμηνου δανεισμού του, πως σε περίπτωση τραυματισμού οι «πολίτες» θα είχαν τον τελευταίο λόγο.
Οι επαφές έγιναν λίγο μετά την επίσημη διάγνωση του ιατρικού τιμ της Ένωσης, που έδειξε πως πρόκειται για έναν σοβαρό τραυματισμό, ο οποίος θα κρατήσει νοκ-άουτ τον 22χρονο μέσο για περίπου 2 μήνες. Έτσι, οι άνθρωποι της ομάδας του Μάντσεστερ ζήτησαν την επιστροφή του Αργεντινού στο Νησί και να αποφασίσουν από εκεί και πέρα οι ίδιοι πότε θα κάνει την επέμβαση που χρειάζεται.
Αυτό σημαίνει πως ο δανεισμός του Ζουκουλίνι μοιάζει να έχει ολοκληρωθεί, αφού λόγω του μεγάλου διαστήματος αποθεραπείας δύσκολα θα μπορέσει να προσφέρει ξανά τις υπηρεσίες του στον Γκουστάβο Πογέτ.