Ήταν συνήθεια της οικογένειας να γιορτάζει την αλλαγή του χρόνου στο σπίτι, δίπλα στο τζάκι, με την καθιερωμένη κοπή της Βασιλόπιτας. Και στη συνέχεια χαζεύοντας στην τηλεόραση τα εορταστικά προγράμματα, μέχρι να πάνε για ύπνο.
Τη χρονιά εκείνη όμως, ο γιος κανόνισε να βγει με φίλους για διασκέδαση. Είχε αγοράσει και αυτοκίνητο φέτος, μετά από οικονομίες χρόνων.
Είμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 και τόπος συνάντησης ήταν το «ΠΛΑΤΟ», κλαμπ που μεσουρανούσε τότε στην Αμαλιάδα. Εκεί βρέθηκαν οι τρεις φίλοι από το Χάβαρι. 12.30 όμως και ήταν άδειο. Έτσι αποφάσισαν να πάνε στην Κουρούτα, στη «ΒΑΒΕΛ», που ήταν στις δόξες της, χειμώνα – καλοκαίρι.
Από το απόγευμα έβρεχε συνεχώς, αλλά η ζεστή ατμόσφαιρα της «ΒΑΒΕΛ» τους έκανε να ξεχνούν την κακοκαιρία. Η διασκέδαση ο χορός, τα κεράσματα με σφηνάκια τους έκαναν όλους χαρούμενους. Η ώρα περνούσε και από την παρέα έμειναν μόνο δύο. Κάποια στιγμή, γύρω στις 04:00 το πρωί, αποφάσισαν να φύγουν. Πήραν τα σακάκια τους και μπήκαν βιαστικά στο αυτοκίνητο, για να γλιτώσουν το ανεμόβροχο που συνεχιζόταν ασταμάτητα.
Έξω από την Αμαλιάδα, λίγο μετά τις εργατικές κατοικίες, φωνάζει ο Βασίλης:
– Σταμάτα, γυρίζουμε πίσω.
– Γιατί; Τι έγινε;
-Έχω πάρει λάθος σακάκι.
Ψάχνοντας τις τσέπες του κατάλαβε το λάθος και έτσι γύρισαν πίσω. Ευτυχώς, βρήκε το σακάκι και πήραν πάλι το δρόμο της επιστροφής στο Χάβαρι, ενώ η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Μάλλον είχε δυναμώσει. Όταν έφτασαν πάλι έξω από την Αμαλιάδα, (στον παλιό στενό δρόμο) περίπου στο ίδιο σημείο από όπου είχαν επιστρέψει, ένα ταξί που ερχόταν από απέναντι, τους αναβόσβησε τα φώτα. Χωρίς να δώσουν σημασία, συνέχισαν.
Ξαφνικά στην επόμενη στροφή βλέπουν να αναβοσβήνουν φώτα από καμιά δεκαριά αυτοκίνητα, σταματημένα μέσα σε μια λίμνη νερού. Φρενάροντας το αυτοκίνητο σταματάει κι αυτό μέσα στο νερό ενώ η μηχανή του σβήνει. Ήταν στην περιοχή Σβάρνα, λίγο πριν τον Άγιο Ιωάννη, που πλημμύριζε όταν έβρεχε πολύ.
Παρά τις συνεχείς προσπάθειες το αυτοκίνητο δεν έπαιρνε μπρος. Τα άλλα αυτοκίνητα (τα πιο πολλά ήταν ταξί και είχαν μηχανή πετρελαίου) σιγά σιγά έπαιρναν μπρος και έφευγαν. Αφού είδαν ότι δεν γίνεται τίποτα, σήκωσαν τα παντελόνια μέχρι το γόνατο, βγήκαν έξω και άρχισαν να σπρώχνουν το αυτοκίνητο αριστερά στο πεζοδρόμιο, έξω από ένα μπαρ που λειτουργούσε εκεί. Τα παπούτσια τους είχαν γεμίσει νερό, ενώ μια μικρή ομπρέλα που είχαν, μάταια προσπαθούσε να τους προφυλάξει από το δυνατό ανεμόβροχο.
Κλείδωσαν το αυτοκίνητο και περίμεναν, στριμωγμένοι κάτω από την ομπρέλα, να περάσει κάποιος να τους πάρει. Ήταν περασμένες έξι. Κάμποση ώρα μετά, περνάει ένα ταξί με τρεις επιβάτες. Ανάμεσά τους και ένας γνωστός τους. Ήταν ο Νίκος, ο ψάλτης που πήγαινε στο Σιμόπουλο για την πρωινή λειτουργία του Αγίου Βασιλείου. Ευτυχώς τους πήραν μαζί τους.
Φτάνουν στο Χάβαρι, κοντά στη «στάση Μπράνη», κατεβαίνει ενώ οι άλλοι συνεχίζουν. Με την ομπρέλα να κρατάει στεγνό μόνο το κεφάλι, προχωράει προς το σπίτι. Στο δρόμο ερημιά και σκοτάδι. Το ανεμόβροχο συνεχίζει να χτυπάει το κοιμισμένο χωριό. Τη στιγμή εκείνη περνάει δίπλα του ένα αυτοκίνητο. Ήταν ο παπάς που πήγαινε στην εκκλησία για την πρωτοχρονιάτικη λειτουργία. Κόντευε εφτά η ώρα.
Μπήκε στο σπίτι, σιγά μην ξυπνήσει τους γονείς του, έβγαλε τα παπούτσια που έσταζαν νερό, δίπλα στο μισοσβησμένο τζάκι και έπεσε να κοιμηθεί. Πού να κοιμηθεί όμως! Το μυαλό του στριφογύριζε στο αμάξι. Τι θα γίνει; Πώς θα πάει να το πάρει; Θα πάρει μπρος; Αφού δεν μπορούσε να κοιμηθεί, μετά από ώρα σηκώθηκε και ντύθηκε για να πάει στην εκκλησία.
Αφού τελείωσε η Θεία Λειτουργία και η Δοξολογία για το νέο έτος, πηγαίνει να πάρει αντίδωρο από το χέρι του παπά. Ο παπα-Νιόνιος (που τον είχε δει και το πρωί) τον βλέπει και δίνοντάς του το αντίδωρο, του λέει:
-Να ερχόμαστε και στην εκκλησία, Πάνο.
