ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ

Σχόλια και … σχολιανά


“Τις πταίει;”

“Τις πταίει;”

Το αιώνιο ερώτημα που απηύθυνε ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1874, προσπαθώντας να βρει τους υπεύθυνους της οικονομικής και πολιτικής κρίσης της εποχής, έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα.

Την απάντηση προσπάθησε να δώσει ο Κώστας Βάρναλης το 1922 με το ποίημά του “Οι μοιραίοι”:

– Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
– Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
– Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
– Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα.

Υπάρχει απάντηση για το ποιος φταίει για τους νεκρούς της φονικής πυρκαγιάς;

Διαβάζω από τη Βικιπαίδεια στο λήμμα Μάτι Αττικής:

Το Μάτι είναι παραθεριστικός οικισμός της Ανατολικής Αττικής, υπαγόταν στον Δήμο Νέας Μάκρης, στη 10η Πολεοδομική Ενότητα, ενώ από το 2011 αποτελεί τμήμα του ευρύτερου Καλλικρατικού Δήμου Μαραθώνα-Νέας Μάκρης. Κατοικήθηκε την δεκαετία του 1960, ως αραιοκατοικημένος παραθεριστικός οικισμός στην αρχή με εξοχικές κατοικίες, ιδιαίτερα παραθεριστών από την Αθήνα. Τον Σεπτέμβριο του 2006 ξεκίνησε σταδιακά η ένταξη της περιοχής στο σχέδιο πόλεως της Νέας Μάκρης και εκλήθησαν οι ιδιοκτήτες να προσκομίσουν τους τίτλους ιδιοκτησίας τους

Τι υπήρχε στην περιοχή πριν γίνουν οι πρώτες παραθεριστικές κατοικίες; Όπως θα έχετε δει στην τηλεόραση υπήρχε πευκοδάσος και ανάμεσα στα πεύκα χτίστηκαν σπίτια και χαράχτηκαν δρόμοι. Περιφράχτηκαν με συρματοπλέγματα, με τοίχους και με μάντρες οικόπεδα, με όσα πεύκα απέμειναν. Γιατί για να χτιστούν τα σπίτια σίγουρα κόπηκαν εκατοντάδες πεύκα.

Δείτε παρακάτω φωτογραφίες από το Google Earth με περιφραγμένα οικόπεδα με ορισμένα δέντρα μέσα, και τους στενούς δρόμους όπου μόλις και μετά βίας χωράνε δύο αυτοκίνητα. Και στο τέλος των δρόμων χτισμένες πολυκατοικίες που αποκόβουν τη διέξοδο προς τη θάλασσα. Όπως βλέπετε και στην αεροφωτογραφία, δεν υπάρχει έστω και μία πλατεία ή ένας ανοιχτός χώρος συγκέντρωσης κατοίκων.

Το ίδιο περίπου ισχύει και για τον Νέο Βουτζά Αττικής.

Μήπως  δεν φταίει μόνο ο άνεμος, μήπως δε φταίει ο Θεός που μας μισεί, μήπως δε φταίει το κακό το ριζικό μας;

Μήπως λοιπόν φταίει το κεφάλι το κακό μας;

Λαμπερές Ιστορίες Φωτιάς

IMG_20161024_010956_1

Την Κυριακή 23 Οκτωβρίου, στο κάστρο Χλεμούτσι, η Εφορεία Αρχαιοτήτων Ηλείας υλοποίησε θεματική περιήγηση βασισμένη σε επιλεγμένα εκθέματα (τζάκια, μαγειρικά σκεύη, λυχνάρια) μέσα από τα οποία παρουσιάζεται η σημασία της φωτιάς και οι πολλαπλές χρήσεις της σε ένα μεσαιωνικό κάστρο. Η δράση αυτή ήταν ενταγμένη στο πλαίσιο του εορτασμού «ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 2016, Παντέχνου πυρός σέλας – Λαμπερές ιστορίες φωτιάς».

Οι εκδηλώσεις με τίτλο “Περιβάλλον και πολιτισμός” έχουν ξεκινήσει το 2008. Όπως λέει και ο τίτλος, φέτος θεματικός άξονας των εκδηλώσεων είναι η φωτιά. Ο τίτλος “παντέχνου πυρός σέλας”, είναι από τον “Προμηθέα Δεσμώτη” του Αισχύλου και αναδεικνύει τη σημασία της φωτιάς κατά την αρχαιότητα. Την πύρινη δύναμη που ο άνθρωπος τιθάσευσε, αλλά και την κατέστησε εργαλείο εξέλιξης του πολιτισμού.

Την παρουσίαση έκανε η αρχαιολόγος κ. Νάνσυ Ράλλη. Στην αρχή η κ. Ράλλη αναφέρθηκε στην ιστορία του κάστρου από την κατασκευή του μέχρι σήμερα. Στη συνέχεια οι επισκέπτες ξεναγήθηκαν σε όλα τα σημεία του κάστρου, καθώς και στις αίθουσες που βρίσκονται διάφορα εκθέματα.

Εκεί είδαμε τα λυχνάρια που ήταν το βασικό φωτιστικό μέσο κατά το μεσαίωνα. Είδαμε πώς ήταν η κουζίνα και τα διάφορα μαγειρικά σκεύη. Η φωτιά χρησιμοποιήθηκε και ως μέσο θέρμανσης. Από το 12ο αιώνα εμφανίστηκε το τζάκι με την καμινάδα όπως το ξέρουμε σήμερα. Τα πρώτα τζάκια στην Ελλάδα φτιάχτηκαν στο Χλεμούτσι από τους Φράγκους. Υπήρχαν τζάκια σε όλες τις αίθουσες του κάστρου και είχαν μεγάλες διαστάσεις.

Το κάστρο Χλεμούτσι κτίστηκε από τον Γοδεφρείδο Α΄ Βιλλεαρδουίνο το 1220-1223, όταν κατέκτησε την Πελοπόννησο με Φράγκους ιππότες και ίδρυσε το πριγκιπάτο της Αχαΐας. Φτιάχτηκε πάνω στο λόφο για να ελέγχει όλο τον κάμπο, την πρωτεύουσα Ανδραβίδα και το λιμάνι της Γλαρέντζας.


Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων