Ιστορία του Τόπου

Παρουσίαση των κύριων χωριών από τα συνολικά έντεκα χωριά της περιοχής μας

ΚΑΜΠΑΝΗΣ

Η ιστορία του χωριού τα νεώτερα χρόνια αρχίζει από το 1912. Εδώ συγκεντρώθηκαν αρχικά δέκα οικογένειες γηγενών (ντόπιων) ελλήνων της διασποράς και εγκαταστάθηκαν. Κάποιοι από αυτούς είχαν καταγωγή τη Χαλκιδική. Οι άνθρωποι αυτοί λόγω των διώξεων από τους Τούρκους αλλά και από την ανάγκη για καλύτερη ζωή μετακινούνταν συνεχώς. Από το 1912 όμως η εγκατάστασή τους στο Καρατζά-Καδή ήταν μόνιμη.

Όλα δείχνουν ότι εδώ οι πρώτοι κάτοικοι βρήκαν κάποιες υποδομές που προϋπήρχαν από κατοίκους πριν από αυτούς. Υπήρχε ναός ορθογωνικός του 18^ου αιώνα που κατεδαφίστηκε στη δεκαετία του ογδόντα ως παλαιός που ήταν χτισμένος στα ερείπια αρχαίου ναού. Σώζεται ακόμη το παλαιό κωδωνοστάσιο. Υπήρχε και υπάρχει το κεφαλόβρυσο (κρύα-βρύση) που ήταν σημαντική πηγή νερού πόσιμου για το χωριό. Αλλά και από διάφορες ανασκαφές κατά καιρούς για θεμελιώσεις νέων σπιτιών υπάρχουν ευρήματα που μαρτυρούν ότι η περιοχή του χωριού μας κατοικήθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων.

Τον Ιούνιο του 1913 το χωριό καταλαμβάνεται από τον ελληνικό στρατό και απελευθερώνεται από τον βουλγαρικό ζυγό. Τότε οι κάτοικοι ήταν 37.

Το 1919 έρχονται οι πρώτοι πρόσφυγες από τον Πόντο και ήταν συνολικά είκοσι μία οικογένειες.

Το 1919 έρχονται οι πρώτοι Σαρακατσάνοι που ήταν νομάδες και ζούσαν κυρίως στη δυτική Μακεδονία.

Το 1920 οι κάτοικοι του χωριού ήταν 277.

Το 1921 έρχονται 107 οικογένειες Ποντίων από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας.

Το 1924 έρχονται οι πρώτοι πρόσφυγες Θρακιώτες από την περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών της Α. Θράκης.

Το 1226 έρχονται οι πρώτοι πρόσφυγες Στενημαχιώτες από την Στενήμαχο της Βουλγαρίας.

Από το 1926 το χωριό μετονομάζεται σε Βάλτος.

Το 1928 ο πληθυσμός του χωριού ήταν 931 κάτοικοι.

Οι κάτοικοι ζουν αρμονικά ασχολούμενοι με τη γεωργία και την κτηνοτροφία κυρίως. Κατά τη δεκαετία του 1960 εκτρέφονταν στο χωριό μας πάνω από 1000 βοοειδή και πάνω από 2000 αιγοπρόβατα. Αυτά σήμερα δεν υπάρχουν. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και στη συνέχεια ο εμφύλιος δημιούργησαν πολλά προβλήματα και στο χωριό μας. Πολλοί έχασαν τη ζωή τους και στη συνέχεια άδειασε κυριολεκτικά το χωριό από την εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση. Σήμερα το χωριό μας έχει περισσότερους από 2000 εγγεγραμμένους στα δημοτολόγια και μόνιμους κατοίκους περίπου τους μισούς.

Από το 1955 το χωριό μετονομάζεται Καμπάνης.

Παλαιότερα οι κάτοικοι ήταν κοντά στις παραδόσεις τους. Στους ποντιακούς γάμους και τις άλλες εκδηλώσεις έπαιζε η λύρα και ακουγόταν το παλιό ποντιακό χορωδιακό τραγούδι. Οι άνθρωποι διασκέδαζαν με την καρδιά τους όταν τους δινόταν η ευκαιρία. Το ίδιο έκαναν οι στενημαχίτες με την λατέρνα και οι θρακιώτες με την γκάϊτα. Καθώς όμως πέρασαν τα χρόνια αυτά τα γλέντια και το σμίξιμο του κόσμου αραίωσε. Την θέση τους πήραν τα σημερινά καφενεία όπως μας είναι γνωστά και δεν χρειάζονται περαιτέρω σχολιασμό. Κανείς ή λίγοι ασχολούνται με τα παλιά που είναι η ιστορία μας και η ζωή μας.

Το 1982 επίσημα ιδρύθηκε το “Μορφωτικό Πολιτιστικό Σωματείο” στο χωριό μας με στόχο την διατήρηση και συνέχιση των παραδόσεων αλλά και την ανάπτυξη και άλλων δραστηριοτήτων. Κάτι έγινε τότε. Υπήρξε μια συνέχεια το 1994. Από τότε το Σωματείο υπολειτουργεί χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Κάθε χρόνο εθιμικά γίνονται κάποιες εκδηλώσεις εορταστικές σε συνεργασία με το Δήμο.

Από το 1991 λειτουργεί και ο Σύλλογος Γυναικών που έχει να παρουσιάσει σημαντικά πράγματα. Διοργανώνει μουσικές συναυλίες με παραδοσιακά τραγούδια από το μουσικό τμήμα του Συλλόγου , διοργανώνει συνεστιάσεις και είναι παρών ο Σύλλογος σε κάθε δημόσια εκδήλωση.

 Νατάσα Παπαελευθεριάδου.

ΜΑΝΔΡΕΣ

Χτισμένο πάνω σε ένα λόφο βρίσκεται το γραφικό χωριό Μάνδρες. Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Αρβανίτες, οι οποίοι διώχθηκαν από τους Βούλγαρους κατά τη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου από την πατρίδα τους, τη Μανδρίτσα του Έβρου. Ένα μέρος των εκδιωχθέντων εγκαταστάθηκαν στην περιοχή και την ονόμασαν Μάνδρες.

Σύμφωνα με την απογραφή 1991 οι κάτοικοι έφταναν τους 684, ενώ με την απογραφή του 2001 τους 667.Tο μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού είναι Αρβανίτες, υπάρχουν όμως και κάποιοι Θρακιώτες, Σαρακατσάνοι και Μικρασιάτες. Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η γεωργία, αλλά και η κτηνοτροφία. Ορισμένοι βέβαια ασχολούνται και με τα βιοτεχνικά επαγγέλματα.

Υπήρξε έντονο μεταναστευτικό ρεύμα κυρίως στη δεκαετία του 1960. Πολλές οικογένειες έφυγαν στη Γερμανία προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης.

Οι πολιτισμικές δραστηριότητες που έχει αναπτύξει η κοινότητα είναι οι εξής

• Το έθιμο Μπέης, που γίνεται την Παραμονή της Καθαρής Δευτέρας

• Τα Κάλαντα του Λαζάρου και της Κυριακής των Βαΐων

• Χορευτικά τμήματα και φιλαρμονική

• Εκδηλώσεις προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου

Θεοδώρα Σταμπουλή

ΝΕΑ ΣΑΝΤΑ

  Η Νέα Σάντα του Κιλκίς ιδρύθηκε το 1923. Οι μισοί κάτοικοι είχαν καταγωγή από τη Σάντα του πόντου όπου ειχαν εγκατασταθεί το 1921 προερχόμενοι από το Βατούμ της Ρωσίας.

  Αρχικά οι κάτοικοι της Νέας Σάντας ήταν 1200 και οι ασχολίες τους ήταν η κτηνοτροφία και η γεωργία.

  Σήμερα, οι κάτοικοι είναι περίπου 2500 και οι περισσότεροι είναι εργάτες στη βιομηχανία, ενώ ελάχιστοι ασχολούνται με τη κτηνοτροφία και τη γεωργία.

  Υπάρχουν αρκετοί σύλλογοι στο χωριό, σύλλογος γυναικών, σύλλογος Ποντίων, σύλλογος περιβάλλοντος, φιλαρμονική ορχήστρα και ποδοσφαιρικός σύλλογος.

Σοφία Στυλίδου

ΠΕΔΙΝΟ

  Η κοινότητα ιδρύθηκε με την εγκατάσταση προσφύγων από την Ανατολική Θράκη και τον Πόντο. Αρχικά ονομαζόταν Χασάν Όμπασι (δηλαδή κτήμα του Χασάν) και σαν κοινότητα αναγνωρίστηκε με την παραπάνω ονομασία το 1919. Αποτελούνταν από δύο συνοικισμούς, το Χασάν Όμπασι και το Καβακλί. Το 1927 το Χασάν Όμπασι ονομάστηκε Πεδινό και το Καβακλί, Πέρινθος. Πήρε το όνομα Πεδινό γιατί στον Βαλκανικό Πόλεμο, το 1913( Μάχη του Κιλκίς), ήταν εγκατεστημένο στην περιοχή το πεδινό πυροβολικό.

  Σύμφωνα με την απογραφή του 1920 το Πεδινό είχε 299 κατοίκους και η Πέρινθος 35. Με τη μετακίνηση, όμως, των πληθυσμών μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή(1922) ο πληθυσμός του Πεδινού αυξήθηκε στους 752 και της Περίνθου στους 169. Σύμφωνα με την απογραφή του 1991 το πρώτο χωριό είχε 1500 κατοίκους και το δεύτερο 25. Σήμερα οι κάτοικοι φθάνουν τους 1600 εγγεγραμμένους στο Πεδινό και στο συνοικισμό της Περίνθου τους 15.

  Ο πληθυσμός αποτελείται κυρίως από πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου.

  Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι οι γεωργοκτηνοτροφικές εργασίες, η καλλιέργεια σιτηρών και τα βιοτεχνικά προϊόντα.

  Σήμερα, είναι περιορισμένος ο αριθμός των κατοίκων που μεταναστεύουν.

  Στο Πεδινό έχει αναπτυχθεί έντονη πολιτισμική δραστηριότητα. Συγκεκριμένα:

• Από το 1976 λειτουργεί ο πολιτιστικός σύλλογος, “Ορφέας”, που στοχεύει στη διατήρηση των εθίμων.

• Πριν πέντε χρόνια ιδρύθηκε ο Σύλλογος Γυναικών, ο οποίος δραστηριοποιείται σε διάφορους τομείς.

• Διαθέτει παιδική καθώς και γυναικεία χορωδία.

• Γνωστά είναι επίσης τα “Πεδινιώτικα”, οι πολιτιστικές δηλαδή εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται κατα την Πανήγυρη του χωριού, στις 15 Αυγούστου. Σημαντική πολιτιστική εκδήλωση είναι και τα “Πεδινιώτικα Κούλουμα”, την Καθαρή Δευτέρα

• Πρόσφατα επανιδρύθηκε και το ποδοσφαιρικό αθλητικό σωματείο

Φωτεινή Μέρμηγκα – Θεοδώρα Σταμπουλή

ΓΑΛΛΙΚΟΣ

Η παλιά ονομασία του Γαλλικού ποταμού και του χωριού ήταν Εχέδωρος, Επειδή όμως κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914 – 1918) πνίγηκαν κάποιοι Γάλλοι στρατιώτες που είχαν στρατοπεδεύσει στην κοίτη του ποταμού, η ονομασία του χωριού άλλαξε σε Γαλλικό.

Η ονομασία προήλθε από το ποτάμι που βρίσκεται στα νότια του χωρίου που ονομάζεται Γαλλικός. Τα πρώτα σπίτια χτίστηκαν το 1926. Το 1928 πρόσφυγες συγκεντρώθηκαν στο χωριό και το συμβούλιο των χωριανών αποφάσισε την μόνιμη εγκατάσταση τους.

Ο πληθυσμός του χωριού ανέρχεται στους 1400 κατοίκους. Οι κάτοικοι του χωριού είναι σε μεγάλο ποσοστό Θρακιώτες και Μικρασιάτες αλλά υπάρχει και ένα ποσοστό που το αποτελούν Πόντιοι. Οι περισσότεροι κάτοικοι ασχολούνται με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Ο αριθμός των μεταναστών είναι περιορισμένος.

Στην κοινότητα Γαλλικού έχει αναπτυχθεί έντονη πολιτιστική δραστηριότητα. Οι τρεις χαρακτηριστικοί σύλλογοι που υπάρχουν και λειτουργούν είναι οι εξής:

1. Ο αθλητικός ποδοσφαιρικός Σύλλογος, που διακρίνεται στα τοπικά πρωταθλήματα.

2. Ο πολιτιστικός σύλλογος “ο Εχέδωρος”.

Το έργο του Εχέδωρου είναι πολυσήμαντο:

Α. Η αναβίωση του εθίμου του Κλήδονα (Ιούνιος).

Β. Η Πανήγυρη του Αγίου Παντελεήμονα με παρουσίαση χορευτικών συγκροτημάτων, ομιλιών (27 Ιουλίου).

Γ. Ο Αποκριάτικος Χορός, ο οποίος γίνεται προς το τέλος του Τριωδίου.

Δ. Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα που ψάλλονται την νύχτα των Χριστουγέννων με παραδοσιακά φαναράκια.

Ε. Το χορευτικό συγκρότημα, που συμμετέχει σε πολλές παραδοσιακές εκδηλώσεις.

Ζ. Λειτουργούν επίσης τμήματα πληροφορικής.

Ηλίας Καλτσίδης

ΧΡΥΣΟΠΕΤΡΑ

   Η ίδρυση της κοινότητας της Χρυσόπετρας έγινε το 1954. Η ονομασία της κοινότητας προήλθε από τις πέτρες που έβγαιναν με ανασκαφές στην περιοχή και που έμοιαζαν πάρα πολύ με χρυσές.

   Ο πληθυσμός της κοινότητας ανέρχεται στους 750 κατοίκους. Οι κάτοικοι της κοινότητας είναι Πόντιοι, Θρακιώτες, Μικρασιάτες, Σαρακατσάνοι και ντόπιοι.

   Οι κάτοικοι της περιοχής ασχολούνται με την κτηνοτροφία, την γεωργία και ένα μέρος του πληθυσμού εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα.

   Ο βαθμός μετανάστευσης στην περιοχή ήταν μεγάλος σε παλαιότερες εποχές. Οι κάτοικοι μετακινήθηκαν σε περιοχές του εξωτερικού αλλά και σε μεγάλα αστικά κέντρα στο εσωτερικό της χώρας μας. Στην κοινότητα ανήκουν τα χωριά Χρυσόπετρα, Φανάρι, Πυργωτό και Περιστέρι.

   Ενώ παλαιότερα υπήρχε ποδοσφαιρική ομάδα, σήμερα εξαιτίας της μετακίνησης των κατοίκων σε άλλες περιοχές διαλύθηκε.

Παντελία Μπιπέρη

ΛΑΟΔΙΚΗΝΟ

Το χωριό πήρε το όνομα του από τη Λαοδίκη, τη μητέρα του Σέλευκου, ενός από τους διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου. Αυτό το όνομα το έφεραν οι πρόσφυγες από τον Πόντο της Λαοδικείας. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το χωριό πήρε το όνομα του από το τούρκικο όνομα Τζόχαπλι που στα ελληνικά σημαίνει «δικάζω το λαό». Λέγεται μάλιστα πως σ’αυτήν την περιοχή υπήρχαν λαϊκά δικαστήρια.

Το 1920 στα μέρη αυτά κατοικούσαν Σαρακατσάνοι και Τούρκοι. Με τη μικρασιατική καταστροφή εδώ εγκαταστάθηκαν Έλληνες πρόσφυγες από τη Θράκη και τον Πόντο. Έπειτα, με την εγκατάσταση των προσφύγων, δημιουργήθηκαν 5 μικροί οικισμοί: το Ατζαλάρι, το Χανταρλί, το Κάρτσαλι και το Σαϊνή, με κέντρο το Τζόχαπλι, σημερινό Λαοδικηνό. Το 1950 και μετά τον εμφύλιο πόλεμο οι οικισμοί ενώθηκαν με το Λαοδικηνό. Το κράτος ξανασχεδίασε το 1951 το χωριό με σχέδιο ορθογωνίου τριγώνου.

Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία και η γεωργία, ενώ άλλοι εργάζονται στις βιομηχανικές ζώνες που έχουν αναπτυχθεί στο νομό Κιλκίς.

Τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου δημιούργησαν το 1994 με τη βοήθεια του χωριού, ένα Λαογραφικό Μουσείο, όπου φιλοξενούνται παλαιά οικιακά σκεύη, γεωργικά εργαλεία και σχολικά αντικείμενα. Από την αρχή της δημιουργίας του το Λαοδικηνό έχει να δείξει πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως το θέατρο, η διατήρηση πολλών εθίμων και οι χορευτικές εκδηλώσεις.

Κωνσταντινιά Μαζαρακίδου